Μανώλης Κοττάκης
Αποκάλυψη νούμερο ένα: Μεσημέρι Τετάρτης ο πρόεδρος της Ν.Δ. Κυριάκος Μητσοτάκης δεξιώνεται βουλευτές του κόμματος και πίνουν μαζί ένα ποτήρι κρασί σε γνωστό στέκι πίσω από το Ωνάσειο. Παρά την αμφιθυμία του για τη χρησιμότητα αυτού του είδους των συναντήσεων -στην προεκλογική περίοδο απέφυγε να βλέπει βουλευτές, στη λογική «δεν τους χρωστάω, δεν μου χρωστάνε»-, τώρα, με δεδομένη την κατάσταση που επικρατεί στην Κ.Ο., κάνει το βήμα. Σε κάποια αποστροφή του ο πρόεδρος αποκαλύπτει στους βουλευτές ένα μυστικό: Υπάρχει ήδη συμφωνία με άλλα κόμματα της αντιπολίτευσης να συμπήξουν με τη Ν.Δ. μέτωπο κατά ΣΥΡΙΖΑ για να μην ψηφιστεί ο εκλογικός νόμος.
«Διαφωνούν με τη δομή του, δεν έχουν την εσωτερική συνοχή να τον υπηρετήσουν» είναι το νόημα της τοποθέτησής του. Αρα, δεδομένο πρώτο, ο πρόεδρος της Ν.Δ. ετοιμάζεται για εκλογές, με δεδομένο ότι θα ισχύσει το μπόνους των 50 εδρών, αλλά και με τη βεβαιότητα ότι δεν θα ιδρυθούν πολλά σχήματα στο Κέντρο. Επενδύει, κατά συνέπεια, στη στρατηγική της ενσωμάτωσης πρώην στελεχών ΠΑΣΟΚ στη Ν.Δ., για να απορροφήσει ο φιλελεύθερος χώρος την ψήφο τού «ναι».
Αποκάλυψη νούμερο δύο: Περιστύλιο Βουλής, προ εβδομάδος, ο Ευάγγελος Βενιζέλος συζητά με βουλευτή της Δημοκρατικής Συμπαράταξης και σχολιάζει τις τηλεοπτικές εμφανίσεις του: «Σε ακούω, καλά τα λες, αλλά δεν χρειάζεται να επιμένεις και τόσο για την ενότητα, βρε παιδί μου...» λέει. Δεδομένο δεύτερο, αργά ή γρήγορα το ΠΑΣΟΚ θα κοπεί στα δύο, το ζήτημα είναι προς ποιες εκλογικές λίστες θα κατευθυνθεί ένα από τα δύο κομμάτια: Απευθείας στη Ν.Δ. ή σε ένα φιλελεύθερο κόμμα-σφήνα;
Αποκάλυψη νούμερο τρία: Ερωτάται εκσυγχρονιστικό στέλεχος. από αυτά που προσεχώρησαν διά της Επιτροπής Προγράμματος στη Ν.Δ.. γιατί έκανε αυτή την επιλογή. Η απάντησή του, ωμή: «Πρέπει να πέσει ο ΣΥΡΙΖΑ, δεν γίνεται αλλιώς...»
Δεν θα επεκταθώ. Το πού πάει το πράγμα είναι προφανές. Σημειώνω μόνο τούτα. Η λογική του μετώπου αντι-ΣΥΡΙΖΑ είναι αδιέξοδη και έχει ημερομηνία λήξεως, τα ζήσαμε και το 1989. Ακόμη και στην επιτυχία της αυτή η λογική οδηγεί σε παρενθέσεις. Η στρατηγική της ενσωμάτωσης στελεχών του Κέντρου -ποτέ το Κέντρο δεν περιέθαλψε τη Δεξιά στα δύσκολά της, μόνο το ανάποδο γινόταν από την εποχή του Γεωργίου Παπανδρέου (προσχώρηση στο Συναγερμό)- έχει και αυτή ημερομηνία λήξεως. Ούτε κι εδώ το πρόβλημα είναι τα πρόσωπα. Το πρόβλημα είναι ότι η φιλοσοφία τους είναι ξένη προς τον χώρο. Προφανώς και υπάρχει συμφωνία σε επιμέρους θέματα, όπως η Παιδεία, οι ιδιωτικοποιήσεις, το Ασφαλιστικό. Δεν είναι όμως μόνο αυτά. Η βάση της κεντροδεξιάς παράταξης έχει διαφορετική κοσμοαντίληψη.
Πιστεύει ότι δεν έχει πάντα δίκιο η Ελλάς, ναι, αλλά προσθέτει ότι δεν έχουν πάντα δίκιο και οι ξένοι. Τάσσεται υπέρ της Ευρώπης, αλλά με αστερίσκους, χιλιάδες νεοδημοκράτες ψήφισαν «όχι» στο δημοψήφισμα. Είναι υπέρ της ρευστότητας στις υγιείς επιχειρήσεις, αλλά δεν συμφωνεί με την πολιτική κάλυψη σε επιχειρηματίες που βάζουν τα δάνεια στην τσέπη τους.
Αναγνωρίζει τη συνεισφορά των μεγάλων της αγοράς στην οικονομία, αλλά δεν τους εννοεί και συνεταίρους στην εξουσία. Στην πραγματικότητα, αυτό που εννοούμε κεντροδεξιά παράταξη (όχι κόμμα, παράταξη) διαφέρει από τον προπολεμικό συσχετισμό. Πριν η Κεντροδεξιά ήταν κόμμα της άρχουσας τάξης, μετά Παπάγος και Καραμανλήδες γαλούχησαν τον κόσμο να μη θεωρεί ότι είναι. Πριν ήταν μέρος του συσχετισμού που συνήθως υπάκουε στην ξενοκρατία. Μετά, όχι απαραιτήτως. Πώς λοιπόν φιλελευθερισμός και εκσυγχρονισμός θα γίνουν ένα; Δεν γίνεται. Η ζωή θα δώσει άλλες λύσεις και θα δώσει νέους συσχετισμούς.
Πηγή: http://goo.gl/czLFpv
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου