Στρατηγική του σοκ και του δέους

Βασίλης Βιλιάρδος

Μετά το εκκωφαντικό «ΝΑΙ» της Βουλής σε ένα τρίτο μνημόνιο που κυριολεκτικά θα αποτεφρώσει την ήδη κατεστραμμένη Ελλάδα, ίσως πολλοί φαντάζονται πως έχει αποφευχθεί ο κίνδυνος της εξόδου από την Ευρωζώνη, μέσα από μία άτακτη χρεοκοπία – μία απειλή που διαπίστωσε

η θλιβερά ανεπαρκής κυβέρνηση μας, αφού προηγουμένως έκανε τα πάντα για να την προκαλέσει.

Εν τούτοις, γνωρίζοντας με πόσο διεστραμμένη ηδονή οι Γερμανοί κατακτητές τοποθετούσαν ανέκαθεν τη μπότα τους στο λαιμό του ηττημένου, έχουμε την εντύπωση πως η θέση της Ελλάδας επιδεινώθηκε πολύ περισσότερο – ενώ έχει σφραγισθεί από τους εκπροσώπους των Ελλήνων η μετάβαση από τη Δημοκρατία στη χρηματοπιστωτική δικτατορία.

Στο σκοτεινό σημείο βέβαια που βύθισε την Ελλάδα ο πρωθυπουργός, ακούγοντας τις συμβουλές ενός θλιβερού υπουργού οικονομικών(ο καινούργιος είναι ακόμη πιο «ανεπαρκής»), δεν υπήρχε άλλη λύση – αφού η ανθρωπιστική καταστροφή και το χάος που προκαλεί νομοτελειακά μία ανεξέλεγκτη πτώχευση, είναι προ των πυλών. Επέλεξε λοιπόν τον απόλυτο δημόσιο εξευτελισμό, ελπίζοντας στην ελεημοσύνη των δανειστών της χώρας μας – ηγέτης των οποίων είναι ένα μελανό κράτος που ποτέ δεν σεβάσθηκε τους ηττημένους, συμπεριφερόμενο ανελέητα στα θύματα των επιθέσεων του.

Φυσικά κανένας δεν τον υποχρέωσε να κυβερνήσει, ενώ ήταν αυτός που προκάλεσε τις πρόωρες εκλογές, θεωρώντας πως είχε την ικανότητα να πετυχαίνει θαύματα – πείθοντας δυστυχώς την πλειοψηφία των Ελλήνων, οι οποίοι εύλογα είχαν απογοητευθεί από όλες τις μέχρι τότε κυβερνήσεις τους. Ελάχιστοι περίμεναν βέβαια πως θα οδηγούσε τη χώρα κατ’ ευθείαν στο γκρεμό, έχοντας προηγουμένως κάψει όλα τα αλεξίπτωτα – παρά το ότι πολλοί αναφέρονταν στα τρομακτικά αδιέξοδα που ο ίδιος δημιούργησε .

Ο πρωθυπουργός είναι ασφαλώς ένας έντιμος, συμπαθής και χαμηλών τόνων νεαρός άνδρας, ο οποίος έκανε ότι περνούσε από το χέρι του για να κόψει το γόρδιο δεσμό – ενώ δεν δίστασε να αποδεχθεί τα λάθη του, αν και δυστυχώς εξέθεσε την Ελλάδα στο ευρωπαϊκό κοινοβούλιο, κατηγορώντας τους Έλληνες όπως μερικά χρόνια πριν ο Εφιάλτης του Καστελόριζου. Αυτό που μετράει όμως σε μία τέτοια θέση εξουσίας δεν είναι το ήθος ή οι καλές προθέσεις, αλλά το αποτέλεσμα – το οποίο είναι καταστροφικό, χωρίς καμία απολύτως διάθεση υπερβολής.

Άλλωστε τεκμηριώνεται από το ότι, αναγκάσθηκε να προδώσει την πατρίδα του για να κερδίσει κάποιο χρόνο – προσπαθώντας, έστω την τελευταία στιγμή, να αποφύγει τις συνθήκες Αποκάλυψης, στις οποίες θα βυθιζόταν η Ελλάδα από τη Δευτέρα, χωρίς αυτό να σημαίνει πως αποτελούν πλέον παρελθόν.

Αν και περιγράφηκε δε από την Κίνα ως ο νέος Φαέθωνας , το ότι δεν υπάρχει πλέον, πως ο Βασιλιάς πέθανε δηλαδή, δεν αποτελεί ασφαλώς μία θετική εξέλιξη – αφού ο διάδοχος του είναι ξανά η Τρόικα, η οποία αυτή τη φορά ίσως καταφέρει να επιτύχει τον αποτρόπαιο στόχο της: την πλήρη λεηλασία της ιδιωτικής και δημόσιας περιουσίας της Ελλάδας, έτσι ώστε να καταλήξει στα σκουπίδια της ιστορίας σαν τη στυμμένη λεμονόκουπα, μετατρεπόμενη ταυτόχρονα σε ένα άβουλο γερμανικό προτεκτοράτο.

Γνωρίζω όμως πως δεν πρέπει να βιαστούμε να εξάγουμε συμπεράσματα, αφού η συλλογική συνθηκολόγηση της Βουλής δεν σημαίνει απαραίτητα πως θα δεχθεί να μας δανείσει περί τα 70 δις € η Τρόικα – αφού κατανοεί πολύ καλά πως τα μέτρα που απαιτεί δεν είναι καθόλου εύκολο να εφαρμοσθούν από μία αριστερή, ηττημένη κυβέρνηση, καθώς επίσης από έναν λαό που σφράγισε πρόσφατα με το «ΟΧΙ» του την άρνηση του να τα αποδεχθεί.

Εάν λοιπόν η Τρόικα δεν θεωρήσει σημαντικό το γεωπολιτικό ρίσκο, ούτε τις συνέπειες για το ευρώ, καθώς επίσης εάν θελήσει να εφαρμόσει το ΔΝΤ τη στρατηγική «σοκ και δέους» που έχει συνηθίσει σε άλλες χώρες, όπως πρόσφατα στην Ουκρανία και προηγουμένως στη Ν. Αφρική, τότε τα χειρότερα έπονται με ή χωρίς τη συμφωνία – κάτι που φυσικά ευχόμαστε να μην συμβεί στην πατρίδα μας που, ενώ είχε όλο το χρόνο στη διάθεση της, με πάρα πολλές ορθολογικές λύσεις, αφέθηκε εντελώς απροστάτευτη και ανοχύρωτη, έρμαιο στις όποιες διαθέσεις των δανειστών της.