Η συστηματική καταστροφή της ελληνικής οικονομίας από το ευρώ

Σήμερα έχουμε μπει στον έβδομο χρόνο ης σύγχρονης ελληνικής τραγωδίας. Η οικονομία μας κατολισθαίνει συνεχώς στην άβυσσο. Μέσα σε ένα καθοδικό σπιράλ φτωχοποίησης, καλούμαστε να καταβάλλουμε ετησίως το αστρονομικό ποσό των 18-20 δις, δηλ. άνω του 10% του ΑΕΠ της χώρας, κάτι που αποτελεί σενάριο έργου ακραίας επιστημονικής φαντασίας. Είναι αδιανόητο φυσικά να καταπολεμηθεί αυτή η πρωτοφανής οικονομική κατάρρευση μέσα σε ένα τέτοιο αποεπενδυτικό κλίμα, με αποπληθωρισμό και περισσότερα μέτρα ύφεσης. Και ειδικότερα σε μια οικονομία της οποία η  δομή της είναι εντελώς αναντίστοιχη με ένα σκληρό,υπερτιμημένο νόμισμα όπως το ευρώ. 

Οφείλουμε να κατανοήσουμε ότι, το ευρώ είναι ένα κουστούμι που δεν ταιριάζει με τη χώρα μας και με τις πολλές χώρες της περιφέρειας. Το υπερτιμημένο ευρώ ευνοεί τις χώρες  που παράγουν τεχνολογικά προϊόντα υψηλής τεχνολογίας και καινοτομίας. Από τη στιγμή που ένα νέο προϊόν, λχ

ένα καινούριο αποτελεσματικό φάρμακο, κατοχυρώσει την πατέντα παραγωγής του που δεν μπορεί να αντιγραφεί για τουλάχιστον είκοσι χρόνια, το κόστος παραγωγής του είναι ασήμαντο. Αλλά η τιμή πώλησής του είναι πολύ υψηλή με άλογο μεγάλο περιθώριο κέρδους, αφού εμπεριέχει πολύ μικρό κόστος εργασίας και πρώτων υλών. Ένας σύγχρονος μαγνητικός τομογράφος, π.χ. της Seamens, πωλείται πολύ ακριβά γιατί θεωρείται αναγκαία η αγορά του στη διεθνή αγορά. Και σε εξωφρενικά υψηλές τιμές πωλούνται τα ανταλλακτικά του. Επί πλέον, η συγκεκριμένη εταιρεία, όπως και άλλες πολυεθνικές, φροντίζουν να έχουν ένα «καλολαδωμένο» δίκτυο αγοραστών σε όλες τις χώρες. Έτσι το σκληρό, το υπερτιμημένο ευρώ, αυτό το συγκεκαλυμμένο μάρκο, ευνοεί κυρίως χώρες όπως η Γερμανία που επικεντρώνονται στην τεχνολογία και την καινοτομία. Και κερδοσκοπεί από τις ακριβές εξαγωγές τεχνολογικών προϊόντων, τη διαφορά των spreads και τα χαμηλά, από τα μηδενικά ή και αρνητικά επιτόκια καταθέσεων και ομολόγων που συλλέγει μαζικά από όλες τις χώρες, αφού θεωρείται ασφαλής επενδυτικός προορισμός.

Αντίθετα η Ελλάδα, παρ’ όλο που διαθέτει ένα τεράστιο επιστημονικό δυναμικό που έχει μεταναστεύσει στο εξωτερικό, έχει ως κύριο παραγωγικό προσανατολισμό τον τουρισμό και τη γεωργία, που απαιτούν παραγωγική διαδικασία έντασης εργασίας. Χρειαζόμαστε δηλ. πολλά εργατικά χέρια,το κόστος των οποίων δεν μπορεί να συμπιεστεί κάτω από ένα ορισμένο επίπεδο,ώστε το συνολικό κόστος παραγωγής να είναι χαμηλότερο ή ίσο με αυτό των ανταγωνιστών μας. Το δωμάτιο ενός ελληνικού ξενοδοχείου, λόγω της υψηλής ισοτιμίας του ευρώ έναντι των άλλων νομισμάτων, στοιχίζει περίπου το διπλάσιο απ’ ότι ένα αντίστοιχο στην Τουρκία, στην Αίγυπτο, στη Βουλγαρία, στη Ρουμανία, στην Ουγγαρία.

Λόγω του σκληρού, του ακριβού ευρώ, σε συνδυασμό με την Κοινής Αγροτική Πολιτική της Ευρωπαϊκής Ένωσης και τις αρνητικές επιπτώσεις των επιδοτήσεων, καταστρέφεται η αγροτική μας παραγωγή, όπου η συμμετοχή του κόστους εργασίας ανέρχεται σε 70-80-% του συνολικού κόστους παραγωγής. Τα πορτοκάλια, τα λεμόνια, τα ροδάκινα, τα κεράσια οι ελιές μας πέφτουν από τα δέντρα και σαπίζουν, αφού οι εισαγωγές από τη μακρινή Αργεντινή, το Μαρόκο, την Αίγυπτο,κλπ., είναι φτηνότερες. Ακόμα και ο ποιο χαμηλά αμειβόμενος εργάτης γης που αμείβεται σε ευρώ, Έλληνας ή μετανάστης, στοιχίζει πολύ ποιό ακριβά από ότι σε μια ανταγωνιστική μας χώρα όπου αμείβεται σε υποτιμημένο νόμισμα. Αν ένας εργάτης γης στην Ελλάδα στοιχίζει το λιγότερο 25 ευρώ, στην Τουρκία στοιχίζει σε τούρκικες λίρες που αντιστοιχούν περίπου σε 10-15 ευρώ. Το κόστος ζωής στη γειτονική χώρα είναι  χαμηλότερο λόγω της υποτιμημένης τουρκικής λίρας και τα περισσότερα καταναλωτικά είδη που αγοράζει ο Τούρκος εργαζόμενος, είναι επίσης πιο φτηνά. Με άλλα λόγια, η αγοραστική δύναμη των 25 ευρώ στην Ελλάδα αντιστοιχεί σε 12-15 ευρώ στην Τουρκία ή στη Βουλγαρία.

Το γεγονός ότι η Βουλγαρία ανήκει στην Ευρωπαϊκή Ένωση, αλλά όχι στην ευρωζώνη, σε συνδυασμό με τη χαμηλή φορολόγηση, έχει οδηγήσει άπειρες ελληνικές εταιρείες να μεταφέρουν εκεί την έδρα τους. Οδηγοί φορτηγών και λεωφορείων από τη Βουλγαρία, αντικαθιστούν Έλληνες συναδέλφους τους με πολύ μικρότερη αμοιβή, αφού το εκεί κόστος ζωής είναι επίσης πολύ χαμηλό. Έλληνες συνταξιούχοι μετακομίζουν στη Βουλγαρία γιατί στη Βουλγαρία η πενιχρή σύνταξή τους σε ευρώ, έχει μεγαλύτερη αγοραστική δύναμη. Πολλοί Έλληνες καταναλωτές στα σύνορα με την Αλβανία,τα Σκόπια, τη Βουλγαρία, την Τουρκία, επισκέπτονται σε μονοήμερα ταξίδια τις χώρες αυτές και προμηθεύονται κάθε είδους φτηνά προϊόντα.

Οι διεθνείς συναλλαγματικές ισοτιμίες

Εδώ είναι χρήσιμο να εξηγηθεί ότι, ο όρος σκληρό νόμισμα υποδηλώνει ότι η συναλλαγματική ισοτιμία, η αγοραστική δύναμη ενός νομίσματος είναι υπερτιμημένη σε σχέση με ένα άλλο. Αυτό σημαίνει ότι οι χώρες που συναλλάσσονται με ένα σκληρό νόμισμα όπως κυρίως το ευρώ και το ελβετικό φράγκο και κατά δεύτερο λόγο το δολάριο, είναι σε θέση να αγοράζουν φτηνά προϊόντα και υπηρεσίες άλλων χωρών σε σχέση με το επίπεδο ζωής στη χώρα τους. Το σκληρό νόμισμα δυσχεραίνει τις εξαγωγές και διευκολύνει τις εισαγωγές προϊόντων και υπηρεσιών. Το αντίθετο ισχύει με το λεγόμενο μαλακό νόμισμα που είναι υποτιμημένο σε σχέση με το σκληρό.

Επισημαίνεται εδώ ότι, οι διεθνείς συναλλαγματικές ισοτιμίες ρυθμίζονται από διεθνείς εμπορικές συμφωνίες αλλά και μέσω της προσφοράς και ζήτησης εξαγόμενων και εισαγόμενων  προϊόντων και υπηρεσιών. Στην πράξη όμως, σήμερα οι εμπορικές συμφωνίες έχουν ατονήσει και  σημαντικότερο ρόλο έχουν οι πολιτικές που ακολουθούνται από τις κεντρικές τράπεζες των διάφορων χωρών που με διάφορα μέσα και κυρίως με την προσφορά ή απόσυρση συναλλάγματος, τις άμεσες ή έμμεσες επιδοτήσεις των εξαγωγών και τα εμπόδια στις εισαγωγές και τη ρύθμιση των επιτοκίων, επιβάλλουν τεχνικά συμφέρουσες ισοτιμίες για τα νομίσματά τους. Χαρακτηριστικό είναι το γεγονός ότι, η Κίνα, διατηρώντας υπερβολικά χαμηλή την ισοτιμία του γουάν, παρ’ όλες τις εκκλήσεις και διαμαρτυρίες των δυτικών, έχει εισβάλει ορμητικά στις διεθνείς αγορές και σήμερα τα συναλλαγματικά της διαθέσιμα ξεπερνούν τα 4 τρις δολάρια. Η υποτίμηση του Κινέζικου χρηματιστήριου την τελευταία περίοδο, αντανακλά στην πραγματικότητα την πολιτική διολίσθησης του κινέζικου γουάν που υιοθετεί η κυβέρνηση της χώρας για να στηρίξει τις εξαγωγές της. Αυτό την ενδιαφέρει λιγότερο από την προώθηση των εξαγωγών της. Επί πλέον, εκτός από το τεράστιο οικονομικό και πολιτικό μέγεθος της χώρας, οι Κινέζικες τράπεζες ελέγχονται από το κράτος και καμιά πονηρή Goldman Sachs ή διεθνή Funds-Γύπες, δεν είναι σε θέση να κερδοσκοπήσει με το γουάν.

Για όσο διάστημα διατηρηθεί ο απόλυτος έλεγχος της χώρας μας από τη στρεβλή ευρωζώνη με το υπερτιμημένο ευρώ και τη σκληρή υφεσιακή πολιτική που επιβάλλει το Βερολίνο, σε συνδυασμό με τις ασθένειες του σύγχρονου άγριου χρηματιστηριακού κεφαλαίου, δεν υπάρχει καμιά περίπτωση να συνέλθει από το κώμα της καταστροφής στο οποίο έχει εγκλωβιστεί. Όλα αυτά είναι καιρός να τα κατανοήσουμε και να ενεργήσουμε κατάλληλα, με σύνεση, όραμα και αποτελεσματικότητα για το συμφέρον της πατρίδας μας με το μεγάλο παρελθόν και το ζοφερό μέλλον.