Μοναδική διέξοδος η άρνηση της γελοίας ιδεοληψίας του «πάση θυσία στο ευρώ»

 Θεόδωρος Κατσανέβας

Έληξαν άδοξα και οι μαζικές κινητοποιήσεις των αγροτών που είχαν δημιουργήσει ελπίδες ανατροπής της μνημονικής κατοχής. Όπως έληξαν ή καταλήγουν και των δικηγόρων, των μηχανικών, των φαρμακοποιών, των απολυμένων εργατών της Softex και τόσων άλλων κλάδων που διεκδίκησαν ξεκομένοι από τους άλλους τη βελτίωση του δικού τους μεριδίου στη φτώχεια της ευρωφυλακής. Δεν αντιλήφθηκαν πως ή πίτα που χορηγούν οι δανειστές στην Ελλάδα δεν πρόκειται να μεγαλώσει. Το πολύ ο ένας κλάδος να μεγαλώσει λίγο το δικό του κομμάτι σε βάρος ενός άλλου κλάδου.

Όσο η  πίτα των των μνημονικών παροχών παράγεται και εκχωρείται από τους δανειστές, τίποτα δεν πρόκειται να αλλάξει. Η μοίρα όλων μας είναι ίδια. Παραμένοντας μέσα στην ευρωφυλακή, δεν μπορούμε να ελπίζουμε σε τίποτα άλλο εκτός απο τα δεσμά μας. Γι΄αυτό πρέπει να καταλάβουμε ότι δεν έχουμε να χάσουμε τίποτα εκτός από τις αλυσίδες μας, αν επιχειρήσουμε μια συντεταγμένη έξοδο από το ευρώ, με στόχο το νοικοκύρεμα, την ανάπτυξη, την ανάκτηση της εθνικής μας κυριαρχίας.

Οι μαζικές κινητοποιήσεις όταν παραμένουν στα όρια της διαμαρτυρίας, της επαναστατικής γυμναστικής, αν δε συνοδεύονται από όραμα και ολοκληρωμένη πολιτική πρόταση για έξοδο από την κρίση, καταλήγουν στο πουθενά. Οδηγούνται  στο μοιραίο τέλος που είχαν τα κινήματα των πλατειών. Εκεί όπου συγκεντρώθηκαν εκατοντάδες χιλιάδες  αγανακτισμένοι πολίτες που έριχναν πιστολιές στον αέρα χωρίς πολιτική πρόταση και σκοπό. Και τελικά αφού λειτούργησαν ως βαλβίδες εκτόνωσης, σύντομα εκφυλίστηκαν  και έκλεισαν τη φλόγα της οργής στα απίτια, οδηγώντας τους αγανακτισμένους στην αποδοχή του μοιραίου.

Όταν κορυφώθηκαν οι μεγαλειώδεις κινητοποιήσεις των αγροτών, των κτηνοτρόφων, των αλιέων, είχαμε γράψει ότι αυτό δείχνει πως υπάρχει ακόμα απόθεμα ψυχής και αντίστασης στα σπλάχνα της ελληνικής κοινωνίας που συνθλίβεται από το καταστροφικό ευρωμνημόνιο. Αλλά προειδοποιήσαμε ότι, οι αγωνιστές της υπαίθρου που βγήκαν στους δρόμους ενάντια στο επερχόμενη βίαιη εξόντωσή τους, όφειλαν να κατανοήσουν τα βαθύτερα αίτια της σύγχρονης ελληνικής τραγωδίας και να τα αντιμετωπίσουν αποτελεσματικά και όχι μενονωμένα.

Η ήττα του αγώνα των πλατειών, το αδιέξοδο των απεργιακών κινητοποιήσεων, θα έπρεπε να προβληματίσει. Οι γνήσιοι αγωνιστές  οφείλουν να αντιληφθούν ότι, όπως έχει διαμορφωθεί τώρα ο πολιτικός χάρτης της χώρας, η σημερινή κυβέρνηση όπως και η χθεσινή και η αυριανή,  δεν είναι τίποτα άλλο από εντολοδόχοι της ξένης κατοχής. Από την οποία αν δεν απαλλαγούμε, δεν έχουμε καμιά ελπίδα επιβίωσης ως χώρα. 

Η σημερινή ξένη κατοχή συντελείται όχι πλέον με ερπυστριοφόρα όπως στο παρελθόν, αλλά από ένα περισσότερο αποτελεσματικό όπλο. Με τον έλεγχο των τραπεζών και του νομίσματος. Και κατ’ επέκταση, με τον έλεγχο του κεντρικού μιντιακού συστήματος που διαστρεβλώνει την αλήθεια, φτύνει ψέματα και σπέρνει φόβο στο ζαλισμένο πλήθος. Οι πολιτικοί και οικονομικοί ηγέτες της χώρας, δειλοί, μοιραίοι και  άβουλοι αντάμα, περιμένουν άνωθεν και έξωθεν εντολές χωρίς να προσμένουν κανένα θαύμα. Οι δανειστές παίζουν το ζουρνά και αυτοί χορεύουν πεντοζάλι.

Η οργή χωρίς όραμα και σκοπό δεν μπορεί να ελπίζει σε θαύματα. Ούτε σε ανατροπές. Για αυτό, μόνο μέσα από ενιαίο, μαζικό  στοχευμένο αγώνα μπορεί να πάρει ο λαός στα χέρια του τις τράπεζες και το νόμισμα. Και να κάνει την ελπίδα και τους αγώνες πράξη. Για ένα τέτοιο σκοπό, υπάρχουν προτάσεις σοβαρές, υπεύθυνες, χωρίς ακραίες καταστάσεις, όπως προτείνουν ορισμένοι, που μπορεί να μας οδηγήσουν σε νέα Μικρασιατική καταστροφή.

Η συντεταγμένη μετάβαση στη δραχμή, η άρνηση του γελοίας ιδεοληψίας του «πάση θυσία στο ευρώ», είναι σήμερα ο μόνος εφικτός  δρόμος, για τη σωτηρία της πατρίδας.  Δεν είναι ο σκοπός αλλά το μέσο, το όπλο για να απαλλαγούμε από τη νέα κατοχή και να χτίσουμε ένα καλύτερο αύριο για τα παιδιά μας. Δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι, ποτέ κανένας πόλεμος δεν κερδήθηκε χωρίς αγώνες αλλά και χωρίς όραμα. Και ότι ποτέ κανένα πρόβατο δε γλίτωσε βελάζοντας από τη σφαγή.