Ουίνστον Τσώρτσιλ που διαδέχτηκε τον ηττοπαθή Νέβιλ Τσάμπερλαιν, ύψωσε το χέρι του σχηματίζοντας με τα δάχτυλά το περίφημο V που συμβόλιζε και συμβολίζει τη νίκη. Αναγνωρίζοντας το θαύμα των Ελλήνων στο έπος του 1940 που πήραν στο κυνήγι τους Ιταλούς στην Αλβανία είπε τότε ότι, "Δεν θα λέμε πλέον ότι οι Έλληνες πολεμούν σαν ήρωες,αλλά ότι οι ήρωες πολεμούν σαν τους Έλληνες".
Η νίκη των Ελλήνων στο Αλβανικό μέτωπο και η εμπλοκή των Γερμανών στη μάχη της Κρήτης, καθυστέρησε την επιχείρηση Μπαρμπαρόσα, την εισβολή της Βέρμαχτ στη Ρωσία για περισσότερο από έξι μήνες, με συνέπεια, να την προφτάσει ο βαρύς Ρωσικός χειμώνας, γεγονός που έπαιξε καταλυτικό ρολο στην ήττα της στο Ανατολικό μέτωπο.
Η Ελλάδα πολέμησε ηρωϊκά στο πλευρό των νικητών συμμάχων και υπέστη ίσως το βαρύτερο αναλογικά με το μέγεθός της τίμημα σε έμψυχο και άψυχο υλικό από τη σύγκρουση αυτή και την κατοχή της περιόδου 1940-44.. Και όμως, ακολουθώντας τον μεγαλοϊδεατισμό των προγόνων τους, 76 χρόνια μετά, οι ηττημένοι Γερμανοί ξανάρχονται ως νικητές στην Ευρώπη με μεγαλύτερο θύμα τους την Ελλάδα, χρησιμοποιώντας όχι πλέον τα πάντζερ αλλά την οικονομική τους υπερκυριαρχία μέσω του ευρώ που ελέγχουν απο την Ευρωπαϊκή Τράπεζα που εδρεύει στην Φραγφούρτη.
Και πάλι ανατρέχοντας στον Ουίνστον Τσώρτσιλ, υπενθυμίζουμε την αληγορική του φράση ότι "Οι Γερμανοί πρέπει να βομβαρδίζονται κάθε τρίαντα χρόνια ακόμα και αν δεν υπάρχει σημαντικός λόγος.Ξέρουν αυτοί την αιτία !".
Αντί για βομβαρδισμό της, η Γερμανία υπέστη την πλέον βελούδινη μεταχείριση ηττημένης χώρας στην ιστορία της ανθρωπότητας.Στην μεταπολεμική περίοδο και αφού ο κόσμος μοιράστηκε σε ανατολικό και δυτικό στρατόπεδο στη συμφωνία της Γιάλτας, με την απαρχή του ψυχρού πολέμου ανάμεσα στην τότε Σοβιετική Ρωσία και τις ΗΠΑ, η Γερμανία προκρίθηκε ως το αναγκαίο φρούριο της δύσης απέναντι στο κουμουνιστικό στρατόπεδο του επιλεγόμενου "Σιδηρού Παραπετάσματος".
Έτσι, αντί να πληρώσει ένα μέρος έστω από το τίμημα των εγκλημάτων της στην Ευρώπη και ιδιαίτερα στην Ελλάδα, οι Σύμμαχοι στη συμφωνία του Λονδίνου με συμμετοχή και της χώρας μας, της χάρισαν στην ουσία τα χρέη και τις πολεμικές αποζημειώσεις που όφειλε να καταβάλλει. Τη βοήθησαν να ανορθωθεί οικονομικά, γεγονός που και η ίδια αξιοποίησε με τον καλύτερο δυνατό τρόπο, με δεδομένη την πειθαρχία, εργατικότητα και ορθολογισμό του λαού της.
Η σύγχρονη Γερμανία, ενισχυμένη απο τη βελούδινη μεταχείριση που τις επιφύλαξαν οι νικητές, μεταξύ των οποίων και η Ελλάδα, αναγεννλήγθηκε από τις στάχτες της και αναβίωσε τον παραδοσιακό της μεγαλοϊδεατισμού. Σήμερα οι Γερμανοί ξανάρχονται και κυριαρχούν σε ολόκληρη την Ευρώπη και ειδικότερα στη χώρα μας με την οικονομική τους υπεροπλία, τον έλεγχο του κοινού νομίσματος, του συγκεκαλυμένου μάρκου που αποκαλείται ευρώ και την προδοτική σύμπλευση εγχώριων "Εφιαλτικών" συμμάχων τους.
Αλλά ας γυρίσουμε 76 χρόνια πίσω. 28η Οκτωβρίου 1940, περίπου τρεις τα ξημερώματα… Αθήνα… Ο Ιταλός πρέσβης Εμμανουέλε Γκράτσι χτυπά την πόρτα του σπιτιού του Έλληνα πρωθυπουργού Ιωάννη Μεταξά.
Ήταν η στιγμή που ο Εμμανουέλε Γκράτι επέδωσε στον Ιωάννη Μεταξά το τελεσίγραφο της ιταλικής κυβέρνησης με το οποίο ζητούνταν να επιτραπεί η ελεύθερη διέλευση των ιταλικών στρατευμάτων από το ελληνικό έδαφος.
"Alors, c'est la guerre" (αυτό σημαίνει πόλεμο) αποκρίθηκε ο Μεταξάς και λίγες ώρες αργότερα οι ιταλικές δυνάμεις άρχισαν τις επιθέσεις.
Λίγους μήνες πριν, οι Ιταλοί είχαν ξεκινήσει τις κινήσεις τους εναντίον της Ελλάδας.
Αφού αρχικά κατέλαβαν την Αλβανία, τα στρατεύματα της Ιταλίας προετοίμαζαν την επίθεση εναντίον της χώρας μας, προάγγελος της οποίας ήταν ο τορπιλισμός της «Έλλης» στις 15 Αυγούστου 1940, μέσα στο λιμάνι της Τήνου. Ο Ιωάννης Μεταξάς κρατώντας ουδέτερη στάσηδιατηρούσε την Ελλάδα στο περιθώριο των διεθνών εξελίξεων, ωστόσο είχε ενημερωθεί πως οι Ιταλοί είχαν αποφασίσει από τις 15 Οκτωβρίου να θέσουν σε ισχύ την επιχείρηση "Emergenza G", η οποία στόχευε στα ελληνικά εδάφη.
Πριν ακόμα λήξει το τελεσίγραφο στον Μεταξά, οι πρώτες ιταλικές δυνάμεις άρχισαν να λαμβάνουν θέσεις στα βουνά της Πίνδου, ενώ συνολικά 105.000 Ιταλοί στρατιώτες στάθμευαν στην Αλβανία, έτοιμοι να εμπλακούν. Τα ξημερώματα της 28ης Οκτωβρίου οι περίφημες ταξιαρχίες με τα ονόματα ιταλικών πόλεων (Βενέτσια, Φεράρα, Σιένα, Πάρμα), η 131η Μεραρχία Τεθωρακισμένων αλλά και οι 3η Μεραρχία Αλπινιστών άρχισαν να προετοιμάζονται. Οι πρώτοι στρατιώτες κατέλαβαν τις Φιλιάτες και την Κόνιτσα, σε μία προσπάθεια να αποκόψουν την Ήπειρο από τη Θεσσαλία.
Από την πλευρά της, η Ελλάδα βρέθηκε απροετοίμαστη. Μοναδικοί θύλακες αντίστασης το Απόσπασμα Πίνδου υπό το συνταγματάρχη Κωνσταντίνο Δαβάκη και η περίφημη VIII Μεραρχία με διοικητή το Στρατηγό Χαράλαμπο Κατσιμήτρο.
Τα εφόδια ήταν ελάχιστα ενώ η πολεμική τεχνολογία ήταν ξεπερασμένη. Κόντρα στα υπερσύγχρονα για την εποχή αεροπλάνα, η Ελλάδα είχε να αντιπαρατάξει μερικά παλαιά, ξεπερασμένα αεροσκάφη. Έξι διμοιρίες πυροβολικού υπό το Δαβάκη κλήθηκαν να υπερασπιστούν μία γραμμή 70 χιλιομέτρων απέναντι στη θρυλική μεραρχία αλπινιστών «Τζούλια»
Οι λιγοστοί Έλληνες στρατιώτες προσπάθησαν να καθυστερήσουν τους επελαύνοντες Ιταλούς, οι οποίοι επί τρεις ημέρες σάρωναν το σκληρό έδαφος της Ηπείρου φθάνοντας έως το Μέτσοβο. Ήταν 3 Νοεμβρίου όταν οι πρώτες ενισχύσεις έφτασαν με την Ι Μεραρχία Πεζικού της V Ταξιαρχία Πεζικού και η Μεραρχία Ιππικού ανέλαβαν το δύσκολο έργο να ανακόψουν την ιταλική επέλαση. Από εκείνη τη στιγμή, ο πόλεμος πήρε νέα τροπή. Οι ελληνικές δυνάμεις ξεκίνησαν να αποκρούουν τις επιθέσεις και στις 10 Νοεμβρίου ανάγκασαν τους Ιταλούς αλπινιστές να υποχωρήσουν.
Η συνέχεια ήταν διθυραμβική για τον ελληνικό Στρατό. Πέταξε έξω από τη χώρα τους Ιταλούς κατακτητές και άρχισε να επελαύνει στο έδαφος της Βόρειας Ηπείρου. Κορυτσά (22/11), Πόγραδετς (30/11), Πρεμετή (3/12), Άγιοι Σαράντα (6/12), Αργυρόκαστρο (8/12), Χειμάρα (22/12) και Κλεισούρα (10/1/1941) ολοκλήρωσαν μία σειρά επιτυχιών κόντρα στους απελπισμένους Ιταλούς στρατιώτες του εξοργισμένου Μουσολίνι.
Συνολικά 27 ετοιμοπόλεμες ιταλικές Μεραρχίες ηττήθηκαν από 16 απροετοίμαστες ελληνικές, οι οποίες αναγκάστηκαν να οπισθοχωρήσουν 60 χιλιόμετρα μέσα σε αλβανικό έδαφος. Η εξέλιξη αυτή δημιούργησε ρήγμα στις σχέσεις Ιταλίας - Γερμανίας, αναγκάζοντας τον Αδόλφο Χίτλερ να δίνει στις 15/12 εντολή προς τις ναζιστικές δυνάμεις για επίθεση εναντίον της Ελλάδας. Το γεγονός αυτό ήταν καθοριστικό για την τελική έκβαση του πολέμου, μιας και καθυστέρησε τη γερμανική επίθεση προς τη Σοβιετική Ένωση, αναγκάζοντας τον Χίτλερ να υποστεί σφοδρή ήττα στις παγωμένες ρωσικές στέπες.
Συνολικά 27 ετοιμοπόλεμες ιταλικές Μεραρχίες ηττήθηκαν από 16 απροετοίμαστες ελληνικές, οι οποίες αναγκάστηκαν να οπισθοχωρήσουν 60 χιλιόμετρα μέσα σε αλβανικό έδαφος. Η εξέλιξη αυτή δημιούργησε ρήγμα στις σχέσεις Ιταλίας - Γερμανίας, αναγκάζοντας τον Αδόλφο Χίτλερ να δίνει στις 15/12 εντολή προς τις ναζιστικές δυνάμεις για επίθεση εναντίον της Ελλάδας. Το γεγονός αυτό ήταν καθοριστικό για την τελική έκβαση του πολέμου, μιας και καθυστέρησε τη γερμανική επίθεση προς τη Σοβιετική Ένωση, αναγκάζοντας τον Χίτλερ να υποστεί σφοδρή ήττα στις παγωμένες ρωσικές στέπες.
Στην ελληνική πλευρά, η ανάληψη της πρωθυπουργίας από τον διοικητή της Εθνικής Τράπεζας Ιωάννη Κορυζή, λόγω του αιφνίδιου θανάτου του Μεταξά (29/1/1941), αποδυνάμωσε το εσωτερικό μέτωπο που φάνηκε αδύνατο να συγκρατήσει τη συντονισμένη επίθεση των Γερμανών που ακολούθησε.
Παρ' όλα αυτά, οι Έλληνες κατατρόπωσαν για ακόμα μία φορά τους Ιταλούς, αποκρούοντας μπροστά στα μάτια του Μουσολίνι την «εαρινή επίθεση» (9-20/3/1941) και αποδεικνύοντας πως η ανδρεία είναι το μεγαλύτερο προσόν αυτού του Έθνους.
Η καθιέρωση του εορτασμού της επετείου
Η επέτειος του «ΟΧΙ» γιορτάστηκε για πρώτη φορά στα χρόνια της Κατοχής. Στο κεντρικό κτίριο και στον προαύλιο χώρο του Πανεπιστημίου Αθηνών πραγματοποιήθηκε ο πρώτος εορτασµός στις 28 Οκτωβρίου 1941.
Έγιναν ομιλίες από τους φοιτητές, ενώ μίλησε για την επέτειο την παραμονή και ο καθηγητής Κωνσταντίνος Τσάτσος, ο οποίος αρνήθηκε να κάνει µάθηµα την ηµέρα της επετείου με αποτέλεσμα να απολυθεί από το Πανεπιστήμιο.
Στην δεύτερη επέτειο (28/10/1942), ο εορτασμός έγινε στην Πλατεία Συντάγµατος με πρωτοβουλία των οργανώσεων ΠΕΑΝ και ΕΠΟΝ. Υπήρχε ανησυχία για το πώς θα αντιδράσουν οι ιταλικές δυνάμεις κατοχής, οι οποίοι όμως δεν παρενέβησαν. Εκδηλώσεις και διαδηλώσεις εκείνη την ημέρα έγιναν και σε άλλες πόλεις.
Στον Πειραιά πραγματοποιήθηκαν ολιγοπληθείς συγκεντρώσεις, ανέβαινε κάποιος σε μια καρέκλα, έβγαζε ένα σύντομο λόγο, και κατόπιν διαλύονταν, για να αποφύγουν την επέμβαση των καραμπινιέρων.
Δεν υπάρχουν πολλές πληροφορίες για το τι έγινε στις 28 Οκτωβρίου 1943. Σύμφωνα με τον Ηλία Βενέζη γιορτάστηκε η επέτειος στο κτίριο της Εθνικής Τράπεζας, στην πλατεία Κοτζιά (ο Βενέζης ήταν τότε υπάλληλος της τράπεζας).
Κατέφθασαν όμως οι Γερμανοί, που είχαν την ευθύνη της αστυνόμευσης πλέον, υποχρέωσαν όσους συμμετείχαν να σταθούν με τα χέρια ψηλά μέχρι το βράδυ, ενώ έστειλαν και είκοσι περίπου από αυτά τα άτομα σε στρατόπεδα συγκέντρωσης. Κάποια δεν επέστρεψαν.
Επίσημα για πρώτη φορά η επέτειος επίσημα στις 28 Οκτωβρίου 1944 με παρέλαση ενώπιον του πρωθυπουργού Γεωργίου Παπανδρέου.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου