Νεοφιλελεύθερες μυθοπλασίες εγκλωβίζουν την Ελλάδα σε διαρκή λιτότητα

Θύμιος Λυμπερόπουλος

Eχουμε μιλήσει πολλές φορές για τις παθογένειες της ελληνικής οικονομίας. Κι έχουμε διαφωνήσει ανοιχτά με αυτό που "παπαγαλίζει" το νεοφιλελεύθερο μπλοκ της πολιτικής, ότι δηλαδή πρέπει να προχωρήσουμε στην ιδιωτικοποίηση των πάντων. Η αλήθεια είναι ότι χωρίς καταναλωτική δύναμη για τους πολίτες η οικονομική ύφεση θα διογκώνεται και όσα Μνημόνια κι αν υπογράψουμε, δεν πρόκειται να βρούμε τον δρόμο της ανάπτυξης.

Η νεοφιλελεύθερη αφήγηση για τη λύση του προβλήματος που ακούει στο όνομα "δημόσιο χρέος" είναι μηδενικό κράτος, ελαχιστοποίηση των κοινωνικών δαπανών, υπερφορολόγηση των μικρομεσαίων επιχειρήσεων, μείωση συντάξεων και μισθών, και... στρώσιμο του κόκκινου χαλιού για τις πολυεθνικές.

Είναι χαρακτηριστικό ότι -σύμφωνα με στοιχεία του ΟΟΣΑ- οι κοινωνικές δαπάνες στο σύνολο των χωρών της ευρωζώνης ανέρχονται στο 15,9% του ΑΕΠ, την ώρα που στη χώρα μας μόλις που ξεπερνούν το 13%, με τάσεις μάλιστα καθοδικές. Προφανώς για τον Κυριάκο Μητσοτάκη και τη νεοφιλελεύθερη πλέον Νέα Δημοκρατία οι χώρες-πρότυπο είναι η Ρουμανία και η Βουλγαρία...

Από το 2010 και μετά έχουμε βαρεθεί να ακούμε ότι στον βωμό της ανταγωνιστικότητας πρέπει να προχωρήσουμε σε τομές, σε μεταρρυθμίσεις, σε περικοπές δημόσιων δαπανών, σε μειώσεις μισθών και συντάξεων. Η νεοφιλελεύθερη συνταγή εφαρμόστηκε στο ακέραιο, όπως υπαγόρευαν τα Μνημόνια, αλλά αυτό που πετύχαμε ως χώρα είναι συρρίκνωση του εθνικού εισοδήματος, κατακόρυφη αύξηση της ανεργίας, χιλιάδες αυτοκτονίες πολιτών, παρατεταμένη ύφεση, υπερχρέωση των νοικοκυριών και ελαχιστοποίηση της καταναλωτικής δύναμης.

Ας μην κρυβόμαστε πίσω από το δάχτυλό μας. Ολα όσα έγιναν ήταν ένα καλά προμελετημένο έγκλημα (π.χ. σκάνδαλο ΕΛ.ΣΤΑΤ.) εις βάρος του ελληνικού λαού. Και είμαι απόλυτα βέβαιος ότι σε αυτό το έγκλημα υπήρχε μεγάλη -νεοφιλελεύθερη φυσικά- ελληνική συμμετοχή.

Η κρίση που δημιουργήθηκε ήταν ένα τέχνασμα των τραπεζών, που αφού κατασκεύασαν σωρεία χρηματοοικονομικών προϊόντων και χορηγούσαν αφειδώς επισφαλή δάνεια, με σκοπό την αύξηση της κερδοφορίας τους, όταν απέτυχαν (προφανώς έτσι το είχαν σχεδιάσει), επέβαλαν -μέσω των νεοφιλελεύθερων ευρωπαϊκών κυβερνήσεων- τη σωτηρία τους μεταφέροντας τη ζημιά στα κράτη και από εκεί στην πλάτη των φορολογούμενων πολιτών. 

Σήμερα, επτά χρόνια μετά, με πιο καθαρό μυαλό και με τα σημάδια της ύφεσης όχι μόνο να μην υποχωρούν αλλά να μονιμοποιούνται, καταλήγω στο συμπέρασμα ότι η κρίση χρέους δεν είναι παρά ένας δούρειος ίππος που στοχεύει στην κατάλυση της δημοκρατίας και στην ανακήρυξη των πολυεθνικών ως μοναδικού -ουσιαστικού- κυβερνήτη αυτού του τόπου.