Ραδιοφωνική συνέντευξη με τον επιστήμονα και συγγραφέα Mark Crispin Miller, καθηγητή στο New York University και συντάκτη της νέας σειράς βιβλίων “Forbidden Bookshelf”, ο οποίος μίλησε στον Μιχάλη Νευραδάκη για τον νεοφιλελευθερισμό παγκοσμίως και τις επιπτώσεις του για την δημοκρατία, τις εκλογές, την ελευθερία του τύπου και του λόγου, και την παιδεία, μεταξύ άλλων.
Μιχάλης Νευραδάκης: Μαζί μας σήμερα εδώ στο Διάλογος Radio για την συνέντευξη μας είναι ο καθηγητής Mark Crispin Miller του πανεπιστημίου New York University των Ηνωμένων Πολιτειών. Ο Mark είναι ο συγγραφέας πολλών βιβλίων που αφορούν τη διαφθορά των μέσων ενημέρωσης παγκοσμίως και την εκλογική απάτη στις Ηνωμένες Πολιτείες, μεταξύ άλλων, ενώ είναι ο συντάκτης της νέας σειράς ηλεκτρονικών βιβλίων Forbidden Bookshelf, που βγάζει ξανά στην κυκλοφορία βιβλία που έχουν απαγορευθεί ή λογοκριθεί στο παρελθόν. Mark, ευχαριστούμε που βρίσκεστε μαζί μας σήμερα.
Mark Crispin Miller: Σας ευχαριστώ πολύ που με καλέσατε, είναι τιμή μου.
ΜΝ: Για να ξεκινήσουμε, έχετε γράψει πολλά για τα μέσα ενημέρωσης και για θέματα που αφορούν τη λογοκρισία και την ελευθεροτυπία παγκοσμίως. Σε παγκόσμιο επίπεδο, με ποιο τρόπο προωθούν τα μέσα ενημέρωσης τα νεοφιλελεύθερα πολιτικά δόγματα και την οικονομική λιτότητα και ποιες είναι οι επιπτώσεις αυτών των πολιτικών για την ελευθερία του τύπου;
ΜΚΜ: Αυτά τα δύο ερωτήματα σχετίζονται άμεσα, όπως καταλαβαίνετε. Θα έλεγα ότι τα κυρίαρχα μέσα ενημέρωσης παγκοσμίως έχουν καταφέρει με πολύ μεγάλη επιτυχία να προωθήσουν τις νεοφιλελεύθερες πολιτικές σε κάθε τομέα της κοινωνίας. Όσον αφορά τα μέσα ενημέρωσης των Ηνωμένων Πολιτειών, πρέπει να αναφερθεί το γεγονός ότι βρίσκονται πολύ χαμηλά στην παγκόσμια κατάταξη αξιοπιστίας των ειδήσεων που μεταδίδουν.
Θα μπορούσε να πει κανείς ότι η καθημερινή ειδησεογραφική κάλυψη των μέσων ενημέρωσης των Ηνωμένων Πολιτειών αποτελεί μία ατελείωτη καμπάνια προπαγάνδας που υπερασπίζει την οικονομική λιτότητα. Παραδείγματος χάριν, ο Αμερικανικός τύπος προωθεί την μεγάλη επίθεση κατά της δημόσιας παιδείας και των δημόσιων σχολείων στις Ηνωμένες Πολιτείες, εξυμνώντας τα ιδιωτικά σχολεία και ασκώντας επιθέσεις κατά των συνδικαλιστικών οργανώσεων των δασκάλων. Χωρίς να μπαίνω σε περισσότερη λεπτομέρεια για αυτό το θέμα, θα πω ότι ο τύπος των Ηνωμένων Πολιτειών ανήκει στην πλουτοκρατία, στους πλουσιότερους 1%, και αυτό έχει μεγάλες επιπτώσεις για την ελευθερία του τύπου και επίσης για την ελευθερία της έκφρασης γενικότερα.
Θα μπορούσαμε να μιλήσουμε για ώρες για αυτό το θέμα και πιστεύω ότι θα ενδιέφερε πολύ τους ακροατές σας, αλλά επειδή ο χρόνος μας είναι περιορισμένος, θα μιλήσω κυρίως για τις επιπτώσεις αυτής της κατάστασης για τις εκδόσεις βιβλίων. Ξέρετε, εμείς στις Ηνωμένες Πολιτείες παινευόμαστε ότι είμαστε δήθεν η χώρα της ελεύθερης έκφρασης και της ελευθεροτυπίας. Και όντως είναι δύσκολο, αλλά όχι ακατόρθωτο, να εντοπίσει κανείς παραδείγματα όπου δημοσιογράφοι έχουν στοχοποιηθεί για βίαιες επιθέσεις ή έχουν δολοφονηθεί, όπως γίνεται συχνά με δημοσιογράφους στη Ρωσία και σε πολλές άλλες χώρες. Όμως, υπάρχουν όντως ανάλογα παραδείγματα και στις Ηνωμένες Πολιτείες, που όμως δεν έχουν καλυφθεί επαρκώς από τα μέσα ενημέρωσης.
Για παράδειγμα, ο δημοσιογράφος του περιοδικού Rolling Stone Michael Hastings βρήκε το θάνατο του εξαιτίας ενός ύποπτου τροχαίου δυστυχήματος εν μέσω νυκτός. Ήταν ένας δημοσιογράφος που είχε δημοσιεύσει ένα αμφιλεγόμενο άρθρο στο Rolling Stone που οδήγησε στην καταστροφή της καριέρας και του κύρους ενός πολύ μεγάλου στρατηγού του Αμερικανικού στρατού, ενώ είχε ακουστεί ότι ο ίδιος δημοσιογράφος ετοίμαζε ένα ακόμα πιο αμφιλεγόμενο άρθρο και δεν αισθανόταν ασφαλής για τη ζωή του εκείνη την εποχή. Και δυστυχώς ακολούθησε το μοιραίο δυστύχημα, όπου το αυτοκίνητο του ξαφνικά ανέπτυξε ταχύτητα και προσέκρουσε σε ένα δέντρο ή στο διαχωριστικό διάζωμα του δρόμου αργά ένα βράδυ και σκοτώθηκε.
Εδώ στις Ηνωμένες Πολιτείες ακούγονται συχνά υποθέσεις όπου κάποια συγκεκριμένα βιβλία στοχοποιούνται για λογοκρισία και απαγόρευση από θρησκευτικές ομάδες ή από εξαιρετικά συντηρητικές σχολικές επιτροπές, ιδίως στις νότιες πολιτείες. Αυτά τα βιβλία είναι συνήθως μυθιστορήματα με ερωτικό περιεχόμενο, όπως το βιβλίο “Γαλάζια Μάτια” της Τόνι Μόρισον ή το “Ουρλιαχτό” του Άλεν Γκίνσμπεργκ. Οπότε συνήθως γίνεται ένας μεγάλος ντόρος για βιβλία που προσβάλουν την αισθητική μίας μερίδας ανθρώπων και που συνεπώς στοχοποιούνται για λογοκρισία σε περιορισμένο, τοπικό επίπεδο.
Συνήθως αυτές οι ομάδες πολιτών προσπαθούν να αναγκάσουν τις βιβλιοθήκες να αποσύρουν αυτά τα βιβλία ή να τα απαγορεύσουν στα σχολεία επειδή είναι πολύ “βρώμικα” ή δεν τηρούν τις Χριστιανικές αρχές. Αυτό φυσικά είναι απαράδεκτο, και ευτυχώς υπάρχουν οργανωμένες ομάδες πολιτών που καταπολεμούν αυτές τις απόπειρες λογοκρισίας. Όμως, αυτές οι απόπειρες δεν αντιπροσωπεύουν τα πιο επικίνδυνα παραδείγματα φίμωσης που αντιμετωπίζουμε εδώ στις Ηνωμένες Πολιτείες.
Αντιθέτως, υπάρχει ένας πιο λεπτός και ύπουλος τρόπος φίμωσης και λογοκρισίας που χρησιμοποιείται για να μην επιτρέψει βιβλία που κοντράρουν μεγάλες εταιρίες ή πλούσιες οικογένειες να κυκλοφορήσουν. Μιλάω για βιβλία που οι ίδιοι οι εκδοτικοί οίκοι πολύ συχνά σαμποτάρουν, που δεν προωθούν επαρκώς ή δεν τυπώνουν αρκετά αντίγραφα για να μπορέσει το βιβλίο να έχει εμπορική επιτυχία, βιβλία που οι κριτές αγνοούν, απαξιώνουν, ή τα χαρακτηρίζουν ως βιβλία που προωθούν θεωρίες συνωμοσίας.
Γι’ αυτό το λόγο έχω ξεκινήσει την έκδοση μίας νέας σειράς βιβλίων που ονομάζεται Forbidden Bookshelf (Απαγορευμένη Βιβλιοθήκη). Αυτή η σειρά βιβλίων σίγουρα θα ενδιαφέρει τους ακροατές σας τόσο στις Ηνωμένες Πολιτείες, όσο και στην Ελλάδα. Έχουμε προχωρήσει στην επανέκδοση, σε ηλεκτρονική μορφή, βιβλίων που έχουν απαγορευθεί ή που έχει περιοριστεί η κυκλοφορία τους με τους τρόπους που μόλις περιέγραψα.
Οι αρχικές εκδόσεις κάποιων από αυτών των βιβλίων είναι διαθέσιμες προς πώληση στο διαδίκτυο, αλλά η αγορά αυτών των βιβλίων προαπαιτεί να γνωρίζει κάποιος για την ύπαρξη τους, κάτι που συχνά δεν συνέβη, καθώς τα μεγάλα συμφέροντα κατόρθωσαν να εφαρμόσουν ένα είδους μπλακ-άουτ εναντίων αυτών των βιβλίων. Οπότε έχουμε προχωρήσει στην επανέκδοση αυτών των βιβλίων, όχι απλά στην αρχική τους μορφή, αλλά με νέες εισαγωγές από τους ίδιους τους συγγραφείς ή από ειδικούς επιστήμονες.
Κυκλοφορούμε 12-14 τίτλους ετησίως, και ο στόχος μας είναι να φέρουμε ξανά στο προσκήνιο βιβλία που αφορούν πολύ σημαντικά ζητήματα, βιβλία δηλαδή που αφορούν την κατάχρηση εξουσίας ή μεγάλα εγκλήματα από το ίδιο το κράτος, βιβλία που κοντράρουν μεγάλα και δυνατά συμφέροντα όπως την οικογένεια DuPont ή το Πρωτάθλημα Αμερικανικού Ποδοσφαίρου (NFL). Θέλουμε να επαναφέρουμε αυτά τα βιβλία στο προσκήνιο επειδή αποτελούν σπουδαία και σημαντικά επιστημονικά και δημοσιογραφικά έργα που αξίζουν, και μάλιστα επιβάλλεται, να έχουν μία δεύτερη ευκαιρία να ακουστούν και να διαβαστούν.
Όμως, ο δεύτερος μας στόχος είναι να αποδείξουμε ότι εδώ στις Ηνωμένες Πολιτείες έχουμε γίνει, σαν κοινωνία, πολύ πρόθυμοι να πιστέψουμε αυτούς που υποτιμούν και απαξιώνουν βιβλία και έργα που έρχονται σε σύγκρουση με τα μεγάλα συμφέροντα, που χαρακτηρίζουν αυτά τα βιβλία ως “επιστημονική φαντασία” ή ως “θεωρίες συνωμοσίας”. Αυτή είναι μία σχετικά καινούρια τακτική που χρησιμοποιείται από τις εκάστοτε κυβερνήσεις για να αποθαρρύνει τους πολίτες να διαβάσουν αυτά τα πολύ σημαντικά βιβλία.
Έτσι λοιπόν, ένας κύριος στόχος μας με αυτή τη νέα σειρά βιβλίων είναι να ενθαρρύνουμε τον κόσμο να επανακτήσει τον σκεπτικισμό που εγώ προσωπικά πιστεύω ότι είναι απαραίτητο στοιχείο για την λειτουργία μίας δημοκρατίας. Επιβάλλεται να πιστεύουνε ότι η ελίτ λειτουργεί εναντίων μας και ότι έχει τη δυνατότητα και τη θέληση να συνωμοτεί εναντίων των δικαιωμάτων μας και εναντίων του συμφέροντος μας. Αυτή η σειρά βιβλίων αποτελεί μία πολύ φιλόδοξη προσπάθεια, και πραγματικά χαίρομαι που έχω την ευκαιρία να συζητήσω αυτό το θέμα μαζί σας σήμερα.
ΜΝ: Είμαστε στον αέρα με τον επιστήμονα και συγγραφέα Mark Crispin Miller εδώ στο Διάλογος Radio για την συνέντευξη της εβδομάδας, και Μαρκ, μερικοί ακροατές μας ήδη θα γνωρίζουν ένα από τα βιβλία αυτής της σειράς, καθώς πριν από λίγους μήνες παρουσιάσαμε συνέντευξη με τη δημοσιογράφο Kati Marton, συγγραφέας του βιβλίου “Η Συνωμοσία του Πολκ,” που αφορά την υπόθεση δολοφονίας του Αμερικανού δημοσιογράφου George Polk στην Ελλάδα το 1948, κατά τη διάρκεια του εμφυλίου πολέμου. Πείτε μας για μερικά από τα βιβλία που συμπεριλαμβάνονται στη σειρά της Απαγορευμένης Βιβλιοθήκης αλλά και για την απήχηση που είχαν αυτά τα βιβλία στο κοινό.
ΜΚΜ: Μεταξύ άλλων, έχουμε κυκλοφορήσει το τελευταίο χρόνο βιβλία όπως το “Θανατηφόρες Απάτες: Τα 25 Χρόνια Μου στην CIA”, από τον Ραλφ ΜακΓκήχη. Αυτό το βιβλίο κυκλοφόρησε για πρώτη φορά στις αρχές της δεκαετίας του ’80, και παρουσιάζει με πολύ επιβλητικό τρόπο τις εμπειρίες του ως πράκτορας της CIA, ιδίως στη Νοτιοανατολική Ασία, και τη διαπίστωση του ότι η CIA, και κατ’ επέκταση το Αμερικανικό κράτος, δεν ενδιαφερόταν να μάθει πληροφορίες που αντικρούσαν στους πολιτικούς στόχους τους.
Ήθελαν να ακούν και να πιστέψουν μόνο πληροφορίες που επιβεβαίωναν την πολιτική τους. Και διαπίστωσε έτσι ότι, όσον αφορά το πόλεμο του Βιετνάμ για παράδειγμα, ότι δεν ήθελαν να ξέρουν τίποτα που ερχόταν σε αντίθεση με τις προσπάθειες τους να συνεχιστεί ο πόλεμος. Ο συγγραφέας του εν λόγω βιβλίου αντιμετώπισε μεγάλες δυσκολίες στην έκδοση αυτού του βιβλίου, ως συνήθως, ενώ έγινε στόχος απειλών και καταδίωξης από τους πρώην συνάδελφους του στην CIA, που εν τέλει τον οδήγησαν να εγκαταλείψει την γενέτειρά και να μετακομίσει σε άλλη περιοχή των Ηνωμένων Πολιτειών.
Επίσης, έχουμε εκδώσει το βιβλίο με τίτλο “Το Σχέδιο Φοίνικας” του συγγραφέα Ντάγκλας Βάλενταϊν. Αυτό είναι ένα κλασσικό έργο από τη δεκαετία του ’90, και όχι μόνο είναι ένα από τα καλύτερα βιβλία που έχουν κυκλοφορήσει ποτέ για το πόλεμο στο Βιετνάμ, αλλά είναι επίσης ένα από τα καλύτερα βιβλία όσον αφορά την περιγραφή του για τις μυστικές δράσεις της CIA.
Το Σχέδιο Φοίνικας ήταν ένα μυστικό σχέδιο παρακολούθησης, απαγωγής, βασανισμού, και δολοφονίας απλών πολιτών του Νοτίου Βιετνάμ από τη CIA, που χρησιμοποιούσε κακοποιά στοιχεία του πληθυσμού για την εκτέλεση αυτού του σχεδίου. Υπολογίζεται ότι 20 με 40.000 πολίτες δολοφονήθηκαν εξαιτίας αυτού του σχεδίου. Είχε επικρατήσει ένας μεγάλος ντόρος όταν πληροφορίες για την ύπαρξη αυτού του σχεδίου δημοσιεύθηκαν για πρώτη φορά, ενώ επικεφαλής του συγκεκριμένου σχεδίου ήταν ο Γουίλιαμ Κόλμπι, ο οποίος στη συνέχεια έγινε αρχηγός της CIA.
Το βιβλίο του Βάλενταϊν βασίζεται αποκλειστικά σε συνεντεύξεις που πήρε ο ίδιος από πράκτορες της CIA που πήραν μέρος σε αυτό το σχέδιο, ενώ ο ίδιος παρουσιάζει στη νέα εισαγωγή του βιβλίου την πολύ ενδιαφέρουσα ιστορία για το πως κατάφερε και ήρθε σε επαφή με αυτούς τους πράκτορες. Στην εισαγωγή γράφει επίσης ότι το Σχέδιο Φοίνικας, εκτός από τις φρικτές επιπτώσεις του για το τοπικό πληθυσμό στο Νότιο Βιετνάμ εκείνη την εποχή, έχει χρησιμοποιηθεί ως το πρότυπο για παρόμοιες επιχειρήσεις και δραστηριότητες της CIA σε πολλές χώρες παγκοσμίως, όπου η CIA στρατολογούσε κακοποιά στοιχεία για να εκφοβίσουν τους πολιτικούς τους αντιπάλους και όλες τις πρωτοβουλίες αντίστασης.
Και ισχυρίζεται ο Βάλενταϊν ότι όλα τα βασικά στοιχεία αυτού του σχεδίου, δηλαδή η χρήση νέων τεχνολογιών για την παρακολούθηση του πληθυσμού, τη δημιουργία μυστικών στρατιωτικών δικαστηρίων, η συνοπτική και μυστική απόδοση δικαιοσύνης πλέον εφαρμόζονται και στο εσωτερικό των Ηνωμένων Πολιτειών με αφορμή τον λεγόμενο “Πόλεμο κατά της Τρομοκρατίας.” Προτείνω αυτό το βιβλίο σε όλους όσους έχουν ανησυχίες για την επιβίωση της δημοκρατίας οπουδήποτε στο κόσμο.
Επίσης, έχουμε επανεκδώσει το βιβλίο με τίτλο “Υποστροφή” του Κρίστοφερ Σίμπσον, ο οποίος είναι καθηγητής ιστορίας στο πανεπιστήμιο American University. Αυτό το βιβλίο αφορά τον τρόπο με τον οποίον η CIA επιστράτευσε πρώην φασίστες και Ναζί κατά τη διάρκεια του Ψυχρού Πολέμου, και οι επιπτώσεις αυτής της πρακτικής για την εσωτερική και εξωτερική πολιτική των Ηνωμένων Πολιτειών. Έχουν κυκλοφορήσει άλλα βιβλία για το ίδιο θέμα από τότε που κυκλοφόρησε για πρώτη φορά η “Υποστροφή”, αλλά πιστεύω ότι αυτό το βιβλίο είναι το καλύτερο από όλα, και νομίζω ότι μία ένδειξη για το πόσο καλό ήταν αυτό το βιβλίο είναι το γεγονός ότι στοχοποιήθηκε για μία εξαιρετικά αρνητική κριτική από την εφημερίδα New York Times.
Αυτό βέβαια ισχύει για πολλά από τα βιβλία της σειράς μας, και στη συγκεκριμένη περίπτωση, ο Σίμπσον δεν μπορούσε να βρει εκδοτικό οίκο στις Ηνωμένες Πολιτείες που ήταν πρόθυμο να κυκλοφορήσει αυτό το βιβλίο και αναγκάστηκε να το κυκλοφορήσει στην Αγγλία, ενώ η αρνητική κριτική που δέχθηκε από τους Times προήλθε από έναν δημοσιογράφο του οποίου ο πατέρας ήταν φίλος των φασιστών κατά τη διάρκεια του Β’ Παγκόσμιου Πολέμου, παρόλο που όπως καταλαβαίνετε αυτό το γεγονός δεν αναφέρθηκε στην κριτική!
ΜΝ: Μιλάμε με τον επιστήμονα και συγγραφέα Mark Crispin Miller εδώ στο Διάλογος Radio για την συνέντευξη της εβδομάδας, και Μαρκ, ένα άλλο σημαντικό ζήτημα που έχει να κάνει με την λογοκρισία και τη φίμωση πληροφοριών αφορά τους λεγόμενους καταγγέλλοντες, και έχουμε δει τα τελευταία χρόνια τις υποθέσεις του Edward Snowden, της Chelsea Manning, και της γνωστής ιστοσελίδας WikiLeaks, μεταξύ άλλων. Πως βλέπετε εσείς αυτό το θέμα, δεδομένου της ισχυρής αντίδρασης των Ηνωμένων Πολιτειών και άλλων χωρών κατά αυτών των ατόμων, και που μπορεί να φτάσει αυτό το θέμα τα επόμενα χρόνια;
ΜΚΜ: Κοιτάξτε, το γεγονός είναι ότι πιο εύκολα από ποτέ βγαίνουν τέτοιες καταγγελίες στη φόρα εξαιτίας του διαδικτύου, και αυτός είναι ο λόγος γιατί κυβερνήσεις σε όλο τον κόσμο έχουν πάρει δραστικά μέτρα για να αποτρέψουν αυτή τη μη ελεγχόμενη διαρροή πληροφοριών. Όσο πιο εύκολο είναι να ενημερώνεις το κόσμο για το τι πραγματικά συμβαίνει, τόσο πιο δύσκολο είναι για τις κυβερνήσεις να ελέγξουν την την διαρροή πληροφοριών, και συνεπώς, προέβουν οι κυβερνήσεις σε όλο και πιο ακραίους τρόπους φίμωσης αυτών των πληροφοριών, κλείνοντας με το ζόρι τη στρόφιγγα.
Ένας τρόπος που γίνεται αυτό είναι δια μέσου της δικαστικής οδού, και πρέπει να σημειώσω σε αυτό το σημείο ότι ο πρόεδρος Μπάρακ Ομπάμα έχει κυνηγήσει με μεγαλύτερο ζήλο αυτούς τους καταγγέλλοντες από οποιονδήποτε άλλο πρόεδρο στην ιστορία των Ηνωμένων Πολιτειών. Η κυβέρνηση του έχει χρησιμοποιήσει τον απαρχαιωμένο νόμο περί κατασκοπίας, ένα ατυχές απομεινάρι του Α’ Παγκόσμιου Πολέμου για να κυνηγήσουν τους καταγγέλοντες.
Η εν λόγω κυβέρνηση έχει ξεκινήσει επτά δικογραφίες εναντίων τέτοιων ατόμων χρησιμοποιώντας το νόμο περί κατασκοπίας, περισσότερες υποθέσεις δηλαδή από όλους τους προηγούμενους προέδρους μαζί. Αυτή είναι μία ακραία αντίδραση και αποδεικνύει τις ανησυχίες της κυβέρνησης ότι ο κόσμος θα ακούσει πληροφορίες που δεν θα έπρεπε να ακούσει, από ένα κράτος που όλο και περισσότερο λειτουργεί με μεγάλο βαθμό μυστικότητας και αδιαφάνειας.
Πρέπει επίσης να σημειώσω ότι ήταν η κυβέρνηση του Ομπάμα που έχει στοχοποιήσει, όσο καμία άλλη κυβέρνηση πριν από αυτήν, τη δημόσια συζήτηση τον θεμάτων που θεωρούνται επικίνδυνα από το κράτος. Υπάρχει ένας πολύ γνωστός δικηγόρος συνταγματικού δικαίου στις Ηνωμένες Πολιτείες, ο Κας Σάνστην, ο οποίος ανέλαβε θέση μέσα στην κυβέρνηση του Ομπάμα και ο οποίος είναι συν-συγγραφέας ενός άρθρου που δημοσιεύθηκε από το πανεπιστήμιο Χάρβαρντ όπου τάσσεται υπέρ της λεγόμενης “γνωστικής διείσδυσης”.
Μιλούσε συγκεκριμένα για την υπόθεση των επιθέσεων της 11ης Σεπτεμβρίου και το γεγονός ότι όλο και περισσότεροι άνθρωποι πλέον αμφισβητούν την επίσημη εκδοχή για το τι έγινε εκείνη την ημέρα, με όλο και περισσότερους μηχανικούς, αρχιτέκτονες, και άλλους επιστήμονες να αμφισβητούν την επίσημη εκδοχή για τις επιθέσεις σε επιστημονικά πλαίσια. Υπάρχουν πάρα πολλές ιστοσελίδες όπου γίνονται συζητήσεις για αυτά τα θέματα, και σύμφωνα με τον Σάνστην, αυτός ο διάλογος είναι εξαιρετικά επικίνδυνος.
Πιστεύει ότι αποτελεί σοβαρή απειλή για το δημοκρατικό πολίτευμα των Ηνωμένων Πολιτειών, αν και νομίζω ότι αυτό που πραγματικά εννοεί είναι ότι αποτελεί σοβαρή απειλή για την κυβέρνηση και του κύρους της. Οπότε η λύση που πρότεινε ο Σάνστην σε αυτό το άρθρο ήταν η χρήση των λεγόμενων “τρολ”, ατόμων δηλαδή που θα εισβάλλουν σε αυτούς τους χώρους συζητήσεων για να δημιουργήσουν διχόνοια ή για να μεταδίδουν προπαγάνδα για την παραπλάνηση του κόσμου.
Το είδαμε άλλωστε αυτό και από τις πρόσφατες δηλώσεις του πρωθυπουργού του Ηνωμένου Βασιλείου Ντέιβιντ Κάμερον, ο οποίος είπε πριν από μερικούς μήνες ότι ο σκεπτικισμός για τις επιθέσεις της 11ης Σεπτεμβρίου είναι εξίσου επικίνδυνος με τον Ισλαμικό Στρατό, ενώ ο πρωθυπουργός της Γαλλίας, ο Φρανσουά Ολάντ, έκανε πρόσφατα μία παρόμοια δήλωση, ότι τέτοιου είδους δημόσιες συζητήσεις είναι επικίνδυνες.
Δεν μπορώ να σκεφτώ καλύτερα παραδείγματα για την ακραία και υπερβολική αντίδραση κυβερνήσεων σε παγκόσμια βάση όσον αφορά την ελεύθερη δημόσια συζήτηση των λεγόμενων απαγορευμένων θεμάτων. Και αυτές οι αντιδράσεις έχουν να κάνουν με την καθολική διαθεσιμότητα τέτοιου είδους πληροφοριών στο διαδίκτυο.
ΜΝ: Είμαστε στον αέρα με τον επιστήμονα και συγγραφέα Mark Crispin Miller εδώ στο Διάλογος Radio για την συνέντευξη της εβδομάδας, και Μαρκ, παρόλο που οι προεδρικές εκλογές στις Ηνωμένες Πολιτείες δεν θα διεξαχθούν για άλλους 18 μήνες, ήδη έχει ξεκινήσει επισήμως η προεκλογική περίοδος, με διάφορα πολιτικά πρόσωπα να δηλώνουν την υποψηφιότητα τους από τώρα. Πιστεύετε ότι υπάρχει κάποιος υποψήφιους που προσφέρει κάποιες πραγματικές ελπίδες για μία αλλαγή πορείας όσον αφορά τα θέματα της ελευθερίας του τύπου, της έκφρασης, και της ελεύθερης διαρροής πληροφοριών;
ΜΚΜ: Αυτό είναι ένα πολύ καλό ερώτημα. Μπορώ να σκεφτώ μερικούς υποψήφιους που θα μας οδηγήσουν προς μία σωστή κατεύθυνση όσον αφορά αυτά τα ζητήματα. Αλλά πρέπει να πω ότι μία οποιαδήποτε συζήτηση για τους υποψήφιους είναι δευτερεύουσας σημασίας σε σχέση με την συζήτηση για το εκλογικό σύστημα των Ηνωμένων Πολιτειών. Έχω γράψει για αυτό το θέμα εκτενώς σε ένα βιβλίο που κυκλοφόρησε το 2005 με τίτλο “Fooled Again,” όπου εξηγώ ότι το εκλογικό σύστημα των Ηνωμένων Πολιτειών είναι ένα από τα χειρότερα στο λεγόμενο “ελεύθερο κόσμο” και ότι, από το 2000 και έπειτα, οι προεδρικές μας εκλογές και πολλές εκλογικές αναμετρήσεις για έδρες στο Κογκρέσο ήταν νοθευμένες με ηλεκτρονικά μέσα.
Περιγράφω λοιπόν στο βιβλίο τον τρόπο με τον οποίο η Ρεπουμπλικανική δεξιά έκλεψε τις εκλογές του 2004 προς χάριν του Μπους και του Τσέινι, ενώ η κλοπή των προεδρικών εκλογών του 2000 από τους ίδιους είναι πλέον αρκετά αναγνωρισμένη, καθώς, ως γνωστόν, το Ανώτατο Δικαστήριο των Ηνωμένων Πολιτειών έβαλε φρένο, τη τελευταία στιγμή, στην καταμέτρηση των ψήφων στην πολιτεία της Φλώριδα, κάτι που έχει καλυφθεί επαρκώς από το τύπο. Αλλά η νοθεία και η κλοπή των προεδρικών εκλογών του 2004 με ηλεκτρονικά μέσα έχει στιγματιστεί από τον τύπο ως θεωρία συνωμοσίας.
Η πραγματικότητα όμως είναι ότι εδώ στις Ηνωμένες Πολιτείες έχουμε ένα ηλεκτρονικό σύστημα ψηφοφορίας και καταμέτρησης των ψήφων, ένα σύστημα που υποστηρίχθηκε και από τα δύο μεγάλα κόμματα, παρόλο που ήταν κυρίως οι Ρεπουμπλικάνοι του Μπους που το έθεσαν σε εφαρμογή. Αυτό το σύστημα “χακάρεται” πολύ εύκολα, η καταμέτρηση νοθεύεται πολύ εύκολα, οι εκλογικοί καταλόγοι αλλοιώνονται με μεγάλη ευκολία και χωρίς να υπάρχουν αποδεικτικά στοιχεία, ενώ η καταμέτρηση των ψήφων και οι συγκεκριμένες τεχνολογίες που χρησιμοποιούνται προέρχονται από ιδιωτικές εταιρίες με στενές σχέσεις και διασυνδέσεις με ακροδεξιούς πολιτικούς, φανατικούς θεοκράτες, άτομα που έχουν μία άκρως αντιδημοκρατική αντίληψη.
Οπότε αυτό που έχω προσπαθήσει να κάνω τα τελευταία χρόνια μετά από την κυκλοφορία του βιβλίου μου είναι να προωθήσω μία ευρύτερη κατανόηση για τη θεμελιώδη απειλή αυτών των εξελίξεων για την δημοκρατία μας εδώ στις Ηνωμένες Πολιτείες.
Πρέπει να αναφερθεί εδώ ότι στις Ηνωμένες Πολιτείες, οι δεξιοί πολιτικοί υπερεκπροσωπούνται στο Κογκρέσο και στα αποτελέσματα των προεδρικών εκλογών, σε σχέση με την πραγματική τους απήχηση. Δεν υπάρχει, για παράδειγμα και χωρίς υπερβολή, καμία ένδειξη ότι οι Μπους και ο Τσένει κέρδισαν τις εκλογές του 2004. Όλα τα πραγματικά στοιχεία που υπάρχουν δείχνουν ότι ο Τζον Κέρι ήταν ο πραγματικός νικητής εκείνης της εκλογικής αναμέτρησης, όπως δηλαδή δείχνουν τα πραγματικά στοιχεία ότι ο Αλ Γκορ ήταν ο πραγματικός νικητής των εκλογών του 2000.
Η ολοκλήρωση της καταμέτρησης των ψήφων στην Φλώριδα, που κατάφεραν να καθυστερήσουν οι Ρεπουμπλικάνοι για σχεδόν ένα χρόνο, έδειξε ότι ήταν ο Γκορ που εν τέλει κέρδισε τους περισσότερους ψήφους στην πολιτεία της Φλώριδα. Είναι πραγματικά εντυπωσιακό το γεγονός ότι δεν το γνωρίζουν περισσότερα άτομα αυτό, και όποιος ενδιαφέρεται μπορεί να επικοινωνήσει μαζί μου ή να ψάξει στο διαδίκτυο για να βρει τα στοιχεία.
Η αλήθεια όμως είναι ότι δεν θα καταφέρουμε τίποτα μέχρι να δημιουργήσουμε ένα αξιόπιστο εκλογικό σύστημα. Και το λέω αυτό σαν άτομο που έχει χάσει κάθε πίστη του προς τα δύο κυρίαρχα πολιτικά κόμματα στις Ηνωμένες Πολιτείες. Γνωρίζω πολύ καλά ότι τα δύο αυτά κόμματα έχουν τεράστιες ομοιότητες όσον αφορά τις θέσεις τους για οικονομικά θέματα, για πολεμικά θέματα, και επίσης για πολλά άλλα θέματα. Το καταλαβαίνω πολύ καλά αυτό. Όμως, σε μία χώρα όπως τις Ηνωμένες Πολιτείες, το ενδεχόμενο μίας εναλλακτικής ανατροπής αλλαγής της πολιτικής κατεύθυνσης της χώρας δια μέσου μίας επανάστασης στους δρόμους, είναι απλά ανύπαρκτο.
Για να έρθει η αλλαγή πρέπει να υπάρχει ένα αξιόπιστο εκλογικό σύστημα, αλλά εφόσον οι Ρεπουμπλικάνοι, με την συναίνεση του Δημοκρατικού κόμματος, διατηρούν το πλήρη έλεγχο του εκλογικού συστήματος και έχουν την δυνατότητα να επιβάλλουν τα δικά τους άτομα σε αντίθεση με τη θέληση των ψηφοφόρων και να ακολουθούν πολιτικές με τις οποίες η πλειοψηφία των πολιτών διαφωνεί κάθετα, τότε θα έχουμε μεγάλο πρόβλημα.
Επιτρέψτε μου να προσθέσω ότι σε τρεις πολιτείες των Ηνωμένων Πολιτειών υπάρχουν κυβερνήτες που εφαρμόζουν μία ακραία νεοφιλελεύθερη πολιτική. Μιλάω για τις πολιτείες του Ουισκόνσιν, του Οχάιο, και του Μίσιγκαν. Αυτοί οι τρεις κυβερνήτες αντιπροσωπεύουν το λεγόμενο “Tea Party” με την υποστήριξη της οικογένειας Κοχ. Διαλύουν τις συνδικαλιστικές οργανώσεις των δημόσιων υπαλλήλων, στοχοποιούν την δημόσια παιδεία, και προωθούν ακραίες πολιτικές παρά το γεγονός ότι και στις τρεις αυτές πολιτείες, η πλειοψηφία των ψηφοφόρων αντιπροσωπεύει την εργατική τάξη και τις συνδικαλιστικές οργανώσεις.
Ιδίως η πολιτεία του Ουισκόνσιν έχει μία μακρά προοδευτική προϊστορία. Υπάρχουν ενδείξεις και στις τρεις περιπτώσεις ότι οι κυβερνήτες και άλλοι υψηλόβαθμοι αξιωματούχοι πολύ απλά δεν κέρδισαν τις εκλογές. Υπάρχουν πάρα πολλές ενδείξεις, από τα exit poll και άλλα στατιστικά στοιχεία που δείχνουν ότι τα εκλογικά αποτελέσματα ήταν νοθευμένα. Και όμως, σχεδόν κανένας δεν τα συζητάει αυτά τα θέματα, για τους ίδιους λόγους για τους οποίους τα βιβλία που συζητούσαμε νωρίτερα παραμένουν άγνωστα για το μεγαλύτερο ποσοστό του κοινού. Αυτές οι συζητήσεις ουσιαστικά έχουν στιγματιστεί ως “τρελές”.
Ένα από τα επόμενα βιβλία της σειράς της “Απαγορευμένης Βιβλιοθήκης” που θα κυκλοφορήσει τον Αύγουστο έχει τίτλο “Η Εκλογική Απάτη,” από τους Πήτερ και Κένεθ Κόλιερ. Αυτό το βιβλίο κυκλοφόρησε για πρώτη φορά στα μέσα της δεκαετίας του ’90, και ήταν το πρώτο βιβλίο που εξερεύνησε, με μεγάλη και φρικτή λεπτομέρεια, τη νοθεία και το στήσιμο των εκλογικών αναμετρήσεων με ηλεκτρονικά μέσα, ακόμα και τότε.
Μάλιστα, οι συγγραφείς αυτού του βιβλίου αναγκάστηκαν να κυκλοφορήσουν μόνοι τους το βιβλίο, καθώς κανένας εκδοτικός οίκος δεν το δεχόταν, παρόλο που ήταν εξαιρετικά καλογραμμένο και καλά τεκμηριωμένο. Κάθε φορά που πλησιάζουν οι εκλογές στις Ηνωμένες Πολιτείες όλοι μιλούν για τους υποψήφιους, τις πιθανότητες τους να νικήσουν, τις στρατηγικές που ακολουθούν, τα δημογραφικά στοιχεία των ψηφοφόρων κτλ., αλλά όλα αυτά είναι δευτερεύουσας σημασίας σε σχέση με το γεγονός ότι το εκλογικό μας σύστημα είναι διεφθαρμένο.
ΜΝ: Μιλάμε με τον επιστήμονα και συγγραφέα Mark Crispin Miller εδώ στο Διάλογος Radio για την συνέντευξη της εβδομάδας, και Μαρκ, αναφορικά με την καταπολέμηση αυτού του διεφθαρμένου συστήματος και αυτές τις περιπτώσεις εκλογικής απάτης, ποιο ρόλο πιστεύετε ότι μπορούν να παίξουν τα λαϊκά κινήματα για να αποφέρουν την αλλαγή, τόσο στις Ηνωμένες Πολιτείες, όσο και στην Ευρώπη και αλλού;
Παραδείγματος χάριν, είχαμε εκλογές στην Ελλάδα πριν λίγους μήνες και κέρδισε μία καινούρια κυβέρνηση που είχε υποσχεθεί ελπίδα και αλλαγή στους ψηφοφόρους, αλλά που τώρα έχει κάνει πίσω σε πολλές από τις βασικές προεκλογικές της δεσμεύσεις. Τι θα μπορούσαν να κάνουν τα κινήματα πολιτών κατά τη γνώμη σας για να αποδώσουν ευθύνες στους πολιτικούς τους και στο ευρύτερο πολιτικό σύστημα;
ΜΚΜ: Αυτό είναι ένα πολύ καλό ερώτημα. Αν μου επιτρέπεται, καθώς μιλάω στη θέση του ξένου παρατηρητή, η Ελλάδα βρίσκεται στη δεινή θέση που βρίσκεται σήμερα ακριβώς επειδή αντιστάθηκε. Είναι η μόνη χώρα όπου οι πολίτες της έχουν αντισταθεί σε τόσο μεγάλο βαθμό. Και στη συνέχεια, μία φερόμενη ως εναλλακτική κυβέρνηση νίκησε στις εκλογές, και φαίνεται ότι νίκησε δίκαια, με την υποστήριξη ενός πληθυσμού που είχε κουραστεί το πολιτικό κατεστημένο που υπήρχε. Και όμως, αυτό που βλέπουμε τώρα είναι το πισωγύρισμα αυτής της κυβέρνησης.
Παρόμοια πράγματα έχουν συμβεί σε όλη την Ευρώπη, όπου τα φερόμενα ως σοσιαλιστικά κόμμα, από τη δεκαετία του ’70 και έπειτα, έχουν προδώσει τους ψηφοφόρους τους. Έχει συμβεί στη Γαλλία, στην Βρετανία, στη Γερμανία, και αλλού, και έχει συμβεί με την άμεση βοήθεια των Ηνωμένων Πολιτειών και των μυστικών υπηρεσιών της. Έχουμε δει την επιβολή της νεοφιλελεύθερης τάξης ενάντια στη θέληση των ψηφοφόρων, ακόμα και σε χώρες όπου οι ψηφοφόροι έχουν το δικαίωμα να πιστεύουν ότι ο ψήφος τους πραγματικά μέτρησε.
Οπότε πιστεύω ότι δύο πράγματα πρέπει να γίνουν: πρώτον, πρέπει να ακολουθήσει η επανάκτηση της έννομης εκλογικής δημοκρατίας, σίγουρα στις Ηνωμένες Πολιτείες και σε άλλες χώρες επίσης, ιδίως σε χώρες όπου έχει εφαρμοστεί η ηλεκτρονική ψηφοφορία. Πρέπει να σημειωθεί ότι στην Ολλανδία, στην Ιρλανδία και στη Γερμανία, επιχείρησαν να εφαρμόσουν την ηλεκτρονική ψηφοφορία, και στις τρεις περιπτώσεις επέστρεψαν στα χάρτινα ψηφοδέλτια, που θεωρώ ότι είναι μονόδρομος. Υ
πάρχει ένα βιβλίο που θα προτείνω στους ακροατές σας, από τον ακτιβιστή Τζόναθαν Σαίμον, με τίτλο “Code Red”. Είναι ένα εξαιρετικό βιβλίο που μόλις κυκλοφόρησε που αφορά το διεφθαρμένο εκλογικό σύστημα των Ηνωμένων Πολιτειών, και όσοι ενδιαφέρονται για την διατήρηση της έννομης δημοκρατικής τάξης στην χώρα τους, θα έπρεπε να το διαβάσουν, για να προειδοποιηθούν για το τι μπορεί να ακολουθήσει στις χώρες τους.
Πέραν όμως από αυτή τη συζήτηση για την αξιοπιστία των εκλογών, το θέμα του ερωτήματος σας είναι εξαιρετικά σοβαρό. Τα λαϊκά κινήματα είναι σημαντικά και απαραίτητα στην δημοκρατία μας. Αντιπροσωπεύουν, κατά την άποψη μου, την δημοκρατία. Είναι απαραίτητο να υπάρχει μία ενεργή πλειονοψηφία πολιτών που δεν θα δεχτεί τη μη τήρηση των προεκλογικών δεσμεύσεων των κυβερνήσεων τους. Κάτι παρόμοιο είχε συμβεί μάλιστα στις Ηνωμένες Πολιτείες όταν η ξεκάθαρη πλειοψηφία των ψηφοφόρων πίστεψε ότι ο Μπάρακ Ομπάμα θα έφερνε μία…όχι ακριβώς ριζοσπαστική, αλλά σίγουρα σημαντική αλλαγή από τις πολιτικές του Μπους και του Τσένει.
Για να σας πω την αλήθεια, εγώ προσωπικά δεν το πίστεψα αυτό…προέρχομαι από το Ιλινόις, όπου ήταν γερουσιαστής ο Ομπάμα, και γνώριζα αρκετά για το παρελθόν του για να καταλάβω ότι οι υποσχέσεις του δεν ήταν αληθινές. Όμως, η αλήθεια είναι ότι κέρδισε τις εκλογές με βάση αυτές τις υποσχέσεις, και μάλιστα ως αφροαμερικανός, καθώς το επιτελείο του τον παρουσίασε ως μία σημαντική αποχώρηση από το πολιτικό status quo που επικρατούσε μέχρι τότε και ιδίως από τον Μπους και τον Τσένει, που δεν είχαν κερδίσει ποτέ τις εκλογές. Και όμως, παρόλα αυτά, έχουμε δει τη κυβέρνηση του Ομπάμα να έχει ξεπεράσει την κυβέρνηση του Μπους και του Τσένει όσον αφορά όλες τις χειρότερες πολιτικές και πρακτικές που ακολουθούσε που οδήγησαν τους ψηφοφόρους να αναζητήσουν μία εναλλακτική επιλογή.
Πραγματικά πιστεύω ότι πρέπει να υπάρξει ένα ευρύτερο και εντονότερο λαϊκό κίνημα στις Ηνωμένες Πολιτείες για να αλλάξει το εκλογικό σύστημα και να λειτουργήσει εναντίων αυτά τα μεγάλα συμφέροντα που μας οδηγούν σε μεγάλη οικονομική ανισότητα και σε ένα τρόπο επιβίωσης που θυμίζει τη δουλοπαροικία για τη πλειοψηφία των Αμερικανών. Πιστεύω επίσης ότι αυτό πρέπει να συμβεί με τα λαϊκά κινήματα των άλλων χωρών, πρέπει να συνεχίσουν και να εντείνουν τις προσπάθειες τους και να συνεργαστούν για να δημιουργήσουν ένα πραγματικά παγκόσμιο κίνημα. Το πιστεύω αυτό πραγματικά και πιστεύω ότι είναι εξαιρετικά μεγάλης σημασίας.
Επίσης, πιστεύω ότι οι κάτοικοι μεγάλων πόλεων παγκοσμίως πρέπει να ενωθούν, να οργανωθούν και να αντιδράσουν στην υπερανάπτυξη που προωθεί το νεοφιλελεύθερο σύστημα στις πόλεις τους, που οδηγεί στην καταστροφή των γειτονιών και την αντικατάσταση τους από μεγάλους ουρανοξύστες και πολυτελή συγκροτήματα διαμερισμάτων και τουριστικών αξιοθέατων που ανήκουν στην ελίτ και χρησιμοποιούνται για να αποσπάσουν ακόμα μεγαλύτερα κέρδη.
Αυτή η πολιτική έχει καταστροφικές κοινωνικές, οικονομικές, και περιβαλλοντικές συνέπειες παγκοσμίως, στη Κίνα, στη Ρωσία, στη Βόρεια Αφρική, σε όλη την Ευρώπη, και εδώ που βρίσκομαι εγώ τώρα, στη Νέα Υόρκη, μία πόλη που κάποτε ήταν προσιτή για τα φτωχότερα στρώματα και που ήταν οικονομικά ποικιλόμορφη, αλλά που τώρα είναι όλο και περισσότερο μία πόλη όπου κυριαρχούν οι νέοι ουρανοξύστες και τα νέα πολυτελή διαμερίσματα που ανήκουν στους απανταχού δισεκατομμυριούχους, που τα αγοράζουν όχι για να μείνουν, αλλά σαν επένδυση και σαν καταφύγιο σε περίπτωση που οι δικές τους χώρες τους καταδιώξουν για τα εγκλήματα και το ξέπλυμα χρήματος που διαπράττουν.
Πιστεύω ότι η αντικατάσταση ενός υγιείς αστικού περιβάλλοντος από ένα μη βιώσιμο και δυσβάσταχτο μοντέλο ανάπτυξης πρέπει να σταματήσει, και αυτό μπορεί να συμβεί μόνο μέσα από μαζικά κινήματα από κατοίκους πόλεων σε όλο το κόσμο και την αμοιβαία συνεργασία αυτών των κινημάτων. Πιστεύω ότι αυτή είναι η μόνη μας ελπίδα πλέον.
ΜΝ: Είμαστε στον αέρα με τον επιστήμονα και συγγραφέα Mark Crispin Miller εδώ στο Διάλογος Radio για την συνέντευξη της εβδομάδας, και Μαρκ, ένα τελευταίο θέμα που θα ήθελα να συζητήσουμε πριν κλείσουμε την σημερινή μας συνέντευξη αφορά την παιδεία. Είσαστε καθηγητής στο πανεπιστήμιο της Νέας Υόρκης…ποια είναι η άποψη σας για τις επιπτώσεις του νεοφιλελευθερισμού στην παιδεία και ιδιαίτερα στην πρόσβαση του κοινού στην παιδεία, στο κόστος των διδάκτρων, και στην απαξίωση των ανθρωπιστικών επιστημών;
ΜΚΜ: Σίγουρα Μιχάλη θα μπορούσαμε να αφιερώσουμε μία ολόκληρη συνέντευξη μόνο σε αυτό το θέμα, ιδίως επειδή τυχαίνει να συμμετέχω στο κίνημα του καθηγητικού σώματος εναντίων στη νεοφιλελεύθερη εισβολή που είναι σε εξέλιξη αυτό το καιρό στο πανεπιστήμιο μου. Θα σας πω ότι το Πανεπιστήμιο της Νέας Υόρκης αντιπροσωπεύει όλα τα δεινά που βλέπουμε πλέον στον τομέα της ανώτατης εκπαίδευσης στις Ηνωμένες Πολιτείες, και αυτά τα δεινά που βλέπουμε στις Ηνωμένες Πολιτείες επίσης υπάρχουν στην ανώτατη εκπαίδευση σε παγκόσμια βάση.
Έχουμε πανεπιστήμια όπου όλο και περισσότερο κυριαρχούν άτομα που προέρχονται από τα hedge fund, μεγαλοδικηγόροι, μεγαλοεργολάβοι, και τραπεζίτες της Wall Street. Δεν νομίζω να υπάρχει άλλο πανεπιστήμιο στον κόσμο όπου γίνεται αυτό στο βαθμό που γίνεται στο Πανεπιστήμιο της Νέας Υόρκης, όπου το διοικητικό συμβούλιο, που απαρτίζεται από 90 μέλη, δεν συμπεριλαμβάνει ούτε έναν καθηγητή, ούτε ένα μέλος της ακαδημαϊκής κοινότητας. Όλοι τους είναι τραπεζίτες και νεοφιλελεύθεροι, και αυτό έχει καταστροφικές συνέπειες για το πανεπιστήμιο.
Το Πανεπιστήμιο της Νέας Υόρκης είναι πλέον το ακριβότερο πανεπιστήμιο στις Ηνωμένες Πολιτείες όσον αφορά τα δίδακτρα που πληρώνουν οι φοιτητές, ενώ προσφέρει την χειρότερη οικονομική στήριξη προς τους φοιτητές. Οι φοιτητές μας έχουν, κατά μέσο όρο, 40% υψηλότερα χρέη από φοιτητικά δάνεια σε σχέση με το μέσο όρο στις Ηνωμένες Πολιτείες. Το 70% των μαθημάτων μας διδάσκεται πλέον από καθηγητές μερικής απασχόλησης, που έχουν δικό τους συνδικάτο, και από συμβασιούχους που εργάζονται με πλήρη απασχόληση αλλά που δεν έχουν δική τους συνδικαλιστική οργάνωση, που αναγκάζονται να διδάσκουν ένα υπερβολικά μεγάλο αριθμό μαθημάτων ενώ πρέπει ταυτοχρόνως να παράγουν επιστημονικό έργο και να συμμετέχουν σε πανεπιστημιακές επιτροπές, ενώ οι αποδοχές τους είναι κατά πολύ μικρότερες από αυτές των μόνιμων καθηγητών.
Σημειώνω επίσης ότι ο αριθμός των μόνιμων καθηγητών συνεχώς μειώνεται, καθώς η διοίκηση και το διοικητικό συμβούλιο του πανεπιστημίου δεν το επιθυμεί, δεν θέλουν να δίνουν μεγάλους μισθούς και δεν θέλουν να υπάρχουν καθηγητές που έχουν μία μόνιμη έδρα και που συνεπώς θα αισθάνονται την ελευθερία και την ασφάλεια να αντιστέκονται.
Ξέρετε, το NYU έχει αυτά τα περιβόητα παραρτήματα στο Αμπού Ντάμπι και στη Σαγκάη όπου η ελευθερία έκφρασης αλλά και η ακαδημαϊκή ελευθερία είναι ανύπαρκτες ιδέες. Αυτή τη κατασταλτικότητα ήθελε να την μεταφέρει το διοικητικό συμβούλιο στο NYU και εδώ στη Νέα Υόρκη, και υπάρχουν άπειρα παραδείγματα όπου καθηγητές και φοιτητές έχουν φιμωθεί, έστω με λιγότερο εντυπωσιακό τρόπο από αυτό που βλέπουμε στα Ηνωμένα Αραβικά Εμιράτα.
Οπότε το ερώτημα που προκύπτει είναι…τι μπορούν να κάνουν για αυτό οι ακαδημαϊκοί; Αυτό που πιστεύω εγώ είναι ότι, όπως με τα φτωχότερα στρώματα που αναγκάζονται να εγκαταλείψουν τις μεγάλες πόλεις λόγω της μεγάλης αύξησης του κόστους ζωής, βλέπουμε τους καθηγητές να εργάζονται όλο και περισσότερο για όλο και μικρότερες αποδοχές, ενώ οι φοιτητές πιέζονται επίσης όλο και περισσότερο και έχουν να επιλέξουν ανάμεσα σε μαθήματα που είναι όλο και λιγότερο κριτικά και που απλά λειτουργούν σαν διαπιστευτήρια για να βρουν στη συνέχεια θέση εργασίας μέσα στη νεοφιλελεύθερη μηχανή. Και στις δύο περιπτώσεις, αυτό που πρέπει να κάνουμε είναι να οργανωθούμε, να συνεργαστούν οι καθηγητές και οι φοιτητές, κάτι που ήδη έχει ξεκινήσει εδώ στο πανεπιστήμιο μου. Πρέπει να ενώσουμε τις δυνάμεις μας και να πούμε όχι σε αυτή τη νέα τάση.
Μάλιστα, ένα πολύ ισχυρό κίνητρο για να γίνει αυτό, είναι το πρόβλημα των φοιτητικών δανείων, που έχουν εκτοξευτεί και πλέον αποτελούν το μεγαλύτερο κομμάτι ιδιωτικού χρέους στις Ηνωμένες Πολιτείες, ξεπερνώντας ακόμα και το καταναλωτικό χρέος. Το σύνολο των φοιτητικών δανείων έχει ξεπεράσει το ένα τρισεκατομμύριο δολάρια στις Ηνωμένες Πολιτείες, ενώ οι φοιτητές ουσιαστικά δεν μπορούν δια νόμου να κηρύξουν πτώχευση πάνω στο φοιτητικό τους χρέος όταν πια δεν μπορούν να τα βγάλουν πέρα εξαιτίας αυτού του υπέρογκου χρέους που κουβαλούν.
Οι απόφοιτοι μας ουσιαστικά ξεκινούν μία ζωή υποδούλωσης μέχρι τελευταίας πνοής εξαιτίας αυτού του υπέρογκου χρέους. Υπάρχουν κινήματα και ομάδες που έχουν δημιουργηθεί στις Ηνωμένες Πολιτείες για αυτό το θέμα, και εμείς οι καθηγητές συνεργαζόμαστε μαζί τους εδώ στο Πανεπιστήμιο της Νέας Υόρκης, αλλά πιστεύω ότι η ανώτατη παιδεία στις Ηνωμένες Πολιτείες αλλά και παγκοσμίως πλέον βιώνει μία τεράστια και πρωτοφανής κρίση, εξαιτίας αυτών των τζογαδόρων που έχουν εισβάλλει στα ιδρύματα ανώτατης εκπαίδευσης με στόχο όχι την προώθηση της εκπαίδευσης, που πλέον έχει γίνει αγνώριστη, αλλά την απόσπαση του μεγαλύτερου δυνατού κέρδους από τους πελάτες τους και τη δημιουργία μίας γενιάς ανθρώπων που δεν γνωρίζουν αρκετά για το τι συνέβη γύρω τους για να μπορούν να το αμφισβητήσουν και να αντιδράσουν. Επιθυμούν αυτοί οι τζογαδόροι τη μετατροπή της εκπαίδευσης σε κάτι απολιτικό, κάτι άκριτο, ένα σύστημα που χαρακτηρίζει όλα αυτά που συζητάμε ως τρέλα και ως θεωρίες συνωμοσίας.
Πιστεύω ότι πρέπει να επιστρέψουμε στο πνεύμα που επικρατούσε στις Ηνωμένες Πολιτείες και αλλού, σε χώρες όπως τη Γαλλία και την Ελλάδα, την δεκαετία του ’60 και του ’70, όταν υπήρχαν ευρύτερα και κριτικά φοιτητικά κινήματα που υποστήριζαν μία πιο ανθρωπιστική και ελκυστική εκπαίδευση. Είναι δύσκολο όμως να το κάνουμε αυτό σήμερα, ακριβώς εξαιτίας του δυσβάσταχτου χρέους που κουβαλούν τόσοι φοιτητές. Πολλοί φοιτητές μου λένε ότι παραδόξως, εξαιτίας του χρέους τους, φοβούνται να αντιδράσουν ή να αντισταθούν επειδή φοβούνται ότι θα χάσουν μία υποτροφία ή ότι οι πιθανότητες τους να βρουν μία θέση εργασίας αργότερα, που ήδη είναι ελάχιστες, θα μειωθούν ακόμα περισσότερο.
Οπότε όταν μιλάμε για λαϊκά κινήματα και μαζικές αντιδράσεις στην επικρατούσα κατάσταση, πρέπει να λάβουμε υπόψιν το περιοριστικό ρόλο του χρέους, που εκτός από τις οικονομικές συνέπειες του έχει και έντονες ψυχολογικές επιπτώσεις. Πιστεύω ότι όσο το περισσότερο συζητάμε ανοιχτά αυτά τα θέματα, τόσο το περισσότερο μπορούμε να οργανωθούμε και να αντισταθούμε, να απαιτήσουμε τη διαγραφή του φοιτητικού χρέους. Αυτή θα είναι η σωτηρία μας, και πιστεύω ότι είναι εφικτό να γίνει αυτό.
ΜΝ: Κλείνοντας, που μπορούν οι ακροατές μας να μάθουν περισσότερες πληροφορίες για εσάς και για το συγγραφικό σας έργο;
ΜΚΜ: Η δική μου ιστοσελίδα ονομάζεται “News From Underground” και βρίσκεται στο markcrispinmiller.com. Τα βιβλία μου βρίσκονται στο Amazon και αλλού, ενώ η ιστοσελίδα μου αποτελεί άλλη μία προσπάθεια να παρουσιάσω ενδιαφέρουσα θέματα από όλο το κόσμο που δεν έχουν καλυφθεί επαρκώς από τα κυρίαρχα μέσα ενημέρωσης και επίσης, πρέπει να τονίσω, από τα φερόμενα ως αριστερά μέσα ενημέρωσης. Από τότε που ξεκίνησα εγώ να προωθώ αυτά τα σημαντικά έργα που αξίζουν να ακουστούν και που έχουν φιμωθεί στο παρελθόν, έχω παρατηρήσει ότι πολλοί δήθεν σύμμαχοι μου από την αριστερά φοβούνται να συζητήσουν αυτά τα θέματα, οπότε και εγώ δεν βλέπω πλέον αυτά τα θέματα μέσα στο διχασμό αριστεράς-δεξιάς.
Πιστεύω ότι το θέμα της ελευθερίας της έκφρασης ξεπερνάει την πολιτική ταξινόμηση, καθώς πιστεύω ότι πολλά από τα αριστερά μέσα ενημέρωσης και πολλά από τα άτομα της αριστεράς πλέον ελέγχονται κατά κάποιο τρόπο, πολλές φορές από τους χρηματοδότες τους, καθώς παίρνουν χρηματοδότηση από συγκεκριμένα ιδρύματα που δεν επιθυμούν την ανοιχτή συζήτηση συγκεκριμένων θεμάτων. Οπότε θεωρώ ότι είμαι κάπως πιο ριζοσπαστικός όσον αφορά τις αντιλήψεις μου για το τι είναι επιτρεπτά θέματα προς συζήτηση και μάλιστα, ποια θέματα επιβάλλεται να συζητήσουμε ανοιχτά, και θεωρώ ότι εγώ ανήκω πλέον σε μία ομάδα ανθρώπων που δεν ανήκει ξεκάθαρα ούτε στην αριστερά, ούτε στην δεξιά. Απλά αυτό που πιστεύω είναι στην αποκατάσταση της πολιτικής δημοκρατίας και την ανακάλυψη της οικονομικής δημοκρατίας.
Αλλιώς, για να είμαι απολύτα ειλικρινής, πιστεύω ότι ο πλανήτης μας είναι καταδικασμένος, ότι υπάρχουν περιβαλλοντικές συνέπειες των πολιτικών που ακολουθούμε που εν τέλει θα είναι καθοριστικές. Οπότε πιστεύω ότι οι λογικοί άνθρωποι δεν έχουν άλλη επιλογή παρά να συμμετέχουν και αυτοί στις προσπάθειες αυτές. Δεν είναι απλά μία ταξική πάλη…είναι και αυτό, αλλά είναι επίσης μία μάχη για την επιβίωση της ανθρωπότητας. Οπότε θα χαρώ πολύ να μιλήσω με οποιοδήποτε άτομο που θέλει να συζητήσει περαιτέρω τα θέματα για τα οποία μιλήσαμε σήμερα ή που έχει να προτείνει κάποιο βιβλίο που μπορεί να αναδημοσιευθεί μέσω της σειράς της Απαγορευμένης Βιβλιοθήκης.
ΜΝ: Λοιπόν Μαρκ, σας ευχαριστούμε πολύ που πήρατε το χρόνο να μας μιλήσετε σήμερα εδώ στο Διάλογος Radio, και καλή συνέχεια με όλες τις προσπάθειες σας.
MCM: Εγώ σας ευχαριστώ, είμαι πάντα στη διάθεση σας.
Ζητούμε συγνώμη για τυχόν λάθη που έγιναν κατά τη διάρκεια απομαγνητοφώνησης της συνέντευξης.
Διάλογος
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου