Άρχισε η κάμψη της Γερμανίας – Από την Τουρκία στην Ουκρανία

Θανάσης Παπαδημητρίου

Τον τελευταίο καιρό οι εξελίξεις τρέχουν πολύ πιο γρήγορα από τη δική μας δυνατότητα να αντιληφθούμε τις προθέσεις των πρωταγωνιστών. Οι επεμβάσεις, οι παρεμβάσεις και οι εμπλοκές άλλων χωρών στην πολιτική άλλων είναι καθημερινό φαινόμενο. Εμείς απλά προσπαθούμε να κατανοήσουμε του λόγους και τους στόχους, και φυσικά να εντοπίσουμε, ως κρατική οντότητα, αλλά και ως εθνική υπόσταση, τη θέση μας στο μεγάλο μαγειρείο των καιρών.

Μπορεί η Αραβική Άνοιξη να σηματοδότησε την απαρχή μιας σειράς αλλαγών, οι οποίες ήρθαν και συνεχίζουν να έρχονται, αλλά σίγουρα δεν είναι κάτι που εμφανίστηκε από το πουθενά. Η Ευρώπη μετά τη δημιουργία της ευρωζώνης, μοιάζει να μπήκε σε ένα σκοτεινό διάδρομο, το τέρμα του οποίου ψάχνει να βρει , πλέον, απεγνωσμένα. Κάθε βήμα και τα πράγματα περιπλέκονται. Παράλληλα, στο χάρτη της γης οι μεγάλες δυνάμεις συνωστίζονται για να πρωταγωνιστήσουν. Οι ΗΠΑ, η Ρωσία, η Κίνα και η Γερμανία, ως ο επικεφαλής της Ευρώπης, ενώ έπονται και άλλες μικρότερης εμβέλειας, ανατρέπουν το πάλαι ποτέ μονόχνοτο διπολικό κλίμα, με διάφορες συμμαχίες.

Αυτό όμως που χαρακτηρίζει ιδιαίτερα την εποχή μας, είναι η προσπάθεια της Γερμανίας να αναδειχθεί ως μια παγκόσμια δύναμη, με προοπτικές υπερδύναμης, έχοντας υπό τον ο έλεγχό της, με νομικούς και οικονομικούς όρους, την ευρύτερη περιοχή της Ευρώπης. Γνωρίζουν οι ιθύνοντες της Γερμανίας, ότι η περίοδος του ευρώ τελειώνει σύντομα, και σε αυτό το διάστημα θα πρέπει να κατοχυρωθεί η υπεροχή τους έναντι των άλλων λαών.

Οι αρχικές συμμαχίες σιγά σιγά σπάνε, μιας και οι αρχικοί εταίροι της ευρωζώνης συνειδητοποιούν ότι ήταν απλά πιόνια στην επίτευξη της Γερμανικής Ευρώπης. Για την Γερμανία υπάρχει ένας σύμμαχος και αυτός είναι η παραδοσιακή Τουρκία. Αλληλοσυμπληρώνονται η καθεμιά για τις δικές της ανάγκες. Για τη Γερμανία η Τουρκία είναι το μακρύ οπλισμένο χέρι της στον χώρο της Ανατολικής Μεσογείου και πάνω σε αυτή βασίζεται, στην πραγματικότητα, προκειμένου να κυριαρχήσει, ελέγχοντας τους ενεργειακούς πόρους της περιοχής.

Οι ανάγκες της Γερμανίας σε ορυκτά και ενέργεια είναι τεράστιες και φυσικά η εξάρτησή της από τις χώρες που την προμηθεύουν μεγάλη. Δεν είναι δυνατόν να προσβλέπει στη δική της παγκόσμια εκτίναξη, θέλοντας να διαδραματίσει το δικό της ρόλο και παράλληλα να είναι σταθερά εξαρτημένη, από πλευράς ενέργειας, από τη Ρωσία.

Όσον αφορά τους εταίρους της φαίνεται προς στιγμή ότι κατάφερε να τους λυγίσει οικονομικά, μέσω των δεσμεύσεων της ευρωζώνης και μάλλον η Γαλλία αρχίζει να προσκυνάει μπροστά της. Είναι γεγονός ότι οι εταίροι της πρωτοστάτησαν στο να ανατρέψουν τα καθεστώτα στην βόρεια Αφρική, με στόχο να αποκτήσουν οφέλη και προβάδισμα σε σχέση με τις ΗΠΑ, στο άρμα της οποίας, μη ξεχνάμε, ήταν δεμένα γερά για δεκαετίες οικονομικά και κατά συνέπεια πολιτικά.

Φυσικά στη βόρεια Αφρική αυτό που κατάφεραν ήταν να προκαλέσουν ανατροπές και καταστροφές, χωρίς φυσικά να θιγούν τα συμφέροντα των ΗΠΑ αλλά και χωρίς να προσεταιριστούν τις ηγεσίες, κάτι που θα συνέβαινε αν οι Αδελφοί Μουσουλμάνοι κρατούσαν στην Αίγυπτο και ανατρεπόταν ο Άσαντ στη Συρία.

Επίσης, τα νέα δεδομένα, σε συνάρτηση με την ενεργειακή αυτονομία των ΗΠΑ, έπεισαν τις ηγεσίες της Αμερικής και της Ρωσίας να προχωρήσουν σε αναδιάταξη των στόχων τους στη Μέση Ανατολή, με μερικές διορθωτικές κινήσεις, όπως ο χημικός αφοπλισμός της Συρίας και η εγκατάλειψη των πυρηνικών βλέψεων του Ιράν, γεγονότα που ηρέμησαν το Ισραήλ, μιας και έβλεπε να μειώνεται ο ρόλος του στην περιοχή μελλοντικά, με τις τελευταίες ανακατατάξεις.

Το μόνο θέμα που έμεινε να διευθετηθεί ήταν η διάλυση της Τουρκίας, η οποία προσπάθησε να αμφισβητήσει την Αμερικάνικη υπεροχή και να απειλήσει συνάμα το Ισραήλ στην Ανατολική Μεσόγειο, ενώ παράλληλα επιμένει να παίζει το δικό της αυτόνομο ρόλο στην περιοχή της Μ. Ανατολής. Κάτι τέτοιο όμως για το Βερολίνο θα ήταν η απαρχή της συντριβής, μιας και θα συνειδητοποιούσε ότι από τα συντρίμμια του ευρώ και της ευρωπαϊκής οικονομίας θα έβγαινε καταρρακωμένο.

Η λύση φαίνεται να βρίσκεται στην Ουκρανία, η οποία θα μπορούσε να διασπάσει τη μέχρι στιγμής συνεργασία Μόσχας και Ουάσιγκτον. Η ανατροπή της πολιτικής ηγεσίας ήξεραν ότι θα προκαλέσει τη Μόσχα, η οποία θα κινούνταν προκλητικά. Η Ουάσιγκτον θα έκανε την επόμενη κίνηση και η ανατροπή των σχεδίων για την Τουρκία και κατά συνέπεια η απόκτηση των ενεργειακών πόρων από την Ελλάδα θα ήταν απλή διαδικασία.

Αυτό που φαίνεται ότι δεν περίμενε η ηγεσία της Γερμανίας ήταν η σφοδρότητα με την οποία θα έμπαινε στο παιχνίδι η Ουάσιγκτον. Όχι μόνο στήριξε τη Γερμανία, στο να καθίσει η ηγεσία της Ουκρανίας στο τραπέζι με την αντιπολίτευση ,αλλά πήγε ακόμα παραπέρα ανατρέποντας την εκλεγμένη ηγεσία, εντείνοντας την κρίση και φυσικά μεταφέροντάς την ανάμεσα, πλέον, στην Ε.Ε.  και τη Ρωσία, όπου η κάθε πλευρά έχει πολλούς (οικονομικούς) λόγους για να μην επιζητεί κάτι τέτοιο.

Είναι ευνόητο ότι μια μεγάλη ένταση θα έσπρωχνε τη Ρωσία να συνεργαστεί με την Κίνα, δημιουργώντας ένα ισχυρό στρατιωτικοοικονομικό μπλοκ και φυσικά προκαλώντας μεγάλα οικονομικά προβλήματα, τόσο στις ΗΠΑ αλλά κυρίως στην ΕΕ. Θα φαινόταν παρανοϊκό αυτό το σενάριο για τα μυαλά της Ουάσιγκτον που δεν οδηγεί πουθενά. Αυτό όμως που σίγουρα αυτή τη στιγμή καταφέρνουν οι ΗΠΑ με την επιλογή τους είναι το γονάτισμα της Γερμανίας. Τα ανταλλάγματα που θα λάβουν από το Βερολίνο, ώστε να μην αφεθεί ένα μεγάλο κομμάτι του βιομηχανικού τομέα της Γερμανίας να καταρρεύσει, θα είναι αρκετά και το πιο πιθανό θα είναι η ενίσχυση του ρόλου των Αμερικάνων στα κοιτάσματα της Μεσογείου.

Από την άλλη πλευρά όσον αφορά την Τουρκία, όχι μόνο δεν μειώθηκαν οι κινήσεις αποσταθεροποίησης του καθεστώτος, αλλά ήταν χαρακτηριστικό το γεγονός ότι από την επομένη της ανατροπής του Γιανουκόβιτς, ξεκίνησε το σίριαλ στην Άγκυρα με πρωταγωνιστή τον ίδιο τονΕρντογάν και την οικογένειά του.

Τώρα όσον αφορά τη χώρα μας μοιάζει με βάρκα χωρίς κουπιά και τιμόνι, καταμεσής της Μεσογείου, με ανύπαρκτη πολιτική ηγεσία και ένα πολιτικό σκηνικό που θυμίζει Σαχάρα. Σέρνονται πάνω κάτω κουνώντας το κεφάλι, ξένοι με τα Ελληνικά συμφέροντα. Ενδιαφέρονται για το σύνταγμα της Ουκρανίας και αδιαφορούν για τα στρατεύματα κατοχής στην Κύπριο και το κουρέλιασμα του Ελληνικού συντάγματος.

Παρακολουθούν την καταστροφή της Κύπρου και συγκατανεύουν στη λήψη αποφάσεων που επιταχύνουν τη διάλυση της Ελλάδας, ως οντότητα.

Η χώρα μας θα συνεχίσει να είναι το κέντρο εκκίνησης των εξελίξεων μέχρι να ολοκληρωθούν τα σχέδια των Αμερικάνων και των Ρώσων και να οδηγηθεί η Γερμανία ξανά στη θέση της και η Μ. Ασία στο δρόμο της Άνοιξης των λαών της, που θα βάλει τέλος στην Τουρκία με τη σημερινή μορφή της. Η αναγκαιότητα για τη συγκρότηση εκείνης της λαϊκής δύναμης, η οποία θα σταθεροποιήσει την εθνική και οικονομική πορεία και θα βάλει γερά θεμέλια για την Ελλάδα του 21 αιώνα είναι περισσότερο επιτακτική από ποτέ.

Ο Θανάσης Παπαδημητρίου μένει στη Δράμα, είναι μέλος του Πατριωτικού Κοινωνικού Κινήματος και συνεργάτης της Κίνησης ΔΡΑΧΜΗ

Πηγή : http://goo.gl/6w8flL