Στο 60-70% ανέρχεται το ελληνικό παράνομο, η άνομο, η δυσβάσταχτο και άρα νομικά διαγράψιμο ελληνικό χρέος σύφωνα με Γάλλους οικονομολόγους, και η Le Monde σε μακροσκελές αλλά λεπτομερές άρθρο της προσπαθεί να ορίσει ποια από τα χρέη εμπίπτουν στους παραπάνω ορισμούς.Θα γίνει κατανατοητό ότι η χώρα βρίσκεται εν μέσω μια "ληστείας" στην οποία συμμετείχαν όλοι οι υποτιθέμενοι "σύμμαχοι" και "εταίροι". Πρέπει να γίνει κατανοητό εν τέλει πόσο αναμένεται σε ποσοστό να είναι παράνομο το εθνικό χρέος και εν τέλει να θεωρείται νομικά διαγράψιμο.
«Μπορεί επισήμως ένας στους τρεις Έλληνες να αντιμετωπίζει σοβαρό
πρόβλημα επιβίωσης. Μπορεί ένα στα δύο νοικοκυριά στην Ελλάδα να μην
καταφέρνει να βγάλει το δεκαπενθήμερο. Μπορεί η νέα γενιά να παίρνει
τον δρόμο της ξενιτιάς για ένα μεροκάματο,αλλά όλα κι όλα: ο μηχανισμός
στήριξης... έσωσε τη χώρα!».
Με μπόλικη ειρωνική διάθεση ο Γάλλος οικονομολόγος Μισέλ Χουσόν, επικεφαλής του Ινστιτούτου Οικονομικών και Κοινωνικών Ερευνών του Παρισιού, καταφέρεται εναντίον των δανειστών της
Ελλάδας.
«Το 56% του ελληνικού δημόσιου χρέους είναι παράνομο», λέει ο
Γάλλος οικονομολόγος και εξηγεί: «Το ήμισυ του ελληνικού χρέους που
αποκτήθηκε πριν από την κρίση, από το 1988 ως το 2000, οφειλόταν
σε υπέρογκα επιτόκια και στη μείωση των κρατικών εσόδων από το 2000 λόγω της φορολογικής αμνηστίας προς τους πλουσίους. Αν δεν υπήρχαν οι δύο αυτοί
παράγοντες, το ελληνικό δημόσιο χρέος θα αντιστοιχούσε μόλις στο
49% του ΑΕΠ το 2007, αντί του 103% που ήταν. Μπορεί, λοιπόν, να
εξαχθεί το συμπέρασμα ότι το 56% του ελληνικού χρέους που
αποκτήθηκε πριν από την κρίση ήταν παράνομο».
Από την πλευρά του ο Ζαν Γκαντρέ, επίτιμος καθηγητής
Οικονομικών στο Πανεπιστήμιο της Λιλ, υποστηρίζει ότι το ελληνικό
δημόσιο χρέος είναι παράνομο σε ποσοστό 70%! Σύμφωνα με τον Γκαντρέ,
«περισσότερο από το μισό του συσσωρευμένου χρέους το 2007 είναι
παράνομο, όπως παράνομο είναι και το σύνολο σχεδόν της αύξησης του
χρέους από το 2007. Σύμφωνα με κάποιες προσεγγίσεις, το παράνομο
χρέος θα μπορούσε να αποτελεί το 120%-130% του τρέχοντος ΑΕΠ ή
περίπου το 70% του συνολικού ελληνικού δημόσιου χρέους».
Η πρόεδρος του ελληνικού Κοινοβουλίου Ζωή Κωνσταντοπούλου
που αποφάσισε να συγκροτήσει επιτροπή λογιστικού ελέγχου του
ελληνικού χρέους μού ζήτησε να συνεργαστώ ενεργά με αυτή,
γράφει ο Ερίκ Τουσέν και εξηγεί αναλυτικά.
Η ανταποκρίτρια της γαλλικής εφημερίδας Le Monde στην Αθήνα
έγραψε πρόσφατα: «Η πρόεδρος υποσχέθηκε πριν από όλα τη
δημιουργία τις επόμενες εβδομάδες μιας επιτροπής λογιστικού ελέγχου του ελληνικού χρέους».
Και αναφερόμενη σε πολλές υποθέσεις διαφθοράς και στην
αδιαφάνεια που περιβάλλει την αγορά όπλων από τη χώρα της,
διευκρίνισε ότι «στόχος της θα είναι να εντοπίσει τον
ενδεχόμενο απεχθή, παράνομο ή άνομο χαρακτήρα των δημόσιων
χρεών που συνάφθηκαν από την ελληνική κυβέρνηση». Και κατέληξε:
«Ο λαός έχει δικαίωμα να ζητήσει να διαγραφεί το μέρος του χρέους
που θα κριθεί ότι είναι παράνομο από το πόρισμα της επιτροπής».
Οι ορισμοί
Με δεδομένο ότι δεν είμαστε εξονυχιστικοί και ότι δεν κλείνουμε οριστικά το
σχετικό ζήτημα, μπορούμε πάντως να δώσουμε τους εξής ορισμούς:
Άνομο δημόσιο χρέος: ένα χρέος που συνάφθηκε από το δημόσιο χωρίς να γίνεται
σεβαστό το γενικό συμφέρον ή που ζημιώνει το γενικό συμφέρον.
Παράνομο χρέος: χρέος που συνάφθηκε παραβιάζοντας την ισχύουσα νομική ή
συνταγματική τάξη.
Απεχθές δημόσιο χρέος: πιστώσεις που χορηγήθηκαν σε αυταρχικά καθεστώτα
ή που έγιναν τέτοια επιβάλλοντας όρους που παραβιάζουν τα κοινωνικά,
οικονομικά, πολιτισμικά και πολιτικά δικαιώματα των πληθυσμών που εμπλέκονται στην αποπληρωμή.
Δυσβάσταχτο δημόσιο χρέος: χρέος η αποπληρωμή του οποίου
καταδικάζει το πληθυσμό μιας χώρας στη φτωχοποίηση, στην υποβάθμιση της
υγείας και της δημόσιας εκπαίδευσης, στην αύξηση της ανεργίας, ακόμα και
στον υποσιτισμό. Με λίγα λόγια, ένα χρέος η αποπληρωμή του οποίου
συνεπάγεται το μη σεβασμό των θεμελιωδών ανθρώπινων δικαιωμάτων. Ή με
άλλα λόγια: ένας χρέος η αποπληρωμή του οποίου εμποδίζει τις δημόσιες
αρχές να εξασφαλίσουν τα θεμελιώδη ανθρώπινα δικαιώματα.
Η πραγματοποίηση ενός λογιστικού ελέγχου του δημόσιου χρέους (που γίνεται με
την ενεργό συμμετοχή πολιτών) έχει ως στόχο να ταυτοποιήσει το άνομο,
απεχθές, δυσβάσταχτο ή/και παράνομο μέρος του δημόσιου χρέους
προκειμένου να το ακυρώσει και να μειώσει δραστικά το υπόλοιπο χρέος.
Τα δημόσια χρέη που συσσωρεύτηκαν εξαιτίας τραπεζικών διασώσεων σαν
κι αυτών που πραγματοποιήθηκαν συνιστούν τυπικές περιπτώσεις άνομων χρεών. Είναι πιθανόν να είναι παράνομα σε μερικές χώρες. Μπορεί επίσης να είναι δυσβάσταχτα, και αυτή είναι η
περίπτωση της Ελλάδας, της Κύπρου, της Ιρλανδίας…
Τα χρέη που απαιτεί η Τρόικα από την Ελλάδα είναι ταυτόχρονα άνομα
(αντίκεινται στο γενικό συμφέρον), απεχθή (συνδέονται άμεσα με την επιβολή
από τη πλευρά του πιστωτή, από την Τρόικα, παραβιάσεων των
συμβατικών σχέσεων, των οικονομικών και κοινωνικών δικαιωμάτων),
δυσβάσταχτα (με δεδομένη τη δραματική υποβάθμιση των συνθηκών ζωής ενός
σημαντικού μέρους του πληθυσμού) και σε μερικές περιπτώσεις παράνομα
(αυτό συμβαίνει στη περίπτωση της Ελλάδας, όπου δεν έγινε σεβαστό το Σύνταγμα κάτω από τη πίεση της Τρόικα και με τη συνενοχή της κυβέρνησης που ήταν υποταγμένη σε αυτή. Υπάρχουν και
άλλες αποδείξεις παρανομίας από τη πλευρά των πιστωτών).
Το σημείο 9 του άρθρου 7 του Κανονισμού (ΕΕ) Νο 472/2013 του Ευρωπαϊκού
Κοινοβουλίου και του Συμβουλίου της 21ης Μαΐου 2013 (που καταγγέλλουμε
επειδή συνιστά κηδεμόνευση των Κρατών μελών που υποβάλλονται σε σχέδια
προσαρμογής) επιβάλλει στα κράτη που βρίσκονται σε καθεστώς διαρθρωτικής
προσαρμογής να πραγματοποιήσουν πλήρη λογιστικό έλεγχο του δημόσιου χρέους
προκειμένου να εξηγήσουν γιατί το χρέος αυξήθηκε υπερβολικά και να
εντοπίσουν παρατυπίες. Ιδού το πλήρες κείμενο: « Τα κράτη μέλη που
υπόκεινται σε πρόγραμμα μακροοικονομικής προσαρμογής διεξάγουν πλήρη
έλεγχο των δημόσιων οικονομικών τους προκειμένου να εκτιμήσουν, μεταξύ
άλλων, τους λόγους που οδήγησαν σε υπερβολικά υψηλά επίπεδα χρέους και
να εντοπίσουν οποιαδήποτε πιθανή παρατυπία”(3).
Η ελληνική κυβέρνηση του Αντώνη Σαμαρά απέφυγε επιμελώς να εφαρμόσει αυτή τη διάταξη του κανονισμού για να αποκρύψει από τον ελληνικό πληθυσμό τις πραγματικές αιτίες της αύξησης
του χρέους και τις παρατυπίες που συνδέονται με αυτήν.
Η συμμετοχή των πολιτών είναι καθοριστικής σημασίας σε μια διαδικασία
λογιστικού ελέγχου που θέλει να είναι σοβαρή και ανεξάρτητη. Αξίζει λοιπόν να
σημειωθεί ότι στο προαναφερθέντα κανονισμό της ΕΕ, στο άρθρο 8,
συνιστάται η συμμετοχή «των κοινωνικών εταίρων και των αντιπροσωπευτικών οργανώσεων της κοινωνίας των πολιτών» στην επεξεργασία του «προγράμματος μακροοικονομικής προσαρμογής».
Ένας λόγος παραπάνω για να τους κάνουμε να μετάσχουν ενεργά στο λογιστικό
έλεγχο.
Ιδού ορισμένα στοιχεία κλειδιά που θα μπορούσαν να φωτιστούν από τη
πραγματοποίηση του λογιστικού ελέγχου:
Το ελληνικό χρέος που αντιπροσώπευε το 113% του ΑΕΠ το 2009 πριν την
έκρηξη της ελληνικής κρίσης και την επέμβαση της Τρόικας, η οποία κατέχει τα 4/5 αυτού του χρέους, έφτασε το 175% του ΑΕΠ το 2014. Κατά συνέπεια, την επέμβαση της Τρόικας
ακολούθησε μια πολύ έντονη αύξηση του ελληνικού χρέους.
Τρόικα και τράπεζες
Από το 2010 και μέχρι το 2012, οι πιστώσεις που έδωσε η Τρόικα στην Ελλάδα
χρησίμεψαν σε πολύ μεγάλο βαθμό για να εξοφληθούν οι κύριοι πιστωτές της
Ελλάδας μέχρι εκείνη τη περίοδο, δηλαδή οι ιδιωτικές τράπεζες των κυριότερων
οικονομιών της Ευρωπαϊκής Ένωσης, αρχής γενομένης από τις γαλλικές και
γερμανικές τράπεζες (4). Περίπου το 80% του ελληνικού χρέους το κατείχαν το
2009 οι ιδιωτικές τράπεζες 7 χωρών της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Από μόνες τους,
το 2009, οι γερμανικές και γαλλικές τράπεζες κατείχαν περί το 50% του συνόλου των τίτλων του ελληνικού χρέους. Ο Paulo Nogueira Batista και ο Philippe Legrain, είναι ο εκτελεστικός
διευθυντής του ΔΝΤ και σύμβουλος του προέδρου της Ευρωπαϊκής Επιτροπής Jose Manuel Barroso αντίστοιχα.
Σε ένα ντοκιμαντέρ που προβλήθηκε πρόσφατα από το ARTE (5), ο Paulo
Nogueira Batista, εκτελεστικός διευθυντής του ΔΝΤ, δηλώνει ότι όλοι οι διευθυντές του ΔΝΤ γνώριζαν πριν ψηφίσουν τη χορήγηση αυτού του δανείου ότι αυτό είχε στη πραγματικότητα ως στόχο «να
διασώσει τις γαλλικές και γερμανικές τράπεζες, όχι την Ελλάδα» (6) ΟPhilippe
Legrain, εκτελεστικός διευθυντής του ΔΝΤ και σύμβουλος του προέδρου της Ευρωπαϊκής Επιτροπής JoseManuel Barroso, συμπληρώνει διευκρινίζοντας ότι :
«εκείνοι που έπαιρναν τις αποφάσεις στο ΔΝΤ μπήκαν σε μειοψηφία από τον
τότε διευθυντή του ΔΝΤ Ντομινίκ Στρος-Καν που διεκδικούσε εκείνη την εποχή
τη προεδρία της Γαλλίας και άρα δεν ήθελε να επιβάλει απώλειες στις γαλλικές
τράπεζες. Από τη δική τους πλευρά, οι γερμανικές τράπεζες έπεισαν την Άνγκελα
Μέρκελ ότι θα ήταν δραματικό να χάσουν χρήματα. Και έτσι οι κυβερνήσεις της
Ευρωζώνης έκαναν σαν η Ελλάδα να περνούσε μόνο κάποιες πρόσκαιρες
δυσκολίες». Για αυτό, «παρέκαμψαν μια βασική αρχή της συμφωνίας του
Μάαστριχτ, τη ρήτρα μη-διάσωσης. Δάνεισαν χρήματα στην Αθήνα, όχι για να
σώσουν την Ελλάδα, αλλά για να σώσουν τις γαλλικές και γερμανικές
τράπεζες που είχαν την ασυνειδησία να χορηγήσουν δάνεια σε μια αφερέγγυα
χώρα».
Αύξησαν υπερβολικά τα δάνεια
Ένας λογιστικός έλεγχος του ελληνικού χρέους θα καταδείξει ότι οι
ευρωπαϊκές ιδιωτικές τράπεζες αύξησαν υπερβολικά τις πιστώσεις τους στην
Ελλάδα ανάμεσα στα τέλη του 2005 και στο 2009 (οι πιστώσεις αυξήθηκαν
πάνω από 60 δισεκατομμύρια ευρώ περνώντας από τα 80 δισεκατομμύρια
στα 140 δισεκατομμύρια) χωρίς να λαβαίνουν υπόψη τη πραγματική
ικανότητα της Ελλάδας να αποπληρώσει. Επιπλέον, δάνεισαν στην Ελλάδα με
πολύ χαμηλά επιτόκια (0,35% τριών μηνών τον Οκτώβριο του 2009, 4,5% 10 ετών τον Οκτώβριο του 2009 (7) ενώ η Γερμανία δανειζόταν κατά μέσο όρο με περίπου 3,3% την ίδια εποχή και για την
ίδια διάρκεια)(8).
Οι τράπεζες ενήργησαν τυχοδιωκτικά, βέβαιες καθώς ήσαν ότι οι ευρωπαϊκές
αρχές θα έσπευδαν να τις βοηθήσουν σε περίπτωση που θα υπήρχαν προβλήματα.
Όπως φάνηκε πιο πάνω, ο λογιστικός έλεγχος θα καταδείξει ότι το σχέδιο της
υποτιθέμενης διάσωσης της Ελλάδας, που κατέστρωσαν οι ευρωπαϊκές αρχές με
τη βοήθεια του ΔΝΤ, χρησίμεψε στη πραγματικότητα για να επιτρέψει στις
τράπεζες μερικών ευρωπαϊκών χωρών που διαθέτουν αποφασιστική επιρροή στα
ευρωπαϊκά όργανα να συνεχίσουν να αποπληρώνονται από την Ελλάδα ενώ ταυτόχρονα μεταφέρουν το ρίσκο τους στα κράτη μέσω της Τρόικας.
Δεν είναι η Ελλάδα που σώθηκε αλλά μάλλον μια χούφτα μεγάλων ευρωπαϊκών
ιδιωτικών τραπεζών που εδρεύουν κυρίως στις πιο ισχυρές χώρες της ΕΕ.
Η Τρόικα ο κύριος πιστωτής
Έτσι, οι ευρωπαϊκές ιδιωτικές τράπεζες αντικαταστάθηκαν από την Τρόικα που έ
γινε ο κύριος πιστωτής της Ελλάδας από τα τέλη του 2010.
Ο λογιστικός έλεγχος θα αναλύσει κατά πόσο είναι νόμιμο και έννομο αυτό το
σχέδιο διάσωσης. Είναι άραγε σύμφωνο με τις συμβάσεις της ΕΕ (ειδικά με το
άρθρο 125 που απαγορεύει σε ένα κράτος μέλος να επωμιστεί τις οικονομικές
δεσμεύσεις ενός άλλου κράτους μέλους); Άραγε τηρήθηκε η κανονική ευρωπαϊκή διαδικασία λήψης αποφάσεων;
Οι δημόσιοι δανειστές του 2010 (δηλαδή, τα 14 κράτη μέλη που παραχώρησαν
δάνεια στην Ελλάδα συνολικού ύψους 53 δισεκατομμυρίων ευρώ, το ΔΝΤ, η ΕΚΤ,
η Ευρωπαϊκή Επιτροπή, κλπ) άραγε σεβάστηκαν την αρχή της αυτονομίας της
θέλησης του δανειζόμενου, δηλαδή της Ελλάδας, ή μήπως επωφελήθηκαν από την απόγνωσή της μπροστά στις κερδοσκοπικές επιθέσεις των χρηματαγορών για να της επιβάλλουν
συμβάσεις που αντιβαίνουν στο δικό της συμφέρον;
Μήπως αυτοί οι δανειστές επέβαλαν λεόντειους όρους, ειδικά όταν απαιτούσαν
υπερβολικά ποσοστά αποπληρωμής; (9) Άραγε τα 14 κράτη, μέλη που το καθένα
τους χορήγησε διμερές δάνειο στην Ελλάδα, σεβάστηκαν τις νομικές και
συνταγματικές διατάξεις της χώρας τους καθώς και εκείνες της Ελλάδας;
ΠΗΓΗ: defencenet.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου