Με το Μνημόνιο και το ευρώ ή ενάντια στο Μνημόνιο και έξω από το ευρώ. Γιατί δεν μπορεί να έχουμε και την πίττα ολόκληρη και το σκύλο χορτάτο

Η υστερική τρομολαγνία ένάντια στη δραχμή και υπέρ         του καταστροφικού ευρω-μάρκου

Θ. Κατσανέβας

Αυτόν τον καιρό βιώνουμε μια υστερική τρομολαγνία που έχει εξαπολύσει το κυρίαρχο πολιτικοδημοσιογραφικό σύστημα, ενάντια στην ορατή πιθανότητα εξόδου της χώρας μας από το ευρώ. Δεν αποκλείεται  η επίσπευση των εκλογών να οφείλεται στο φόβο των εταίρων μας για τo διογκούμενη λαϊκή αγανάκτηση  ενάντια στην ευρωζώνη. Εκτοξεύονται έωλα έως φαιδρά επιχειρήματα του τύπου ότι... χρειαζόμαστε δύο χρόνια για να τυπώσουμε δραχμές! Ότι δε θα έχουμε να φάμε. Ότι δε θα υπάρχουν φάρμακα και  καύσιμα. Ότι εξαρτόμαστε από τις εισαγωγές γιατί δεν  παράγουμε τίποτα.

Για το πρώτο από τα φοβικά αυτά επιχειρήματα, νομίζω ότι περιττεύει και να ασχοληθεί κανείς.  Για το αν έχουμε να φάμε, αναρωτιέμαι, πως τρώγαμε αλήθεια πριν μπούμε στον «παράδεισο» της ευρωζώνης ; Και πως επιβιώνουν οι πάμπολλες άλλες χώρες έξω απ’ αυτήν ; Για τα φάρμακα, υπενθυμίζω ότι διαθέτουμε μια ισχυρή φαρμακοβιομηχανία, την οποία ανταγωνίζονται με αθέμιτους τρόπους οι πολυεθνικές και που θα μπορούσε εύκολα να καλύψει τις αρρυθμίες της αγοράς.  Σχετικά με τα καύσιμα, υπενθυμίζω ότι πριν την ένταξή μας στην ευρωζώνη, δεν είχαμε πρόβλημα, όπως δεν έχει σήμερα η Βουλγαρία, η Ρουμανία, η Σερβία, η Αλβανία όπου κοστίζουν φτηνότερα από εδώ. Όσο για την εγχώρια παραγωγή, είναι βέβαιο ότι η παραμονή μας στο ευρώ θα την εξοντώσει ολοσχερώς, αφού τα κύρια προϊόντα μας ο τουρισμός και η γεωργία, βρίσκονται σε μειονεκτική θέση, λόγω των υψηλών ισοτιμιών του ευρώ.  

Αναρωτιέμαι γιατί αλήθεια μπήκαμε στο ευρώ. Μα για να ζούμε καλύτερα, τι άλλο. Και οδηγηθήκαμε στον γκρεμό. Ναι μέρος της ευθύνης οφείλεται στην κακορίζικη πολιτική διοίκηση και τον πρωταθλητισμό μας σε λαμογιά. Αλλά στην πορεία στον γκρεμό μας ακολουθούν και οι άλλες περιφερειακές χώρες, οι λεγόμενες και GIPSI. (Greece, Italy, Portugal, Spain, Ireland ). Πως ζήσαμε τόσα χρόνια με την ταπεινή δραχμή; Πόσο περισσότερο μπορεί να μας υποβαθμίσουν από την κατηγορία «σκουπίδια» οι οίκοι αξιολόγησης-οίκοι ανοχής του καζινοκαπιταλισμού ; Τι περισσότερο μπορεί να μας συμβεί από τα σημερινά δεινά; Η Ευρώπη γιατί δε μας παρέχει τουλάχιστον αμυντική ασφάλεια που μας στοιχίζει πανάκριβα σε εισαγωγές αμυντικού εξοπλισμού;  Είναι καιρός να καταλάβουμε ότι το σκληρό Ευρώ, αυτό το συγκεκαλυμμένο μάρκο, ευνοεί τη Γερμανία και τις αδερφές της χώρες, Ολλανδία, Αυστρία, Φιλανδία, που παράγουν ολιγοπωλιακά προϊόντα  υψηλής τεχνολογίας και υπεραξίας και ανταγωνίζονται κυρίως με σκληρά νομίσματα όπως των ΗΠΑ και της Ιαπωνίας.

Αλλά και οι οργίλοι Αντιμνημονιακοί κάπουν χάνουν. Καθυβρίζουν το Μνημόνιο και απλώνουν το χέρι για τα δανεικά ευρω του Μνημονίου της φράου Μέρκελ. Δηλαδή,τα δικά μας δικά μας και τα δικά τους δικά μας. Δύο είναι οι καθαρές πολιτικές θέσεις που μπορεί να υπάρχουν σήμερα. Με το Μνημόνιο και το ευρώ ή ενάντια στο Μνημόνιο και έξω από το ευρώ. Κι’ αυτό χωρίς έξοδό μας από την Ευρωπαϊκή Ένωση. 

Η επιστροφή στη δραχμή, σε συνδυασμό με περίοδο χάριτος, κούρεμα και αναδιάρθρωση του χρέους, μπορεί να μετατρέψει την οικονομία μας σε ανταγωνιστική ώστε να υπάρξει έξοδος από την κρίση. Το παράδειγμα της Αργεντινής που ανέκαμψε εντυπωσιακά ύστερα από την αποδέσμευση της από το σκληρό δολάριο, μιλά από μόνο του. Μια τέτοια πορεία φυσικά δεν είναι στρωμένη με ρόδα. Χρειαζόμαστε άξιους και έντιμους κυβερνήτες με σχέδιο και αποτελεσματικότητα,  με αναπτυξιακό όραμα, με νοικοκύρεμα, πάταξη της σπατάλης, της διαφθοράς, της φοροδιαφυγής. Σε μια τέτοια  επώδυνη αλλά ελπιδοφόρα προοπτική, η ελληνική οικονομία θα εισέλθει σε ελεγχόμενη πτώχευση, όπου έτσι και αλλιώς βρισκόμαστε ήδη. Αντί να επαιτούμε τα ευρώ των Μνημονιακών βασανιστών μας, μπορούμε να εκδώσουμε με φειδώ δραχμές από το Χολαργό. Η νέα δραχμή θα υποτιμηθεί κατά 20-40% και στους πρώτους μήνες θα βιώσουμε αρρυθμίες στην αγορά, πληθωριστικές πιέσεις, προσωρινές ελλείψεις αγαθών. (Θα μας λείψουν ιδιαίτερα το χαβιάρι, το ουίσκι, οι Πόρσε Καγιέν, κλπ.! ). Τα διαθέσιμα σε ευρώ των Ελλήνων πολιτών θα υποτιμηθούν ανάλογα, αλλά το ίδιο ισχύει και για τις δανειακές υποχρεώσεις τους προς τις τράπεζες, οι οποίες θα υποστούν σοκ.

Όμως, σταδιακά θα εξομαλυνθεί η λειτουργία της αγοράς, θα ισχυροποιηθεί η αγοραστική δύναμη των καταναλωτών και η εσωτερική  ζήτηση, με ευνοϊκές συνέπειες για την απασχόληση. Η εγχώρια παραγωγή θα επαναενεργοποιηθεί με αύξηση των εξαγωγών και μείωση των ακριβότερων εισαγωγών. Ύστερα από ορισμένο διάστημα, θα επανέλθει η εμπιστοσύνη στην ελληνική οικονομία  και το τραπεζικό σύστημα, με συνέπεια να εισρεύσουν από το εξωτερικό καταθέσεις σε ξένα νομίσματα. Με προϋπόθεση την πάταξη της γραφειοκρατίας, της διαφθοράς, τη μείωση των φορολογικών συντελεστών, μπορεί να δούμε επιτέλους  το φως ξένων επενδύσεων. Παρόμοιο σκεπτικό συνυπογράφουν, οι Ζισκάρ Ντ’ Εσταίν, Πωλ Κρούγκμαν, Τζόζεφ Στίγκλιτς, Κένεθ Ρογκόφ, Ότμαρ Ίσιγκ, Τόμας Μάγερ, Μάρτιν Σμίθ, Νουλιέλ Ρουμπινί, Μαρτσέλο ντε Κέκο, Χανς Βέρνερ Σίν, Χέλμουτ Σλέσιγκερ, Μάικαελ Φούκς, Ζακ Σαπίρ, Χέλμουτ Σλέσιγκερ, Τζώρτζ Σόρος, Σίμον Ντρέικ, Τζώρτζ Φρίτμαν του Statforr Institute, οι Ιάπωνες του Ναμούρα και πολλοί-πολλοί άλλοι, όλοι τους μέλη της….. «συμμορίας της δραχμής» όπως μας αποκαλούν εξωνημένοι εκπρόσωποι του κατεστημένου. Με την ίδια άποψη συμφωνεί μεγάλο μέρος του ελληνικού λαού, που θα ήταν πλειοψηφία αν επιτρεπόταν ισομερώς η υποστήριξή της στα ελεγχόμενα κεντρικά μέσα μαζικής επικοινωνίας. Τα οποία είναι εύλογο να τρομοκρατούνται από την απειλή οικονομικών κυρώσεων. Η έξοδος από το Μνημόνιο και από το ευρώ, είναι η μόνη  έντιμη καθαρή αντιπρόταση στο τερατώδες  Μνημόνιο. Μια πρόταση πολιτικά ορθή και επιστημονικά τεκμηριωμένη. Γιατί όταν αρνούμαστε το Μνημόνιο και ταυτόχρονα επαιτούμε για τα ευρωδάνεια των δημίων μας, γινόμαστε τουλάχιστον γραφικοί και δεν πείθουμε. Γιατί δεν μπορεί να έχουμε και την πίττα ολόκληρη και το σκύλο χορτάτο.