Η αλήθεια είναι, ότι πολλοί ακουμπήσαμε ελπίδες επάνω σε αυτό το πολιτικό ασκέρι, που παριστάνει την Κυβέρνηση της Ελλάδας.Άλλοι γιατί .αγριέψαμε με την ένταξη της χώρας στα μνημόνια της λιτότητας και της μειωμένης εθνικής κυριαρχίας.Άλλοι γιατί
θελήσαμε έτσι να τιμωρήσουμε τα δύο μεγάλα κυβερνητικά κόμματα της Μεταπολίτευσης, για την χρεοκοπία του κράτους.
Άλλοι γιατί πιστέψαμε στις μεγαλοστομίες, ότι θα "σκίσουν" τα μνημόνια και θα σώσουν την χώρα από τους τοκογλύφους.Και άλλοι γιατί θεωρήσαμε, ότι αυτή η νέα Αριστερά μπορεί να κάνει την πολιτική πιο έντιμη και την διακυβέρνηση πιο δίκαιη.
Πέσαμε έξω σε όλα. Όχι γιατί τα παραπάνω δεν είχαν βάση. Αλλά γιατί, όπως πολύ σύντομα αποδείχθηκε, δεν αποτελούσε λύση, για τα προβλήματα της χώρας, η αναγόρευση της ιδεοληψίας σε εφαρμοσμένη πολιτική. Και η ανάδειξη σε κυβερνήτες ενός εσμού μετρίων, οι περισσότεροι από τους οποίους δεν είχαν και δεν έχουν την ικανότητα, όχι μόνο να κυβερνήσουν αλλά ούτε καν να κυβερνηθούν.
Ήταν δικαιολογημένη η αγανάκτηση πολλών, για την υπαγωγή της χώρας στις μνημονιακές πολιτικές της λιτότητας. Αλλά ο θυμός δεν επέτρεψε να δούμε, ότι οι καινούργιες επιλογές μας ήταν χειρότερες από τις προηγούμενες.
Ήταν σωστή η πρόθεση πολλών, να τιμωρήσουμε τα δύο κυβερνητικά κόμματα της μεταπολίτευσης, για τα λάθη τους.. Αλλά η τιμωρητική μανία δεν επέτρεψε ούτε να ξεχωρίσουμε και να διατηρήσουμε όποια σωστά έγιναν τότε ούτε να στιγματίσουμε και άλλα κόμματα, που συνέβαλαν σε εκείνα τα λάθη, με ανεύθυνη αντιπολίτευση σε όλη την μεταπολίτευση και ιδίως μετά την κρίση του 2008-9.
Ήταν κατανοητή η διάθεση πολλών, να γαντζωθούμε από τις μεγαλοστομίες, για "σκίσιμο" των μνημονίων, τερματισμό της λιτότητας, εξοβελισμό των τοκογλύφων και διάσωση της εθνικής περιουσίας.. Αλλά η απόγνωση δεν επέτρεψε την ρεαλιστική διαπίστωση, ότι αυτά δεν γίνονται με γιουρούσια του τίποτε. Και ότι επρόκειτο για πομπώδεις φαιδρότητες, που αντί να "σκίσουν" τα προηγούμενα, έφεραν ένα χειρότερο μνημόνιο λιτότητας και ξεπουλήματος του εθνικού πλούτου.
Ήταν θεμιτή η εκτίμηση πολλών, ότι αυτή η νέα Αριστερά, αν μη τι άλλο, θα μπορούσε να φέρει εντιμότητα και δικαιοσύνη στον δημόσιο βίο. Αλλά η γενική απογοήτευση, ως προς αυτά, συνοδεύεται από την πικρή διαπίστωση, ότι έφεραν την ανικανότητα της ιδεοληψίας, την ανεντιμότητα της κυβερνητικής θεσιθηρίας και την αδικία της πολιτικής εξαπάτησης. Και κατεδάφισαν το ηθικό πλεονέκτημα, που η Αριστερά είχε κατακτήσει, μέσα στους δημοκρατικούς αγώνες , καθώς δεν είχε υποστεί την φθορά κυβερνητικών ευθυνών.Και τι έπρεπε να γίνει, είναι το εύλογο ερώτημα.
Η λύση σκιαγραφήθηκε από την λαϊκή σοφία, στις αλλεπάλληλες εκλογές. Η ψήφος των πολιτών δεν απέρριψε συλλήβδην ούτε όλες τις πολιτικές επιλογές ούτε όλα τα πολιτικά πρόσωπα, τόσο των πρώην όσο και των νυν μεγάλων και μικρότερων κομμάτων. Απαίτησε αλλαγές πολιτικής, νοικοκυριό και ορθολογικές πολιτικές, για να μην χρεοκοπήσουμε ξανά. Και υπέδειξε γι αυτό συνεργασία φορέων και προσώπων, από τις ευρύτερες φιλοευρωπαϊκές δυνάμεις της πολιτικής λογικής και από το παραγωγικό δυναμικό της χώρας, για να βγούμε από τα δύσκολα, με το μικρότερο δυνατό κόστος. Διότι δεν είναι δυνατόν, χωρίς κόστος, να γίνει πάλι νοικοκύρης ένας καταχρεωμένος άνθρωπος. Που ευθύνεται και αυτός για την χρεοκοπία του. Πόσο μάλλον ένα κράτος.
Και τώρα τι γίνεται, είναι το επόμενο εύλογο ερώτημα.Απλό δεν είναι τίποτε. Αναγκαίο όμως είναι.Να διώξουμε, με δημοκρατικές διαδικασίες, αυτά τα ιδεοληπτικά βλακόμουτρα από την εξουσία. Αλλά να εξακολουθήσουμε να τα αγκαλιάζουμε μέσα στην κοινωνία. Διότι δεν υπάρχει αναμάρτητος, που θα βάλει πρώτος τον λίθο. Και διότι η χριστιανική αγάπη κατισχύει, ακόμη και των εγκληματικών λαθών.
Και να απαιτήσουμε συγκροτημένα και απόλυτα, από εκείνους στους οποίους θα εμπιστευθούμε την νέα εξουσία, να αλλάξουν τους εαυτούς τους, τα μυαλά τους και τα πολιτικά τους μαγαζιά. Για να αλλάξουμε όλοι μαζί την χώρα.Μετά το τέλος της απάτης και της αυταπάτης, δεν έχουμε άλλη επιλογή. Και δεν υπάρχει πολύς χρόνος.
Το να κάνουμε επί τέλους το σωστό, το χρωστάμε στα παιδιά μας. Που τους κλέψαμε το μέλλον ενώ δεν φταίνε σε τίποτε, για τις δικές μας πομπές
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου