Η παγίδα χρέους και η υφαρπαγή της χώρας

Θεόδωρος Κατσανέβας

Η ένταξή της Ελλάδας στην ευρωζώνη έγινε με την προϋπόθεση ότι, πληρούσε ορισμένες βασικές προϋποθέσεις, η κυριότερη από τις οποίες ήταν να υπάρχουν αποδεκτά όρια δημόσιου και εξωτερικού χρέους. Κατά συνέπεια, χωρίς να αρνείται κανείς ευθύνες κυβερνητικής κακοδιαχείρησης, πολύ δύσκολα μπορεί να υποστηριχθεί ότι, σήμερα πάνω απ’ όλα πληρώνουμε αμαρτίες χρεών του απώτερου παρελθόντος. Αλλά και τα μαζικά δάνεια που μας χορήγησαν οι Εταίροι μετά την ένταξή μας  στο ευρώ, δόθηκαν στη βάση μιας επαρκούς πιστοληπτικής ικανότητας της χώρας την οποία υποτίθεται ότι είχαν ελέγξει οι δανειστές. Με άλλα λόγια, οι ευθύνες για τις συνέπειες αυτών των δανείων είναι δική μας αλλά και δική τους.

Με την έλευση της κρίσης το 2008, η χώρα μας κατέρρευσε υπό το βάρος αυτών των τεράστιων χρεών που είχαν φορτωθεί με υψηλά επιτόκια, με swaps και διάφορα  «κλεπτοκρατικά κόλπα» της Goldman Sachs και των άλλων αρπαχτικών. Με δεδομένο ότι, η ενσωμάτωσή της στην ευρωζώνη δεν τις επιτρέπει να κηρύξει πτώχευση όπως έχει γίνει σε εκατοντάδες άλλες παρόμοιες περιπτώσεις διεθνώς, η Ελληνική κυβέρνηση σύρθηκε και σέρνεται ως επαίτης μέσα στην παγίδα χρέους για να εισπράξει τη δόση νέων δανείων. Και όπως ο κάθε εξαρτημένος, υποχρεώνεται να δεχτεί όλες τις ακραίες απαιτήσεις των "προμηθευτών".

Από το 2014 και μετά,  λόγω της κατακόρυφης πτώσης της τιμής των υγρών καυσίμων που αντιστοιχούν σε περισσότερο από το 1/3 του εμπορικού μας ελλείμματος αλλά και λόγω των άγριων περικοπών σε συντάξεις, μισθούς κλπ., έχει ισοσκελισθεί ο κρατικός προϋπολογισμός όπως και το γενικό ισοζύγιο πληρωμών. Κατά συνέπεια, αν η Ελλάδα εξέδιδε παράλληλο εθνικό νόμισμα με λελογισμένη υποτίμηση της τάξης του 25% και προχωρούσε σε στάση πληρωμών και νοικοκυρεμένη διαχείριση, θα μπορούσε να συνέλθει και να μπει σε τροχιά ανάπτυξης. 

Όμως, αν και κάτι τέτοιο έχει προταθεί από τον «κακό» Βόλφαγκ Σόϊμπλε για δικούς του λόγους, δεν επιλέγεται ως λύση, με συνέπεια η χώρα να βουλιάζει ολοένα και πιο βαθιά μέσα στην παγίδα χρέους. Τώρα πλέον, τα ποσά που καλούμαστε να πληρώσουμε για αποπληρωμή τοκοχρεωλυσίων που διαρκώς αυξάνονται, είναι τόσο εξωφρενικά που καμιά, ακόμα και η  πλουσιότερη χώρα του κόσμου, δε θα μπορούσε να τα αντιμετωπίσει. 

Στις 16 Μαΐου τρέχοντος, το  European School of Management and Technology (ESMT) που εδρεύει στο Bερολίνο, δημοσίευσε μια αποκαλυπτική μελέτη όπου αποδεικνύεται πως, από το σύνολο των δανείων ύψους περίπου 220 δις ευρώ μεταξύ των ετών 2010-2014, τα 210,3 δις, δηλ. το 95%, έχουν επιστραφεί στους δανειστές για αποπληρωμές τοκοχρεωλυσίων και μόλις το 9,7 δις, δηλ. το 5%, έχουν εισπραχθεί από τον ελληνικό κρατικό προϋπολογισμό.

Στο Eurogroup του Φεβρουαρίου 2016, ανακοινώθηκε επίσημα ότι,η Ελλάδα υποχρεούται να καταβάλλει σε τοκοχρεωλύσια το 10% του ΑΕΠ μέχρι το 2020 (17,7 δις)  και στη συνέχεια το 15% του ΑΕΠ  (26,5 δις). Παρόμοια ύψους ποσά με τη μηνιαία κατανομή τους φαίνονται και από το ιστόγραμμα που δημοσίευσε το Bloοmberg που  παρατίθεται εδώ. Από το ίδιο Eurogroup παγιώθηκε η γνωστή θέση των δανειστών για υποχρεωτικό πλεόνασμα του κρατικού προϋπολογισμού σε επίπεδα του 3,5% (6,2 δις) ετησίως. 

Ένα τέτοιο πλεόνασμα είναι αδιανόητο να επιτευχθεί από μια χώρα που βρίσκεται σε κατάσταση μόνιμης ύφεσης και οικονομικής παράλυσης. Αλλά ακόμα και στην απίθανη αυτή περίπτωση, από τα συνολικά ποσά των 17,7-26,5 δις (10% και 15% του ΑΕΠ αντίστοιχα) που πρέπει να πληρώνουμε ετησίως για χρέη, παραμένει ένα υπόλοιπο ποσό ύψους 11,5 έως 20,3 δις. ( 17,7-6,2 και 20,3-6,2). Από που θα βρεθούν αυτά τα τεράστια ποσά για να πληρωθούν οι εξωπραγματικές απαιτήσεις των δανειστών ;

Είναι προφανές ότι, αυτά τα ποσά δε μένει παρά να καλυφθούν από την αφαίμαξη ολόκληρης της δημόσιας περιουσίας μέσω του "Υπερταμείου", του αφελληνισμού των Ελληνικών τραπεζών και επιχειρήσεων και την αξιοποίηση των κοιτασμάτων υδρογοναθράκων που λέγεται ότι υπάρχουν στη χώρα μας. Και σε τελευταία ανάλυση, από την κατάληψη και υφαρπαγή όλης της χώρας χωρίς να πέσει ούτε μια ντουφεκιά. Μη μου πείτε ότι το σχέδιο αυτό δεν είναι πολύ καλύτερο και πιο αποτελεσματικό από μια αιματοβαμμένη εισβολή με τανκς αεροπλάνα και βαπόρια ;