ΑΠΟ ΤΗ ΓΕΡΜΑΝΙΑ ΞΕΚΙΝΑ ΤΟ ΚΙΝΗΜΑ ΕΝΑΝΤΙΟΝ ΤΟΥ ΕΥΡΩ

Του Νίκου Λάου

    Γερμανικό πολιτικό σύστημα δεν σημαίνει μόνο πολιτική Μέρκελ και τραπεζοκρατορία της Φρανκφούρτης. Από τη Γερμανία ξεκίνησε ήδη ένα πανευρωπαϊκό κίνημα αμφισβήτησης της Ευρωζώνης και του συστήματος του χρηματοοικονομικού τζόγου. Πυλώνες αυτού του νέου, πανευρωπαϊκού κινήματος είναι το διεθνές πολιτικό και οικονομικό think-tank που ονομάζεται «Ινστιτούτο Σίλερ» (Schiller Institute) και είναι ένας από τους κύριους βραχίονες του αμερικανικού πολιτικού Κινήματος Λαρούς (LaRouche movement), και το βαυαρικό πολιτικό κόμμα «Εναλλακτική για τη Γερμανία» (Alternative für Deutschland, AfD).

Το φετεινό συνέδριο Σίλερ

    Στις 13-14 Απριλίου 2013 διενεργήθηκε στη Φραγφούρτη της Γερμανίας το φετεινό διεθνές συνέδριο του Ινστιτούτου Σίλερ, με κύριο θέμα τη δημιουργία ενός νέου πρότυπου για τη διάσωση του παγκόσμιου πολιτισμού.

    Περισσότεροι από χίλιοι σύνεδροι από όλον τον κόσμο ενέκριναν το ακόλουθο  ψήφισμα: «Εμείς, που συγκεντρωθήκαμε εδώ κοντά στη Φρανκφούρτη, στη Γερμανία, εκπροσωπώντας  χώρες από όλες τις ηπείρους, υποστηρίζουμε την άμεση ψήφιση του νόμου  Glass-Steagall Act στις Ηνωμένες Πολιτείες,  στη Βουλή των Αντιπροσώπων και στη Γερουσία, σύμφωνα με το νομοσχέδιο που κατατέθηκε από τους Γερουσιαστές  Marcy Kaptur και  Walter Jones και ονομάζεται “Επιστροφή στην συνετή πράξη Banking” (HR 129). (Σημείωση: Πρόκειται για τη βασική χρηματοοικονομική νομοθεσία τού Φράνκλιν Ντέλανο Ρούσβελτ, που επιβάλλει τον διαχωρισμό των εμπορικών από τις επενδυτικές τράπεζες, η οποία νομοθεσία  καταργήθηκε επί προεδρίας Κλίντον, και η κατάργησή της θεωρείται βασική γενεσιουργός αιτία των παγκόσμιων οικονομικών κρίσεων). Εμείς οι σύνεδροι από τις διάφορες χώρες δεσμευόμαστε  για τον ίδιο σκοπό και παράλληλα για την αντικατάσταση του  σημερινού  νομισματικού  συστήματος με δημόσιο πιστωτικό σύστημα, σύμφωνα με την παράδοση του Αλεξάντερ Χάμιλτον (Alexander Hamilton), με βάση τις εθνικές ενώσεις τραπεζών, προκειμένου να χρηματοδοτηθεί  η  ανοικοδόμηση της παγκόσμιας οικονομίας. Αυτό συνεπάγεται την κυριαρχία της κάθε χώρας πάνω στο δικό της νόμισμα».

    Ο καθηγητής του Πανεπιστημίου Πειραιώς Θεόδωρος  Κατσανέβας, μεταξύ 13-17 Απριλίου 2013, συμμετείχε ως προσκεκλημένος ομιλητής στο μεγάλο διεθνές συνέδριο  του Ινστιτούτου Σίλερ στη Φραγκφούρτη, καθώς και σε συναφή εκδήλωση στο Πανεπιστήμιο του Munster της Γερμανίας. Είχε επαφές και συζητήσεις με τον Λίντον Λαρούς (Lyndon Rarouche), πρόεδρο του διεθνούς δικτύου στο οποίο ανήκει και το Ινστιτούτο Σίλερ,  με τον Ζακ Σεμινάντ (Jacgues Cheminande), πολιτικό ακτιβιστή και υποψήφιο Πρόεδρο της Γαλλίας, με τον καθηγητή Αλεξάντερ Ντίλγκερ (Alexander Dilger), στέλεχος του νέου κόμματος «Εναλλακτική για τη Γερμανία», που υποστηρίζει την έξοδο από την Ευρωζώνη, με τη Νατάλια Βιτρένκο (Natalia Vitrenko), πρόεδρο του Σοσιαλιστικού Κόμματος Ουκρανίας, και με πολλές προσωπικότητες, πολιτικούς, οικονομολόγους, αναλυτές, ακτιβιστές από τις ΗΠΑ, τη Ρωσία, την Ουκρανία, την Ιαπωνία και την Κίνα. Ειδικότερα ο Κατσανέβας συζήτησε την προοπτική σύναψης συμμαχίας των χωρών του Νότου με εκπροσώπους από την Ιταλία, Ισπανία και Πορτογαλία, ενώ η πρότασή του για την υιοθέτηση εθνικών νομισμάτων από τις επιμέρους χώρες υιοθετήθηκε από το κεντρικό ψήφισμα του συνεδρίου.

    Στην ομιλία του στο φετεινό διεθνές συνέδριο του Ινστιτούτου Σίλερ ο Θεόδωρος Κατσανέβας είπε, μεταξύ άλλων, τα εξής: «Σε μελέτες μας στο Πανεπιστήμιο του Πειραιά, διερευνήσαμε τους βασικούς  οικονομικούς δείκτες για χώρες μέσα και έξω από την Ευρωζώνη. Βρήκαμε ότι, οι GIPSI, (Ελλάδα, Ιταλία, Πορτογαλία, Ισπανία, Ιρλανδία), πορεύονταν ικανοποιητικά  πριν από την ένταξή τους στο ευρώ στην περίοδο 1999-2002. Αυτό αλλάζει σταδιακά μετά από την ένταξή τους στο ευρώ και τελικά  κατακρημνίζονται μετά από την κρίση του 2008. Αντίθετα,  η Γερμανία,  η Γαλλία,  η Αυστρία,  η Φινλανδία,  η Ολλανδία, φαίνεται να επιβιώνουν τουλάχιστον μέχρι τώρα. Έξω από την Ευρωζώνη, η Βρετανία, η Δανία, η Σουηδία, η Τσεχία, η Βουλγαρία, η Ουγγαρία, η Πολωνία, η Ρουμανία, υφίστανται ένα σοκ με την έλευση της κρίσης, το οποίο το ξεπερνούν αργότερα. Εκτός Ευρωπαϊκής Ένωσης, η Νορβηγία, η Σερβία, η Τουρκία, περνάνε την κρίση και τώρα αναπτύσσονται ικανοποιητικά ή και ταχύτατα. Όπως συμβαίνει με τη  Ρωσία, την  Κίνα, την Ινδία, τη Βραζιλία, την Αργεντινή, την Ισλανδία, ακόμη και την Αιθιοπία και την Γκάνα στην Αφρική, όπως και στην περίπτωση πολλών άλλων χωρών διεθνώς. Σήμερα, οι περισσότερες χώρες σε όλο τον κόσμο έχουν σταθεί  και πάλι στα πόδια τους. Μόνο οι  GIPSI και η Κύπρος έχουν μεταβληθεί σε οικονομικά  ναυάγια. Αλλά και η υπόλοιπη Ευρώπη δε φαίνεται να έχει προοπτικές καλής οικονομικής υγείας. Αναρωτιέται κανείς, ποια είναι η πραγματική αιτία ενός τέτοιου φαινόμενου; Σύμφωνα με τις στατιστικές ενδείξεις αλλά και την κοινή λογική,  αυτό πρέπει να οφείλεται στη συστημικά αρνητική λειτουργία της Ευρωζώνης, στις ακραίες μονεταριστικές πολιτικές του καζίνο μετά-καπιταλισμού, στις ανεξέλεγκτες ροές κεφαλαίων, στην ύπαρξη προστατευόμενων διεθνώς φορολογικών παράδεισων, στην ενοποίηση των εμπορικών με τις επενδυτικές τράπεζες, στη φούσκα της μονεταριστικής οικονομίας σε βάρος της πραγματικής παραγωγικής οικονομίας, στην υποτίμηση των ανθρωπιστικών αξιών υπέρ των ιδανικών της αγοράς».

Μήνυμα προς τις ΗΠΑ

    Η Χέλγκα Τσεπ-Λαρούς (Helga Zepp-LaRouche), πρόεδρος και ιδρύτρια του Ινστιτούτου Σίλερ –η οποία, πριν λίγους μήνες, έδωσε συνέντευξη στην παρούσα στήλη της εφημερίδας μας– εξέδωσε, εκ μέρους του ινστούτου της, την 1^η Μαΐου 2013, ανοικτή επιστολή-έκκληση «προς τον Λαό και το Κνογκρέσο των Ηνωμένων Πολιτειών Αμερικής». Σε αυτήν την ανοικτή επιστολή-έκκληση η Χέλγκα Τσεπ-Λαρούς γράφει, μεταξύ άλλων τα εξής: «Κάνω έκκληση προς εσάς από τη Γερμανία, προς εσάς τον Αμερικανικό Λαό και το Αμερικανικό Κονγκρέσο. Αντιμετωπίζουμε αυτήν την ώρα μια υπαρξιακή κρίση στην Ευρώπη. Ολόκληρος ο διατλαντικός κόσμος βρίσκεται σε κρίση κατάρρευσης η οποία είναι πολύ χειρότερη από εκείνη του ’30. Αλλά όμως η ανάμνηση των πολιτικών επιλογών που έγιναν το ’30 είναι εξαιρετικά σημαντική. Επειδή στις Ηνωμένες Πολιτείες είχατε τον Φράνκλιν Ντέλανο Ρούσβελτ, ο οποίος θέσπισε τον νόμο Glass-Steagall, τον διαχωρισμό των τραπεζών, συγκάλεσε την Επιτροπή Pecora, προέβη στην πιστωτική πολιτική τού New Deal και αναδόμησε την αμερικανική οικονομία με έναν τέτοιον τρόπο ώστε, με το τέλος του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου, η Αμερική ήταν η ισχυρότερη οικονομία στον κόσμο».

    Η Χέλγκα Τσεπ-Λαρούς συνεχίζει την προαναφερθείσα ανοικτή επιστολή-έκκληση «προς τον Λαό και το Κνογκρέσο των Ηνωμένων Πολιτειών Αμερικής» αντιδιαστέλλοντας προς την πολιτική του Φράνκλιν Ρούσβελτ την πολιτική του Χάινριχ Μπρούνινγκ (Heinrich Brüning), ο οποίος ήταν καγκελάριος της Γερμανίας την περίοδο 1930-1932 και εφάρμοσε, με επιμονή, μια σκληρή πολιτική λιτότητας ως μέσο αντιμετώπισης της τότε οικονομικής κρίσης, προβάλλοντας επιχειρήματα εντυπωσιακά παρόμοια με τη ρητορική που ακολουθούν σήμερα η Άνγκελα Μέρκελ και ο Αντώνης Σαμαράς. Τελικά η πολιτική του Μπρούνινγκ απέτυχε και οδήγησε στην άνοδο του Χίτλερ στην εξουσία.

    Συνεχίζει, λοιπόν, η  Χέλγκα Τσεπ-Λαρούς την προαναφερθείσα ανοικτή επιστολή-έκκληση «προς τον Λαό και το Κνογκρέσο των Ηνωμένων Πολιτειών Αμερικής» ως εξής: «δυστυχώς σήμερα η πολιτική του Μπρούνινγκ, δηλαδή οι σκληρές περικοπές στο βιοτικό επίπεδο του πληθυσμού, αποτελεί την πολιτική της τρόικα, η οποία αποτελείται από την ΕΚΤ, το ΔΝΤ και την Κομισιόν τής ΕΕ...Κατά συνέπεια οι οικονομίες τής νότιας Ευρώπης καταρρέουν πλήρως, αποσυντίθενται...αυτά που συμβαίνουν είναι παραβιάσεις ανθρωπίνων δικαιωμάτων. Αυτή ήταν η διαπίστωση ενός ειδικού απεσταλμένου των Ηνωμένων Εθνών ο οποίος μόλις επισκέφθηκε την Ελλάδα...εξ αιτίας του χαρακτήρα του ευρώ, που είναι ένα αποτυχημένο πείραμα, και της de facto δικτατορίας τής γραφειοκρατίας των Βρυξελλών, τα ευρωπαϊκά έθνη έχουν χάσει την κυριαρχία τους. Ωστόσοι οι εντάσεις μεταξύ των Νοτιοευρωπαίων...και των Γερμανών επιδεινώνονται διότι κατηγορούν τον γερμανικό λαό για αυτό που είναι η πολιτική των Βρυξελλών και της Γερμανίδας καγκελαρίου Μέρκελ. Επίσης οι εντάσεις μεταξύ της Γαλλίας και της Γερμανίας αυξάνονται πάλι...ένας από τους αρχιτέκτονες αυτής της αποτυχημένης πολιτικής τού ευρώ, ο πρώην επικεφαλής του Eurogroup, Γιουνκέρ, έκανε μέχρι και παραλληλισμό με το 1913...εσείς στις ΗΠΑ έχετε γι’ αυτό μία πολύ καλή ευκαιρία:...τιμήστε την παράδοση της Αμερικανικής Επανάστασης, την κληρονομιά του Λίνκολν, του Φράνκλιν Ντέλανο Ρούσβελτ, του Μάρτιν Λούθερ Κινγκ. Κάνω έκκληση προς εσάς...να θεσπίσετε τον νόμο Glass-Steagall επειδή, αν το αμερικανικό Κονγκρέσο εφαρμόσει τον νόμο Glass-Steagall, τότε γρήγορα όλες οι ευρωπαϊκές χώρες θα ακολουθήσουν». Με τον νόμο Glass-Steagall μπορεί να δοθεί ένα καίριο πλήγμα στο σύστημα της τραπεζοκρατορίας. Ήδη, προς αυτήν την κατεύθυνση, το Κίνημα Λαρούς και το Ινστιτούτο Σίλερ έχουν δημιουργήσει ένα λόμπι στο αμερικανικό Κονγκρέσο και έχουν ήδη κερδίσει τη στήριξη πολλών και αυξανόμενων μελών του αμερικανικού Κονγκρέσου. 

«Εναλλακτική για τη Γερμανία»

    Τον φετεινό Μάρτιο ιδρύθηκε στη Γερμανία ένα νέο κόμμα, στο οποίο παίζουν πρωταγωνιστικό ρόλο οικονομολόγοι, νομικοί και «πολιτικοί αντάρτες» από το Χριστιανοδημοκρατικό Κόμμα, με αίτημα τη διάλυση της Ευρωζώνης, ώστε να μη συνεχίσει το καταστροφικό έργο της. «Ένα τέλος σε αυτό το ευρώ» είναι η βασική θέση του κόμματος «Εναλλακτική για τη Γερμανία» (AfD). «Η θέσπιση του ευρώ έχει αποδειχθεί μοιραίο λάθος, το οποίο απειλεί την ευημερία όλων μας. Τα παλαιά κόμματα είναι ξοφλημένα. Αρνούνται με ξεροκεφαλιά να παραδεχθούν τα λάθη τους», τονίζει το νέο κόμμα.

    Η οικονομική πλατφόρμα του νέου γερμανικού κόμματος βασίζεται σε μελέτες του Χανς-Όλαφ Χένκελ (Hans-Olaf Henkel), πρώην επικεφαλής του γερμανικού συνδέσμου βιομηχάνων (BDI). Ο Χένκελ έκανε την εξής δημόσια δήλωση συγγνώμης για την υποστήριξη που είχε προσφέρει κάποτε στη θέσπιση του ευρώ: «ήταν το χειρότερο λάθος της επαγγελματικής ζωής μου».

    Πρόεδρος του νέου κόμματος εναντίον του ευρώ είναι ο Μπερντ Λούκε (Bernd Lucke), καθηγητής μακροοικονομικής στο πανεπιστήμιο του Αμβούργου. Στις 7 Απριλίου 2013, σε συνέντευξή του στη βρετανική εφημερίδα «The Telegraph», ο Λούκε δήλωσε τα εξής: «Η αντίδρασή μου είναι ότι το ευρώ διαισπά την Ευρώπη. Στην πραγματικότητα διαιρεί τα ευρωπαϊκά έθνη καθώς επιβάλλει μεγάλα οικονομικά βάρη σε αυτές τις χώρες». Επίσης, στην ίδια συνέντευξη, ο Λούκε δήλωσε ότι το κόμμα «Εναλλακτική για τη Γερμανία» είναι η έμπρακτη απόδειξη ότι ο ευρωπαϊκός Βορράς, εν προκειμένω η Γερμανία, μπορεί να συνεργαστεί αρμονικά και να συμμαχήσει με τον ευρωπαϊκό Νότο. Η ευρωπαϊκή ενότητα προϋποθέτει την απελευθέρωση από τη de facto δικτατορία της Ευρωζώνης και την ύπαρξη ενός αγκαίου επίπεδου εθνικής αυτοδιάθεσης και ελευθερίας.

    Γι’ αυτό, παρεμπιπτόντως, σε αντίθεση προς την Ευρωζώνη, η Ευρασιατική Ένωση, στην οποία πρωτοστατεί η Ρωσία, είναι μεν ένα σύστημα οικονομικής ένωσης, αλλά αφήνει μεγάλα περιθώρια εθνικής αυτοδιάθεσης. Η δε Ελλάδα θα είχε μείζονα ρόλο και μείζονες δυνατότητες στην Ευρασιατική Ένωση.

Η αλογία και απιστία της Ελλάδας

    Η Ελλάδα, παρ’ ότι είναι το μεγαλύτερο θύμα της Ευρωζώνης, κυβερνάται από έναν πολιτικό κόσμο που χαρακτηρίζεται από αλογία, δηλαδή από διανοητική και ιδεολογική πτώχευση, και από απιστία, δηλαδή από ηθική πτώχευση. Οι κυρίαρχοι Έλληνες πολιτικοί του σήμερα ούτε αρθρώνουν λόγο ελληνικό και ανθρωπιστικό –όπως επιτάσσουν οι καιροί και η ελληνική πολιτιστική κληρονομιά– ούτε πιστεύουν σε οποιαδήποτε μεγάλη κινητήρια ιδέα. Απλώς διεκπεραιώνουν εντολές της τρόικα και εξασφαλίζουν την κοινωνική τάξη και τον κομφορμισμό προς την de facto δικτατορία της Ευρωζώνης.

    Δυστυχώς, στο προαναφερθέν σκηνικό, δεν αποτελεί εξαίρεση ούτε μεγάλο κομμάτι της αντιπολίτευσης. Η ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ, για παράδειγμα, αντί να αλλάξει τα συστημικά δεδομένα, αλλάζει τον ΣΥΡΙΖΑ, προκειμένου να προσαρμοστεί στα συστημικά δεδομένα και να περιμένει τη σειρά του, δια του συστήματος, να κάνει το δικό του πέρασμα από την εξουσία. Γι’ αυτό –ακολουθώντας τη θεωρία του «μεσαίου χώρου»– ο ΣΥΡΙΖΑ δεν έχει ούτε λόγο ούτε πίστη για τη διαφώτιση των συνειδήσεων του εκλογικού σώματος, αλλά επέλεξε να είναι ένα ακόμη κόμμα που το διαχειρίζονται συστημικοί, γκρίζοι, άγευστοι και άοσμοι μαρκετίστες και δημοσκόποι.

    Έτσι η Ελλάδα –καθώς το πολιτικό της σύστημα κυριαρχείται από πολιτικά ζόμπι, από διανοητικά και ηθικά πτώματα– είναι το φυσικό θύμα των απανταχού πολιτικών και οικονομικών κοράκων.

b 4