Ειδικός συνεργάτης
Προσφάτως η UNESCO αποφάσισε να σβήσει τα ιστορικά ίχνη του λαού του Ισραήλ από τις βιβλικές περιοχές του διαγράφοντας από την ιστορία τον Τύμβο της Ραχήλ και το Σπήλαιο του Πατριάρχη, τα οποία χαρακτήρισε τζαμιά με τις ονομασίες Bilal ibn Rabah και Ιbrahimi Moscue. Ταυτόχρονα από τον Αύγουστο του 2015 η UNESCO προσπαθεί εναγωνίως να επιβάλει ισλαμικές ονομασίες για το Τείχος των Δακρύων και το Ορος των Ελαιών, παρά το γεγονός ότι το Ισλάμ
εμφανίστηκε στον χώρο της Μέσης Ανατολής περίπου 3.000 χρόνια μετά την παράδοση των Δέκα Εντολών στον Μωυσή και 700 χρόνια μετά την Ανάσταση του Κυρίου.Την ίδια χρονική περίοδο ο πρόεδρος της Τουρκίας, συντονιζόμενος στο ίδιο μήκος κύματος με την UNESCO, άκουγε τον αντίλαλο της «φωνής της καρδιάς του» να έρχεται από τα ελληνικά νησιά, τη Μακεδονία και το τζαμί(ά) του Βοτανικού, παραβλέποντας και αυτός με τη σειρά του το γεγονός ότι οι κυνηγημένες από τον Δία Νύμφες έτρεχαν χαριεντιζόμενες στον Ελαιώνα του Βοτανικού, στα όρη, στα δάση και τα ποτάμια της Ελλάδας, της νοτίου Ιταλίας και της Ιωνίας 3.000 χρόνια πριν από την εμφάνιση των τουρανικών φυλών στην περιοχή.
Από τον Κάιζερ
Τα διάφορα συμβάντα που αφορούν την επιθετική επανεμφάνιση του Ισλάμ στην Ευρώπη δεν είναι ασύνδετα μεταξύ τους. Καταρχάς, τα σχετικά γεγονότα θα πρέπει να εξεταστούν και να αναλυθούν κάτω από τον μεγεθυντικό φακό των προσπαθειών της τευτονικής αναθεώρησης της Ιστορίας, κορυφούμενης με τον ασπασμό του Ισλάμ από τον Γερμανό Κάιζερ στις αρχές του περασμένου αιώνα.
Από τότε ο δυτικός άνθρωπος θα παρουσιάζεται από τη γερμανική διανόηση ως μια διεφθαρμένη οντότητα από τον ιουδαιοχριστιανικό και τον ελληνικό κόσμο. Οι Γερμανοί τις παραμονές του Α' Παγκοσμίου Πολέμου θα αποποιηθούν το ελληνορωμαϊκό παρελθόν με το οποίο τους εξοικείωσε ο Ντρόιζεν και στο οποίο ήταν εκστατικά προσηλωμένοι, και έκτοτε θα αφοσιωθούν στη μελέτη και στον θαυμασμό του Ισλάμ. Μέσα σε αυτό το ιδεολογικό πλαίσιο θα εδραιωθεί η φιλία του Χίτλερ με τον μεγάλο μουφτή της Ιερουσαλήμ Αμίν αλ Χουσεϊνί, φανατικό αντισημίτη, ο οποίος οργάνωσε μαζί με τον Χίμλερ τα μουσουλμανικά παλαιστινιακά τάγματα στην Ελλάδα, που κατακρεούργησαν τον πληθυσμό στο Δίστομο.
Τα διάφορα συμβάντα που αφορούν την επιθετική επανεμφάνιση του Ισλάμ στην Ευρώπη δεν είναι ασύνδετα μεταξύ τους. Καταρχάς, τα σχετικά γεγονότα θα πρέπει να εξεταστούν και να αναλυθούν κάτω από τον μεγεθυντικό φακό των προσπαθειών της τευτονικής αναθεώρησης της Ιστορίας, κορυφούμενης με τον ασπασμό του Ισλάμ από τον Γερμανό Κάιζερ στις αρχές του περασμένου αιώνα.
Από τότε ο δυτικός άνθρωπος θα παρουσιάζεται από τη γερμανική διανόηση ως μια διεφθαρμένη οντότητα από τον ιουδαιοχριστιανικό και τον ελληνικό κόσμο. Οι Γερμανοί τις παραμονές του Α' Παγκοσμίου Πολέμου θα αποποιηθούν το ελληνορωμαϊκό παρελθόν με το οποίο τους εξοικείωσε ο Ντρόιζεν και στο οποίο ήταν εκστατικά προσηλωμένοι, και έκτοτε θα αφοσιωθούν στη μελέτη και στον θαυμασμό του Ισλάμ. Μέσα σε αυτό το ιδεολογικό πλαίσιο θα εδραιωθεί η φιλία του Χίτλερ με τον μεγάλο μουφτή της Ιερουσαλήμ Αμίν αλ Χουσεϊνί, φανατικό αντισημίτη, ο οποίος οργάνωσε μαζί με τον Χίμλερ τα μουσουλμανικά παλαιστινιακά τάγματα στην Ελλάδα, που κατακρεούργησαν τον πληθυσμό στο Δίστομο.
Ο απόηχος εκείνων των γεγονότων θα φτάσει ως την εποχή μας, ένθα ο γερμανικός φιλοϊσλαμισμός θα κληρονομηθεί από τη γραφειοκρατία των Βρυξελλών και τη γερμανική ηγεσία, που θα ανακοινώνει θριαμβευτικά μετά τη μαζική εισβολή 1.000.000 μουσουλμάνων μεταναστών στη Γερμανία «το Ισλάμ ανήκει στη Γερμανία». Ετσι, η νέα δυτική τάξη πραγμάτων μετά τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο, συνεπικουρούμενη από τη διεθνιστική Αριστερά, θα συμμαχήσει ιδεολογικά και στρατιωτικά με το Ισλάμ αφενός για να υλοποιήσει το παλιό γερμανικό όνειρο της εξαφάνισης με την ισχύ των όπλων του ιουδαιοχριστιανικού κόσμου από την περιοχή της Μέσης Ανατολής και των Βαλκανίων και αφετέρου για να προβάλει την ηθική, πολιτισμική και κοινωνική «υπεροχή» του Ισλάμ με τα όπλα της Δύσης και τα δολάρια της Τουρκίας, της Σαουδικής Αραβίας και του Κατάρ.
Το τελευταίο αφενός διατηρεί στενές θρησκευτικές, πολιτισμικές και οικονομικές σχέσεις με την Τουρκία και αφετέρου φιλοδοξεί να αποτελέσει την αιχμή του δόρατος της φυσικής και ιδεολογικής επίθεσης του Ισλάμ στη Δύση. Ετσι, εκτός από τη χρηματοδότηση του ISIS, την καταστροφή της Συρίας, του Ιράκ και την προώθηση των μουσουλμάνων μεταναστών στην Ευρώπη, τα ισλαμικά χρήματα του Κατάρ «επενδύονται» μαζικά στα Βαλκάνια.
Μέσα σε αυτό το ιδεολογικό και πολιτικό πλαίσιο η επιθετική διείσδυση του ισλαμικού κεφαλαίου στην καθημαγμένη και αιμορραγούσα χώρα δεν θα ήταν καθόλου δύσκολη.
Εκμεταλλευόμενο τα ανύπαρκτα εθνικά ανακλαστικά της διεθνιστικής πολιτικής τάξης, την απουσία εθνικής συνείδησης από τη μεγαλοαστική τάξη και την απάθεια μιας απονευρωμένης και νεκρής κοινωνίας, δεν θα αργούσε να αντιληφθεί ότι θα μπορούσε να κατακτήσει ολοκληρωτικά τη χώρα με το πρόσχημα των επενδύσεων, αποκτώντας σχεδόν 200 χρόνια μετά την εκδίωξη των μουσουλμάνων από την Ελλάδα νησιά, κατά παράβαση του Συντάγματος, καθώς και μεγάλες εκτάσεις της ελληνικής γης ιδιαίτερου φυσικού κάλλους, αντί ευτελών χρηματικών ποσών, ώστε να εδραιώσει το φυσικό και ιδεολογικό προκεχωρημένο φυλάκιο του Ισλάμ στην Ευρώπη πριν από την τελική έφοδο.
Η «κυριακάτικη δημοκρατία» στις 6 Νοεμβρίου 2016 στο κύριο άρθρο της παρουσίασε ένα ληστρικό πολιτικό σύστημα, που απαιτεί ως και το 86% των κερδών των ελληνικών εταιριών. Κάτω από αυτό το φορολογικό τοπίο η εθνική καταστροφή είναι αναπόφευκτη και συνεπώς η χωροθέτησή του αποτελεί μια συνειδητή πολιτική απόφαση. Την ίδια στιγμή της καταστροφής των ελληνικών επιχειρήσεων το πολιτικό σύστημα ενθαρρύνει την εγκατάσταση στην Ελλάδα του αραβικού και του τουρκικού κεφαλαίου, τα οποία στο μέλλον θα καταλύσουν κάθε ψήγμα ελληνικής κυριαρχίας επί του ελληνικού χώρου.
Σε πρωτοσέλιδο
Την ίδια μέρα μια άλλη εφημερίδα στο πρωτοσέλιδο άρθρο της παρουσίαζε όχι μόνο τα «επενδυτικά σχέδια» των ισλαμιστών, «διαρρηγνύοντας τις σελίδες της» από ιερή αγανάκτηση λόγω της γραφειοκρατικής καθυστέρησης των «επενδυτικών σχεδίων», αλλά ήταν φανερό ότι έσειε και αυτή μαζί με τους εμίρηδες του Κατάρ το δάκτυλο στον ελληνικό λαό τον οποίο απείλησε ότι «αν δεν προχωρήσει η ισλαμική “επένδυση” στη δυτική Ελλάδα, τότε θα εκδιωχθούν οι ελληνικές επιχειρήσεις από το Κατάρ», παραβλέποντας το γεγονός ότι οι αμετροεπείς και αφύσικες επενδύσεις θα καταστρέψουν το μοναδικό κεφάλαιο του ελληνικού χώρου, που είναι το φυσικό κάλλος του, εκτός βεβαίως της παράβλεψης των εθνικών κινδύνων.
Αντίστοιχα, οι επενδύσεις του Κατάρ στην Τουρκία μετατρέπονται σε πολεμικά εργοστάσια, όπλα, θέσεις εργασίας και απόκτηση πολεμικής τεχνογνωσίας, που την κατάλληλη στιγμή θα στραφούν εναντίον της Ελλάδας. Τα εύλογα ερωτήματα από τη δημοσίευση αυτού του άρθρου στον Τύπο καθώς και άλλων ομοίων σε άλλες εφημερίδες δεν άπτονται των πιθανών συμφερόντων που θα μπορούσαν να αγγίξουν τα εν λόγω δημοσιεύματα, καθώς και του γεγονότος ότι το Κατάρ ουσιαστικά αποτελεί μια επιπλέον επαρχία της Τουρκίας.
Ομως, οι συντάκτες των άρθρων με την «προοδευτική και δημοκρατική» ευαισθησία τους θα έπρεπε να διερωτηθούν «τι θα συνέβαινε εάν οι Αραβες απειλούσαν μέσω μιας ευρωπαϊκής εφημερίδας με αντίποινα τους πολίτες κάποιας άλλης ευρωπαϊκής χώρας». Η απάντηση στο εύλογο αυτό ερώτημα είναι ότι μάλλον θα έπρεπε να εγκαταλείψουν αμέσως τη χώρα χαρακτηριζόμενοι ως persona e non grata.
Οι στενές και συμμαχικές σχέσεις του Κατάρ με την Τουρκία και η επιθετική προώθηση των ισλαμικών συμφερόντων στην Ευρώπη και τη χώρα μας θα έπρεπε να είχαν προβληματίσει τις πολιτικές ηγεσίες από καιρό, όπως θα έπρεπε να προβληματίσει τη στρατιωτική ηγεσία ο ρόλος που θα μπορούσαν να παίξουν οι εγκαταστάσεις των Καταρινών στα Ιόνια νησιά σε μια μελλοντική ελληνοτουρκική στρατιωτική σύγκρουση, που σύντομα έρχεται. Τα τουρκικά υποβρύχια, ελλιμενιζόμενα στη ναυτική βάση του Δυρραχίου της Αλβανίας, θα μπορούσαν όχι μόνο να έχουν τον πλήρη επιχειρησιακό έλεγχο της Αδριατικής και του Ιονίου Πελάγους μέσω της δορυφορικής ανταλλαγής πληροφοριών από τα νησιά του Κατάρ στο Ιόνιο, αλλά δυνάμει θα μπορούσαν να σχεδιάζουν και να εκτελούν στρατηγικές επιχειρήσεις δολιοφθοράς με αποβάσεις ειδικών δυνάμεων στη δυτική Ελλάδα, μετά το τέλος των οποίων οι Τούρκοι επιδρομείς θα βρίσκουν ασφαλές καταφύγιο στις εγκαταστάσεις των «επενδυτών».
Συμπερασματικά, είναι προφανές ότι αργά και σταθερά τα τελευταία 10 χρόνια δημιουργείται ένα εσωτερικό φιλοτουρκικό λόμπι εγχώριων φιλοοθωμανών και μουσουλμάνων μεταναστών στηριζόμενο στα αραβικά χρήματα, το οποίο θα αποβεί μοιραίο για τη χώρα την κρίσιμη στιγμή, όταν σύντομα θα κριθεί το μέλλον του Ελληνισμού για τα επόμενα 100 χρόνια.
Την ίδια μέρα μια άλλη εφημερίδα στο πρωτοσέλιδο άρθρο της παρουσίαζε όχι μόνο τα «επενδυτικά σχέδια» των ισλαμιστών, «διαρρηγνύοντας τις σελίδες της» από ιερή αγανάκτηση λόγω της γραφειοκρατικής καθυστέρησης των «επενδυτικών σχεδίων», αλλά ήταν φανερό ότι έσειε και αυτή μαζί με τους εμίρηδες του Κατάρ το δάκτυλο στον ελληνικό λαό τον οποίο απείλησε ότι «αν δεν προχωρήσει η ισλαμική “επένδυση” στη δυτική Ελλάδα, τότε θα εκδιωχθούν οι ελληνικές επιχειρήσεις από το Κατάρ», παραβλέποντας το γεγονός ότι οι αμετροεπείς και αφύσικες επενδύσεις θα καταστρέψουν το μοναδικό κεφάλαιο του ελληνικού χώρου, που είναι το φυσικό κάλλος του, εκτός βεβαίως της παράβλεψης των εθνικών κινδύνων.
Αντίστοιχα, οι επενδύσεις του Κατάρ στην Τουρκία μετατρέπονται σε πολεμικά εργοστάσια, όπλα, θέσεις εργασίας και απόκτηση πολεμικής τεχνογνωσίας, που την κατάλληλη στιγμή θα στραφούν εναντίον της Ελλάδας. Τα εύλογα ερωτήματα από τη δημοσίευση αυτού του άρθρου στον Τύπο καθώς και άλλων ομοίων σε άλλες εφημερίδες δεν άπτονται των πιθανών συμφερόντων που θα μπορούσαν να αγγίξουν τα εν λόγω δημοσιεύματα, καθώς και του γεγονότος ότι το Κατάρ ουσιαστικά αποτελεί μια επιπλέον επαρχία της Τουρκίας.
Ομως, οι συντάκτες των άρθρων με την «προοδευτική και δημοκρατική» ευαισθησία τους θα έπρεπε να διερωτηθούν «τι θα συνέβαινε εάν οι Αραβες απειλούσαν μέσω μιας ευρωπαϊκής εφημερίδας με αντίποινα τους πολίτες κάποιας άλλης ευρωπαϊκής χώρας». Η απάντηση στο εύλογο αυτό ερώτημα είναι ότι μάλλον θα έπρεπε να εγκαταλείψουν αμέσως τη χώρα χαρακτηριζόμενοι ως persona e non grata.
Οι στενές και συμμαχικές σχέσεις του Κατάρ με την Τουρκία και η επιθετική προώθηση των ισλαμικών συμφερόντων στην Ευρώπη και τη χώρα μας θα έπρεπε να είχαν προβληματίσει τις πολιτικές ηγεσίες από καιρό, όπως θα έπρεπε να προβληματίσει τη στρατιωτική ηγεσία ο ρόλος που θα μπορούσαν να παίξουν οι εγκαταστάσεις των Καταρινών στα Ιόνια νησιά σε μια μελλοντική ελληνοτουρκική στρατιωτική σύγκρουση, που σύντομα έρχεται. Τα τουρκικά υποβρύχια, ελλιμενιζόμενα στη ναυτική βάση του Δυρραχίου της Αλβανίας, θα μπορούσαν όχι μόνο να έχουν τον πλήρη επιχειρησιακό έλεγχο της Αδριατικής και του Ιονίου Πελάγους μέσω της δορυφορικής ανταλλαγής πληροφοριών από τα νησιά του Κατάρ στο Ιόνιο, αλλά δυνάμει θα μπορούσαν να σχεδιάζουν και να εκτελούν στρατηγικές επιχειρήσεις δολιοφθοράς με αποβάσεις ειδικών δυνάμεων στη δυτική Ελλάδα, μετά το τέλος των οποίων οι Τούρκοι επιδρομείς θα βρίσκουν ασφαλές καταφύγιο στις εγκαταστάσεις των «επενδυτών».
Συμπερασματικά, είναι προφανές ότι αργά και σταθερά τα τελευταία 10 χρόνια δημιουργείται ένα εσωτερικό φιλοτουρκικό λόμπι εγχώριων φιλοοθωμανών και μουσουλμάνων μεταναστών στηριζόμενο στα αραβικά χρήματα, το οποίο θα αποβεί μοιραίο για τη χώρα την κρίσιμη στιγμή, όταν σύντομα θα κριθεί το μέλλον του Ελληνισμού για τα επόμενα 100 χρόνια.
dimokrarianews
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου