Η χούντα των συνταγματαρχών και η χούντα του ευρώ

Του Θεόδωρου Κατσανέβα

Σαράντα δύο χρόνια μετά την ηρωική εξέγερση των φοιτητών με επίκεντρο το Πολυτεχνείο το Νοέμβριο του 1973, υπάρχουν ορατές ομοιότητες αλλά και διαφορές με τα κοινωνικοοικονομικά και πολιτικά δρώμενα, τότε και τώρα. Στην περίοδο της δικτατορίας 1967-74 η ξενοκίνητη χούντα των βάρβαρων και άξεστων συνταγματαρχών έβαλαν στο γύψο τη χώρα με την υποστήριξη της Ουάσιγκτον. Η κατάργηση των δημοκρατικών διαδικασιών, η σκιά του φόβου, η βία,ο τρόμος, η αυθαιρεσία και όχι μόνο, αποτελούσε την κυρίαρχη κατάσταση της εποχής εκείνης.

Η τραγωδία της Κύπρου με την παράδοση ενός μεγάλου μέρους του νησιού στην Τουρκία, υπήρξε το τίμημα της ξένης κατοχής. Η χούντα των συνταγματαρχών έπεσε σαν ώριμο φρούτο όταν οι ξένοι υπερκυρίαρχοι αποφάσισαν ότι είχε ξεπεραστεί από τις εξελίξεις και είχε επιτελέσει το έργο που της είχε ανατεθεί.

Σήμερα βιώνουμε μια διαφορετική κατάσταση αλλά με κυρίαρχο το στοιχείο της ξένης επιβολής και πάλι από τα ίδια κέντρα. Από την Ουάσιγκτον με την προσθήκη του Βερολίνου, που στο μεταξύ διάστημα, ύστερα και από την επανένωση με την Ανατολική Γερμανία, δυνάμωσε και διεκδικεί τη δική του παρουσία στο διεθνές γίγνεσθαι.

Τα όπλα με τα οποία επιβάλλεται η ξένη κυριαρχία δεν είναι πλέον τα τανκς των άξεστων συνταγματαρχών, αλλά η βελούδινη διείσδυση στο θυμικό του μέσου πολίτη μέσα από τη χειραγώγησή του από τα καθυποταγμένα κεντρικά ΜΜΕ. Και ειδικότερα από τo ισχυρότερο όλων, την τηλεόραση που υποκαθιστά  το ρόπαλο των δικτατόρων.

Κεντρικό εργαλείο στην ξένη κατοχή είναι, ο έλεγχος του ευρω-νομίσματος και μέσω αυτού, ο έλεγχος του τραπεζικού συστήματος που εξουσιάζουν τα ΜΜΕ και τους διατεταγμένους δημοσιογραφούντες και δημοσιολογούντες, τους σοβαροφανείς αυτούς ψεύτες που υπηρετούν αφεντικά έναντι παχυλού ανταλλάγματος.

Στη χώρα μας, όπως και σε όλες τις χώρες, δεν έλειψαν ποτέ οι Εφιάλτες, οι Κουίσλιγκ, οι Γερμανοτσολιάδες, οι μονίμως πρόθυμοι να υπηρετήσουν την εξουσία των ισχυρών σε βάρος και της ίδιας τους της χώρας. Η ξένη κατοχή υπηρετείται από μια ξενόδουλη και αλλοτριωμένη άρχουσα τάξη, η οποία πλουτίζει μέσα από την αφοσίωσή της στους εκάστοτε ισχυρούς της διεθνούς γεωπολιτικής σκακιέρας. Αυτή η άρχουσα τάξη, σε παλαιότερες φεουδαρχικές εποχές, χρησιμοποιούσε στρατιές άξεστων και βάναυσων μισθοφόρων πολεμιστών που επέβαλλαν την εξουσία των ισχυρών με τη δύναμη του ξίφους, των όπλων και της βίας.

Σήμερα τα όπλα, η βία, η αιματοχυσία, έχουν υποκατασταθεί από τα κεντρικά ΜΜΕ και κυρίως από την τηλεόραση,  που υπνωτίζει και χειραγωγεί το ζαλισμένο πλήθος. Σημασία δεν έχει το μήνυμα αλλά το μέσο. Έτσι έχει επιβληθεί μια κατ’ επίφαση «δημοκρατία», που ελέγχεται απόλυτα μέσα από ψέματα και στρεβλώσεις της αλήθειας που διοχετεύουν συστηματικά οι εντεταλμένοι προπαγανδιστές του συστήματος. «Δόξα το Θεό που υπάρχει δημοκρατία και ψηφίζουν οι άνθρωποι», όπως γράφει ειρωνικά και ο Τζών Γκρίσαμ

Η βάρβαρη χούντα των συνταγματαρχών έχει υποκατασταθεί από τη  βελούδινη χούντα του ευρώ όπου τα κυρίαρχα πρόσωπα είναι λιγότερο ορατά. Πρόκειται για μια αλυσίδα που στη βάση της έχει τους διατεταγμένους δημοσιογράφους και δημοσιολογούντες και στα μέσα κλιμάκια την άρχουσα τάξη της κομπραδόρικης ντόπιας πλουτοκρατίας. Στην κορυφή της αλυσίδας, βρίσκονται οι ξένοι υπερκυρίαρχοι που επιβάλλονται με την οικονομική εξουσία και στην περίπτωσή μας με το «άγιο δισκοπότηρο» της ευρωφυλακής.

Η μικρή πλην έντιμος Ελλάς, παραμένει έρμαιο στις διεθνείς συγκρούσεις συμφερόντων των μεγάλων δυνάμεων που διαφεντεύουν την υφήλιο. Δεν είναι τυχαία η επιμονή της Ουάσιγκτον να παραμείνουμε πάση θυσία στο ευρώ. Αυτό εξηγείται με την προσπάθεια της τελευταίας να αφαιρέσει από το Βερολίνο μέρος της ανερχόμενης ισχύος του που επιδιώκει μέσα από την ισχυροποίηση του ευρώ, όπου δε χωράει η Ελλάδα.

Από μέρους μας δεν μπορεί να ψέγουμε μοιρολατρικά τους «κακούς» ισχυρούς ξένους που επιβουλεύονται εμάς τους αδύναμους. Αυτό ίσχυε και ισχύει πάντοτε στο ξετύλιγμα της ιστορίας. Το τραγικό για τη χώρα μας είναι ότι, υπάρχει ένα τεράστιο κενό στο δημοκρατικό πατριωτικό χώρο που θα μπορούσε να ορθωθεί ως ανάχωμα απέναντι στην ξένη κατοχή, στη βελούδινη χούντα του ευρώ και να προασπίσει στο μέτρο του εφικτού τα συμφέροντα της χώρας και του μέσου πολίτη. Όταν αυτό γίνει αντιληπτό, τότε ίσως μπορούμε να ελπίζουμε.