Διερεύνηση του φαινομένου της μαζικής μετανάστευσης

Κωνσταντίνος Ρωμανός 

1. 

    Το φθινόπωρο του 2015, για πρώτη φορά μετά τον πόλεμο[1] οι Ευρωπαίοι είδαν ένα θέαμα που ξεπερνούσε την πιο τολμηρή φαντασία: μία ατέλειωτη φάλαγγα ανθρώπων να διασχίζει
πεζή τις πεδιάδες της Ευρώπης. Οι άνθρωποι κρατούσαν πορεία από τα νοτιοανατολικά, την Ελλάδα προς τα βορειοδυτικά, την Γερμανία. Ήσαν πολλές φυλές από την Ασία, την Μέση Ανατολή και την Αφρική. Οι περισσότεροι ήταν νέοι άνδρες, είχε όμως κοντά τους και έναν αριθμό γυναικόπαιδα.   Τι ήσαν όλοι αυτοί; Ή μάλλον τι είναι, αφού τον πρώτο και τον δεύτερο μήνα του 2016 ακόμα συνεχίστηκε η παράδοξη πορεία τους και όσους να καταπίνει η Γερμανία άλλοι τόσοι αποβιβάζονται στα ελληνικά νησιά από τις ακτές της Τουρκίας;   

    Από τον Σεπτέμβριο 2015 όλα τα ΜΜΕ της Δ. Ευρώπης, μαζί βεβαίως και της Ελλάδας, με μια φωνή διακηρύσσουν: είναι ΠΡΟΣΦΥΓΕΣ! Από πού; Από την Συρία. Και γιατί έρχονται εδώ; Τους φέρνει ο πόλεμος – και η

πείνα. Αυτές είναι οι αιτίες, μην ψάχνετε να βρείτε άλλες. Και τι να τους κάνουμε τώρα εμείς, όλους αυτούς τους ανθρώπους με το πρόβλημά τους; Μα τι άλλο, να τους περιθάλψουμε στις χώρες μας. 

Να τους εντάξουμε στις κοινωνίες μας. Μπορούμε όμως; «Θα τα καταφέρουμε», είπε η καγκελάριος Μέρκελ που άλλωστε τους είχε προηγουμένως προσκαλέσει να έρθουν  - και αυτοί, σα να περίμεναν το δέλεαρ, σα να τους είχε προϊδεάσει ένα τζίνι που έστειλε ο Αλλάχ, έβαλαν τα εκδρομικά τους συνθετικά τζάκετ και τα σπορ παπουτσάκια, φορτώθηκαν τα μοντέρνα τους σακιδιάκια, γέμισαν τις μπαταρίες των πανάκριβων κινητών τους και μπήκαν χωρίς καθυστέρηση στην γραμμή για τη γη της επαγγελίας.

   Μια νέα εικόνα για τους παλαιούς κατοίκους της εδώ γεωγραφικής περιοχής, η εικόνα του μεταμοντέρνου πρόσφυγα εν κινήσει: ξεχάστε τους καταρρακωμένους, ματωμένους, ξεμαλλιασμένους, πεινασμένους και διψασμένους, κουρελήδες και απελπισμένους φαμελιάρηδες που σέρνονταν μέσα στις λάσπες, κι από πίσω υποζύγια, αραμπάδες με έπιπλα και γυναικόπαιδα όσο φτάνει το μάτι. Θόρυβος, σκόνη, πεθαμένοι στην άκρη του δρόμου, πανικός μην τους προλάβουν οι έφιπποι της εχθρικής προφυλακής, τσαλαβούτημα μέσα σε παγωμένα ποτάμια και έλη, και τα συναφή. Τίποτε από όλα αυτά σήμερα: οι μεταμοντέρνοι πρόσφυγες, αν δεν ήσαν μελαψοί, θα τους περνούσες για ευρωπαίους εκδρομείς που βγήκαν Σαββατοκύριακο να περπατήσουν στις Άλπεις. Τ

ο μεγαλύτερο κομμάτι της διαδρομής γίνεται με τραίνα και πούλμαν. Στις στάσεις περιμένουν φιλάνθρωποι άγγελοι από εκατοντάδες «μη κυβερνητικές» οργανώσεις να τους προσφέρουν εμφιαλωμένο νερό, έτοιμα γεύματα συσκευασμένα, αντίσκηνα με φερμουάρ, κουβέρτες και αδιάβροχα, φυλλάδια με χάρτες και οδηγίες, έως και κινητά με δωρεάν SIMκάρτες (Αυστρία). 

Όταν πια οι άνθρωποί μας φτάσουν στον προορισμό τους, τι αγαλλίαση! Οι Γερμανοί συνοριοφύλακες αποδεικνύονται καθόλου κατώτεροι σε ευγένεια και ανθρωπισμό από τους Έλληνες λιμενικούς στο Αιγαίο, ενώ οι Βαυαρέζες εθελόντριες επί της υποδοχής ανταγωνίζονται επάξια σε φιλοξενία τις γνωστές από την τηλεόραση γιαγιάδες των ελληνικών νησιών.

  

2.     «Η ΚΟΥΛΤΟΥΡΑ ΤΟΥ ΚΑΛΩΣΟΡΙΣΜΑΤΟΣ»

   Πιο μέσα στη Γερμανία, οι θετικές εντυπώσεις ενισχύονται και μαζί η ελπίδα για ένα φωτεινό μέλλον αλληλέγγυων Χριστιανών και Μουσουλμάνων. Κυρίαρχη είναι μια – αν πιστέψεις τα ΜΜΕ – νέα «κουλτούρα καλωσορίσματος» (Willkommenskultur). Οι χριστιανικές εκκλησίες ασκούν την αγάπη του πλησίον, οι κοινότητες στεγάζου σε ό,τι κτήρια διαθέτουν – μερικές φορές σε αληθινά παλάτια – τους ταλαιπωρημένους πρόσφυγες, ξανθά κορίτσια οργανωμένα σε ομάδες καλωσορίζουν πρόσφυγες με λουλούδια και πανό, σε όλη τη Γερμανία επιστρατεύονται δάσκαλοι και δίνονται μαθήματα γερμανικής δημοκρατίας και ανοχής των ομοφυλόφιλων, μοιράζονται ηλεκτρονικές κάρτες δωρεάν ιατρικής περίθαλψης, στήνονται νέα τμήματα επαγγελματικής ειδίκευσης, τα πανεπιστήμια δηλώνουν έτοιμα να υποδεχθούν με ευνοϊκούς όρους νέους αλλοδαπούς φοιτητές, γίνονται ξεναγήσεις στα αξιοθέατα, διδάσκεται στους πρόσφυγες δημοκρατία και σεβασμός στα δικαιώματα των ομοφυλοφίλων, κτλ.

    

Βέβαια το «μεταναστευτικό ταξίδι» και η εγκατάσταση στη γη της Επαγγελίας δεν γίνονται σε όλη την επικράτεια της Ε.Ε. χωρίς προβλήματα. Να που οι περισσότερες χώρες της Ευρώπης δεν υποκύπτουν στην καγκελάριο Μέρκελ και αρνούνται να δεχτούν μετανάστες, η Γερμανία μένει μόνη της. 

Μερικές μάλιστα χώρες, πρώτοι οι Ούγγροι, μετά οι Τσέχοι, Σλοβάκοι, Σλοβένοι, Πολωνοί, εγκαθιστούν φράχτες στα σύνορά τους. Όταν και οι «φιλόξενες» χώρες Αυστρία, Σουηδία, Δανία θεωρούν ότι επιτέλους έχουν πάρει περισσότερους από όσο τους αναλογεί, αποκαθιστούν τους ελέγχους στα σύνορά τους. (Μετά από αυτό σταματούν και οι συντονισμένες προτροπές-απειλές Γερμανίας – Ευρωπαϊκής Επιτροπής κατά των εταίρων που δεν δείχνουν «αλληλεγγύη».) 

Ούτε η Γαλλία τολμάει να δεχθεί πάνω από 30000 πρόσφυγες, φοβάται την ενδυνάμωση του Λαϊκού Μετώπου. Το ίδιο και η Αγγλία που φοβάται το Όχι στο επερχόμενο δημοψήφισμα περί παραμονής της στην Ε.Ε.

   Πέραν αυτών, ακόμα και μέσα στους κόλπους της φιλόξενης Γερμανίας που μέσα σε λιγότερο από τέσσερις μήνες απορρόφησε πλέον του ενός εκατομμυρίου «πρόσφυγες»[4], η κατάσταση είναι τεταμένη. Η Βαυαρία διαμαρτύρεται, σε όλη την χώρα η δημοτικότητα της αγαπητής καγκελαρίου Μέρκελ πέφτει, ενώ τα ποσοστά του αντιμεταναστευτικού κόμματος AFDανεβαίνουν. Αυξάνεται και η παρανομία, τόσο των αυτοχθόνων όσο και των μεταναστών: Γίνονται περισσότεροι από ποτέ εμπρησμοί σε κτίρια που φιλοξενούν πρόσφυγες, ενώ από τους πρόσφυγες, ή και παλαιότερους «απροσάρμοστους» μετανάστες αναφέρονται βιασμοί, κλοπές, ξυλοδαρμοί, προπηλακισμοί κατά Χριστιανών, προκλητική συμπεριφορά κατά της αστυνομίας 

Τα χειρότερα για την Κοινή Γνώμη έγιναν τη νύχτα της Πρωτοχρονιάς στην Κολωνία και άλλες πόλεις, όπου ομάδες Αράβων λήστεψαν, βιαιοπράγησαν, και παρενόχλησαν σεξουαλικά γερμανίδες με κυκλωτικές τακτικές που χρησιμοποιούνται στις πατρίδες τους[6]. Μεγαλύτερη ατυχία για την πολιτική ανοιχτών συνόρων της Μέρκελ δεν θα μπορούσε να υπάρξει.

   Όπως γνωρίζουμε από την φιλόξενη Ελλάδα, έτσι και στη Γερμανία, η αστυνομία και τα ΜΜΕ λαμβάνουν άνωθεν εντολές να αποκρύπτουν περιστατικά που μαρτυρούν εγκληματικότητα μεταναστών, για να μην τροφοδοτείται ο εντόπιος «ρατσισμός» και η ξενοφοβία[7]. Επειδή ωστόσο στη Γερμανία οι θεσμοί είναι πιο εύρωστοι απ’ό,τι στην Ελλάδα, σε τελική ανάλυση το κοινό πληροφορείται κάπως περισσότερα περιστατικά, και αντιδρά περισσότερο.

 Γι’αυτό και έγιναν μετά την Πρωτοχρονιά εκατοντάδες μηνύσεις από γυναίκες κατά των βορειοαφρικανών χούλιγκανς. Η κοινή γνώμη, αν και βομβαρδισμένη από τα φιλάνθρωπα μηνύματα της «κουλτούρας του καλωσορίσματος», άρχισε να μεταστρέφεται. Οι γυναίκες μας θύματα Αφρικανών σεξιστών που τους καλοδεχόμαστε; Ακόμα και η συντεχνία των πολιτικών έμεινε επ’ολίγον άναυδη – ο κίνδυνος να ξεφύγει το πράγμα ήταν ορατός. Έπρεπε τώρα άμεσα να μπουν σε λειτουργία σχέδια διαχείρισης κρίσεως και περιορισμού της ζημιάς. Πρώτα-πρώτα θυσίασαν τον αστυνομικό διευθυντή της Κολωνίας – υπέβαλε παραίτηση. 

Δεύτερον, αποπειράθηκαν να καθησυχάσουν τους ψηφοφόρους· οι εγκληματίες θα τιμωρούνται αμείλικτα και θα διώχνονται, έχουν δεν έχουν άσυλο. Τρίτον, θα καθυστερήσει για πολλούς δύο χρόνια η συνένωση οικογενειών. Τέταρτον, αποφασίσθηκε να προσληφθούν 20000 νέοι αστυνομικοί, και θα τοποθετηθούν κάμερες παρακολούθησης σε όλους τους δημόσιους χώρους.

   Όλα αυτά τα μέτρια, ήπια στην πραγματικότητα, εν όψει του ξαφνικού μαζικού εποικισμού της χώρας, προκάλεσαν την διορθωτική παρέμβαση της καθαρόαιμης αριστεράς. Δεν θα έπρεπε να ματαιώνεται η απέλαση αναρωτήθηκε, στις περιπτώσει που τον καταδικασμένο στη Γερμανία πρόσφυγα, πίσω στην πατρίδα του περιμένει ο θάνατος; Και πώς να καθυστερήσει η συνένωση οικογενειών στην περίπτωση που οι πρόσφυγες είναι ανήλικοι; (Μπα, ώστε έχουν και γονείς τα παιδιά που μας ήρθαν ασυνόδευτα;) 

Όχι, το πιο σωστό είναι να επιταχυνθούν τα μέτρα «ένταξης» των προσφύγων, να διοριστούν περισσότεροι δάσκαλοι και κοινωνικοί λειτουργοί, να χτισθούν κι άλλες κατοικίες επί τάχει να τους στεγάσουν, όσοι μπορούν να υιοθετήσουν στα σπίτια τους πρόσφυγες, κτλ. Το καλύτερο ίσως παράδειγμα αλληλεγγύης έδωσαν οι φεμινιστικές οργανώσεις, οι οποίες διακήρυξαν (σε σχέση με τις σεξουαλικές παρενοχλήσεις της Πρωτοχρονιάς στην Κολωνία), ότι δεν θα επιτρέψουν «ο φεμινισμός να γίνει εργαλείο του ρατσισμού», και ότι σύμφωνα με τη δική τους εκτίμηση το αντρικό φύλο αυτό καθεαυτό ευθύνεται για τους βιασμούς, όχι οι πρόσφυγες 

Την αποσύνδεση των γεγονότων της Κολωνίας από το προσφυγικό πρότειναν, όπως ήταν αναμενόμενο, και οι ηγέτες της Ε.Ε., οι οποίοι εξαρχής έδωσαν κάθε δυνατή υποστήριξη στη γραμμή Μέρκελ[10].

   Και πώς αντιμετωπίζει η ευρωπαϊκή ελίτ τους κινδύνους για την δημόσια τάξη που προέρχονται από ισλαμιστές τρομοκράτες, όπως π.χ. τις δύο μεγάλες επιθέσεις του 2015 στη Γαλλία;

Με τη θεωρία περί extremism (ακραίων πολιτικά ιδεολογικών), ο οποίος, εννοείται, υπάρχει παντού: στον Ινδουϊσμό, στον εθνικισμό κλπ. Ναι, αλλά να που κατά την ιστορική περίοδο που διανύουμε σήμερα στην Ευρώπη κυρίαρχος είναι ο μουσουλμανικός τζιχαδισμός. Και οι μυστικές υπηρεσίες προειδοποιούν ότι χιλιάδες τζιχαδιστές διοχετεύθηκαν – και εξακολουθούν να διοχετεύονται – με τους «πρόσφυγες» στην Ευρώπη. 

Ναι, απαντούν οι πολιτικοί επιστήμονες καριέρας, αλλά δεν ταυτίζονται όλοι οι μουσουλμάνοι με τον τζιχαδισμό. (Αποσύνδεση, δηλ., εξτρεμισμού από το Ισλάμ.) Πολύ σωστά, αλλά εξίσου σωτσό είναι ότι όλοι οι τζιχαδιστές είναι μουσουλμάνοι! Και όσοι περισσότεροι εισαγόμενοι μουσουλμάνοι, τόσοι περισσότεροι τζιχαδιστές και τόσο δυσκολότερο να τους εντοπίσεις μέσα στο πλήθος των ομοθρήσκων τους. 

Σε αυτό το επιχείρημα δεν υπάρχει, στην πραγματικότητα, απάντηση, εφόσον μάλιστα έχουμε από σημαίνοντα στελέχη των μυστικών υπηρεσιών δηλώσεις που τονίζουν ότι εν όψει του μεγάλου αριθμού προσφύγων αγνώστου ποιού δεν είναι δυνατόν να εγγυηθούν την ασφάλεια της επικράτειας. Και δεν είναι συνταγματική υποχρέωση κάθε κυβέρνησης να προστατεύει το λαό της; 

Βεβαίως, απαντά η κατεστημένη επιστήμη, αλλά ποιος είναι ο λαός; Λαός είναι και οι μουσουλμάνοι συμπολίτες μας (που είχαμε εισαγάγει στο παρελθόν), και είναι κατ’επέκτασιν οι μουσουλμάνοι πρόσφυγες που δεχόμεθα σήμερα, που θα γίνουν οι συμπολίτες της αύριον.

   Όταν ο πρώην πρόεδρος της Γερμανίας Wulff είπε πριν λίγα χρόνια «Και το Ισλάμ ανήκει στη Γερμανία» έγινε πάταγος. Όταν πιο πρόσφατα την ίδια φράση επανέλαβε η Μέρκελ, ο λαός είχε ήδη εξοικειωθεί περισσότερο με αυτή την προοπτική – άλλωστε έγινε προφανές ότι υπάρχει εδώ γραμμή της εξουσίας και όχι τυχαία έμπνευση του Wulff.

   Στην πραγματικότητα η περί εξτρεμισμού θεωρία έχει προ πολλού συμβιβασθεί με την ιδέα της νομιμότητας του Ισλάμ στην Ευρώπη, (την οποία οι ασυμβίβαστοι αποκαλούν σκωπτικά Eurabien, Ευρωαραβία), ιδέα που συνδέεται με την κατηγορική επιταγή του «πολυπολιτισμού». Αφού επομένως η παρουσία ή όχι του ξενόφερτου Ισλάμ δεν τίθεται υπό αίρεση αλλά αποτελεί τετελεσμένο γεγονός, ο τζιχαδισμός αφομοιώνεται στο ευρωπαϊκό πεπρωμένο.

 Άρα πρέπει να το πάρουμε απόφαση ότι από εδώ και πέρα θα ζούμε επικινδύνως, αν και με περισσότερη αστυνομία, κάμερες παρακολούθησης, ελέγχους στα σπίτια μας και στις επικοινωνίες μας, περιορισμούς της ελευθερίας λόγου (να μην προκαλείται η «μουσουλμανική κοινότητα»), περιορισμούς των δημόσιων εκφάνσεων του Χριστιανισμού, περιορισμούς στην αμφίεση των γυναικών, στις διατροφικές συνήθειες, κλπ., κλπ. 

Το κράτος με τη δικαιοσύνη και την αστυνομία του θα επιβάλει την αποδοχή των όρων αυτών στους παλαιούς κατοίκους των ευρωπαϊκών χωρών. (Για την ακρίβεια, όχι όλων των χωρών, αλλά εκείνων που δέχθηκαν να ενταχθούν στον επικοισμιακό σχεδιασμό.) Παράδειγμα είναι σήμερα στη Γερμανία, Ολλανδία και αλλού, ο ρόλος της αστυνομίας στην επιβολή προσφυγικών καταυλισμών στις πόλεις και τα χωριά[14]. Επίσης της δικαιοσύνης, η οποία καταδικάζει τη διαμαρτυρία επί της βάσει «αντιρατσιστικής» νομοθεσίας. 

Η Ελλάδα έχει γνωρίσει την καταστολή αυτού του τύπου πολύ πριν από την Ευρώπη και σε μεγαλύτερο βαθμό, εφόσον η λαθρομετανάστευση είναι ήδη στην Ελλάδα «θεσμός» εικοσαετίας.

   Η Μέρκελ πριν μερικά χρόνια είχε πει η Ευρώπη θα γίνει πολυπολιτισμική «ό,τι κι αν κοστίσει αυτό» (Kostees was es wolle). Αυτό φέρνει στο προσκήνιο την φράση του Agaben: οι ηγέτες της σήμερον δεν επιδιώκουν την ειρήνη. Αποστολή τους είναι η διαχείριση των κρίσεων.