του Νίκου Παπαροδόπουλου
τ.Λέκτορα Πανεπιστημίου Αιγαίου
«Η μεγαλοσύνη των λαών δεν μετριέται με το στρέμμα. Με της καρδιάς το πύρωμα μετριέται και με το αίμα» έγραφε ο εθνικός μας ποιητής Κωστής Παλαμάς. Αυτό μας έμαθαν και με αυτό μας μεγάλωσαν οι γονείς μας. Με το πέρασμα των χρόνων και με την ένταξή μας στη μεγάλη ευρωπαϊκή «οικογένεια» πιστέψαμε ότι κάποιοι αυτόν τον αξιακό κώδικα όχι απλώς θα τον έκαναν αποδεκτό, όταν αναφερόντουσαν στον ελληνικό λαό, αλλά θα τον μεταλαμπάδευαν και στους δικούς τους λαούς.
Δυστυχώς, με βάση τα όσα παρακολουθούμε να συμβαίνουν τα τρία τελευταία χρόνια φαίνεται ότι αυτό το αξίωμα για την επιβίωση του έθνους μας αλλά και αχτίδα φωτός για ολόκληρη την Ευρώπη μεταλλάχτηκε και η μεγαλοσύνη μας μετριέται πλέον σε ευρώ και σε καταθέσεις.
Αυτό, βέβαια, δεν είναι η μοναδική διαπίστωση με αφορμή όσα συμβαίνουν σε αυτούς τους δίσεκτους χρόνους, που οι καπετάνιοι είναι στο κουπί και οι μούτσοι στο τιμόνι. Με πόνο καρδιάς διαπιστώνουμε ότι η φράση του πρώην Πρόεδρου της Δημοκρατίας Χρήστου Σαρτζετάκη που λοιδορήθηκε όσο καμία ότι «είμαστε έθνος ανάδελφον» επιβεβαιώνεται πλέον μέχρι κεραίας.
Η συμπεριφορά των ορθόδοξων «αδελφών» Ρώσων στην κρίση της Κύπρου είναι ενδεικτική. Τόσα χρόνια μετά τα Ορλοφικά επανήλθαν στις μνήμες μας και ο… μόσκοβος όχι μόνο δεν βγήκε για σεφέρι, αλλά για άλλη μία φορά μάς παρέδωσε στη χαντζάρα του νέου Μέτερνιχ (Βόλφγκανκ Σόιμπλε) και των συμμάχων του.
Το σύνθημα «Ελλάς – Γαλλία – Συμμαχία» εξαφανίστηκε ή, για να είμαστε πιο ακριβείς, ούτε καν ακούστηκε από το στόμα της άλλης μεγάλης μας φίλης. Οπως ακριβώς έγινε και στα παράλια της Μικράς Ασίας, που άφησε τον Ελληνισμό να σφαγιαστεί από τους Τσέτες (Κούρδους) του Μουσταφά Κεμάλ.
Την ίδια ώρα, ο περί πολλού Οτσαλάν που τόσο ακριβά τον πλήρωσε ο Ελληνισμός ζητούσε από τους δικούς του κατάπαυση πυρός για να μην ενοχλούνται τα γιουσουφάκια του «κουμπάρου» μας Ερντογάν.
Οσο για τους εσχάτως προκύψαντες φίλους μας Ισραηλινούς, αφού μας εξέθεσαν ποικιλοτρόπως και εμείς ως… αφελείς τούς ανοίξαμε την αγκαλιά μας, τα βρήκαν με τους διαχρονικούς φίλους τους Τούρκους και άρχισαν και αυτοί τα παιχνιδάκια με την ΑΟΖ και το φυσικό αέριο.
Και το ότι είμαστε έθνος ανάδελφον απέναντι σε άλλα έθνη, άντε και πες κομμάτια να γίνει. Οσο ασκούμε εξωτερική πολιτική με βάση το συναίσθημα, τα ίδια θα παθαίνουμε πάντα.
Το θλιβερότερο όλων είναι όμως ότι πλέον δεν είμαστε έθνος ανάδελφον απέναντι στους άλλους. Είμαστε και μεταξύ μας. Η συμπεριφορά μας απέναντι στην Κύπρο είναι χαρακτηριστική. Οσο δεν συνειδητοποιούμε ότι όποιο δάχτυλο και αν μας κόψουν, θα πονάμε το ίδιο, τα χειρότερα θα παραμένουν μπροστά μας. Τι άλλο χρειάζεται για να το καταλάβουμε;
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου