Από το νόμος είναι το δίκηο του εργάτη στο νόμος είναι το δίκηο του εργοδότη

 

Αλέκος Καλύβης

Με αφορμή τα εργασιακά και την δεύτερη αξιολόγηση στήνεται το κατάλληλο σκηνικό για να γίνουν αποδεκτές οι νέες αντεργατικέςρυθμίσεις στην εργασία. Εμφανίζονται οι «καλοί» και οι «κακοί» της υπόθεσης, οι οποίοι δήθεν τσακώνονται ερήμην της κοινωνίας και οι οποίοι στο τέλος τα βρίσκουν, πάντα σε βάρος των εργαζομένων.Από κάποιους παράγοντες επανέρχεται το αμίμητο σλόγκαν : να γίνουμε η Δανία του Νότου με την προτροπή να αντιγράψουμε την μεγάλη ευελιξία στην εργασία που υπάρχει σε αυτή τη χώρα. Όσοι κάνουν τέτοιους συσχετισμούς ηθελημένα αγνοούν ότι στην πατρίδα μας η ελαστικήεργασία τείνει να γίνει η κυρίαρχη μορφή απασχόλησης, ενώ αποκρύβουν ότι στη Δανία συνυπάρχει ταυτόχρονα ένα ισχυρό σύστημα εισοδηματικών και κοινωνικών εγγυήσεων για εργαζόμενους και ανέργους, ζήτημα αδιανόητο για την Ελλάδα της κρίσης.

Όμως παρά το γεγονός ότι έχει προκληθεί τεράστια αποδιοργάνωση στην εργασία, η πρόθεση του ΔΝΤκαι των Ευρωπαίων είναι να διευρύνουν όσο περισσότερο γίνεται την ελαστική εργασία και την ανασφάλεια στην εργασία, να περιορίσουν κι άλλο δραστικά το εργατικό εισόδημα, να εξοντώσουν το κοινωνικό κράτος, να χτυπήσουν ακόμη και αυτή την αναιμική συνδικαλιστική δράση.

ΤΑ ΘΕΛΟΥΝ ΟΛΑ

Δεν τους αρκεί η λεηλασία και η εξόντωση δικαιωμάτων που έγιναν στα επτά χρόνια των μνημονίων. Τα θέλουν όλα. Τώρα που βρήκανε παπά θα θάψουνε και τους ζωντανούς, όπως θα 'λεγε ο λαός μας. Σε αυτό το στόχο συγκλίνουν ο ΣΕΒ, το οικονομικό κατεστημένο, η Νέα Δημοκρατία από κοντά και η κυβέρνηση η οποία παριστάνει την αντιστεκόμενη για το θεαθήναι.

Η τρόικα το μνημονιακό σύστημα και η κυβέρνηση θέλουν να περιορίσουν ακόμη περισσότερο την δημόσια δαπάνη για τις κοινωνικές ανάγκες που αντικειμενικά διευρύνονται στην περίοδο της οικονομικής κρίσης και να συρρικνώσουν την εργοδοτική δαπάνη για την προσχηματική επίτευξη της ανταγωνιστικότητας.

Οι πολιτικές αυτές πέραν του αντιλαϊκού τους χαρακτήρα είναι ταυτόχρονα οικονομικά αυτοκτονικέςδιότι περιορίζουν αυτόματα ακόμη περισσότερο τη ζήτηση και συνεπώς ανακόπτουν την ήδη αναιμική οικονομική δραστηριότητα. Σε μια οικονομία όπως η ελληνική που στηρίζεται στην δημόσια και ιδιωτική κατανάλωση και η οποία δεν έχει την διέξοδο των αυξημένων εξαγωγών η επιλογή αυτή είναι άκρως υφεσιακή.

Ισχυρίζονται ψευδώς ότι όλα αυτά – ακόμη και οι διευρυμένες ομαδικές απολύσεις – γίνονται για την μείωση της ανεργίας.

Πρόκειται για την προέκταση της λογικής που εξέφραζε ο κος Παπαδήμος ο οποίος υποστήριζε ότι η μείωση των μισθών θα μείωνε την ανεργία, την οποία αντίθετα αύξησε στο 1,5 εκατομμύριο. Σήμερα η ανεργία δεν μειώνεται, απλά κρύβεται μέσα από την διόγκωση της μερικής και εκ περιτροπήςεργασίας. Το μέγεθος της εργασίας δεν αυξάνεται, απλά αυξάνονται οι μισές δουλειές και η κακοπληρωμένη και ανασφαλής εργασία για όσους τυχερούς την έχουν ακόμη. Το αποτέλεσμα είναι να μεγαλώνει ο φαύλος κύκλος της φτώχειας, της υποαπασχόλησης και των ελλειμμάτων των ασφαλιστικών ταμείων.

Δεν γνωρίζουμε πως ακριβώς θα εξελιχθούν τα πράγματα στο εργασιακό. Η πείρα δείχνει ότι η κυβέρνηση διαρκώς υπαναχωρεί. Ο κος Κατρούγκαλος παριστάνει – σαν σε γελοιογραφία – τον Ρομπέν των εργαζομένων. Θυμίζει το σκυλί που γαυγίζει αλλά δεν δαγκώνει και το μόνο που κάνει είναι να βάζει την ουρά στα σκέλια. Το είδαμε πρόσφατα στο ασφαλιστικό που οι κόκκινες γραμμές έφεραν στο κόκκινο τις συντάξεις.

Εκείνο που φαίνεται ότι θα επιθυμούσε η κυβέρνηση δεν είναι τόσο ευθείες υπονομεύσεις στα επίδικα ζητήματα αλλά οι συγκαλυμμένες παρεμβάσεις που θα επιφέρουν όμως ισοδύναμο πλήγμα. Η διάκριση στον κατώτατο μισθό με τον «υποκατώτατο» μισθό δεν θα προκύπτει λόγω της νεαρής ηλικίας του εργαζόμενου αλλά από την πρώτη του επαφή με την εργασία. Η ουσία είναι ότι θα χτυπιέται και πάλι με άλλο τρόπο ο κατώτατος μισθός. Οι ομαδικές απολύσεις θα διευρυνθούν με την συνδρομή του ευρωπαϊκού δικαστηρίου, οι συμβάσεις θα παρακάμπτονται με την επίκληση των οικονομικών δυσκολιών από τους εργοδότες, ενώ η συνδικαλιστική δράση θα εμποδίζεται βάζοντας μεγαλύτερα προσκόμματα στην λήψη απόφασης για απεργία, με την οικονομική αποδυνάμωση των συνδικάτωνμε πρόσθετα εμπόδια στους συνδικαλιστές να ασκήσουν την δράση τους.

Το πιο πιθανό όμως είναι ότι οι δανειστές θα αξιώσουν πρόσθετα σκληρά μέτρα στα εργασιακά και στον κοινωνικό τομέα στη διάρκεια της δεύτερης αξιολόγησης με αντιστάθμισμα μια ανούσια αλλαγή στο προφίλ του χρέους και η κυβέρνηση τελικά θα υποταχθεί.

ΞΑΝΑ ΣΤΟΥΣ ΔΡΟΜΟΥΣ ΚΑΙ ΤΙΣ ΠΛΑΤΕΙΕΣ

Υπό κανονικές συνθήκες αυτές οι επιλογές θα ήταν απαράδεκτες. Στις σημερινές έκτακτες συνθήκες, όπου έχουν μεσολαβήσει επτά χρόνια μνημονίων, οι πολιτικές αυτές είναι εγκληματικές.

Η σημερινή λεγόμενη αγορά εργασίας είναι χειρότερη από ζούγκλα. Έχουμε συνέπειες πολέμου σε περίοδο ειρήνης. Οι απορρυθμίσεις είναι σαρωτικές. Τίποτα δεν είναι ρυθμισμένο. Υπερισχύει απόλυτα το διευθυντικό δικαίωμα. Από το σύνθημα: νόμος είναι το δίκιο του εργάτη, οδηγηθήκαμε στην πραγματικότητα ότι νόμος είναι το δίκιο του του εργοδότη.

Δεν μας φτάνουν όσα αναφέρθηκαν πιο πάνω, αλλά έχουμε επιπλέον και μια ιταμή συμπεριφοράπου προσβάλλει την αξιοπρέπεια των εργαζομένων και του ελληνικού λαού. Φυσικά αυτές οι προσβολές έχουν γίνει ο κανόνας. Όμως είναι εξοργιστικό να ανακατεύονται οι δανειστές μέχρι και στα ζητήματα συνδικαλιστικής δράσης. Από πού και ως πού οι δανειστές αξιώνουν να έχουν λόγο για το πώς θα λειτουργούν τα συνδικάτα. Είναι αδιανόητο. Καμία κουβέντα δεν μπορεί να γίνει. Αυτό και μόνο δείχνει ότι η χώρα μας λειτουργεί ως προτεκτοράτο.

Οι μόνες αλλαγές που είναι επιβεβλημένες σήμερα είναι: η δημοκρατική επαναρρύθμιση της εργασίας, η αποκατάσταση του συλλογικού δικαίου και η άρση των συνεπειών που επέφερε η κατάργησή του.

Το κεντρικό αίτημα που πρέπει πριν από όλα να προβληθεί είναι η άμεση επαναφορά χωρίς καμίαεξαίρεση του κατώτατου μισθού στα 751 ευρώ.

Είναι εξαιρετικά θλιβερό πάντως ότι όλη αυτή η παρέμβαση γίνεται ερήμην των συνδικάτων των οποίων η πλειοψηφία της ηγεσίας τους είναι άφωνη και πλήρως ανακόλουθη με τις ανάγκες των εργαζομένων.

Αυτή η κατάσταση πρέπει να αντιστραφεί πλήρως με την εξέγερση της βάσης των εργαζομένων, με τον ευρύτατο συντονισμό των πρωτοβάθμιων και δευτεροβάθμιων οργανώσεων, με την πιο έντονη αγωνιστική συμμετοχή των συνταξιούχων που πλήττονται ήδη με δραματικές μειώσεις συντάξεων, με την κινητοποίηση της νεολαίας που αισθάνεται να χάνεται το έδαφος κάτω από τα πόδια της.

Δεν πρέπει να υπάρχουν αναστολές. Η απογοήτευση και η οργή πρέπει να μετασχηματιστούν σε αγωνιστική δράση. Ό,τι κινείται πρέπει να συντονιστεί. Ό,τι αδρανεί πρέπει να κινητοποιηθεί. Οι δρόμοι και οι πλατείες πρέπει να ξαναγεμίσουν.

Αλλιώς ο καναπές μας θα γίνει η φυλακή μας.

*Πρώην αν. Πρόεδρος ΓΣΕΕ, μέλος του Π.Σ της ΛΑ.Ε