Η Ελλάδα στη δίνη γενοκτονίας μεταξύ ομοεθνών

        Μαρία Νεγρεπόντη-Δελιβάνη

Μετά την ανακοίνωση των κακουργηματικών μέτρων, που ωστόσο υπέγραψε ο Πρωθυπουργός και ψήφισαν (άραγε, αδίστακτα;)  οι πατέρες του Έθνους, ουδείς πια δικαιούται να αμφιβάλλει ότι βιώνουμε μια απεχθέστερη του συνήθους μορφή γενοκτονίας, επειδή αυτή  υλοποιείται μεταξύ ομοεθνών. Εξυπακούεται ότι απορρίπτω, συλλήβδην, δικαιολογίες  της τάξης: «μας πίεσαν υπερβολικά», «δεν υπήρχε άλλος δρόμος», «αν δεν αποδεχόμασταν τους όρους τους θα ήμασταν  σε πολύ χειρότερη θέση», και άλλα παρόμοια, διότι τα θεωρώ ανάξια  σοβαρής συζήτησης. Όχι, βέβαια, διότι δεν κινδυνεύαμε από αντίποινα των «εταίρων μας», αλλά επειδή ουδείς κίνδυνος μπορεί να υπερβεί αυτόν της γενοκτονίας. Ο χαμός μας έχει τόσο προχωρήσει και τόσο δραματικά επιταχυνθεί με το 3^ο μνημόνιο, ώστε δεν είμαι διόλου σίγουρη, ότι δεν έχουμε ήδη εισέλθει σε μη αντιστρέψιμη φάση καταστροφής.

Δεν θα ασχοληθώ, λεπτομερώς,  στο άρθρο αυτό με τις πιθανές αιτίες, που στάθηκαν ικανές να πείσουν την Κυβέρνηση, αλλά και την αντιπολίτευση (με κάποιες, ασφαλώς,  εξαιρέσεις),  να δώσουν τη χαριστική βολή στον ελληνικό λαό, σβήνοντας ταυτόχρονα και την Ελλάδα από τον κατάλογο των κυρίαρχων κρατών. Πολλές από αυτές είναι αρκετά διαφανείς, και άλλες εμφανίζονται με βασανιστικά ερωτηματικά. Δεν θα επεκταθώ, επίσης, στις τεράστιες ευθύνες που επωμίζεται το σύνολο των κυβερνητικών, που  συνηγορούν  με οποιονδήποτε τρόπο, και σε οποιοδήποτε βαθμό, για την εκτέλεση της Ελλάδας. Θα υπογραμμίσω, απλώς, ότι υπάρχουν άπειροι τρόποι τιμωρίας των υπευθύνων, για το  απεχθές αυτό έγκλημα  της γενοκτονίας, ικανές να  παρακάμψουν το νομοθετικό ανοσιούργημα περί  «μη ευθύνης των υπουργών».

Οι κυβερνήτες μας, τις τελευταίες αυτές «ώρες της Πομπηίας» είναι αλήθεια ότι «ξημεροβραδιάζονται» στα γραφεία τους ή σε ατέρμονες συσκέψεις, με κύριο θέμα  την εξεύρεση «ισοδύναμων». Πρόκειται, φυσικά, για θέατρο του παράλογου, καθώς η οικονομία είναι μία, και  συνεπώς αιμορραγεί από όπου και αν την μαχαιρώσεις.  Οι συσκέψεις καταλήγουν κατά περίπτωση σε απρόθυμες δηλώσεις των αρμοδίων, που χαρακτηρίζονται από διγλωσσία ή και ακατανοησία και οι οποίες μαρτυρούν αμηχανία, σε συνδυασμό με δραματική απουσία στοιχειώδους  στρατηγικού σχεδιασμού. Φέρνουν, έτσι,  επί σκηνής το «Απόψε αυτοσχεδιάζουμε». Ωστόσο, αν και  αδιευκρίνιστο, το μήνυμα που προωθείται προς τα έξω,  είναι πάντοτε κάτι ανάμεσα στο «αύριο θα είναι καλύτερα», και στο «να πεθάνεις τώρα, για να αναστηθείς αργότερα».

1.  Αναπάντητα  ερωτήματα

Με όλα αυτά, τα γνωστά και μη εξαιρετέα, προσωπικά με βασανίζουν αναπάντητα ερωτήματα, με πρώτο τη τάξει το ακόλουθο: Στον Σύριζα, μετά τον δραματικό χωρισμό,  έχουν ωστόσο απομείνει κάποιοι οικονομολόγοι,  που αν μη τι άλλο, είναι αναμφίβολα σε θέση να  αντιληφθούν  ότι τα μέτρα τους οδηγούν την Ελλάδα σε πλήρη και οριστική  καταστροφή. Αναρωτιέμαι, λοιπόν, και δεν βρίσκω απάντηση: Ποιες δυνάμεις, με ποιες προοπτικές, με ποιες υποσχέσεις συνεχίζουν αυτοί οι οικονομολόγοι το Σισύφειο έργο τους, απασχολούνται νυχθημερόν με ανούσιες λεπτομέρειες, κυρίως γύρω από το κυνήγι των …. «ισοδύναμων», και αρνούνται να δουν ότι το «καράβι Ελλάς» μπάζει από παντού νερά και είναι έτοιμο να  καταποντιστεί; Τι περιμένουν και τι ελπίζουν; Γιατί δέχονται να γίνουν συνένοχοι του φρικτότερου εγκλήματος, για τον ελληνισμό, αυτό της οικονομικής του γενοκτονίας;  Αλλά και πως μπορεί να γίνει πιστευτό  ότι όλοι αυτοί οι νέοι έλληνες αξιωματούχοι, χωρίς να προβληματίζονται (όπως  τουλάχιστον φαίνεται), επιτρέπουν στον εαυτό τους να υπηρετεί, σε όλες του τις εκφάνσεις, το αποτρόπαιο προγραμματικό σύνολο των μνημονίων,  παρότι ελάχιστο χρόνο πριν  το θεωρούσαν δαιμονιακό; Το δεύτερο σχετικό, με το αμέσως  προηγούμενο, ερώτημά μου είναι το αν η βίαιη στροφή των 180^ο που συντελέστηκε στις μακροχρόνιες  και με πάθος υποστηριζόμενες  αρχές του Σύριζα, συνοδεύτηκε και από αλλαξοπιστία, όχι μόνο του αρχηγού, αλλά και του   συνόλου των μελών της Κυβέρνησης. Και εξηγούμαι: Οι κυβερνητικοί Συριζαίοι έχουν πράγματι πειστεί ότι για τη σωτηρία της χώρας απαιτείται:

·        Η συνέχιση, και μάλιστα με εντεινόμενους ρυθμούς,  της πλήρους εξαθλίωσης όλων των κοινωνικών τάξεων των Ελλήνων, μέχρι πλήρους εξόντωσης;;;

·        Το γενικό  ξεπούλημα της Ελλάδας, και η ιδιωτικοποίηση των πάντων;;;

·        Ο εξανδραποδισμός του κοινωνικού Κράτους;;;;

·        Η επιβολή ακόμη μεγαλύτερης «ελαστικότητας» στις εργασιακές  σχέσεις, μέχρι της πλήρους ζουγκλοποίησης της αγοράς εργασίας;

·        Το μεθοδικό ξεχαρβάλωμα της δημόσιας υγείας και της δημόσιας παιδείας;

Και αν, πράγματι, η  συλλογική μετάλλαξή τους έχει συντελεστεί με τόσο φαντασμαγορική επιτυχία, ώστε μέσα σε τόσο μικρό διάστημα να μπόρεσαν να απεμπολήσουν τις πεποιθήσεις ολόκληρης της προηγούμενης ζωής, και αδίστακτα να έχουν περάσει στο διαμετρικά αντίθετο άκρο, τότε….αξίζει να καταγραφεί αυτή η μνημειώδης μεταβολή στο βιβλίο  Guinness! Αν, όμως, οι Συριζαίοι έχουν παραμείνει πιστοί στις παραδοσιακές τους ιδεολογίες, τότε το πρόβλημα είναι ακόμη σοβαρότερο και διττής μορφής: ηθικό και τεχνικό. Δηλαδή, «ποιόν κοροϊδεύουν», υποβάλλοντας τον ελληνικό λαό σε γενοκτονία, με την  έωλη υπόσχεση ότι πρώτον θα επιζήσει, και δεύτερον θα δει καλύτερες ημέρες; Αλλά, και τεχνικό πρόβλημα, διότι πως μπορεί να εφαρμόζουν προγράμματα, τις βάσεις των οποίων αγνοούν και με το περιεχόμενο των οποίων διαφωνούν ριζικά;

2. Και το 3^ο μνημόνιο θα αποδειχθεί ανεφάρμοστο

Όπως το πρόγραμμα της Θεσσαλονίκης ήταν εκ προοιμίου ανεφάρμοστο, καθώς το επισήμανα από την πρώτη στιγμή, αλλά που τουλάχιστον είχε κάποιο ιδεολογικό υπόστρωμα (έστω και αν αποδείχθηκε ανύπαρκτο εκ των υστέρων), στη δεύτερη δύναμη ανεφάρμοστο είναι και το απάνθρωπο και εγκληματικό μνημόνιο με τον αριθμό 3, το οποίο αδυνατεί να υποσχεθεί έστω και  1% προοπτική επιτυχίας. Αλλά, μιλώντας για «επιτυχία», τι μπορεί άραγε να εννοούμε, όταν αναφερόμαστε στο εθνοκτόνο αυτό πρόγραμμα; Θα μπορούσε, π.χ. να θεωρηθεί ως  επιτυχία η εξασφάλιση πρωτογενών πλεονασμάτων, στο επιθυμητό ύψος των δανειστών, παρότι  ταυτόχρονα θα είχε πλήρως διαλυθεί η Ελλάδα;

Α. Ας αρχίσουμε, λοιπόν, με την «επιτυχία» των πρωτογενών πλεονασμάτων. Το 2016 οι δανειστές απαιτούν από εμάς την καταβολή  7 δισεκατομμυρίων ευρώ. Από πού, αυτά θα προέλθουν; Μα, από αυξήσεις φόρων, από πάταξη της φοροδιαφυγής, από συρρίκνωση συντάξεων, απαντούν οι αρμόδιοι. Συνεχίζω να αναρωτιέμαι: Τα πιστεύουν, άραγε οι ίδιοι,   τα όσα υποστηρίζουν οι Συριζαίοι οικονομολόγοι; Όταν, για να αναφέρω ελάχιστα  στοιχεία, που όμως καταρρακώνουν τους αιθεροβάμονες ισχυρισμούς τους, το Ταμείο του Κοινωνικού κράτους καταγράφει  μείωση εσόδων της τάξης των 2.5^Ε δισεκατομμυρίων έναντι μόνο 598^Ε εκατομμυρίων το περασμένο έτος, αντίστοιχα, και όταν τα χρέη του δημοσίου προς τρίτους έχουν αυξηθεί κατά 5.9^Ε δισεκατομμύρια τον Αύγουστο, έναντι 3.7^Ε δισεκατομμύρια στην αρχή του 2015. Και υπάρχει και χειρότερο: τα κρατικά έσοδα  μόνον για το μήνα Σεπτέμβριο εμφάνισαν υστέρηση ίση με 1.5^Ε  δισεκατομμύριο. Οι μη πληρωμές στο δημόσιο έφθασαν τα 5.1^Ε δισεκατομμύρια από 3^Ε  δισεκατομμύρια τον Αύγουστο. Δεν πρόκειται, φυσικά,  για φοροφυγάδες. Πρόκειται, αντιθέτως,  για νομοταγείς πολίτες, κυρίως της μεσαίας τάξης, που βρίσκονται σε απόγνωση, που  έφθασαν σε σημείο μηδέν,  και που πράγματι αδυνατούν να πληρώσουν το κυβερνητικό όσο και ανεύθυνο «τσουνάμι» των φόρων. Με βάση τα παραπάνω συντριπτικά στοιχεία, σχετικά με  τα δημοσιονομικά μας, τι θα πουν οι αρμόδιοι  στους δανειστές/ελεγκτές μας, σχετικά  με το περίφημο πρωτογενές πλεόνασμα; Μπορεί  άραγε  να βρίσκεται στα πλαίσια  της στοιχειώδους οικονομικής λογικής η αναμονή  «πρωτογενούς πλεονάσματος» με τις παραπάνω συνθήκες ή επανερχόμαστε στην εποχή των «success stories”; Και, όμως, φαίνεται πως ναι, αφού οι αρμόδιοι οικονομολόγοι της Κυβέρνησης, απτόητοι, ανήγγειλαν ότι δήθεν  έχουμε «πρωτογενές πλεόνασμα» ίσο με 2.6^Ε  δισεκατομμύρια! Προϊόν υψηλού επιπέδου αλχημείας,  καθώς το δημόσιο δεν πληρώνει τις οφειλές του στους ιδιώτες, αλλά και καθώς κουρεύει αλύπητα τις συντάξεις  και τις κοινωνικές δαπάνες, μετατρέποντας ταχύρυθμα την Ελλάδα σε τριτοκοσμική χώρα. Αναμφισβήτητα, αυτήν ακριβώς την καταστροφή φαίνεται να επιθυμούν διακαώς  να εξασφαλίσουν  οι «εταίροι μας», για πολλούς λόγους, που δεν είναι του παρόντος, και  που σαφέστατα ουδεμία σχέση μπορεί να έχουν με την ανησυχία τους για την αποπληρωμή του χρέους. Εμείς, όμως, τι πράττουμε; Δηλαδή, οι υπεύθυνοι κυβερνητικοί, απολαμβάνουν  ήσυχα τις πολυθρόνες τους, επιδιδόμενοι σε ατέλειωτους «υπολογισμούς ισοδυνάμων»  και αρνούμενοι να συνειδητοποιήσουν ότι οδηγούν τη χώρα στο γκρεμό! 

Οι δημοσιονομικές υποχρεώσεις, έναντι των δανειστών, που ανέλαβαν και υπέγραψαν με την σύμπραξη μεγάλης μερίδας της αντιπολίτευσης είναι απραγματοποίητες, αν και απάνθρωπες. Να παρατηρηθεί, σχετικά με το ασφαλιστικό, ότι οι συντάξεις στην Ελλάδα δεν ήταν ούτε υπερβολικές, ούτε σκανδαλώδεις.  Πράγματι, η δαπάνη για συντάξεις ανέρχονταν  το 2008  σε 12,7% στο ελληνικό  ΑΕΠ,   δηλαδή ποσοστό  κατώτερο του αντίστοιχου στη Γαλλία, που ήταν 13, 7%, παρότι ο πληθυσμός στην Ελλάδα, άνω των 65 ετών αντιπροσώπευε το 20, 55 του συνολικού έναντι του 18% στη Γαλλία αντίστοιχα. Από ότι φαίνεται οι συντάξεις θα καταλήξουν σε 390^Ε τον μήνα, για όλους,  όπως αναγγέλθηκε ήδη με αρκετά κεκαλυμμένο τρόπο από τον αρμόδιο υπουργό.

Μπαίνω και πάλι στον πειρασμό να θέσω  το ερώτημα: Γιατί εξακολουθούν την οδό του χαμού οι κυβερνήτες μας; Τι αναμένουν ακριβώς; Ω, ναι, αναμένουν ανάπτυξη! Μια ανάπτυξη ….  «περιπατητική». Αυτή αναμενόταν στις αρχές του 2015, μεταφέρθηκε  στο τέλος του, και στη συνέχεια αναγγέλθηκε για το πρώτο εξάμηνο του 2016. Τελικά, προσδοκάται για το 2017. Επιτέλους, όμως,  είναι επείγον να συνειδητοποιηθεί, πριν κατασπαραχθεί ολοσχερώς  η χώρα, ότι ανάπτυξη εντός μνημονίων και με στραγγαλιστική λιτότητα είναι ΑΔΥΝΑΤΗ. Να το συνειδητοποιήσουμε αυτό, όλοι εμείς, έστω και αν οι οικονομολόγοι της Κυβέρνησης «βρίσκονται σε μόνιμη κατάσταση ετοιμότητας για την  υποδοχή της».  Ο χρόνος, όμως έλευσής της δεν είναι γνωστός,  και πάντως   δεν ανήκει στον φυσικό ορίζοντά μας.

 Β. Ας προχωρήσουμε, όμως,  με ότι θα ήταν πραγματική επιτυχία, δηλαδή  βελτίωση των άκρως οδυνηρών συνθηκών, κάτω από τις οποίες υποχρεούται να διαβιώνει ένα  ολοένα αυξανόμενο ποσοστό του ελληνικού λαού.

Μερικά πρόσφατα στοιχεία της οικονομικής μας γενοκτονίας:

*Τους τελευταίους μήνες χάθηκαν 130.000 θέσεις εργασίας, ενώ η ανεργία καλπάζει προς το 27%.

*Τα  στοιχεία του Γενικού Eμπορικού Mητρώου, όπως αυτά αναλύθηκαν  από τα επαγγελματικά επιμελητήρια, καταγράφουν μια ραγδαία πτώση της επιχειρηματικότητας.

* Aπό την αρχή του χρόνου, μπαίνουν 59 λουκέτα την ημέρα, δημιουργώντας νέους ανέργους και εμπορικούς δρόμους «φαντάσματα». Eφιαλτική, εξάλλου,  είναι η εκτίμηση της ΓΣEBEE σύμφωνα με την οποία το επόμενο εξάμηνο ο αριθμός των επιχειρήσεων θα μειωθεί κατά 63.000, με συνέπεια την απώλεια ακόμη 138.000 θέσεων απασχόλησης

*Στην περίοδο 2009-2014 καταγράφεται πτώση κερδών της τάξης του 86% για 4.997 επιχειρήσεις.

*Η Ελλάδα είναι από τις ελάχιστες χώρες που βλέπει να φθίνει η  μεσαία της τάξη, αυτή που αποτελεί τη ραχοκοκαλιά  της κάθε κοινωνίας και οικονομίας. Από 4,7 εκατομμύρια το 2000 υπολογίζεται σε 4,6 αντίστοιχα, τώρα.

*Συνεχίζεται με εντεινόμενους ρυθμούς η αιμορραγία  των νέων και μορφωμένων Ελλήνων, που εγκαταλείπουν την κόλαση της πατρίδας, αναζητώντας εκτός  της μια καλύτερη ζωή.

*Η σφοδρότητα των χτυπημάτων στην ποσότητα και στην ποιότητα όλων των βαθμίδων της εκπαίδευσης προετοιμάζει, μακροχρόνια,   κρανίου τόπο για τις αναπτυξιακές δυνατότητες της χώρας.

*Το βάρος της κρίσης χρέους έφεραν οι πτωχότεροι με φορολογικές επιβαρύνσεις της τάξης του 337% με μόνο  9% αντίστοιχα για τις υψηλότερες εισοδηματικές κατηγορίες. Οι τόσο κραυγαλέες ανισότητες είναι εχθρός της ανάπτυξης.

* Σε κατάσταση φτώχειας ή ένδειας  βρίσκεται ένας στους τρεις Έλληνες, σε σύγκριση με τον μέσο ευρωπαϊκό  όρο που είναι 1 στους 4.

*Από την αρχή της κρίσης μέχρι σήμερα εκτιμάται ό τι ο πλούτος των Ελλήνων έχει μειωθεί κατά 40,5%.

* Με μέσο μεικτό μισθό 412,62 ευρώ αμείβεται, πλέον, σχεδόν μισό εκατομμύριο εργαζόμενων (491.440) που απασχολούνται με καθεστώς μερικής απασχόλησης.

*3,8 εκατομμύρια Έλληνες ζουν κοντά στο όριο της φτώχειας (432^Ε το μήνα), ενώ 2,5 εκατομμύρια κάτω από το όριο της φτώχειας (233^Ε το μήνα). Δηλαδή, το 58% του ελληνικού πληθυσμού έχει εισέλθει σε τριτοκοσμικό βιοτικό επίπεδο.

*Με βάση 42,727 ερωτηματολόγια που συμπληρώθηκαν από γονείς σε 23 νομούς της χώρας προκύπτει ότι το 54% των οικογενειών αντιμετωπίζει επισιτιστική ανασφάλεια και το 21% πείνα.

*Τα capital controls, στράγγισαν και τις τελευταίες σταγόνες ρευστότητας. Αναγγέλθηκε από αρμόδια χείλη ότι θα καταργηθούν στα μέσα του 2016. Φοβάμαι πως θα «μονιμοποιηθούν».

Ενδεικτική και όχι εξαντλητική η παραπάνω απαρίθμηση των δεινών των Ελλήνων. Αρκετή, ωστόσο, για να υπενθυμίσει ότι  ανήκει στα ευτράπελα κάθε συζήτηση και κάθε προσμονή για ανάπτυξη.

3. Σε τι τελικά πιστεύουν οι Συριζαίοι;

Από την ανάλυση που προηγήθηκε προκύπτει ότι οι άνθρωποι που μας κυβερνούν, και ειδικότερα οι επιφορτισμένοι με την οικονομική πορεία της Ελλάδας, δεν πιστεύουν σε τίποτε, και πιο συγκεκριμένα δεν πιστεύουν στη δυνατότητα σωτηρίας της χώρας μέσα από την προϊούσα καταστροφή, που φέρνουν τα  μνημόνια. Παρότι, εμφανές, η συγκεκριμενοποίηση αυτού του συμπεράσματος έχει τραγικές επεκτάσεις, κυρίως, επειδή οδηγεί σε πρόσθετα, και ιδιαίτερης ευαισθησίας ερωτήματα, όπως: «Και τότε, γιατί οι κυβερνήτες μας υλοποιούν αυτήν την γενοκτονία, εναντίον ομοεθνών και ομοθρήσκων τους; Γιατί δεν ξεσηκώνονται, εναντίον των δανειστών, για να επαναλάβουν, απλώς, αυτά που πολυάριθμοι ξένοι οικονομολόγοι διαπιστώνουν, σε καθημερινή βάση, με ολοένα μελανότερα χρώματα; Ότι, δηλαδή, η Ελλάδα καταστρέφεται, χωρίς ελπίδα καμιά για έξοδο από την κρίση, ενώ συζητιέται και πάλι ευρέως το GREXIT, αλλά όπως πάντοτε με την απειλητική και όχι με τη σωτήρια μορφή της.

Είναι, πραγματικό μυστήριο οι κυβερνητικές επιλογές.  Να κόπτεται, δηλαδή, για την, με κάθε θυσία,  εφαρμογή ενός εγκληματικού  προγράμματος, στο οποίο όχι μόνον δεν πιστεύει, αλλά και το απωθεί. Θα είναι, όντως, μικροπρεπής κάθε επεξηγηματική υπόθεση προς την κατεύθυνση του ότι ενεργούν κάτω από φοβία και πανικό,  ή  ακόμη προς αυτήν της  προσκόλλησης στις υπουργικές πολυθρόνες. Γιατί αν πράγματι φοβούνται, θα ήταν όντως αδιανόητο να προσπαθούν να κατευνάσουν τους φόβους τους, με αντάλλαγμα τη γενοκτονία του λαού που τους έφερε στην εξουσία. Θα ήταν, αντιθέτως, πολύ απλούστερο να είχαν παραιτηθεί, εξηγώντας στους δανειστές ότι αρνούνται να γίνουν συνένοχοι και συνεγκληματίες. Και όσο για την ερμηνεία  του βολέματος στις υπουργικές πολυθρόνες, δεν θα ήθελα να την σκεφθώ, ούτε ως αστείο. ΤΙ ΑΛΛΟ ΜΕΝΕΙ Ή ΤΙ ΠΑΡΑΛΕΙΨΑ;

4.Υπάρχει λύση για τους μελλοθάνατους;

Μα τι θα μπορούσαν να  κάνουν οι κυβερνητικοί  με αυτούς τους απάνθρωπους δανειστές; Με ρώτησε φίλος,  και έντονα συνειδητοποιημένος πολίτης. Πιστεύω οτι θα μπορούσαν να επιχειρήσουν πολλά, γιατί μόνον μετά θάνατον στερεύουν οι εναλλακτικές δυνατότητες. Για αυτό και  επείγομαι να εκφράσω την απορία μου για το πόσο γαντζωμένος εμφανίζεται, αρχικά ο Πρωθυπουργός μας και στη συνέχεια το υπουργικό του συμβούλιο, στο…..ευρώ και στην ευρωζώνη. Ωσάν να βρίσκονται μπροστά στο Άγιο Δισκοπότηρο.  Τόσο, μα τόσο άρρηκτα προσκολλημένοι στο άρρωστο και προβληματικό αυτό ουδέτερο νόμισμα, ώστε κάθε μορφής  εθνική πανωλεθρία να θεωρείται μικρότερο κακό από το….GREXIT. Για χάρη, λοιπόν, του ΜΗ GREXIT, η Κυβέρνηση είναι εκ των προτέρων πρόθυμη να δεχθεί τα πάντα: Κάθε μορφής, κάθε κατεύθυνσης, κάθε τάσης, ΦΡΙΚΑΛΕΟΤΗΤΑ. Και δεν απορώ μόνον εγώ για αυτήν την, τουλάχιστον χωρίς επαρκή ερμηνεία, ανεξήγητη ευρωλατρεία, αλλά και πολυάριθμοι άλλοι, φυσικά, εκτός Ελλάδας, γιατί εντός η πλύση εγκεφάλου καλά κρατεί.

Το επιχείρημα του συρμού, που προσπαθεί να δικαιολογήσει αυτήν την ευρωλατρεία   υποστηρίζει, υποθετικά πάντα και στον αέρα ότι «οι κίνδυνοι από ένα GREXIT είναι απείρως μεγαλύτεροι σε σύγκριση με αυτούς της παραμονής μας στην ευρωζώνη». Και αναρωτιέμαι: Πως το ξέρουν; Και προχωρώ στην αναπότρεπτη διαπίστωση ότι «η παραμονή μας στην ευρωζώνη δεν αντιμετωπίζει πια κινδύνους, αλλά σίγουρη καταστροφή», ενώ αντιθέτως οι  κίνδυνοι ενός  πιθανού GREXIT μπορούν σε μεγάλο βαθμό να αντιμετωπιστούν από μας και, βέβαια, από την μεγάλη και πολυδιάστατη  ισχύ που εξασφαλίζει το εθνικό νόμισμα. Οι εμμονές αυτές των Συριζαίων, και όχι μόνο, μου φέρνουν, αυθόρμητα, στο νου άνθρωπο που θαλασσοπνίγεται σε φουρτουνιασμένη θάλασσα και κάποιοι του πετούν ένα σχοινί για να τον σώσουν. Αλλά ο θαλασσοπνιγμένος αρνείται να το αρπάξει και ρωτά «αν θα είναι αρκετά γερό για να τον συγκρατήσει»!

Εξυπακούεται ότι δεν θεωρώ «φίλο» τον κ. Σόϊμπλε, αλλά όμως θα συμφωνούσα μαζί του, καθώς και με τα 15 κράτη-μέλη της ευρωζώνης (που σαφέστατα δεν ήταν όλα εχθρικά, εναντίον μας), που στις θυελλώδεις συσκέψεις των πρόσφατων διαπραγματεύσεων με τους θεσμούς, πρότειναν για την Ελλάδα, ένα προσωρινό GREXIT. Τότε, θα είχαμε ελπίδα. Τότε, θα κάναμε θυσίες για ένα καλύτερο αύριο. Τότε, δεν θα καταστρέφαμε ότι οικοδομήθηκε στη χώρα μας, στο διάστημα πολλών  δεκαετιών. Τότε, θα μπορούσαμε να υλοποιήσουμε  αναπτυξιακές, και κατά το δυνατόν ταχύρυθμης απόδοσης,  επενδύσεις. Τότε θα ήταν δυνατόν να προχωρήσουμε σε μια δικαιότερη κατανομή του εισοδήματος, με γνώμονα   ότι οι υψηλοί φόροι δεν είναι κάτι κακό, εφόσον το προϊόν τους δεν κατευθύνεται αυτούσιο στους δανειστές, αλλά θεραπεύει  πληγές στο εσωτερικό της χώρας. Και τότε θα ήταν δυνατή η αξιοπρεπής πληρωμή των χρεών μας, φυσικά σε βάθος χρόνου, από το προϊόν της ανάπτυξης και όχι από το προϊόν  αιμοδοσίας του λαού. Ενώ…τώρα!

5. Ποιοι θα υλοποιήσουν μια επιστροφή στη δραχμή;

Θα συμφωνήσω μαζί σου για τη λύση της δραχμής, είπε ο φίλος που συζητά με κριτικό πνεύμα τα λεγόμενα και γραφόμενά μου. Αλλά….ποιός ή ποιοι θα την υλοποιήσουν; Βλέπεις, με ρωτά,  στον εγγύς ή μακρινότερο ορίζοντα τον κατάλληλο ηγέτη, τον Μεσσία, που  θα υλοποιήσει όσα θα έχει προκαταβολικά υποσχεθεί; Όχι, είπα, δεν τον βλέπω, αλλά δεν αποκλείω να εμφανιστεί από το πουθενά.

Δυστυχώς, έτσι χαροπαλεύει η Ελλάδα. Και είναι άγνωστο, όταν  εμφανιστούν  ευμενείς συγκυρίες,   αν  αυτές θα  βρίσκονται  μέσα στα χρονικά περιθώρια,  που θα επιτρέπουν ακόμη τη διάσωσή της.