Λίγες μέρες πριν από τις τελευταίες ευρωεκλογές ο Αντώνης Σαμαράς, σε κεντρική ομιλία του και με παλλόμενη φωνή, έλεγε: «Εγώ σχίζω τα Μνημόνια κάθε μέρα, σελίδα – σελίδα…» Όσοι τον άκουσαν τότε, ασφαλώς σκέφτηκαν ότι πρόκειται για μια ακόμη προεκλογική υπερβολή προκειμένου να κερδηθούν μερικοί ψήφοι από τη Ν.Δ. και να μειωθεί η διαφορά της από το ΣΥΡΙΖΑ.
Σήμερα, ιδιαίτερα μετά συνάντηση Σαμαρά – Μέρκελ και τις δηλώσεις που ακολούθησαν τόσο του πρωθυπουργού όσο και άλλων στελεχών της συγκυβέρνησης (Ευ.Βενιζέλου, Γκ. Χαρδούβελη κλπ.), γίνεται ολοφάνερο ότι εξελίσσεται μια μνημονιακή αντεπίθεση, ότι προωθείται ένα σχέδιο χειραγώγησης, δηλαδή εξαπάτησης, για μια ακόμα φορά, του ελληνικού λαού.
Βασικά σημεία αυτού του σχεδίου είναι, μέχρι στιγμής, τα εξής:1. Στο τέλος του 2014 τελειώνουν οι δόσεις της δεύτερης Δανειακής Σύμβασης από την Ε.Ε. (EFSF), με την εκταμίευση ενός ποσού περί τα 3,6 δις. Η μνημονιακή συγκυβέρνηση θα διακηρύξει, με πανηγυρικό τρόπο, το τέλος του Μνημονίου και την απομάκρυνση της Τριαρχίας (Τρόϊκα) ποντάροντας στο γεγονός ότι ο απλός πολίτης δε μπορεί εύκολα να διακρίνει τη διαφορά μεταξύ της ολοκλήρωσης των δανειακών εκταμιεύσεων και των μνημονιακών μέτρων που ελήφθησαν προκειμένου να γίνουν αυτές οι εκταμιεύσεις.
2. Θα ζητηθεί από το Δ.Ν.Τ. να διακόψει την περαιτέρω χρηματοδότηση ( περί τα 12 δις.) του ελληνικού Δημοσίου, η οποία με βάση τη δεύτερη Δανειακή Σύμβαση λήγει 2 την άνοιξη του 2016. Η μνημονιακή συγκυβέρνηση θα διακηρύξει και πάλι πανηγυρικά, ότι έδιωξε από τη χώρα το, μισητό για το λαό, Δ.Ν.Τ. 3. Το δημοσιονομικό κενό (έλλειμμα του προϋπολογισμού) και το χρηματοδοτικό κενό (το ποσό που απαιτείται κάθε χρόνο για την πληρωμή των χρεολυσίων του δημόσιου χρέους) θα επιδιωχθεί να καλυφθεί με δανεισμό από τις αγορές, με την έκδοση ομολόγων.
Έτσι θα πληρώνουμε το παλιό χρέος, με νέο χρέος και μάλιστα με υψηλότερα επιτόκια. Η μνημονιακή συγκυβέρνηση θα διακηρύξει ότι η Ελλάδα γίνεται πάλι μια «κανονική –φυσιολογική» χώρα που μπορεί να δανείζεται από τις διεθνείς χρηματαγορές, όπως γινόταν μέχρι το Μάϊο του 2010… και φτάσαμε εδώ που φτάσαμε! Δε θα πουν βέβαια στους Έλληνες πολίτες ότι η εξάρτηση από το Μηχανισμό Στήριξης των Δανειακών Συμβάσεων θα αντικατασταθεί από τη «φυσιολογική» εξάρτηση της χώρας από τις αδυσώπητες χρηματαγορές.
4. Όλα τα παραπάνω θα γαρνιριστούν με κάποιες φορο-ελαφρύνσεις, για να κάνουν πιο πιστευτό το κυβερνητικό αφήγημα. Όπως πριν από τις ευρωεκλογές μοίραζαν πεντακοσάρικα από το ανύπαρκτο πρωτογενές πλεόνασμα του 2013, έτσι και τώρα
μειώνουν κατά 30% το φόρο στο πετρέλαιο θέρμανσης. Ελπίζουν ότι πολλοί λίγοι θα
θυμούνται ότι ο φόρος αυτός από το 2010 μέχρι σήμερα αυξήθηκε κατά 1.470% (από 21 σε 330 ευρώ το χιλιόλιτρο). Η γαρνιτούρα θα περιλαμβάνει επίσης τη διαβεβαίωση ότι η ανάπτυξη έφτασε…αεροπορικώς!, και οι ξένοι επενδυτές, που …κάνουν ουρά στα σύνορα της χώρας, θα δημιουργήσουν χιλιάδες θέσεις εργασίας - για 730.000 μίλησε πρόσφατα ο Αντώνης Σαμαράς. Σαν «κερασάκι» σ’ όλα αυτά θα προστεθεί και πάλι η τρομοκρατία της επιστροφής στη δραχμή, υπό ανεξέλεγκτες συνθήκες.
Όλο αυτό το «πακέτο» θα επιχειρηθεί «να πουληθεί» στον ελληνικό λαό με τη βοήθεια του προπαγανδιστικού μηχανισμού των ενσωματωμένων ΜΜΕ, προκειμένου τα μνημονιακά και κρυφο-μνημονιακά κόμματα να δημιουργήσουν το κατάλληλο κλίμα για να συγκεντρωθούν οι 180 ψήφοι για την εκλογή Προέδρου της Δημοκρατίας ή, αν αυτό δεν επιτευχθεί, να διασώσουν την παρτίδα στις εκλογές που θα ακολουθήσουν.
Βέβαια το σχέδιο αυτό, χειραγώγησης του ελληνικού λαού, παρουσιάζει σημαντικές δυσκολίες και δεν είναι σίγουρο ότι μπορεί να υλοποιηθεί πλήρως. Χαρακτηριστικό είναι ότι, μετά τις δηλώσεις που ακολούθησαν της συνάντησης Σαμαρά 3– Μέρκελ, οι τιμές των ομολόγων, στη δευτερογενή αγορά, άρχισαν να υποχωρούν δείχνοντας ότι οι χρηματαγορές δεν εμπιστεύονται την Ελλάδα, χωρίς τον ασφυκτικό έλεγχο – εγγύηση της Τριαρχίας, καθιστώντας έτσι δύσκολη και κυρίως πολύ ακριβή την έξοδο στις αγορές. Αυτό είναι απόλυτα λογικό αφού, μετά τεσσεράμισι χρόνια στην «Εντατική», η χώρα βρίσκεται σε χειρότερη κατάσταση απ’ ότι στις αρχές του 2010: το χρέος πλησιάζει το 180% του ΑΕΠ έναντι 129,7% το 2009, το ΑΕΠ έχει συρρικνωθεί κατά 25% και η φοροδοτική ικανότητα των πολιτών, από τα αλλεπάλληλα χαράτσια, έχει εξαντληθεί όπως αποδεικνύεται από την αύξηση των ληξιπρόθεσμων οφειλών προς την εφορία κατά πάνω από 1 δις. μηνιαίως.
Παράλληλα η Ε.Ε. (Κομισιόν - Ε.Κ.Τ.) αναζητούν τον κατάλληλο μηχανισμό εποπτείας που θα αντικαταστήσει την Τριαρχία στο δημοσιονομικό έλεγχο της Ελλάδας και θα εξασφαλίζει την προώθηση των «μεταρρυθμίσεων», πράγμα που αν συμβεί θα ακυρώσει σε μεγάλο βαθμό το όποιο επικοινωνιακό όφελος της συγκυβέρνησης.
Η αντιπολίτευση, παρ’ όλο τον επικοινωνιακό αποκλεισμό της, θα πρέπει να καταβάλει κάθε δυνατή προσπάθεια και να ενημερώσει τον ελληνικό λαό ότι η ολοκλήρωση των δανειακών δόσεων δεν οδηγεί στην κατάργηση των μνημονιακών μέτρων - το αντίθετο μάλιστα.
Τα Μνημόνια, που «σκίζει» κάθε μέρα ο κ. Σαμαράς, είναι τα Μεσοπρόθεσμα Προγράμματα, οι εκατοντάδες νόμοι, οι πράξεις νομοθετικού περιεχομένου και οι Υπουργικές Αποφάσεις που εφαρμόστηκαν τα τεσσεράμισι τελευταία χρόνια και οδήγησαν στη ληστεία των μισθών, στην κλοπή των συντάξεων, στη φορολογική επιδρομή, στις απολύσεις, στη διάλυση των εργασιακών σχέσεων, στη χρεοκοπία των ασφαλιστικών ταμείων, στο κλείσιμο ή τη συρρίκνωση νοσοκομείων και σχολείων αι τέλος, αυτό που ενδιαφέρει ιδιαίτερα την κα Μέρκελ και τους άλλους δανειστές, το ξεπούλημα (ιδιωτικοποιήσεις το λένε) της δημόσιας περιουσίας.
Όλα αυτά για τους εγχώριους μνημονιακούς και τους επικυρίαρχους δανειστές ονομάζονται «μεταρρυθμίσεις» που θα πρέπει να συνεχιστούν με την ίδια ένταση, προκειμένου η χώρα μας να μπορεί να αποπληρώνει τα τοκοχρεολύσια των δανείων που έχει λάβει 4 από το Μηχανισμό Στήριξης και να μπορεί να δανείζεται στο μέλλον από τις χρηματαγορές.
Θα πρέπει επίσης η αντιπολίτευση να εξηγήσει στους πολίτες ότι τα Μνημόνια αποτελούν συνημμένα κείμενα των Δανειακών Συμβάσεων οι οποίες μπορούν να καταργηθούν μόνο με δυο τρόπους: Ο πρώτος είναι όταν η χώρα αποπληρώσει το σύνολο των δανεικών που έχει λάβει μέχρι σήμερα – αυτό, σύμφωνα με τις συμβάσεις θα γίνει το 2057, χωρίς να υπολογίζουμε τα νέα δάνεια που θα έχουν συναφθεί μέχρι τότε. Ο δεύτερος είναι, με βάση ένα σχέδιο, καλά μελετημένο σ’ όλες τις λεπτομέρειές του, η καταγγελία των Δανειακών Συμβάσεων προκειμένου στη συνέχεια να γίνει διαγραφή μεγάλου μέρους του χρέους, ένα μέρος του να συμψηφιστεί με τις γερμανικές επανορθώσεις και η αποπληρωμή του υπολοίπου να γίνει με ρήτρα ανάπτυξης.
Είτε οι Έλληνες θα μείνουν δούλοι των δανειστών – δυναστών τουλάχιστον μέχρι το 2057 είτε θα σπάσουν τις αλυσίδες τους. Οψόμεθα.
Το άρθρο αυτό δημοσιεύθηκε στο περιοδικό «ΕΠΙΚΑΙΡΑ» στις 2-10-14.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου