Φώτης Ανδρέου
Τι είναι η πατρίδα μας; Μην είν’ οι κάμποι;
Μην είναι τ’ άσπαρτα ψηλά βουνά;
Μην είναι ο ήλιος της, που χρυσολάμπει;
Μην είναι τ’ άστρα της τα φωτεινά;
Μην είναι κάθε της ρηχό ακρογιάλι
και κάθε χώρα της με τα χωριά;
κάθε νησάκι της που αχνά προβάλλει;
κάθε της θάλασσα, κάθε στεριά;
αρχαία μνημεία της χρυσή στολή
που η τέχνη εφόρεσε και το καθένα
μια δόξα αθάνατη αντιλαλεί;
Όλα πατρίδα μας! κι αυτά κι εκείνα,
και κάτι πού ’χουμε μες την καρδιά
και λάμπει αθώρητο σαν ήλιου αχτίνα
και κράζει μέσα μας: Εμπρός παιδιά!
Ιωάννης Πολέμης (1862-1924).
Πόση αγάπη και πόση τρυφερότητα κρατάει μέσα του τούτο το μικρό ποίημα που το μαθαίναμε στο Δημοτικό Σχολείο και το απαγγέλαμε με μπρίο… Σήμερα άραγε έχει να πει τίποτα στα παιδιά ή τους μεγάλους; Έχει μείνει κάτι “μες στην καρδιά που να κράζει εμπρός παιδιά;” για την Ελλάδα που δοκιμάζεται και πονά;
Τι είναι για μάς η πατρίδα σήμερα πού τα μνημόνιακαι τα “δαιμόνια” απειλούν να την εξαφανίσουν, να την ξεπουλήσουν βάζοντας στα ιμάτιά της κλήρο;
Ποιοί την αγαπούν και ποιοί την εκμεταλλεύονται; Σήμερα στο μάτι του κυκλώνα που προκάλεσε η πολυδιάστατη καταστροφική κρίση γίνεται μεγάλος ντόρος για τη σωτηρία της.
Τελικώς κυνηγάμε την ουρά μας δεδομένου ότι η ελπίδα είναι κορακοζώιτη και πεθαίνει πάντα τελευταία! Ωστόσο, εμείς θα τρέχουμε πίσω από χαμένους ορίζοντες και ανεκπλήρωτες επιθυμίες και υποσχέσεις.
Το έναυσμα είχε δοθεί εγκαίρως και εμπροθέσμως: “μαζί τα φάγαμε”! Μαζί θα πληρώσουμε; Πόσο “μαζί” πονηρέ πολιτευτή; Η προμελετημένη παραγραφή των ανομημάτων σου ισχύει και για τις ιερές υποχρεώσεις σου προς την πατρίδα; Την πατρίδα που το ονομά της πιπιλίζεις σκόπιμα σαν καραμέλα για να ρίχνεις στάχτη στα μάτια του κόσμου. Αναμφίβολα ΝΑΙ κατεργάρη! Αλλιώς τι σόι πολιτικάντης θα ήσουν αν αγαπούσες την πατριδα και τους δύστηνους πολίτες της που τους θυμάσαι κάθε τετραετία.
Τότε μόνο “τους τιμάς”, τους εξαπατάς και ζητάς αναίσχυντα και πάλι την ψήφο τους, γυρνώντας το μαγγανοπήγαδο της κυλιόμενης ανελέητης απάτης σου.
Είναι απολύτως βέβαιο ότι οι θυσίες δεν αφορούν όλους. Το ξέρουμε από παλιά (διάβαζε από τότε που βγήκανε οι λάσπες!). Το βλέπουμε καθαρά και τώρα. Ο πολιτικός (κομματικός) λόγος γίνεται περισσότερο πατριδοκεντρικός (“να σώσουμε την πατρίδα που κινδυνεύει”).
Η πατρίδα δεν ήταν και δεν είναι ποτέ μία. Ποτέ όταν κινδύνευε η πατρίδα ούτε όλοι κινδύνευαν ούτε όλοι πολέμησαν. Τα περί πανεθνικής ενότητας ήταν ένα μύθευμα για να καλύψει τους απόντες και τα εκάστοτε λαμόγια , τους γνωστούς λουφαδόρους, που βγαίνουν στο φως μετά τη θύελλα ή τον πόλεμο. Και όχι μόνο. Βγαίνουν και διαλαλούν με έπαρση τους φανταστικούς αγώνες που έδωσαν ενώ κάθονταν μέσα στα σαλόνια με ένα πούρο, ένα κοκτέιλ και απαλή μουσική. Οι άθλιοι θεομπαίχτες.
Γέμισε ο κόσμος ανιστασιακούς που ξεπετάγονταν σαν τα μανιτάρια μετά την κατοχή και μετά την επάρατη χουντική εφταετία που ξεφτίλισε ζωντανούς και πεθαμένους με ενα μυστρί και μία πλάκα, θεμελειώνοντας ατάκα. Έτσι η πατρίδα δεν ειναι μία, αλλιώς την εννοεί ο καθένας και αλλιώς την εξυπηρετεί και την εκμεταλλεύεται...
Το ίδιο ισχύει και για τον πατριωτισμό ο οποίος δεν ειναι μοναδικός με το ίδιο πάντοτε περιεχόμενο.
Είναι ιστορικά μαρτυρημένο ότι οι υπερπατριώτες, όσοι ξοδεύουν σε πανηγυρικούς τα επιπόλαια έτσι και αλλιώς αισθήματά τους, είναι συνήθως ευνοημένοι της πατρίδας και οι στυγνοί εκμεταλλευτές του πατριωτισμού.
Ας θυμηθούμε τους μαυραγορίτες της Κατοχής που, αφού λευκάνθηκαν με συνοπτικές διαδικασίες από το δοσίλογο μεταπολεμικό καθεστώς, εξελίχθηκαν ταχύτατα κοινωνικά και τούτο χάρη στην περιουσία που είχαν σχηματίσει, συνεργαζόμενοι με τους φασίστες κατακτητές, κλέβοντας και αδικώντας. Γι’ αυτούς ο εμφύλιος λειτούργησε όπως η κολυμβύθρα του Σιλωάμ μιας και πολεμούσαν τον εσωτερικό επικίνδυνο ταξικό εχθρό στα έμπεδα του ψυχρού πολέμου...
Κατέκτησαν ή και αγόρασαν περιόπτες θέσεις και πόστα και μετά βολεμένοι βάλθηκαν να διδάσκουν πατριωτισμό σε όσους όντως είχαν πονέσει και ματώσει για τη δόλια πατρίδα.
Και σήμερα, τα τελευταία χρόνια κάτι ανάλογο γίνεται. Οι νέου τύπου μαυραγορίτες στέλνουν τα λεφτά τους στην Ελβετία, άλλοι λάτρεις των εξωτικών περιοχών του πλανήτη προτιμούν τα νησιά Κέιμαν και στήνουν τις εξωχώριες εταιριούλες τους.
Όλ’ αυτά τα κάνουν γιατί αγαπούν την πατρίδα και “κάθε νησάκι της που αχνά προβάλλει” και όχι για να μην πληρώσουν φόρους, όπως άδικα τους κατηγορούν!
Σε όλες τις μορφές του όμως ο σύχρονος μαυραγοριτισμός, καλύπτεται από ένα παχύ στρώμα πατριδοκαπηλικής ρητορείας και ένα δεύτερο στρώμα σχηματισμένο από επιτιμητικά σχόλια εναντίον όσων δεν συμφωνούν με τους πατριδοκάπηλους σημερινούς μαυραγορίτες. Αυτούς που δεν θα διστάσουν, όταν χρειασθεί, να φορέσουν και πάλι τη μαύρη κουκούλα του καταδότη, να σκοτώσουν και να ξεπουλήσουν την πατρίδα και την ψυχή τους στο διάβολο. Και τούτο κάτω από τα “φωτεινά άστρα της πατρίδας κάτω από τον ήλιο της που χρυσολάμπει”, οι προσκυνημένοι!
Τίποτα μέχρι στιγμής δεν βεβαιώνει ότι πρώτον οι θυσίες αφορούν τους πάντες, δεύτερον ότι επιβάλλονται αναλογικά και τρίτον ότι εντάσσονται σε ένα καλά επεξεργασμένο σχέδιο που κάπου θα οδηγήσει έστω μέχρι το 2020.
Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι η σύνδεση των αμοιβών με την ανταγωνιστικότητα θα οδηγήσει στην κινεζοποίηση του Έλληνα εργαζόμενου με απρόβλεπτες συνέπειες. Όχι μόνο στα μάτια!
Η δικαιοσύνη παραμένει μια εξαγγελία που, επανάληψη στην επανάληψη, ρηχαίνει όλο και περισσότερο για να καταντήσει σχέτη πρόκληση σε αυτό που συνηθίζουμε να λέμε “κοινό περί δικαίου αίσθημα” [βλέπε περισσότερα στα σχετικά άρθρα στα “Νομικά Επίλεκτα” που ο ακριβοδίκαιος αρθρογράφος δεν χαρίζεται και δεν χαϊδεύει τους ανίκανους ή και επίορκους ακόμη λειτουργούς της].
Ήδη η κάστα των πολιτικών καλά αυτοπροστατευόμενη με ποικίλους νόμους και διατάξεις έχει φροντίσει να πετύχει την αυτοεξαίρεσή της από οποιονδήποτε πιθανό κολασμό...
Τα σκάνδαλα ήλθαν και παρήλθαν μαζί με τη νομότυπη παραγραφή τους, αφήνοντας πίσω τους δύο τρία εξιλαστήρια θύματα για να σηκώσουν το βαρύτατο φορτίο των ανομημάτων της πολιτικής τάξης ή μάλλον των κομματικών ιερατείων [βλέπε “Νομικά Επίλεκτα” στο άρθρο περί του ηγούμενου Εφραίμ] ...
Όσο για το πόθεν έσχες των πολιτικών μας, εν τάξει μπορεί να περνάμε εποχή κατάθλιψης, αλλά τέτοιας λογής ανέκδοτα δεν την ανακουφίζουν πια. Χρειάζονται καινούργια περισσότερο ευφάνταστα.
Από τον έλεγχο και την πιθανή τιμωρία έχουν φροντίσει επίσης να αυτοεξαιρεθούν οι οικονομικοί κυρίαρχοι, άνθρωποι ΣΕΒαστοί, που τους ακούς και αυτούς να επιδίδονται σε δακρύβρεκτες ή υφολογικά βίαιες παραινέσεις προς τους υπολοίπους και δεν ξέρεις τι να πρωτοθαυμάσεις, το ύψος του φαρισαϊσμού τους, τον όγκο της έπαρσής τους ή το βάθος της σκέψης και της γνώσης τους, έτσι όπως έχουν μάθει να κλίνουν το ρήμα “λαμβάνω” σε όλες τις φωνές, τους χρόνους και τις εγκλίσεις, αλλά με το “δίδωμι” έχουν ένα πρόβλημα άλυτο από τα γυμνασιακά τους χρόνια.
Προσθέτω κάτι “άσχετο”: Οι γάλλοι και οι ιταλοί βιομήχανοι ζήτησαν από τις κυβερνήσεις των χωρών τους να τους επιβάλλουν έκτακτη φορολογία για την αντιμετώπιση της κρίσης! Επαναλαμβάνω ότι η είδηση αυτή ας μη ληφθεί υπόψη, δεν μας αφορά!
Και μένουν έτσι προς θυσία οι συνήθεις αμνοί, γενικώς τα αμνοερίφια, που τελικώς θα πληρώσουν “το μάρμαρο”. Που ακούνε γλυκόηχα ψέματα όπως η Ιφιγένεια μια φορά και έναν καιρό. Εκείνη την οδηγούσαν τάχα σε γάμο με τον Αχιλλέα, ενώ στους θυσιαζόμενους αμνούς τάζουν δικαιοσύνη και ισομοιρία στα καλά και στα κακά... Κι αν η Ιφιγένεια σώθηκε εν τέλει, μεταμορφούμενη σε αρκούδα ή ταύρο, σύμφωνα με ορισμένες μυθολογικές αφηγήσεις, οι αμνοί δεν έχουν τέτοια ελπίδα. Δυστυχώς η ικανότητα της μεταμόρφωσης χάθηκε από τα χρόνια τα παλιά.
Παρά τις εκάστοτε συνταγματικές προβλέψεις και επιταγές, ποιός πιστεύει στ’ αλήθεια ότι οι πολίτες τούτης της χώρας έχουν ίσα δικαιώματα και υποχρεώσεις απέναντι στο κατ’ ευφημισμό “Κράτος Δικαίου”; Είναι πρόκληση π.χ. σε μέγεθος σκαστού σκανδάλου η άρνηση των βουλευτών να περικόψουν κατά τι της τρυφηλές αποδοχές τους.
Είναι καραμπινάτο σκάνδαλο η αναζήτηση αναδρομικών από βουλευτές και δικαστές, όταν ο χαμηλοσυνταξιούχος σακατεμένος απο τη ζωή και την ΤΡΟΪΚΑ καλείται να ζήσει με 300 ευρώ!
Δυστυχώς αυτοί οι άφρονες είναι που δικάζουν και νομοθετούν με γνώμονα τάχατες το συμφέρον του τόπου, δηλαδή της πατρίδας. Γνωρίζουν άραγε τι είναι η πατρίδα μας; Αν την αγαπούσαν πραγματικά δεν θ’ άφηναν να ξεπουληθούν οι κάμποι (“φιλέτα” τους λένε τώρα), τ’ ακρογιάλια της, τα νησιά της και σε λίγο και τα αρχαία μνημεία. Ήδη ο Παρθενώνας ενοικιάζεται για φωτογράφιση! Δεν θα οδηγούσαν τον πάντα προδομένο λαό της στη Λιμοκτονία.
Μετά από τόσα χρόνια, αισθάνομαι ακόμη έντονη συγκίνηση όταν διαβάζω αυτό το μικρό ποίημα. Φοράω πάλι κοντά πανταλόνια, πιάνομαι με τους στίχους του χέρι -χέρι και πάμε σεργιάνι στους κάμπους στα βουνά και στ’ ακρογιάλια φωνάζοντας “εμπρός παιδιά, κινδυνεύει η Ελλάς...” Ακολουθήστε με...
Φώτης Ανδρέου
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου