Είναι καιρός πια να πούμε τέλος στην κόλαση της ευρωζώνης και της Γερμανικής κατοχής

Η καθεστωτική τρομοκρατία που έχει εξαπολύσει το κυρίαρχο πολιτικοδημοσιογραφικό σύστημα,  ενάντια στη μετάβαση στο εθνικό μας νόμισμα, συνεχίζεται, όσο και αν θυμίζει  πλέον τους τελευταίους σπασμούς ενός ετοιμοθάνατου θηρίου. Το «θηρίο» έχει διαδώσει πολλά  έωλα ή και φαιδρά επιχειρήματα του τύπου ότι... χρειαζόμαστε δύο χρόνια για να τυπώσουμε δραχμές ! Ότι δε θα έχουμε να φάμε. Ότι δε θα υπάρχουν φάρμακα και  καύσιμα. Ότι εξαρτόμαστε από τις εισαγωγές γιατί δεν  παράγουμε τίποτα. Για

την υστερική τρομολαγνία, επιστρατεύονται κουστουμαρισμένοι εκπρόσωποι του γερμανοκρατούμενου κατεστημένου, που μας κουνούν το δάκτυλο δημόσια, με απαράδεκτο επιτιμητικό, υποτιμητικό και φωβιστικό τρόπο. Στουρνάρας,Μπάμπης,Ντερμπεντέρηδες, διάφοροι οικονομολογούντες και ΣΙΑ, μεταξύ πολλών άλλων Φιρφιρίκων, βομβαρδίζουν με μονόλογους τους άφωνους πολίτες με ψέματα και τρόμο.

Τα φοβικά επιχειρήματα των Μνημονιακών τρομοκρατών, φυσικά και δε στέκουν στην κοινή λογική. Αν είναι δυνατόν να χρειαζόμαστε ένα ή δύο χρόνια για να τυπωθούν χαρτονομίσματα και κέρματα ! Για το αν έχουμε να φάμε, αναρωτιέται κανείς, πως τρώγαμε αλήθεια πριν μπούμε στον «παράδεισο» της ευρωζώνης ; Και πως επιβιώνουν οι πάμπολλες άλλες χώρες έξω απ’ αυτήν ; Για τα φάρμακα, υπενθυμίζεται ότι διαθέτουμε μια ισχυρή φαρμακοβιομηχανία, την οποία ανταγωνίζονται με αθέμιτους τρόπους οι πολυεθνικές και που θα μπορούσε εύκολα να καλύψει τις αρρυθμίες της αγοράς. 

Σχετικά με τα καύσιμα, επισημαίνεται ότι, πριν την ένταξή μας στην ευρωζώνη, δεν είχαμε πρόβλημα, όπως δεν έχει σήμερα η Βουλγαρία, η Ρουμανία, η Σερβία, η Αλβανία όπου κοστίζουν φτηνότερα από εδώ. Όσο για την εγχώρια παραγωγή, είναι βέβαιο ότι η ένταξη στην ευρωζώνη η οποία ευθύνεται σε μεγάλο βαθμό για την αποσάθρωση της, θα την εξοντώσει τελικά ολοσχερώς.

Τα κύρια προϊόντα μας ο τουρισμός και η γεωργία, βρίσκονται σε μειονεκτική θέση, λόγω των υψηλών ισοτιμιών του ευρώ, έναντι των γειτονικών μας χωρών που μας ανταγωνίζονται με τα υποτιμημένα νομίσματά τους σε σχέση με το ευρώ.

Αλλά τελικά το γεγονός ότι, λόγω της κατακόρυφης πτώσης των τιμών του πετρελαίου αλλά και της άγριας πολιτικές λιτότητας, το ισοζύγιο πληρωμών της χώρας μας είναι ισοσκελισμένο και ελαφρώς πλεονασματικό, καταρρίπτει όλα τα επιχειρήματα ότι θα πεινάσουμε και θα πέσουμε στα βράχια με τη μετάβαση στη δραχμή το ακριβώς αντίθετο θα συμβεί, με δεδομένο ότι, τίποτα χειρότερο δεν έχουμε ζήσει από τη σημερινή εποχή της ευρωκόλασης.

Αναρωτιέται κανείς γιατί αλήθεια μπήκαμε στην ευρωζώνη. Μα για να ζούμε καλύτερα, τι άλλο. Ναι μέρος της ευθύνης οφείλεται στην κακορίζικη πολιτική διοίκηση και τον πρωταθλητισμό μας σε φαυλότητα. Μαζί τα φάγανε πολλοί, αλλά μαζί δεν τα φάγαμε. Αλλά η απαράδεκτη πολιτική φαυλότητα των τελευταίων δεκαπέντε ετών, δεν αρκεί για να εξηγήσει το μέγεθος της τραγωδίας. Στην πορεία στον γκρεμό μας ακολουθούν και οι άλλες περιφερειακές χώρες, οι λεγόμενες και GIPSI. (Greece, Italy, Portugal, Spain, Ireland ), γεγονός που αποδεικνύει ότι το πρόβλημα είναι συστημικό και όχι συγκυριακό. 

Αναρωτιέται κανείς, πως ζήσαμε τόσα χρόνια με την ταπεινή δραχμή; 

Πόσο περισσότερο μπορεί να μας υποβαθμίσουν από την κατηγορία «σκουπίδια» οι οίκοι αξιολόγησης-οίκοι ανοχής του καζίνο-καπιταλισμού ;

Τι περισσότερο μπορεί να μας συμβεί από τα σημερινά δεινά; Σε ποια ύψη θα φτάσει πλέον η τεράστια ανεργία, φτώχεια, η δυστυχία εκατομμυρίων Ελλήνων ;

Πόσο περισσότερο θα υποβιβαστεί το εθνικό μας εισόδημα  πάνω από 30% που χάσαμε τα τελευταία χρόνια.

Πόσα μαγαζιά ακόμα θα κλείσουν ;

Πόσoι συμπολίτες μας θα αυτοκτονήσουν ακόμη από οικονομικά αδιέξοδα ;

Η Ευρώπη γιατί δε μας παρέχει τουλάχιστον αμυντική ασφάλεια που μας στοιχίζει πανάκριβα σε εισαγωγές αμυντικού εξοπλισμού; 

Είναι καιρός να καταλάβουμε ότι το σκληρό Ευρώ, αυτό το συγκεκαλυμμένο μάρκο, ευνοεί τη Γερμανία και τις αδερφές της χώρες, Ολλανδία, Αυστρία, που παράγουν ολιγοπωλιακά προϊόντα  υψηλής τεχνολογίας, εξειδίκευσης και υπεραξίας και ανταγωνίζονται κυρίως με σκληρά νομίσματα όπως των ΗΠΑ και της Ιαπωνίας.

Αλλά και οι οργίλοι Αντιμνημονιακοί που παραμένουν προσκολημμένοι στην ευρωκόλαση, είναι αστείοι. Καθυβρίζουν και καταδικάζουν το Μνημόνιο και την ίδια ώρα απλώνουν το χέρι για τα δανεικά ευρώ του Μνημονίου της κας Μέρκελ. Δηλαδή, τα δικά τους δικά μας τα δικά μας δικά μας.

Δύο είναι οι καθαρές πολιτικές θέσεις που μπορεί να υπάρχουν σήμερα. Με το Μνημόνιο και το ευρώ ή ενάντια στο Μνημόνιο και έξω από το ευρώ. Η μετάβαση στη δραχμή με, κούρεμα, αναδιάρθρωση και περίοδο χάριτος για την αποπληρωμή του χρέους, μπορεί να μετατρέψει την οικονομία μας σε ανταγωνιστική ώστε να υπάρξει έξοδος από την κρίση. 

Τη μετάβαση στη νέα δραχμή προσυπογράφουν οι περισσότεροι διαπρεπείς διεθνείς οικονομολόγοι όπως μεταξύ άλλων, οι  Πωλ Κρούγκμαν, Τζόζεφ Στίγκλιτς, Νόαμ Τσόμσκι, Κένεθ Ρογκόφ, Ότμαρ Ίσιγκ, Τόμας Μάγερ, Μάρτιν Σμίθ, Νουλιέλ Ρουμπινί, Μαρτσέλο ντε Κέκο, Χανς Βέρνερ Σίν, Χέλμουτ Σλέσιγκερ, Μάικαελ Φούκς, Ζακ Σαπίρ, Τζώρτζ Σόρος, Σίμον Ντρέικ, Τζώρτζ Φρίτμαν του Statforr Institute, οι Ιάπωνες του Νoμούρα και πολλοί-πολλοί άλλοι, όλοι τους μέλη της… «συμμορίας της δραχμής» όπως μας αποκαλούν παραληρούντες ακραίοι ή ανόητοι εκπρόσωποι του κατεστημένου.

Με την ίδια άποψη συμφωνεί μεγάλο μέρος του ελληνικού λαού, που διαρκώς διευρύνεται αφού έχει γίνει αντιληπτό πλέον ότι η είσοδός μας στο ευρώ μας ενέταξε όχι στον παράδεισο αλλά σε μια κόλαση. Και ότι η Γκεμπελικού τύπου τρομοκρατία από τους εκπρόσωπους του σύγχρονου Μερκελισμού και των υποτακτικών τους ΜΜΕ έχει εξαντλήσει τα όρια της επιρροής της. Η έξοδος από το Μνημόνιο και από το ευρώ, είναι η μόνη  έντιμη καθαρή αντιπρόταση στο τερατώδες  Μνημόνιο και την υποτέλεια στη στυγνή Τρόικα. Μια πρόταση πολιτικά ορθή και επιστημονικά τεκμηριωμένη.

Όταν αρνούμαστε το Μνημόνιο και ταυτόχρονα επαιτούμε γονυπετείς για τα ευρωδάνεια των δημίων μας, γινόμαστε τουλάχιστον γραφικοί και δεν πείθουμε. Γιατί δεν μπορεί να έχουμε και την πίτα ολόκληρη και το σκύλο χορτάτο. Και για το σκοπό αυτό, καιρός είναι πλέον να αρχίσουν οι διαδικασίες για τη συλλογή υπογραφών για τη διενέργεια δημοψηφίσματος με το ερώτημα ευρώ ή δραχμή. Εφ’ όσον υπάρχει μερική έστω ισορροπία επιχειρηματολογίας και για τις δύο απόψεις, η μετάβαση στο εθνικό μας νόμισμα θα αναμφίβολα είναι η κυρίαρχη επιλογή του ελληνικού λαού.