1. Ποιός πιστεύετε πως είναι ο ρόλος της Ευρωπαϊκής Ένωσης σήμερα.
Δεκατρία χρόνια και πέντε μήνες από την καθιέρωση του Ευρώ ως κοινού νομίσματος σε 19 χώρες της Ευρώπης, η ΕΕ δεν έχει να κάνει τίποτα άλλο πια, παρά να αλλάξει. Υποτίθεται ότι καθιερώσαμε αρχές και θεσμούς, που η τελική τους έκφραση ήταν το ευρώ, με στόχο την σύγκληση των οικονομιών της ευρωζώνης.
Σήμερα, αυτό όχι μόνο δεν επετεύχθη, αντιθέτως σημειώθηκε απόκλιση των οικονομιών της Ευρωζώνης. Ο Νότος επί της ουσίας πτώχευσε. Ο Βορράς πλούτισε εις βάρος του Νότου. Αυτό ήταν το ταξίδι μέσα στο ευρώ.
Φυσικό ήταν αυτό να επέλθει. Το ευρώ ως εκ της φύσεως του είναι σαν τον χρυσό, γεννήθηκε ως αποθεματικό-αποθησαυριστικό νόμισμα. Είναι ξένο νόμισμα για κάθε χώρα που το χρησιμοποιεί. Ένα τέτοιο νόμισμα απαιτεί ομοειδείς και ισοδύναμες οικονομίες για να λειτουργήσει. Δεν έφτανε μόνο η ελεύθερη διακίνηση κεφαλαίων, προϊόντων και εργασίας να εξισορροπήσει τα πράγματα όπως προέβλεπαν. Και τώρα που προσπαθούν, απαιτούν λιτότητα και ανεργία. Το ευρώ κατά συνέπεια ήταν μια εσφαλμένη διανοητική σύλληψη, ηθικά απαράδεκτη, μακροοικονομικά εκτός λογικής. Οντολογικό έκτρωμα. Αν η Ευρώπη και οι Ευρωπαϊκοί Λαοί θέλουν την Ένωση δεν έχουν παρά να διαλέξουν ανάμεσα σε δυο λύσεις.
Α) Η πρώτη λύση είναι η ευρωζώνη να οδηγηθεί στην δημοσιονομική και νομισματική ενοποίηση. Μια ευρωζώνη με ισχυρό δημοσιονομικό κέντρο που σημαίνει ότι επί της ουσίας το χρήμα θα εκδίδεται από το Υπουργείο Οικονομικών της Ευρωζώνης, που θα διαχειρίζεται το 60% του συνολικού προϋπολογισμού των κρατών μελών της ευρωζώνης, και η ΕΚΤ θα θέτει τους στόχους του διατραπεζικού επιτοκίου, Έτσι θα αποκτήσει αξία και το Ευρωκοινοβούλιο, που τώρα κανείς δεν υπολογίζει. Τότε θα μιλάμε και με άλλους όρους για δημοσιονομική πειθαρχεία των κρατών μελών της ευρωζώνης. Όχι με όρους ανεργίας και φτώχειας.
Β) Η δεύτερη λύση -που δεν είναι και της προτίμησης μου, για ιδεολογικούς λόγους- είναι η ΕΚΤ να αγοράζει τα ομόλογα των Κυβερνήσεων ως ένα ποσό που θα κατευθύνονται στην ανάπτυξη και σύγκληση των οικονομιών με βάση τις ανάγκες κάθε οικονομίας.
Αυτά εμείς θα τα προτείνουμε με σθένος. Κανένα άλλο κόμμα δεν έχει μιλήσει γι αυτά τα θέματα όπως εμείς. Μάλιστα τα αγνοούν θα έλεγα.
Παρ’ ολ΄ αυτά δεν πιστεύω ότι τα κατεστημένα τραπεζικά συμφέροντα και τα τσιράκια τους οι πολιτικοί θα προκρίνουν μια από τις δυο αυτές λύσεις για μια πιο ‘Καλή Ένωση’. Θα το κάνουν ίσως κάποτε από ‘ανάγκη’, με την Θουκυδίδεια έννοια του όρου. Αν γίνει αυτό, θα γίνει μακροχρονίως.
Επειδή όμως μακροχρονίως όλοι θα είμαστε νεκροί, ας επιστρέψουμε στα Εθνικά μας Νομίσματα, να περάσουμε τώρα εμείς καλά και αυτοί καλύτερα, και προσπαθούμε ειρηνικά ξανά για την ενοποίηση. Αν συνεχίσουμε με το ευρώ θα φαγωθούμε όπως τον εικοστό αιώνα. Η αιτία ήταν και τότε τα νομίσματα που αναφερόντουσαν στο χρυσό.
2. Ποια είναι η αιτία της κρίσης στην ΕΕ.
Η πρωταρχική αιτία της κρίσης ήταν η μετατροπή του χρηματοπιστωτικού συστήματος σε Καζίνο, σε Τζόγο. Ευτυχώς η κρίση αποκάλυψε νωρίς το σφάλμα της κατασκευής του ευρώ και την αθλιότητα της ευρωπαϊκής πολιτικής. Υποτίθεται ότι απελευθερώσαμε το τραπεζικό σύστημα, στην βάση της επιστημονικής αντίληψης ότι οι ελεύθερες αγορές από μόνες τους ισορροπούν. Υψίστη ανοησία, επιστημονική και ιστορική. Ο καθένας μετά έκανε ότι ήθελε, με άλλα λόγια, ασυστόλως και δολίως πλούτιζε, εις βάρος της παραγωγής και των νοικοκυριών. Όταν η κρίση αιφνιδίως εκδηλώθηκε στις ΗΠΑ, στις 18 Σεπτεμβρίου του 2008, με εκατομμύρια αναλήψεις από τις τράπεζες απ’ όλο τον κόσμο, κατάφεραν δυο άνθρωποι ο Πόλσεν και ο Μπερνάκυ να σώσουν το παγκόσμιο σύστημα. Φυσικά η κρίση εκδηλώθηκε και στην Ευρώπη, παρά τα ειρωνικά σχόλια του Σόϊμπλε ότι οι αμερικανικές τράπεζες ήσαν ανήθικες. Οι ευρωπαϊκές τράπεζες αποδείχτηκε ότι ήσαν μέσα στο βούρκο.
Αλλά εδώ έχει το εξής ενδιαφέρον. Οι Αμερικανικές τράπεζες, ή οι Ιαπωνικές, ή οι Βρετανικές ή οι Ρώσικες σωθήκαν από το γεγονός ότι τα κράτη αυτά εκδίδουν το δικό τους νόμισμα. Έκοψαν νόμισμα, σώθηκε το τραπεζικό τους σύστημα, πήραν μέτρα και δεν έχουν κρίση κεφαλαίων ή ρευστότητας. Στην Ευρώπη η χρηματοπιστωτική κρίση αποκάλυψε την αδυναμία της οικονομίας του ευρώ αλλά και την βαθειά ανηθικότητα του. Κληθήκαμε ως λαοί να σώσουμε τις τράπεζες με βαριά φορολογία, με κούρεμα των καταθέσεων μας, με ανεργία, με λιτότητα ενώ δεν ευθυνόμασταν ως Λαοί.
Βεβαίως κούνησαν το δάχτυλο τους ότι ζούσαμε πάνω από τις δυνατότητες μας και ότι η ανηθικότητα πληρώνεται. Φυσικά ήταν μια ψευδολογία. Οι λαοί την ‘μάσησαν’ την γκεμπελική προπαγάνδα.
Προηγήθηκε η κατάρρευση του τραπεζικού συστήματος και το πρόβλημα έγινε δημοσιονομικό επειδή ακριβώς το ευρώ έπρεπε να διατηρήσει την αξία του. Αποτέλεσμα ύφεση χωρίς τέλος.
Ε, αυτό για το Ευρωπαϊκό Πνεύμα και την Ευρωπαϊκή Κληρονομιά της Αναγέννησης και του Διαφωτισμού είναι απαράδεκτο. Σημειωτέον κανείς από αυτούς δεν τιμωρήθηκε και είναι θύτες! Βυθιστήκαμε στην ύφεση για να σωθεί το ευρώ και οι τράπεζες.
3. Σύμφωνα με την ΕΕ, το ευρώ προσφέρει
α Περισσότερες επιλογές και σταθερές τιμές για τους καταναλωτές
β Μεγαλύτερη ασφάλεια και περισσότερες ευκαιρίες για τις
επιχειρήσεις και τις αγορές
γ Βελτίωση της οικονομικής σταθερότητας και ανάπτυξης
δ Βελτίωση της ενοποίησης των χρηματοπιστωτικών αγορών
ε Ισχυρότερη παρουσία της ΕΕ στην παγκόσμια οικονομία
Τι έχετε να απαντήσετε σε κάθε ένα από αυτά;
Τα παραπάνω συνιστούν πίστη παρά γνώση. Ας δούμε πως λειτουργεί το ευρώ και πως διαφοροποιείται από τα άλλα νομίσματα του κόσμου. Εφ’ όσον το ευρώ είναι ιδιωτικό, το εκδίδει η ΕΚΤ και δεν έχει καμία σχέση με τους Λαούς και τις Κυβερνήσεις, για να ζητείται θα πρέπει να έχει τις ιδιότητες του χρυσού. Θα πρέπει να είναι πιο σπάνιο από τον χρυσό και η αξία του πιο σταθερή από τον χρυσό. Αυτό επιτυγχάνεται με την πρόσδεση του με εκείνο το επιτόκιο προσφοράς που ισοδυναμεί σε μηδενικό πληθωρισμό, ο οποίος με την σειρά του αντιστοιχεί σε ένα ποσοστό φυσικής ανεργίας, όσο υψηλό και να είναι αυτό. Αυτό το ποσοστό της ανεργίας, μέσω του επιτοκίου καθορίζεται πάντα από την ΕΚΤ, που για να το κάνει στην κυριολεξία ‘μυρίζεται’ τις δυνάμεις της αγοράς. Η αξία του ευρώ είναι αντίστροφη του επιπέδου απασχόλησης. Η πραγματική του αξία δεν μπορεί να στηριχτεί στην δαπάνη του για να παράγει πλούτο αλλά στον αποθησαυρισμό του. Η αξία του ευρώ απαιτεί διαρκή λιτότητα και ανεργία, με το κράτος και τους πολιτικούς υπόδουλους στους διεθνείς κατόχους κεφαλαίων.
Δεδομένων αυτών, τέσσερεις είναι οι τρόποι για να έχει η χώρα επάρκεια σε ευρώ. Μέσω δανεισμού, μέσω εξαγωγών, μέσω εμβασμάτων ή μέσω ξένων επενδύσεων. Άλλος τρόπος δεν υπάρχει.
Βάλτετα τώρα όλα μαζί. Τι μπορούμε να κάνουμε; Τρία πράγματα. Να υποτιμήσουμε το ευρώ, πράγμα που δεν μας πέφτει λόγος. Να δανειστούμε, που δεν γίνεται πια. Να υποτιμήσουμε όλη μας την οικονομία μέσω της λιτότητας και να περιμένουμε τον καλό καπιταλιστή και τραπεζίτη να κάνουν επενδύσεις. Αυτό κάνουμε. Η παθητικότητα της ανατολής με συνταγή δύσης!
Και πέστε μου τώρα πόσο και πόσοι μπορούν να απολαμβάνουν τις σταθερές τιμές όταν έχουν μισθούς και συντάξεις Κίνας ή είναι άνεργοι; Τι να τις κάνω τις σταθερές τιμές αν δεν μπορώ να αγοράσω; Με τι ενεργό ζήτηση μπορούμε να μιλάμε για ανάπτυξη, σταθερότητα και ασφάλεια; Τι ρευστότητα μπορεί να προσφέρει ένα κουτσό τραπεζικό σύστημα;
Η αίσθηση μου είναι ότι αυτά δεν είναι οικονομικά. Είναι ισχυρισμοί νεοκλασικού εγχειριδίου που δεν έχει σχέση με την πραγματικότητα που ζούμε όλοι σήμερα. Τέλος η ύφεση στην Ευρώπη κλονίζει την παγκόσμια οικονομία αφού περιορίζει την διεθνή ζήτηση.
5. Έχετε ταχθεί υπέρ της δραχμής. Υπάρχει συγκεκριμένο πρόγραμμα για το τι μπορεί να κάνει μια κυβέρνηση, αν αποφασίσει να αλλάξει το νόμισμα; Πως θα ανταπεξέλθει π.χ. στις πιέσεις των δανειστών.
Ας αρχίσουμε από τους δανειστές. Κανείς δεν μπορεί να πιστεύει ότι είναι δυνατόν να αποπληρωθεί ένα χρέος 320 δις ευρώ τα προσεχή χρόνια, το οποίο συνεχώς θα αυξάνει. Κατά συνέπεια σύμφωνα με την διεθνή ιστορική πρακτική, ασκηθείσα ακόμα και στη Γερμανία, ένα μεγάλο μέρος του χρέους θα πρέπει να αποκοπεί.
Υπάρχει όμως και μια άλλη διάσταση εδώ ηθικής τάξεως. Λέει ο Πλάτων στην Πολιτεία του (556e) ότι ‘αν οι εκούσιες συναλλαγές επιβάλλονταν δια νόμου να γίνονταν επί ιδίω κινδύνω του δανειστή, η οικονομική ζωή θα ήταν λιγότερο άθλια και ξεδιάντροπη’.
Θέλω να πω ότι η Ελλάδα όπως και οι άλλες χώρες της ΕΕ είχαν όλες χρέος πάνω από 90% και μάλιστα η Ελλάδα είχε χρέος από το 1993 σταθερά γύρω στο 110%. Όλες τις χώρες τις δάνειζαν κανονικά ενώ θα έπρεπε με τα κριτήρια του Μάαστριχτ να έχουν 60% έλλειμμα το πολύ, για να τις δανείζουν. Μετέτρεψαν το τραπεζικό σύστημα σε κερδοσκοπική λέσχη, ξέσπασε η τραπεζική κρίση, και οι λαοί φορολογήθηκαν στην Ευρώπη και στην Ελλάδα για να σώσουν τις τράπεζες. Τώρα οι τράπεζες ζητούν και τα ρέστα. Κάτι δεν πάει καλά. Αυτό είναι ένα θέμα που θα πρέπει να τεθεί. Αυτός που τοποθετήθηκε για να προστατεύει το νόμισμα ήταν ο πρώτος παραβάτης του νόμου. Για να χορέψεις ταγκό χρειάζονται δυο.
Η αίσθηση μου είναι ότι η Ελλάδα θα πρέπει να πληρώσει όχι πάνω από 10 σεντς σε κάθε ευρώ χρέους σε δραχμές, με την έννοια δημιουργίας πιστώσεων σε ελληνικές τράπεζες για αγορά ελληνικών προϊόντων, -να πως το χρέος γίνεται ευκαιρία- με περίοδο χάριτος, με χρόνο αποπληρωμής μεγάλο, ατόκως και σε συνδυασμό με την ανάπτυξη της.
Ας πάμε τώρα στο Νέο Εθνικό Νόμισμα ή την Δραχμή. Υπάρχει μια σύγχυση μεταξύ ευρώ και των άλλων νομισμάτων που κυκλοφορούν συμπεριλαμβανομένης και της δραχμής. Το ευρώ είναι ‘χρήμα-εμπόρευμαα’, όπως ο χρυσός που η αξία του δεν προκύπτει από την δαπάνη του αλλά από τον αποθησαυρισμό του. Τα αλλά νομίσματα δολάριο, ρούβλι, δραχμή κα, είναι νομίσματα κατ’ απονομή, με την έννοια ότι το κράτος που τα εκδίδει τα νομιμοποιεί στη βάση ότι με αυτά οι πολίτες θα μπορούν να συναλλάσσονται με το Δημόσιο. Έτσι το νόμισμα γίνεται αποδεκτό. Δεν στηρίζονται ούτε σε ένα γραμμάριο χρυσού ή σε άλλο φυσικό αντικείμενο. Είναι αποδεκτό, επειδή το κράτος με αυτό αποδέχεται οι πολίτες να πληρώνουν τους φόρους τους. Αυτό πρακτικά σημαίνει ότι οι δαπάνες του κράτους δεν στηρίζονται στα έσοδα του κράτους. Αλλιώς, όταν το κράτος έχει περίσσευμα δεν σημαίνει ότι έχει πιο πολλά χρήματα απ’ ότι αν θα είχε έλλειμμα. Οι δαπάνες είναι τόσες όσες επιθυμεί να έχει η Κυβέρνηση. Δεν υπάρχει εγγενής χρηματοδοτικός περιορισμός. Δεν υπάρχει εδώ περίπτωση πτώχευσης του κράτους όπως με το ευρώ. Το ποσό που η κυβέρνηση δαπανά, φορολογεί και δανείζεται επηρεάζει τον πληθωρισμό, την αξία του νομίσματος, τον σχηματισμό κεφαλαίου, και τις άλλες πραγματικές μεταβλητές της οικονομίας. Τα κεφάλαια που είναι στη διάθεση της Κυβέρνησης είναι ανεξάρτητα από την φορολογία και ανεξάρτητα από το δημόσιο χρέος. Η αντίληψη ότι η Κυβέρνηση έχει Ταμείο είναι εντελώς βλακώδης και αναχρονιστική.
Υπάρχουν δυο βασικές αρχές. Η πρώτη αρχή μας λέει ότι αν το εισόδημα μιας οικονομίας είναι χαμηλό και η ανεργία μεγάλη τότε η κυβέρνηση σημαίνει ότι δαπανά παρά πολύ λίγο. Η δεύτερη αρχή μας λέει ότι όταν τα επιτόκια είναι υψηλά τότε η κυβέρνηση πρέπει να προμηθεύσει χρήματα στην αγορά να πέσουν τα επιτόκια για να γίνουν επενδύσεις.
Αυτή την στιγμή στην Ελλάδα και υψηλή ανεργία έχουμε, 40% περίπου, χαμηλά εισοδήματα και υψηλά επιτόκια. Γιατί η Κυβέρνηση δεν δαπανά; Απλά δεν έχει ευρώ ούτε αυτή, ούτε ο ιδιωτικός τομέας ούτε το ασθενικό τραπεζικό σύστημα.
Απορώ πως θα έλθει η ανάκαμψη; Μέσω των κινέζικων μεροκάματων και της διάλυσης του κράτους; Δυστυχώς αυτό είναι το μοντέλο του ευρώ.
Θα σας πω λοιπόν τι μπορούμε να κάνουμε εμείς με την δραχμή σε θέματα που καίνε τον Ελληνικό Λαό και που δεν μπορούν να κάνουν η Κυβέρνηση, η ΝΔ, ο ΣΥΡΙΖΑ, η Ελιά, το Ποτάμι, η ΔΗΜΑΡ, που έχουν αποδεχτεί το ευρώ που καθορίζει πολιτική και δεν καθορίζεται από την πολιτική.
Με το νέο Εθνικό μας Νόμισμα, την Νέα Δραχμή, δεν θα πτωχεύσουμε ξανά. Όσο έχουμε το ευρώ το κράτος θα φορολογεί άγρια και θα δανείζεται, ενώ ποτέ δεν θα γίνεται αυτό όταν θα έχουμε το δικό μας νόμισμα. Με το ευρώ αφήνουμε χρέη στη νέα γενιά, με το εθνικό μας νόμισμα ποτέ. Με το ευρώ θα εξαφανίζεται κάθε αποταμίευση, με το δικό μας νόμισμα ποτέ. Με το ευρώ μισθοί συντάξεις μεροκάματα υγεία, παιδεία, ασφάλεια, τίθενται σε καθεστώς κινδύνου, με το δικό μας νόμισμα ποτέ. Τα σπίτια ετοιμάζονται να τα πάρουν οι Τράπεζες. Όλα τα σπίτια θα σωθούν με το δικό μας νόμισμα. Κανείς δεν θα πάρει τίποτα. Με το ευρώ η ανεργία αυξάνεται ενώ ποτέ δεν θα έχουμε ανεργία με την δραχμή. Με το ευρώ έχουμε ανάγκη τις αποταμιεύσεις για να κάνουμε επενδύσεις, με το δικό μας νόμισμα ποτέ.
Αυτά τα ζωτικά θέματα με το ευρώ καμία Ελληνική Κυβέρνηση δεν μπορεί να τα αντιμετωπίσει. Και Οικονομική Θεωρία δεν έχει και η πράξη θα την διαψεύδει.
6. Ακόμα και αν το χρέος μηδενιζόταν, πάλι θα δημιουργούσαμε καινούργιο εφόσον υπάρχει διαφορά εισαγωγών-εξαγωγών. Πως θα βοηθούσε η δραχμή, στην αύξηση της παραγωγής εξαγώγιμων προϊόντων.
Έχετε δίκιο σε αυτό. Όσο μένουμε στο ευρώ φυσικά αυτός ο κίνδυνος καραδοκεί. Υπό τις παρούσες συνθήκες βέβαια ο κίνδυνος έχει μειωθεί αλλά από την άλλη ούτε οι εξαγωγές μας το 2013 αυξήθηκαν επειδή έπεσαν τα μεροκάματα. Είναι αθλιότητα και αδιέξοδος να επιδιώκεται η πλήρης απασχόληση σε ένα πτωχευμένο κράτος μέσω των εξαγωγών με ένα νόμισμα ισχυρό. Αυτό δεν μπορεί να γίνει ούτε θεωρητικά και ιστορικά ποτέ πουθενά στον κόσμο δεν έγινε.
Αντίθετα με την κυμαινόμενη δραχμή και την ανεξάρτητη νομισματική πολική θα επιδιωχθεί η ανακατάληψη της εσωτερικής αγοράς, η πλήρης απασχόληση. Η διακίνηση κεφαλαίων θα αφεθεί ελεύθερη. Κανένα προϊόν αναγκαίο για την ελληνική οικογένεια και επιχείρηση δεν θα μας λείψει ποτέ.
7. Ποια είναι κοινωνική σας προσφορά στο δοκιμαζόμενο λαό;
Η προσφορά μας στο Λαό και στην πολιτική δεν είναι άλλη από το να μεταδώσουμε την γνώση που είναι η μόνη που μπορεί να συνθλίψει το φόβο που προκαλεί η μια λύση του ευρώ.
Δυστυχώς η πολιτική στην Ελλάδα σήμερα ασκείται μέσω του φόβου. Αυτό που μπορώ να πω είναι αυτό που είπε ο Πρόεδρος Ρούζβελτ, όταν η Αμερική κόντευε να διαλυθεί από τις πολιτικές λιτότητας και του ισχυρού τότε δολαρίου στη κρίση του 1929, και τα πράγματα έπρεπε να αλλάξουν με κάτι καινούργιο. Αλλά το καινούργιο φέρνει φόβο και ο Πρόεδρος τους είπε ‘ότι το μόνο που πρέπει να φοβόμαστε είναι ο φόβος μας’.
Σύντομο Βιογραφικό Σημείωμα
Σπύρος Στάλιας, Υποψήφιος Ευρωβουλευτής με το Κόμμα: ‘ΔΡΑΧΜΗ, Ελληνική Δημοκρατική Κίνηση’.
Γεννήθηκα στην Αθήνα. Είμαι παντρεμένος και έχω μια κόρη που είναι καθηγήτρια στο Πανεπιστήμιο της Νέας Υόρκης όπου και διαμένει. Σπούδασα στο Πανεπιστήμιο Πειραιά και μετά στην Νέα Υόρκη. Είμαι οικονομολόγος, ΒΑ, ΜΑ, Ph.D.Υπήρξα στέλεχος της ΕΤΕΒΑ-ΕΘΝΙΚΗΣ ΤΡΑΠΕΖΑΣ (1981-2010).Υπήρξα Σύμβουλος στο Υπουργείο ΕΘΝΙΚΗΣ ΟΙΚΟΝΟΜΙΑΣ.Στέλεχος του Οικονομικού Γραφείου του Πρωθυπουργού Α. Γ. Παπανδρέου (1985-1989).Διευθύνων Σύμβουλος του ΟΛΠ,Διευθύνων Σύμβουλος του ΟΛΚΕ,Διεθνών Σύμβουλος των Αμοιβαίων Κεφαλαίων της Τραπέζης ΑΤΤΙΚΗΣ-ΤΣΜΕΔΕ.Έχω γράψει μαθηματικά βιβλία για τις Επενδύσεις σε Ομολόγα και Μετοχές, για τα Αμοιβαία Κεφάλαια και πλήθος άρθρων για την Οικονομία, για την Φιλοσοφία της Οικονομίας και την Φιλοσοφία.Έχω μεταφράσει βιβλία φιλοσοφικού περιεχομένου και έχω γράψει και ένα βιβλίο για την Ιστορία του Ελληνισμού και Χριστιανισμού.
Πηγή: http://goo.gl/ycTv2V
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου