Μαρτυρίες Γερμανών στρατιωτών για τα ναζιστικά εγκλήματα πολέμου

O μύθος ότι οι ναζιστικές ένοπλες δυνάμεις της Βέρμαχτ δε συμμετείχαν σε εγκλήματα πολέμου συνεχίστηκε για δεκαετίες μετά τη λήξη του Β΄ Παγκόσμιου Πολέμου. Δύο Γερμανοί ερευνητές κατέρριψαν τον μύθο αυτό μια για πάντα. Σχετικά

πρόσφατα δημοσιεύθηκαν συνομιλίες μεταξύ Γερμανών αιχμαλώτων πολέμου που είχαν καταγραφεί μυστικά από τους Συμμάχους. Οι συνομιλίες αυτές αποκαλύπτουν ανατριχιαστικές λεπτομέρειες βίας κατά αμάχων, βιασμούς και γενοκτονίες, όπως αναφέρεται στην «Spiegel-Online».

Το υλικό που ο ιστορικός Sönke Neitzel ανακάλυψε σε βρετανικά και αμερικανικά αρχεία είναι πραγματικά εντυπωσιακό. Ερευνώντας το 2001 τον πόλεμο των υποβρυχίων στον Ατλαντικό, ανακάλυψε τα πρακτικά των μαγνητοφωνημένων συνομιλιών μεταξύ Γερμανών αξιωματικών, στις οποίες αναφέρονταν στις πολεμικές τους εμπειρίες με έναν πρωτοφανή τρόπο, όπου απουσίαζε κάθε ίχνος ενοχής. Ο Neitzel και ο συνεργάτης του, κοινωνικός ψυχολόγος Harald Welzer μελέτησαν συνολικά 150 χιλιάδες σελίδες συνομιλιών, βασιζόμενοι στις οποίες εξέδωσαν το βιβλίο «Στρατιώτες» (Soldiers).

Στο βιβλίο υποστηρίζεται ότι για τους Γερμανούς στρατιώτες του ναζιστικού καθεστώτος υπήρχε πάντα λόγος για να σκοτώσουν. Κάποιες φορές, όπως αναφέρεται, η αιτία μπορούσε να είναι τόσο ασήμαντη όσο το γεγονός κάποιος να μην περπατάει στο δρόμο γρήγορα ή να μη δίνει πίσω κάποιο αντικείμενο αμέσως.

Μία από τις καταγραφές είναι της 6ης Μαρτίου του 1943. Δύο Γερμανοί στρατιώτες μιλούν για τον πόλεμο και μοιράζονται τις αναμνήσεις τους. Ο πιλότος μαχητικού Budde και ο δεκανέας Bartels είχαν συλληφθεί λίγες εβδομάδες νωρίτερα από τους Βρετανούς. Ο Budde εκμυστηρεύεται στον Bartels: «Έκανα δύο αποτυχημένες αεροπορικές επιθέσεις...Συναντήσαμε μερικούς από τους ωραιότερους στόχους, όπως αρχοντικά σε βουνά. Όταν ρίχναμε εναντίον τους και τους βάζαμε φωτιά, μπορούσες να δεις τα παράθυρα να κροταλίζουν και μετά την οροφή να εκτοξεύεται στον αέρα. Όταν ήρθε η στιγμή να χτυπήσουμε το Ashford, υπήρχε στην κεντρική πλατεία κάποια εκδήλωση με πλήθος κόσμου ενώ ομιλίες εκφωνούνταν. Τους ψεκάσαμε στην κυριολεξία! Ήταν πολύ διασκεδαστικό!»

Δύο άλλοι πιλότοι, ο Baumer και ο Greim, επίσης μίλησαν για τις πολεμικές τους εμπειρίες, τις οποίες περιέγραψαν σε μια συνομιλία με άλλους στρατιώτες. Ο Greim αφηγείται: «Μία φορά επιτεθήκαμε κάνοντας χαμηλού ύψους πτήση κοντά στο Eastbourne. Όταν φτάσαμε εκεί, είδαμε ένα μεγάλο κάστρο όπου μάλλον γινόταν κάποια γιορτή. Όπως και να έχει, υπήρχαν πολλές γυναίκες με ωραία ρούχα και μια μπάντα. Περάσαμε ξυστά από πάνω τους και μετά τους ρίξαμε. Λοιπόν αυτό, φίλε μου, είχε πολύ πλάκα».

Σύμφωνα με το βιβλίο, δεν είναι λίγες οι αναφορές μέσα στο υλικό αυτό, όπου περιγράφονται βιασμοί γυναικών από Γερμανούς στρατιώτες αλλά ακόμα και νεκρών γυναικών. Οι συγγραφείς υποστηρίζουν ότι ο σαδισμός και η σεξουαλική βία των στρατιωτών των γερμανικών ενόπλων δυνάμεων κατά τον Β΄Παγκόσμιο ξεπέρασε κάθε νοσηρή φαντασία. Ένας στρατιώτης με το όνομα Müller φαίνεται να ανέφερε σε συνομιλία του: «Όταν ήμουν στην Ταγκανρόγκ (Ρωσία)[...]είδαμε νεκρά πανέμορφα κορίτσια. Έτσι, τις βάλαμε μέσα στο φορτηγό, τις ...... και μετά τις ξαναρίξαμε έξω».

Αυτό το ύφος δεν έχει καμία ομοιότητα με τον τόνο που συναντάμε σε απομνημονεύματα για τον πόλεμο ή σε τηλεοπτικά ντοκιμαντέρ για τέτοια θέματα. Μιλούσαν σα να επρόκειτο για μια ευχάριστη περιπέτεια.