Υπήκοοι μιας ολιγαρχικής ελίτ ή απελευθέρωση από την ΕΕ-ΟΝΕ;

Αθανάσιος Καρανάσιος

Ας πούμε τα πράγματα με το όνομά τους:

Μια υπεύθυνη Διακήρυξη Σωτηρίας από το λάκκο των λεόντων

Υπήκοοι μιας ολιγαρχικής ελίτ ή απελευθέρωση από την ΕΕ-ΟΝΕ;

Θα πρέπει να γίνει σαφές σε όλους τους σκεπτόμενους Έλληνες, ότι είμαστε αντιμέτωποι με μια οικονομική, κοινωνική και εθνική καταστροφή τρομακτικών διαστάσεων.

Το δραματικό αυτό γεγονός είναι αναμφισβήτητα το ολέθριο αποτέλεσμα της σύνδεσής μας με την ΕΕ και την Ευρωζώνη. Τα Ευρωπαϊκά έθνη είναι σήμερα δέσμια σε μια υπερεθνική δομή, σε ένα ολιγαρχικό πολιτικοοικονομικό σύστημα, στο οποίο μία μικρή κάστα, μια ελιτίστικη άρχουσα τάξη επιβάλλει τα προνόμια της πάνω στην πλειοψηφία του πληθυσμού της Ευρώπης. 

Το ολιγαρχικό αυτό μοντέλο, όπου τα προνόμια των ελίτ είναι τα μόνα που μετράνε και οι υπόλοιποι άνθρωποι δεν έχουν δικαιώματα, εκπροσωπεί ιστορικά, τη μυθολογική μορφή του Δία, ως κυβερνήτη του Ολύμπου που μισεί τους ανθρώπους θανάσιμα. Τα πάντα υποτάσσονται στα συμφέροντα της άρχουσας τάξης, η οποία είναι ελεύθερη να δουλοποιεί, ακόμα και να σκοτώνει τους σκλάβους -τους είλωτες- κατά βούληση, όποτε το θεωρεί σκόπιμο.

Η ηγετική ελίτ της Ευρώπης ποτέ δεν μπόρεσε να αποτινάξει την ιδεολογία της ολιγαρχίας. Αυτό μπορεί να το δει κανείς, για παράδειγμα, στη συνέχιση των οκτώ κυρίαρχων μοναρχιών και πολλών βασιλικών οικογενειών στην Ευρώπη, αλλά και στις χειραγωγημένες-υποτελείς ευρωπαϊκές «δημοκρατίες» μέσω των υπερεθνικών θεσμών. Μήπως, κι η δική μας «προεδρευόμενη δημοκρατία», δεν είναι με τις πράξεις νομοθετικού περιεχομένου και τις άλλες μνημονιακές συμβάσεις, ερήμην της βούλησης του Ελληνικού Λαού, μια μορφή αυταρχικής ολιγαρχίας;

Έτσι λοιπόν, μετά τη συνθήκη του Μάαστριχτ και την Ευρωπαϊκή Νομισματική Ένωση, η ΕΕ της Συνθήκης της Λισαβόνας πλέον, έχει γίνει ένα τέλειο παράδειγμα του ολιγαρχικού συστήματος, όπου η αρχή του Δία βασιλεύει ανεξέλεγκτη. Υπάρχουν επομένως λόγοι για την έξοδο από την ΕΕ-ΟΝΕ βάσει του Συντάγματος.

Γιατί, σε καμιά περίπτωση, δεν ρωτήθηκαν οι λαοί της Ευρώπης, αν ήταν έτοιμοι να μεταφέρουν στην ΕΕ όλο και μεγαλύτερο μερίδιο της εθνικής κυριαρχίας τους. Ποτέ, -με λίγες εξαιρέσεις- δεν ρωτήθηκαν οι λαοί της Ευρώπης, για την προσχώρηση στην ΕΟΚ, στην ΕΕ, στην ΟΝΕ και τις συνθήκες του Μάαστριχτ, του Άμστερνταμ, της Νίκαιας, της Λισσαβόνας κλπ. Αντί να ενημερωθούν π.χ. οι πολίτες σε βάθος και διεξοδικά για τις επιπτώσεις και τους στόχους της ευρωπαϊκής ολοκλήρωσης, ο σχεδιασμός της ΕΕ και της Νομισματικής Ένωσης χαρακτηρίζονται από δόλια εξαπάτηση, απειλές, ακόμα και εγκληματική συμπεριφορά.

Οι μόνες χώρες που είχαν τη δυνατότητα να εκφράσουν με δημοψηφίσματα τη γνώμη τους για το Ευρωπαϊκό Σύνταγμα, η Γαλλία και η Ολλανδία, το καταψήφισαν. Αλλά αυτό δεν είχε καμία επίδραση στις εξελίξεις. Το ίδιο κείμενο του (νεοφιλελεύθερου) Ευρωπαϊκού Συντάγματος , με αλλαγές μόνο στο 5% του περιεχομένου του, υπεγράφη δύο χρόνια αργότερα από τους αρχηγούς των κυβερνήσεων των κρατών μελών και αυτή τη φορά το ίδιο Σύνταγμα ονομάσθηκε «Συνθήκη της Λισσαβόνας», το οποίο δεν προβλέπει πλέον τη δυνατότητα δημοψηφισμάτων!!! Έτσι λοιπόν, από την «πίσω πόρτα», θεσμοθετείται το πολυδιαφημισμένο «ευρωπαϊκό κεκτημένο». Μία ολιγαρχική συμμορία -με απάτη- έχει καθίσει στο σβέρκο μας.

Γνωρίζοντας πολύ καλά τις βαθιές πληγές που είχαν αφήσει οι παγκόσμιοι πόλεμοι του 20ού αιώνα, όσοι υποστηρίζουν την εδραίωση της ευρωπαϊκής ολοκλήρωσης, χρησιμοποιούν ως βασικό τους επιχείρημα-δίλημμα, ότι αυτή ήταν αναγκαία για τη διασφάλιση της ειρήνης στην Ευρώπη. Ωστόσο, οι προθέσεις των αρχιτεκτόνων της Ένωσης ήταν πολύ διαφορετικές. Είχε προγραμματιστεί εκ των προτέρων, και αποδεδειγμένα, να εξαλειφθεί η συμμετοχή των κυρίαρχων λαών στη διακυβέρνησή τους και να αντικατασταθεί από νεοφεουδαρχικές δομές, ώστε να τεθούν υπό εκκαθάριση τα αναφαίρετα δικαιώματα των Ευρωπαίων και να θυσιαστούν για τα προνόμια μιας ολιγαρχικής μειοψηφίας.

Επιπλέον, είναι αναμφισβήτητο, ότι αυτή η εξαπάτηση κατέστρεψε την παρελθούσα επικρατούσα ειρήνη, και έχει δημιουργήσει μεγαλύτερη εχθρότητα μεταξύ των λαών της Ευρώπης από ό, τι σε οποιαδήποτε άλλη περίοδο μετά το 1945. Είναι π.χ. ακριβώς η γεωπολιτική, αυτοκρατορική διεύρυνση της ΕΕ προς Ανατολάς, που θέτει σε κίνδυνο την ειρήνη στην Ευρώπη και πέρα από αυτήν, και παράγει τις θύελλες (βλ. πρόσφατα γεγονότα στην Ουκρανία).

Εκτός αυτών, για χάρη της «σταθερότητας του χρηματοπιστωτικού συστήματος», οι Ευρωπαίοι πολίτες έχουν αναγκαστεί να κάνουν όλο και περισσότερες θυσίες, αλλά έχει πλέον έρθει η στιγμή, όπου η συνεχής υποταγή στην υπερεθνική δομή της ΕΕ δεν μπορεί πλέον να γίνεται ανεκτή. Η πολιτική της τρόικα είναι ιστορία παραβιάσεων των ανθρωπίνων δικαιωμάτων, καταστροφής της δημοκρατίας, άρνησης της ελευθερίας της γνώμης. Ο απώτερος στόχος της οποίας είναι να εγκαταστήσει μια απόλυτη τυραννία πάνω στα κράτη της Ευρώπης. Πάνω απ όλα, η πολιτική της τρόικας παραβιάζει την πέμπτη εντολή: «Ου φονεύσεις», δεδομένου ότι οδηγεί σε σκόπιμη αύξηση της θνησιμότητας.

Η ΕΕ έχει καταχραστεί τα θεσμικά της όργανα, βάζοντάς τα στην υπηρεσία ενός παγκόσμιου χρηματοπιστωτικού συστήματος. Ενός οικονομικού μοντέλου δηλαδή, που έχει συσσωρεύσει βουνά εικονικού, ανεξόφλητου χρέους, με σκοπό το μεγάλο πλουτισμό λίγων επιλεγμένων, έχοντας επίγνωση, ότι ένας συνεχώς αυξανόμενος αριθμός ανθρώπων θα πληρώσουν για αυτό με τη ζωή τους!

Τα όργανα της ΕΕ έχουν προωθήσει τη συνολική αφερεγγυότητα του χρηματοπιστωτικού συστήματος και αντιμετωπίζουν την επικείμενη συστημική κατάρρευση με μαζική απαλλοτρίωση του πλούτου των λαών μέσω ενός συνδυασμού περισσότερων bail-out που πληρώνονται από τους φορολογούμενους (bail out είναι ένας οικονομικός όρος που υποδηλώνει τη διάσωση μιας χώρας που κινδυνεύει να καταρρεύσει οικονομικά, με εξωτερική βοήθεια) ή hair cut (κούρεμα) ομολόγων και αποθεματικών ή την άμεση κατάσχεση τραπεζικών λογαριασμών στο πλαίσιο του λεγόμενου bail-in (bail in είναι ένας όρος που χρησιμοποιείται στην οικονομία ως μία επιχείρηση διάσωσης μιας χώρας που κινδυνεύει να καταρρεύσει οικονομικά, χρησιμοποιώντας εσωτερικούς πόρους). Αν τα εγκληματικά αυτά στοιχεία καταφέρουν να εφαρμόσουν ολοκληρωμένα τα σχέδιά τους, θα προκαλέσουν ένα ευρωπαϊκό χάος και το θάνατο πολλών εκατομμυρίων ανθρώπων.

Για να αποδείξουμε τα παραπάνω, παραθέτουμε τα ακόλουθα γεγονότα:

• Οι αρχιτέκτονες και οι ηγέτες της ΕΕ εξαπάτησαν σκοπίμως τους λαούς της Ευρώπης σχετικά με τις πραγματικές προθέσεις τους και κατέφυγαν σε ραδιουργίες, επειδή ήξεραν ότι, σε περίπτωση δημοψηφισμάτων ή εκτεταμένης συζήτησης στα αντίστοιχα κοινοβούλια και μέσα ενημέρωσης, τα σχέδιά τους θα απορρίπτονταν.

• Υπήρξε μια εσκεμμένη συγκάλυψη του γεγονότος, ότι οι βασικές αρμοδιότητες του κυρίαρχου κράτους διαρκώς μεταφέρονταν σε υπερεθνικές δομές, και θα συνεχίσουν να μεταφέρονται, με παντελή απώλεια της εθνικής κυριαρχίας.

• Οι νόμοι αλλάζουν για να αντανακλούν την ολιγαρχική ιδεολογία με τέτοιο τρόπο, ώστε η τυραννία των χρηματοπιστωτικών αγορών να συντηρεί την αχαλίνωτη κερδοσκοπία και την απληστία με όλο και περισσότερα πλούτο να ρέει προς τους λίγους

• Έχει δημιουργηθεί ένα σύστημα το οποίο έχει ανατρέψει τον ένα μετά τον άλλον τους απαραίτητους ακρογωνιαίους λίθους για την ανάπτυξη της πραγματικής οικονομίας. 

• Έχει δημιουργηθεί ένα σύστημα το οποίο προωθεί μια ολοένα μεγαλύτερη αναδιανομή του πλούτου από τους φτωχούς στους πλούσιους, που απειλεί τα ίδια τα θεμέλια του κοινωνικού συστήματος, περικόπτει ακόμη και την υγειονομική περίθαλψη, και αφήνει τον αδύναμο ανυπεράσπιστο.

• Έχει δημιουργηθεί ένα σύστημα, το οποίο αρνείται τόσο μια θέση εργασίας όσο και την προοπτική της εξεύρεσης εργασίας σε πάνω από τους μισούς νέους σε ορισμένες ευρωπαϊκές χώρες, και ως εκ τούτου τους στερεί την ελπίδα για ένα καλύτερο μέλλον.

• Έχει δημιουργηθεί ένα σύστημα, το οποίο δεν τηρεί πλέον τα αναφαίρετα δικαιώματα του ανθρώπου, η οποία καταπατά το δικαίωμα στην ευτυχία, ένα σύστημα που έχει αποκηρύξει το πρωταρχικό καθήκον του κράτους, την προστασία της γενικής ευημερίας.

• Έχει δημιουργηθεί ένα σύστημα, το οποίο απειλεί την ελευθερία, καθώς εκείνοι που επικρίνουν αυτή την ανθρωποκτονική πολιτική σε ορισμένες χώρες έχουν ήδη τιμωρηθεί με αποκλεισμό από τα μμε και εμποδιστεί παντοιοτρόπως στην πολιτική, κοινωνική και επαγγελματική τους ανέλιξη.

Εμείς, οι σκεπτόμενοι άνθρωποι σε διάφορες ευρωπαϊκές χώρες, δηλώνουμε επίσημα ότι τα έθνη της Ευρώπης πρέπει να είναι ελεύθερα και ανεξάρτητα και να έχουν το δικαίωμα να απαλλάσσονται από κάθε υποταγή στη γραφειοκρατία της ΕΕ και της ΟΝΕ και ότι, ως ελεύθερα και ανεξάρτητα Κράτη, έχουμε πλήρη εξουσία να αρνούμαστε τον πόλεμο κάθε μορφής, ως μέσο για την επίλυση διαφορών, να συνάπτουμε ειρήνη, συμμαχίες, να καθορίζουμε το εμπόριο και να πραγματοποιούμε όλες τις άλλες πράξεις και πράγματα τα οποία τα ανεξάρτητα κράτη έχουν το δικαίωμα να χειρίζονται.

Η Εναλλακτική Πρόταση

Παρά τη γενική αρχή «pacta sunt servanda» του δικαίου (η λατινική φράση πάκτα σουντ σερβάντα «pacta sunt servanda» -στην πράξη πολλές φορές απλώς «pacta servanda»-, σήμερα έχει καταστεί διεθνής όρος που σημαίνει οι συμφωνίες είναι τηρητέες), υπό το πρίσμα της υπαρξιακά απειλητικής κατάστασης στην οποία έχει οδηγήσει η προαναφερθείσα απάτη θεσμοθέτησης και λειτουργίας της ΕΕ-ΟΝΕ, ισχύει το άρθρο 62 της Σύμβασης της Βιέννης για το Δίκαιο των Συνθηκών, σύμφωνα με το οποίο μπορούν να ακυρωθούν εκείνες συνθήκες, εάν έχουν συμβεί περιπτώσεις, οι οποίες δεν είχαν προβλεφθεί κατά το χρόνο σύναψης της σύμβασης! Επιπλέον, το ίδιο άρθρο 50 της Συνθήκης της Λισαβόνας ορίζει: «Κάθε κράτος μέλος μπορεί να αποφασίσει να αποχωρήσει από την Ένωση, σύμφωνα με τις οικείες συνταγματικές απαιτήσεις».

Εάν όλα τα κράτη μέλη της ΕΕ αφήσουν αυτήν την καταστροφική για τους λαούς Ένωση και ανακτήσουν την πλήρη κυριαρχία τους, αυτό σε καμία περίπτωση δεν σημαίνει, ότι θα ξαναπέσουν σε σοβινιστική κρατική υπόσταση, αλλά, ότι θα πρέπει να ενωθούν σε μια συμμαχία πλήρως κυρίαρχων συνταγματικών Κρατών, τα οποία δεσμεύονται για τους κοινούς στόχους της ανθρωπότητας. Σε μια εποχή θερμοπυρηνικών όπλων, η διασφάλιση της ειρήνης είναι πρωταρχικό, σημαντικό έργο. Μπορούμε να διασφαλίσουμε, ότι ο πόλεμος ως μέσο για την επίλυση των διαφορών θα απορριφθεί για πάντα, ιδρύοντας στο άμεσο μέλλον μια συμμαχία κυρίαρχων κρατών, ενωμένων γύρω από τα κοινά υπέρτερα συμφέροντα της γενικής ευημερίας όλων των πολιτών της Ευρώπης. Η αρχή της Ειρήνης της Βεστφαλίας, του διεθνούς δικαίου και του Χάρτη των Ηνωμένων Εθνών ισχύουν απολύτως.

Πρέπει να επιδιώξουμε την άμεση δημιουργία μιας οικονομικής και χρηματοπιστωτικής τάξης και ενός συστήματος πίστωσης για μακροπρόθεσμες επενδύσεις, η οποία θα βάζει ένα τέλος στον περιττό πόνο εκατομμυρίων από την πείνα και τη θεραπεύσιμη ασθένεια, και θα δημιουργεί αξιοπρεπείς συνθήκες για όλους τους ανθρώπους σε αυτόν τον πλανήτη . Το πρώτο απαραίτητο βήμα προς την κατεύθυνση αυτού του στόχου είναι η εφαρμογή της παγκόσμιας νομοθεσίας του Glass-Steagall*

Αθανάσιος Καρανάσιος, 4/10/2014

Βιβλιογραφία: Διακηρύξεις αντιπολιτευόμενων στην ΕΕ-ΟΝΕ ευρωπαϊκών κινημάτων και κομμάτων.

*Ο περίφημος "Νόμος Glass-Steagall", Νόμος Γκλας-Στήγκαλ (N-G-S), τον οποίο κατάργησε ο «δημοκρατικός» Κλίντον το 1999, όταν το Κονγκρέσο ψήφισε τον "Νόμο περί εκσυγχρονισμού των χρηματοπιστωτικών υπηρεσιών", πιο γνωστό ως "Νόμο Gramm-Leach-Bliley”. Μετά το κραχ τού 1929, η κυβέρνηση Ρούσβελτ προσπάθησε να εντοπίσει τις αιτίες που είχαν οδηγήσει στην κατάρρευση των αγορών, ώστε να θεσπίσει τα απαραίτητα μέτρα προκειμένου να αποτραπεί η επανεμφάνιση τέτοιων φαινομένων. Κορωνίδα των μέτρων που πάρθηκαν τότε, ήταν ο "Νόμος Glass-Steagall" τού 1933, στον οποίο στηρίχθηκε η ρύθμιση του χρηματοπιστωτικού οικοδομήματος των ΗΠΑ. Τί έκανε αυτός ο Νόμος; Επέβαλε τον σαφή διαχωρισμό των εμπορικών τραπεζών (δηλαδή, αυτών που σκοπός τους είναι να δανείζουν χρήματα) από τις τράπεζες επενδύσεων (δηλαδή, εκείνες που ασχολούνται με την πώληση ομολόγων, μετοχών και λοιπών παρόμοιων προϊόντων).

Πηγή: http://goo.gl/qgo3J5