Η ραγδαία συστημική μετάλλαξη της ΠΦΑ

Μανώλης Κοττάκης

Ο νεαρός παρκαδόρος της οδού Ζαλοκώστα έχει πάντα μια απορία να μου διατυπώσει κάθε φορά που περνώ από τη γειτονιά του. Ψήφισε ΣΥΡΙΖΑ δις, δεν είναι
συριζαίος και παρακολουθεί ανήσυχος και απογοητευμένος. «Πού πάμε τώρα, τι θα γίνει;» με ρώτησε, πιάνοντάς με σχεδόν από το μανίκι. Του έδωσα την κλασική απάντηση, χωρίς να περιμένω την αντίδρασή του: «Για την ώρα, σταθερότης». Μεσολάβησε σιωπή δευτερολέπτων και ακολούθησε ο κεραυνός: «Μα εμείς, κύριε, δεν ψηφίσαμε ΣΥΡΙΖΑ για να έχουμε σταθερότητα. Τον ψηφίσαμε για να έχουμε αστάθεια! Για να ανακατέψει την τράπουλα στο σύστημα. Αλλιώς, τι ελπίδα έχουμε;» Ομολογώ ότι δεν το είχα συνειδητοποιήσει.Η λέξη «σταθερότητα» μπορεί να αρέσει στον κόσμο του ρεαλισμού, αλλά την αποστρέφεται η νέα γενιά. Τη θεωρεί συντηρητική, ισοδύναμη της στασιμότητας και της ακινησίας. Συμπτωματικά η συζήτηση με τον συμπαθέστατο νεαρό έγινε

το πρωί της περασμένης Δευτέρας, όταν άρχιζε να παίρνει διαστάσεις η ιστορία με τις offshore. To σκάνδαλο αυτό, ανεξαρτήτως της αντεπίθεσης που σάλπισε η κυβέρνηση μετά τη θύελλα, παράγει ήδη καταλυτικά πολιτικά αποτελέσματα. Αν και ο Τσίπρας έσωσε στο τέλος την παρτίδα για τον εαυτό του, εντούτοις έμεινε μια πικρή γεύση στους πολίτες. Κατά βάθος ράγισε η βιτρίνα του ιδεολογήματος της Αριστεράς.

Η συνθηκολόγηση με τους δανειστές και τα 99 χρόνια δέσμευσης της δημόσιας περιουσίας αφαίρεσαν από τον ΣΥΡΙΖΑ ό,τι του είχε απομείνει από το ιδεολόγημα της εθνικής ανεξαρτησίας. Τώρα, με τις δύο ρυθμίσεις που ψήφισε στον νόμο για το Υπερταμείο -απαλλαγή εργολάβων που έστηναν έργα από ποινικές ευθύνες και αρχική νομιμοποίηση offshore- επλήγη καίρια και η αντιδιαπλεκόμενη φυσιογνωμία του. Βεβαίως, ο Τσίπρας έχει μια τελευταία ευκαιρία να δώσει δείγμα γραφής με τις τηλεοπτικές άδειες, αλλά και αυτό, κακά τα ψέματα, θα εξαρτηθεί από πολλούς παράγοντες. Είναι, πάντως, εντυπωσιακό πόσο γρήγορα εξελίχθηκε σε συστημικότατο κόμμα η Αριστερά. Και δεν αξιολογείται ως τέτοιο λόγω του συμβιβασμού του με τους εργολάβους, τους οποίους απάλλαξε για το βασικό έγκλημα του καρτέλ υπό τον όρο ότι θα πληρώσουν διοικητικά πρόστιμα. Ούτε εξαιτίας της αρχικής ρύθμισης για τις offshore. Aξιολογείται ως τέτοιο γιατί απέκτησε τη βλαβερή συνήθεια να ψηφίζει περίεργες ρυθμίσεις σε σιωπηρή συνεννόηση με την αντιπολίτευση στο σύνολό της, η οποία έκανε πως δεν είδε ούτε τη διάταξη για το συγχωροχάρτι στα καρτέλ, αλλά ούτε και τη ρύθμιση για τις offshore. Mεγάλη κηλίδα που δεν διαλύεται με όσα επακολούθησαν.

Δημοκρατία