Είμαστε όλοι Άγγλοι

Ιωάννης Ν. Φιλιππάκης

Είναι πραγματικά τουλάχιστον διασκεδαστική η εικόνα των απορημένων «ευρωπαϊστών» στο άκουσμα του αποτελέσματος του βρετανικού δημοψηφίσματος. Επανειλημμένως έχουμε τονίσει ότι ησημερινή γερμανική εκδοχή της Ευρώπης, την οποία βιώνουμε, δεν έχει καμιά σχέση με το μοντέλο που οραματίσθηκαν οι εμπνευστές της ενωμένης Ευρώπης. Μάταια προσπάθησαν διάφοροι ακαδημαϊκοί, συνήθως σιτιζόμενοι από τα περίφημα «ευρωπαϊκά κονδύλια», οι οποίοι παρήλαυναν σε τηλεοπτικές εκπομπές, να μας πείσουν για τον λαϊκισμό και την ακροδεξιά χροιά των ευρωσκεπτικιστών. Μάταια οι περίφημες «αγορές» (ξέρετε... κάποιοι χαρτογιακάδες που παίζουν με τις αποταμιεύσεις των ανά την υφήλιο ασφαλιστικών ταμείων ταλαίπωρων συνταξιούχων) πόνταραν στη νίκη του Bremain! Μάταια οι αξιωματούχοι

του μεγαλύτερου κρατικοδίαιτου γραφειοκρατικού μηχανισμού στον κόσμο, του μαγικού «κέντρου» των Βρυξελλών, προσπάθησαν να στείλουν στο «πυρ το εξώτερον» όλους όσους αμφισβήτησαν και αμφισβητούν την ύπαρξή τους.

Για ακόμα μία φορά αποδείχθηκε η απόσταση που έχει δημιουργηθεί και ολοένα μεγαλώνει μεταξύ των «κέντρων εξουσίας» και των λαών, τους οποίους αυτά τα «κέντρα» θα έπρεπε να υπηρετούν. Δεν ξέρω αν η βασίλισσα της Αγγλίας όντως ζήτησε να της πουν «τρεις λόγους για το Bremain», αλλά φαίνεται ότι τα εδώ και αιώνες δοκιμασμένα εθνικά και κοινωνικά αντανακλαστικά του Μπάκιγχαμ έκαναν σκόνη πολιτικάντηδες, δημοσκόπους, ψευτογιάπηδες και άλλους ανάλογους ειδήμονες.

Θα πρέπει κάποια στιγμή να αντιληφθούν όλοι ότι τίποτα πια δεν θα μπορεί να επιβιώνει ή, έστω, να διαρκεί πολύ αν αγνοεί τις κοινωνίες. Οσα εκατομμύρια κι αν ξοδεύτηκαν, όσες απειλές και αν εκτοξεύτηκαν, όσοι αφορισμοί και αν ξεστομίστηκαν, τελικά ο κυρίαρχος λαός απέδειξε ότι θέλει να αποφασίζει αυτός για την τύχη του. Μπορεί ο Νάιτζελ Φάρατζ και ο Μπόρις Τζόνσον να λοιδορήθηκαν από τα «comme il faut» («καθωσπρέπει») ΜΜΕ, μπορεί οι αντίστοιχοι ηγέτες που ακολουθούν τα βήματά τους στις άλλες ευρωπαϊκές χώρες να χλευάζονται και να απαξιώνονται, αλλά το μόνο που έκαναν και κάνουν όλοι αυτοί είναι να αφουγκράζονται τις πραγματικές επιθυμίες του κόσμου. Κάτι που κάνει, άλλωστε, πολύ επιτυχημένα μέχρι στιγμής και στην αντίπερα όχθη του Ατλαντικού ο κατά πάσα πιθανότητα νέος πρόεδρος των ΗΠΑ Ντόναλντ Τραμπ. Το αν θα πράξουν ανάλογα με το τι αφουγκράζονται μένει, φυσικά, να αποδειχθεί.

Αν, όμως, η φίλτατη Ανατολικογερμανίδα Frau Μέρκελ, ο δύστροπος υπουργός της επί των Οικονομικών, οι πλουσιοπάροχα αμειβόμενοι υπάλληλοί τους, που φορούν τον μανδύα Ευρωπαίων αξιωματούχων, και κάποια κράτη-δορυφόροι, θαυμαστές της μεγάλης Γερμανίας, πιστεύουν ότι όλοι οι Ευρωπαίοι θα πρέπει να μάθουν να ζουν και να πειθαρχούν σε ένα περιβάλλον που προσομοιάζει με την πρώην ΕΣΣΔ, είναι βαθιά γελασμένοι.
Γιατί ας μη διανοηθεί κανείς να μας πείσει ότι αυτό το κατασκεύασμα της Ε.Ε. υπηρετεί κανόνες φιλελεύθερης οικονομίας και υγιούς περιβάλλοντος ανταγωνισμού και διαφάνειας. Ας μη διανοηθεί κανείς να μας πείσει ότι τα μέλη της Ε.Ε. αντιμετωπίζουν ενωμένα τα προβλήματα που δημιουργούνται προς όφελος όλων. Το κουβάρι που ξηλώνει το πουλόβερ της ενωμένης Ευρώπης άρχισε να ξετυλίγεται. Θα χυθούν πολλά κροκοδείλια δάκρυα. Το επόμενο χρονικό διάστημα θα μας πείσει αν έγιναν αντιληπτά τα μηνύματα που άρχισαν να στέλνονται ήδη από το ελληνικό δημοψήφισμα του Ιουλίου του 2015 - κι ας τα αγνόησαν ακόμα και οι ίδιοι οι εμπνευστές του.

Πολύ φοβάμαι, όμως, ότι θα συμβεί αυτό που πάντα συμβαίνει με τις απολυταρχικές νοοτροπίες: όταν νιώθουν ότι χάνουν την εξουσία, σκληραίνουν και γίνονται όλο και πιο αφόρητες. Ο χρόνος θα δείξει αν αυτό θα επιβεβαιωθεί και από τη σημερινή «ευρωπαϊκή» νομενκλατούρα. Ο χρόνος θα δείξει αν ο κύβος που ερρίφθη στις 23 Ιουνίου, και ο οποίος τάραξε την παγκόσμια κοινή γνώμη, θα είναι ένα μεμονωμένο γεγονός.

Για ένα, όμως, θα πρέπει να είμαστε βέβαιοι: τα έθνη είναι πάνω από κονδύλια, δημοσιονομικά ελλείμματα, ΕΣΠΑ, «κόφτες» και από ένα σωρό άλλους όρους που έχουν εφευρεθεί για να δικαιολογούν την ύπαρξη μη παραγωγικών διαδικασιών και δομών. Και, όπως και στο παρελθόν, μπορεί κράτη να ισοπεδώθηκαν, λαοί να πείνασαν και να απειλήθηκαν με εξόντωση, οικονομίες να μηδενίστηκαν, αλλά κανείς δεν επιβίωσε από αυτόν τον «χειμώνα» που προσπάθησε να επιβάλει και μετά να αντιμετωπίσει.
Στο τέλος του, όσο σκληρός κι αν είναι, πάντα έρχεται η άνοιξη.