Πολιτικὸς κρετινισμός

 Γιώργος Κακαρελίδης

Κρετινισμός: ὁ· (ἱατρ.), παθολογικὴ κατάστασις ἐνδημικῆς ἤ κληρονομικῆς ἠλιθιότητος ὀφειλομένη κυρίως εἰς ἐλαττωματικὴν λειτουργίαν τοῦ θυρεοειδοῦς ἀδένος (Λεξ.Σταματάκου).

Θυρεοειδὴς Ἀδήν: ἐκκρίνει τρεῖς βασικές ὁρμόνες («διέγερση, ὤθηση πρός» ὅ.π.), διὰ τῶν ὁποίων ρυθμίζονται, α) ὁ μεταβολισμός, β) ἡ ἀνάπτυξη σώματος, ἐγκεφάλου καί

συγχρονισμοῦ ταχύτητος σκέψης γ) οἱ γενετήσιες λειτουργίες κτλ (Ἐγκυκλοπαίδεια)

Σὲ ἕνα κράτος ποὺ ἔχει σὰν σκοπό τὴν ὕπαρξη, ἐπιβίωση, ἀπρόσκοπτη λειτουργία καὶ ἀνάπτυξη, μὲ στόχο τὴν ἁρμονική συμβίωση καὶ εὐδαιμονία τῶν πολιτῶν του, οἱ ἀντίστοιχες «ὁρμόνες» εἶναι οἱ ἑξῆς:

Α) Τῆς Μεταφυσικῆς: ποὺ ρυθμίζει τὴν ἱερότητα τοῦ Προσώπου, τὴν θεμελίωση Πολιτείας καὶ Δικαιοσύνης, περιλαμβανομένης τῆς ἀναδιανομῆς. Χωρίς αὐτὴν τὴν θεμελιώδη ἀναφορά σέ, ἐκτός τῆς βιολογικῆς ζωῆς, ἀρχή ἤ νοηματοδότηση, δὲν μπορεῖ νὰ ὑπάρξῃ Δικαιοσύνη, οὔτε Πολιτεία οὔτε Νόμος, οὔτε φυσικά κοινωνική ζωή ἤ ζωή σχέσεων προσώπων. Οὐδείς μπορεῖ νὰ ζητήση τὰ νομικά ρέστα, ἀπὸ οἱονδήποτε ἀποφασίσει ἤ τοῦ σαλέψει, νὰ ξεκοιλιάσῃ, ἔστω καὶ γιὰ πλάκα, τόν ἄλλον. Παρὰ μόνο, ἄν μπορῇ, νὰ τὸν μακελέψῃ, μὲ τὴν σειρά του. Ἡ ἔλλειψη αὐτῆς τῆς (πολιτικῆς) ὁρμόνης, ἀποδίδεται εὔστοχα ἀπὸ τὸ δημῶδες «ὅσα φᾶμε ὅσα πιοῦμε κι’ ὅσα ἀρπάξῃ ὁ κ...ς μας». Ἡ Ἑλληνορθόδοξη ἐκδοχή της ἀποδεικνύεται μέ τό «ἐλευθέρους ἀφῆκεν πάντας Θεὸς, οὐδένα δοῦλον ἡ Φύσις πεποίηκεν» καὶ τὸ «ὁ Θεὸς Ἀγάπη ἐστίν».

Β) Τῆς Παιδείας: ὁ βαθμὸς ὕπαρξης καὶ ἡ ποιότητα τῆς προηγουμένης, καθορίζει ἀναπόδραστα καὶ τὴν ἐπήρειά της. Ἐξαιρετικὰ βραδεία «ὁρμόνη» καὶ σύνθετη. Ἀποτελεῖται απὸ τρία ἄτομα ὅπως ἡ Τ3· τὸ τῆς Γλώσσης, ποὺ ἐπηρεάζει τὴν Ἐπιστήμη καὶ τὸν Πολιτισμό, τὸ τῆς Ιστορίας δηλαδή Ἐκπαίδευσης ἤγουν Ἀγωγῆς (ἀφοῦ τὰ μαθήματα δὲν εἶναι τίποτε ἄλλο παρά ἱστορία, δηλαδή τό παρελθόν τῆς κάθε ἐπιστήμης) καὶ τὸ τοῦ Πολίτου -Ὁπλίτου, ἀπὸ τὸ ὁποῖο ἐξαρτᾶται ὁ βαθμὸς  δουλικότητος πολιτῶν. 

Ἡ ἔλλειψή της ποὺ ὁδηγεῖ σὲ ἔλλειψη Πολιτισμοῦ, ἀποδεικνύεται μὲ τὸν λειτουργικό ἐγγράματο ἀναλφαβητισμό, τὴν ἀνάδειξη τοῦ ἐφήμερου, τὴν μείωση τοῦ πρωτεύθυνου, τὴν προσπάθεια διαφυγῆς εὐθύνης καὶ τήν τάση πρός τό «σφᾶξε με πασιᾶ μου, ν’ ἁγιάσω» πρὸς οἱονδήποτε ἐπίβουλο. Καὶ οἱ ἑπόμενες γενιές καταδικάζονται σε μαρασμό καὶ ἐξαφάνιση, ὡς εἶναι ἑπόμενο.

Γ) Τῆς Πολιτειότητος: ποὺ καθορίζει τόν βαθμό τῆς ἰδιοποίησης ἤ μὴ τῆς Πολιτικῆς εἰς βάρος τῶν πολιτῶν. Μὲ ἄλλα λόγια ρυθμίζει τὰ ἐπίπεδα ἀτομικῆς, κοινωνικῆς καὶ πολιτικῆς ἐλευθερίας. Προϋποτίθενται οἱ προηγούμενες δύο «ὁρμόνες» σὲ ἐπαρκεῖς ποσότητες. Ἡ ἔλλειψή της ἀποδεικνύεται με τὴν παραδοχὴ τῆς νεωτερικότητος, τῆς παγκοσμιότητος, τὴν προσέγγιση τῆς πολιτικῆς μέ ὅρους κανονιστικῆς ἐξουσίας, τὴν ἐκθείαση τῆς ἀτομικότητος καὶ τὴν ἀποκοπή τῶν πολιτῶν ἀπὸ τό πολιτικό σύστημα, οὔτε κἄν ἐντολέων.

Ἡ ἔλλειψη μιᾶς ἤ ὅλων, κατασκευάζει πάσχοντες ἀπὸ πολιτικὸ κρετίνισμό, οἱ ὁποῖοι ἀποδέχονται ἀσμένως κάθε ἐπιβουλή. Εἵτε λόγῳ ἀδυναμίας, δηλαδή ἐνστικτώδους φόβου ἀντίδρασης, πρὸς οἱονδήποτε, ἀνεξαρτήτως οὐσιαστικῆς ἰσχύος εἴτε λόγῳ ἀνικανότητος σκέψεως, ἀφοῦ δὲν ἐνυπάρχουν θεμελιώδεις πυλῶνες συγκρότησης, ὄχι μόνο τοῦ ἀτόμου, ἀλλά καὶ συλλογικά, τῆς Πολιτείας. Ἐν τέλει λόγῳ ἠλιθιότητος. Ὄχι μόνο δεινά περιμένουν τὴν Πολιτεία, ποὺ ἔχει ἀναθέσει τὴν διακυβέρνηση σὲ πολιτικούς κρετίνους, ἀλλά τὴν καθιστοῦν ἀνίκανη γιά ἐπιβίωση στό μέλλον.

Καί κάποια ἐρωτήματα: Ἡ ἀνωτέρῳ «ἀνάλυση» βρίσκει πεδίο ἐφαρμογῆς στὴν κοινοβουλευτικὴ δικτατορία ἤ ἀλλοιῶς ἀντιπροσωπευτική ἐν λευκῷ «δημοκρατία»; Ἤ στὴν κυβέρνηση καὶ ὅλων τῶν βολικῶν μνημονοπαραφυάδων τῆς ἀντιπολίτευσης, στὴν Ἑλλάδα;