Ο ευρωμεσογειακός Νότος σε πρώτο και η κεντροβόρεια Ευρώπη σε δεύτερο πλάνο είναι οι σταθεροί και αμετακίνητοι επεκτατικοί στόχοι του καθοδηγούμενου από το εφιαλτικό δίδυμο Μέρκελ-Σόιμπλε γερμανικού οικονομικού νεοαποικισμού.
Οι Βρυξέλλες έχουν προ πολλού παύσει να είναι το κέντρο αποφάσεων της Ε.Ε. και της Ευρωζώνης. Και χωρίς την παραμικρότερη διαδικασία συλλογικών διαπραγματεύσεων, αλλά ως απλοί εντολοδόχοι, οι υπουργοί Οικονομικών της Ευρωζώνης ακολουθούν, σχεδόν ασυζητητί, τις ντιρεκτίβες από τη Φρανκφούρτη, έδρα της ΕΚΤ, και το Βερολίνο, έδρα του εν εξελίξει Δ' (οικονομικού) Ράιχ.
Κατά τα άλλα, η πρωτεύουσα της Ε.Ε. θυμίζει περισσότερο ένα πολυδάπανο κέντρο διπλωματικής αβροφροσύνης (la vie en roses), με ασπασμούς λυκοφιλίας και πληκτικές φιλοφρονήσεις μεταξύ των πατρικίων του Βορρά και των πληβείων του Νότου. Οσο για τους Ελληνες τηλεθεατές αυτών των θεατρικών δρωμένων, έχει καταντήσει ασφυκτικός κορσές το επίμονο ζουμ άλλοτε στη... γοητευτική σιλουέτα της βαρελόμορφης καγκελαρίου και άλλοτε στη μονίμως δύσθυμη (λόγω πιθανής χρόνιας δυσκοιλιότητας) έκφραση του Γερμανού υπουργού Οικονομικών...
Και όμως, η Ευρώπη των πολιτών -μέσω ανάλογων άξιων εκπροσώπων της- θα μπορούσε να αποτινάξει αυτό το όνειδος της εθελόδουλης υποταγής στη σημερινή κυβερνώσα γερμανική σατραπεία. Με επιλογή δοκιμασμένων και ορκισμένων αδούλωτων ευρωβουλευτών στις προσεχείς ευρωεκλογές. Και, στο μεταξύ, με μια ριζική αναθεώρηση της απάθειας απέναντι στον ηγεμονικό σαδισμό του πιο ιταμού νεοφιλελευθερισμού της μεταπολεμικής Ευρώπης. Γιατί μόνον έτσι το θράσος εκείνων που έχουν μετατρέψει τους θεσμούς της συλλογικότητας σε προσωπικά μεσαιωνικά φέουδα θα υποχωρήσει, ξεσκεπάζοντας την ολιγαρχική τους δειλία.
Η σύμπηξη κατ' αρχάς ενός νοτιοευρωπαϊκού και ακολούθως ενός βορειοευρωπαϊκού προοδευτικού μετώπου διακρατικής ισοπολιτείας και αλληλεγγύης είναι η μόνη διέξοδος από τις συμπληγάδες τους σημερινού ολιγαρχικού ευρωπαϊκού Μικρομεσαίωνα.
b 5
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου