Η οργή χωρίς όραμα και στόχο δεν μπορεί να ελπίζει σε θαύματα

Η ξένη κατοχή που βιώνουμε σήμερα συντελείται όχι πλέον με ερπυστριοφόρα όπως στο παρελθόν, αλλά από ένα περισσότερο αποτελεσματικό όπλο. Με τον έλεγχο των τραπεζών και του νομίσματος. Και κατ’ επέκταση, με τον έλεγχο του κεντρικού μιντιακού συστήματος που διαστρεβλώνει την αλήθεια, φτύνει ψέματα και σπέρνει φόβο στο ζαλισμένο πλήθος. Οι πολιτικοί και οικονομικοί ηγέτες της χώρας, δειλοί, μοιραίοι και  άβουλοι αντάμα, περιμένουν άνωθεν και έξωθεν εντολές χωρίς να προσμένουν κανένα θαύμα. Οι δανειστές παίζουν το ζουρνά και αυτοί χορεύουν πεντοζάλι. Η κυβέρνηση και η αντιπολίτευση στη Βουλή,  δεν είναι τίποτα άλλο από εντολοδόχοι της ξένης κατοχής, από την οποία αν δεν απαλλαγούμε, δεν έχουμε καμιά ελπίδα επιβίωσης ως χώρα. 

Η οργή χωρίς όραμα και στόχο δεν μπορεί να ελπίζει σε θαύματα. Ούτε σε ανατροπές. Για αυτό, μόνο μέσα από ενιαίο, μαζικό  στοχευμένο αγώνα μπορεί να πάρει ο λαός στα χέρια του τις τράπεζες και το νόμισμα. Και να κάνει την ελπίδα και τους αγώνες πράξη. Για ένα τέτοιο σκοπό, υπάρχουν προτάσεις σοβαρές, υπεύθυνες, χωρίς ακραίες καταστάσεις, όπως προτείνουν ορισμένοι, που μπορεί να μας οδηγήσουν σε νέα Μικρασιατική καταστροφή.

Η συντεταγμένη μετάβαση στη δραχμή, η άρνηση του γελοίας ιδεοληψίας του «πάση θυσία στο ευρώ», είναι σήμερα ο μόνος εφικτός  δρόμος, για τη σωτηρία της πατρίδας.  Δεν είναι ο σκοπός αλλά το μέσο, το όπλο για να απαλλαγούμε από τη νέα κατοχή και να χτίσουμε ένα καλύτερο αύριο για τα παιδιά μας. Δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι, ποτέ κανένας πόλεμος δεν κερδήθηκε χωρίς αγώνες αλλά και χωρίς όραμα. Και ότι ποτέ κανένα πρόβατο δε γλίτωσε βελάζοντας από τη σφαγή.