Κόφτης το 4ο Ράϊχ

Γιώργος Χαρβαλιάς

Οχι, λοιπόν, οι Βρετανοί δεν είναι τρελοί. Πανηλίθιοι είναι, αντιθέτως, οι νταβατζήδες των αγορών και του Βερολίνου, που πήγαν να τους τρομοκρατήσουν για να επιβάλουν τετελεσμένα, είτε με το καλό είτε με το... στανιό. Σε ποιους; Σ' αυτούς που δεν μάσησαν από απειλές, ερπύστριες και βομβαρδισμούς σε δύο παγκόσμιους πολέμους. Στους απλούς ανώνυμους κατοίκους της υπέροχης αγγλικής υπαίθρου, στους «πραγματικούς ανθρώπους», όπως σωστά είπε ο Φάρατζ.Οι υπόλοιποι, η ακαδημαϊκή νομενκλατούρα του Ιτον, της Οξφόρδης και του Κέμπριτζ, που ξεροσταλιάζει για κάποια «ευρωεπιδότηση», η ψεύτικη «αριστοκρατία» του Σίτι, οι traders και τα όρνια των hedge funds που φιλοτέχνησαν τις «πέτσινες» δημοσκοπήσεις, μπορούν πλέον να ενώσουν τη θλίψη τους με
τα καρακόλια του Βερολίνου: τους «ευρω-στρατονόμους», που ατυχώς ονομάζονται «υπερεθνική ελίτ των Βρυξελλών». Eθνική συνείδηση δεν έχουν, αλλά σε καμία ελίτ δεν ανήκουν. Πρόκειται για μίσθαρνα στελέχη πολύ χαμηλού επιπέδου. Γι' αυτό δεν μπόρεσαν ούτε να πείσουν ούτε να...φοβερίσουν.

Το έργο το είδαμε, άλλωστε, και στα δικά μας, πέρυσι τέτοια εποχή: αποκρουστικά μαντρόσκυλα της Καγκελαρίας, τύπου Τουσκ, Ντάισελμπλουμ και Γιούνκερ, ντυμένα με τον μανδύα του «ευρω-γραφειοκράτη», να κουνούν το δάχτυλο επισείοντας τις συνέπειες ενός «όχι» στο δημοψήφισμα. Σε κακόηχη συγχορδία με τα ντόπια ζόμπι της ευρωλιγουριάς και τους ξεχασμένους βρικόλακες της πολιτικής, που βγήκαν για να μας υποδείξουν το καλό μας.

Ακόμη και οι γκρεμοτσακισμένοι Ελληνες τους αγνόησαν. Μόνο που υπάρχει μια διαφορά: το δικό μας «όχι» των είκοσι μονάδων βρέθηκε ένας Τσίπρας να το βαφτίσει «ναι». Στην Αγγλία δεν παίζουν αυτά. Το Βrexit είναι Brexit, έστω κι αν πέρασε οριακά, έστω κι αν σύσσωμη η Σκοτία το καταψήφισε, έστω κι αν κάποια αστικά κέντρα της υποτιθέμενης διανόησης το αποδοκίμασαν.

Η Βρετανία εγκαταλείπει το μαντρί, λοιπόν, και προσφέρει το πολυπόθητο συστημικό σοκ που είχε τόση ανάγκη μια Ευρώπη- όμηρος του απεχθούς γερμανικού ηγεμονισμού. Οι «ξεροκέφαλοι» Αγγλοι καθαρίζουν πάλι την παρτίδα, βάζοντας «φρένο» στο αναδυόμενο 4ο Ράιχ και στην αντίληψη ότι όλοι πρέπει να δουλεύουν για να πλένουν τα πόδια τους στις θάλασσες του ευρωπαϊκού Νότου οι Γερμανοί συνταξιούχοι.

Αυτή η... τευτονική «ένωση κρατών» της αέναης λιτότητας, των ευρω-πληβείων, της αναγκαστικής πολυπολιτισμικότητας μέσω λαθρομετανάστευσης και του σφιχταγκαλιάσματος με τη νεο-οθωμανική Τουρκία δεν προχωρά. Θα πρέπει σύντομα οι εμπνευστές της να σκεφτούν κάτι άλλο.