Δημήτρης Βάρος
Σε μια ελεύθερη και δημοκρατική κοινωνία, όπως η δική μας, ο καθένας έχει το συνταγματικό δικαίωμα του εκλέγειν ή του εκλέγεσθαι. Υπάρχουν όμως προϋποθέσεις…Για να εκλέξεις ελεύθερα πρέπει, στις περισσότερες περιπτώσεις, να διαθέσεις σχεδόν έναν ολόκληρο μισθό (αυτόν που η μνημονιακή κυβέρνηση θεωρεί αρκετό για να ζήσεις) σε βενζίνες, διόδια ή ναύλα, σε φαγητό και πιθανά σε μια διανυκτέρευση. Εκτός κι αν σε πάει στο χωριό σου κάποιο από τα κόμματα που παίρνουν τεράστια κρατικά κονδύλια επειδή στο παρελθόν υπήρξαν μεγάλα. Με μια μικρή παραχώρηση εκ μέρους σου: Να τους ψηφίσεις.
Για να ασκήσεις το δικαίωμα του εκλέγεσθαι τα πράγματα είναι ακόμα πιο δύσκολα.
Ιδιαίτερα αν η άποψή σου είναι παντελώς διαφορετική ή καινοτόμα και απαιτείται ένας δικός σου σχηματισμός για να εκφραστείς. Εδώ χρειάζεσαι μισθούς πέντε χρόνων και είναι ζήτημα αν θα πιάσεις το 1%, κι ας είσαι η μετεμψύχωση του αρχαίου Περικλή…
Παραδείγματος χάριν στις επερχόμενες ευρωεκλογές: Η «εγγύηση» για να συμμετέχεις είναι 3.000 ευρώ και δεν επιστρέφεται εκτός κι αν νικήσεις. Κάθε ένας από τους υποψηφίους πληρώνει παράβολο 150 ευρώ (150Χ42= 6.300). Θέλεις και 11.000 για να τυπώσεις τα ψηφοδέλτια, με γενναία έκπτωση από τον φίλο σου τον Μπάμπη που έχει τυπογραφείο, κι άλλες 8.000 τουλάχιστον για να τα στείλεις στα εκλογικά κέντρα.
Δεν θα δώσεις κι άλλα 20.000 ευρώ για ένα πανό έξω από το σπίτι σου, καμιά δεκαριά αφίσες, κάποια φειγ-βολάν, μερικά έντυπα με το πρόγραμμά σου; Δεν θα κεράσεις και τους καφέδες αν έρθουν δέκα φίλοι να σε ακούσουν στη καφετέρια;
Κι ας πούμε ότι κουτσά στραβά, με ρεφενέ, τα βγάζεις όλα αυτά. Ποιο κανάλι, ποιο ραδιόφωνο και ποια εφημερίδα θα σου δώσει βήμα να πεις ποιος είσαι και τι έχεις να πεις; Θα παίρνεις τηλέφωνο το Ε-Σου-Ρου αλλά κανείς δεν θα το σηκώνει.
Οπότε, τι λες; Ασ’ το καλύτερα;
Όχι! Στη δημοκρατία μας δεν υπάρχουν αδιέξοδα, ως γνωστόν. Υπάρχει πρόβλεψη και γι’ αυτό: Πηγαίνεις σε κάποιον που έχει πολλά λεφτά και πολλά ΜΜΕ και αν δεν σε έχει προλάβει κάποιος άλλος, σε υιοθετεί.
Τότε κάνεις καμπάνια που θα ζήλευε και ο Μπάρακ Ομπάμα. Στα κανάλια κάθε μέρα, στα πρωτοσέλιδα, περιοδείες με πούλμαν και αεροπλάνα ανά τη χώρα με ένα στρατό από πίσω που μοιράζει φωτογραφίες σου, πρώτο τραπέζι πίστα στα γκάλοπ, γκλαμουριά βρε παιδί μου…
Με μια μικρή παραχώρηση εκ μέρους σου: Να λες αυτά που θέλει το αφεντικό σου. Κάτι που εδώ που τα λέμε απλουστεύει τα πράγματα, γιατί εκείνο που θέλει το αφεντικό σου είναι να μιλάς ακατάπαυστα χωρίς να λες τίποτα. Όλα τα υπόλοιπα ασ’ τα σε κείνον. Ξέρει πως θα τα χειριστεί.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου