Η νίκη του Τράμπ περιέλουσε με κρύο ιδρώτα την Αγκέλα Μέρκελ και τους υπαλλήλους της-ηγετίσκους των υποτελών στη Γερμανία Ευρωπαϊκών κρατών. Απροετοίμαστοι, παγωμένοι, φοβισμένοι, επιχειρούν με πλάγια διπλωματική γλώσσα να αποσπάσουν δεσμεύσεις καλής θέλησης από τον νέο ηγέτη της αμερικανικής υπερδύναμης. Και μόνο αυτός ο εξόφθαλμος φόβος που προκαλεί στους δυνάστες της χώρας μας θα έπρεπε, αν μη τι άλλο να μας γεμίζει ικανοποίησηκαι αισιοδοξία. Άλλωστε είναι γνωστό πως, "ο εχθρός του εχθρού είναι φίλος μου".Αλοίμονο όμως. Η αποστροφή που δείχνει το ελληνικό κοινοβουλευτικό και μιντιακό κατεστημένο απέναντι στον Τράμπ, αναδεικνύει κτο μέγεθος της γερμανοδουλικής του νοοτροπία.
Οι Ευρωπαίοι ηγετίσκοι πιάστηκαν στον ύπνο και παλεύουν να ξεπεράσουν τις παγιωμένες προκαταλήψεις τους. Αρχής γενομένης από τον Γάλλο πρόεδρο, τον ελάχιστο Φρανσουά Ολάντ, που -κατά τη «Figaro»- ήταν τόσο σίγουρος για το αποτέλεσμα, ώστε είχε ήδη γράψει συγχαρητήρια επιστολή προς την Κλίντον. Εμφανίστηκε τελικά με σημαντική καθυστέρηση για να πει ότι με την εκλογή Τραμπ «εγκαινιάζεται μία περίοδος αβεβαιότητας» και, σαν να προσπαθούσε να πάρει κουράγιο, πως «θα πρέπει να αντιμετωπίσει την περίοδο αυτή με διαύγεια και σαφήνεια». Πιο συγκροτημένη, η Μέρκελ πρότεινε στον Τραμπ «μία στενή συνεργασία», χωρίς να παραλείπει να αναφερθεί στις «κοινές δημοκρατικές αξίες», θέτοντάς τες -εμμέσως- ως προϋπόθεση για συνεργασία. Ενώ, ο "σοσιαλιστής" αντικαγκελάριός τη,ς Ζίγκμαρ Γκάμπριελ, χαρακτήρισε τον Τραμπ, χωρίς μισόλογα, «πρωτοπόρο ενός νέου αυταρχικού και σοβινιστικού διεθνούς κινήματος».
Τον πανικό του ευρωπαϊκού πολιτικού κατεστημένου φανερώνει το γεγονός ότι οι Αμερικανοί πρεσβευτές σε Ε.Ε. και ΝΑΤΟ είχαν επιδοθεί σε αγώνα δρόμου για να καθησυχάσουν τους Ευρωπαίους. Ο Γερμανός υπουργός Εξωτερικών Σταϊνμάγερ ανήγγειλε εκτάκτως τη διεξαγωγή μία μέρα νωρίτερα, την Κυριακή, της συνόδου των υπουργών Εξωτερικών. Οι μεγαλοϋπάλληλοι του Βερολίνου στην Ε.Ε., ο πρόεδρος της Κομισιόν Ζαν Κλοντ Γιούνκερ και του Ευρωπαϊκού Συμβουλίου Ντόναλντ Τουσκ, μιλώντας στη γλώσσα της ενίσχυσης των διατλαντικών σχέσεων, προσκάλεσαν τον Τραμπ σε συνάντηση κορυφής το συντομότερο δυνατόν.
Ο πρόεδρος του Ευρωκοινοβουλίου Μάρτιν Σουλτς, μετά την αρχική «έκπληξη και απογοήτευση», επικαλέστηκε τις διμερείς εμπορικές σχέσεις και την παγκόσμια σταθερότητα. Μόνο η Τερέζα Μέι, που έχει μπει σε τροχιά πρόσδεσης στο αμερικανικό άρμα με το Βrexit, δήλωσε πως «ανυπομονεί να συνεργαστεί» με τον Τραμπ. Και ο Ματέο Ρέντσι, παρά τη στήριξη που είχε εκφράσει στην Κλίντον, χαρακτήρισε τη νίκη Τραμπ «ένα πολιτικό γεγονός που αποδεικνύει πως εισήλθαμε σε νέα εποχή».
Πιθανώς και με το βλέμμα στραμμένο σε μια ιταλική «αναβάθμιση» εντός της Ευρώπης απέναντι σε μια πιο απομονωμένη, ίσως, Γερμανία. Ανησυχία και στο οικονομικό κατεστημένο της Ενωσης Γερμανών Βιομηχάνων BDI, που φοβάται προστατευτισμό και πρόσθετους δασμούς.
Ενδιαφέρουσα και η αντίδραση της Τουρκίας: Ως άλλος «Ευρωπαίος» προασπιστής των ανθρώπινων δικαιωμάτων, ο Ερντογάν εξέφρασε την ελπίδα «να γίνουν θετικά βήματα στον κόσμο όσον αφορά τα θεμελιώδη δικαιώματα και τις ελευθερίες»! Μην παραλείποντας να ξαναζητήσει, διά στόματος Γιλντιρίμ, την έκδοση του Φετουλάχ Γκιουλέν.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου