Αγραμματοσύνη πρόσω ολοταχώς

Γιώργος Κ. Στράτος

Η έλλειψη Παιδείας είναι υπεύθυνη για πολλά από τα δεινά μας. Κακό πράγμα η αγραμματοσύνη... Περιορίζει τη δυνατότητα αντίληψης των ανθρώπων, χαζεύει και τους φυσικά έξυπνους, ενώ αποβλακώνει εντελώς τους περιορισμένης ευφυΐας. Το έλλειμμα που δημιουργεί η παροχή χαμηλής ποιότητας εκπαίδευσης στα παιδιά και στους νέους, αθροιζόμενο, παράγει

μια κοινωνία ανίκανη να παράξει, να δημιουργήσει, να αισθανθεί και να συναισθανθεί. Η επισήμανση αυτή αποτελεί έναν απλό τρόπο για να κατανοήσουμε πολλές από τις επιλογές, αλλά και τις συμπεριφορές μας.

Εξηγεί ακόμη τη «χειμερία νάρκη» στην οποία έχουμε περιπέσει μερικές δεκαετίες τώρα. Μοιάζουμε μπουκωμένοι από τα προσφιλή μας «βρόμικα» και, κατά συνέπεια, αδυνατούμε να «χωνέψουμε» τα πολλά και σοβαρά που συμβαίνουν γύρω μας, απειλώντας ακόμη και την ύπαρξη αλλά και την επιβίωσή μας. Πόσοι παίρνουν χαμπάρι τι παίζεται στην Κύπρο μας, γιατί μας τη λέει κάθε τρεις και λίγο με ύφος κουτσαβάκικο ο Αλβανός πρωθυπουργός, πού το πάει ο «σουλτάνος» με τη Θράκη μας και πώς όλα αυτά συνδέονται με τις ροές και την παραμονή προσφύγων στα νησιά μας; Και Ιστορία και Γεωγραφία και Μαθηματικά και πόσα μαθήματα χρειάζονται για να τα αξιολογήσεις όλα αυτά;

Να και η λέξη «κλειδί»: αξιολόγηση. Από την αξιολόγηση των εκπαιδευτικών και των σχολείων ξεκινά η «έκθεση παρακολούθησης της εκπαίδευσης και της κατάρτισης του 2016 για την Πρωτοβάθμια και Δευτεροβάθμια Εκπαίδευση» της Ευρωπαϊκής Επιτροπής, για να επιπλήξει την κυβέρνησή μας και να εκφράσει την ανησυχία της για την αναστολή των σχετικών με αυτήν διαδικασιών στη χώρα μας.

Εκτός αυτού, η έκθεση -με διακριτικό, αλλά σαφή τρόπο- εκτιμά ότι όλες οι «μεταρρυθμίσεις» των τελευταίων ετών, όπως η υποβάθμιση των πειραματικών σχολείων, η περιστολή των εκπαιδευτικών παροχών των ολοήμερων σχολείων, το νέο σύστημα εκλογής στελεχών στην εκπαίδευση, η υποβάθμιση των συμβουλίων των πανεπιστημίων, η επανάκαμψη των «αιώνιων φοιτητών», σηματοδοτούν μια εικόνα οπισθοδρόμησης σε όλες τις βαθμίδες τις εκπαίδευσης στην πατρίδα μας.
Ασορτί είναι και το ποσοστό του προϋπολογισμού μας για την εκπαίδευση - από τα χαμηλότερα στην Ευρωπαϊκή Ενωση και διαρκώς κατά πολύ υπολειπόμενο του κοινοτικού μέσου όρου.

Τα δημόσια σχολεία στέκονται όρθια χάρη στην υπερπροσπάθεια κάποιων γενναίων εκπαιδευτικών, οι οποίοι με απαράμιλλο ζήλο και προσωπικές θυσίες, δίχως βοήθεια και ανταπόκριση από πουθενά, τιμούν το λειτούργημά τους προσφέροντας ανεκτίμητες υπηρεσίες στη νεολαία.
Αναρωτιέμαι, λοιπόν: ποιους από τους συναδέλφους τους και γιατί μπορεί να τους φοβίζει η διαδικασία της αξιολόγησης, για να την αντιμετωπίζουν οι συνδικαλιστές συνάδελφοί τους ως «έγκλημα καθοσιώσεως» κατά των εκπαιδευτικών;

Τι νόημα μπορεί να έχει ο εθνικός διάλογος για την Παιδεία, αν δεν υλοποιηθεί πρωτίστως το αυτονόητο που θα εγγυηθεί τον διαρκή έλεγχο της ποιότητας όποιου συστήματος επιλεγεί τελικώς;

Πόσο πειστικοί μπορούν να είναι δάσκαλοι και καθηγητές απέναντι στους μαθητές τους, όταν, στον αντίποδα των εξελίξεων που θέλουν όσους κάθονται στα θρανία να γίνονται ολοένα πιο ανταγωνιστικοί και να καταβάλλουν μεγαλύτερη προσπάθεια, αυτοί που κάθονται στην έδρα για να τους διδάξουν επιμένουν να τελούν υπό την προστασία ενός καθεστώτος ιδιότυπης πνευματικής ακινησίας; Εκτός κι αν τα αντανακλαστικά μας έχουν απονευρωθεί τόσο πολύ, που οδηγούμαστε, εκόντες άκοντες, πρόσω ολοταχώς στην αγραμματοσύνη.