9 Φεβ 2013

Γιατί οι ευρωσκεπτικιστές κερδίζουν στα σημεία









By Wolfgang Munchau


Υπάρχουν παράξενοι παραλληλισμοί ανάμεσα στη συζήτηση που διεξήχθη στη Βρετανία κατά τη δεκαετία του 1990 για την ένταξή της στο ευρώ και στη συζήτηση που διεξάγεται σήμερα στον ευρωπαϊκό Βορρά.

Τότε, οι πολέμιοι της ευρωζώνης στη Βρετανία επισήμαναν τα ελαττώματα του οικοδομήματος του ευρώ -σε μία ανάλυση που αποδεικνύεται σωστή- και επίσης σωστά προέβλεψαν ότι μακροπρόθεσμα για να πετύχει το ευρώ θα πρέπει να υπάρξει και πολιτική ενοποίηση.

Υπήρξε βεβαίως και ο συναισθηματικός παράγοντας για το εάν θα υπάρχει η εικόνα της βασίλισσας στο χαρτονόμισμα. Ήταν, όμως, μία θέση συνεπής. Δεν είναι η δική μου θέση, αλλά θυμάμαι ότι τότε είχα παραδεχθεί πως εάν δεν γίνει αποδεκτή η πολιτική ενοποίηση λογικά δεν θα πρέπει να γίνει αποδεκτό ούτε το ευρώ. Ουδέποτε υπήρξαν πραγματικά οικονομικά επιχειρήματα για το ενιαίο νόμισμα.
Η φιλοευρωπαϊκή παράταξη στη Βρετανία, αντιθέτως, ήταν παθητική. Στήριξε την πολιτική της στο επιχείρημα ότι οι ευρωσκεπτικιστές υπερέβαλλαν και πως το ενιαίο νόμισμα δεν ήταν κάτι τόσο σημαντικό. Σε κάθε περίπτωση, έλεγαν, ήταν προς το συμφέρον της Ευρώπης να παραμείνει στην καρδιά αυτής, ό,τι κι αν μπορεί να σημαίνει αυτό. Ένας φιλοευρωπαίος νέος βουλευτής μου είχε πει τότε ότι θα ήταν αδύνατον να μιλήσει κανείς στη Βρετανία για πολιτική ενοποίηση, κατά συνέπεια μία καλή εναλλακτική λύση θα ήταν μια εκστρατεία που να υποβιβάζει τη σημασία και τις συνέπειες του εγχειρήματος.



Δεν υπάρχουν σχόλια: