Η αβάσιμη, όπως δυστυχώς αποδείχθηκε, υπεραισιοδοξία της νέας ελληνικής Κυβέρνησης, την οδήγησε αμέσως μετά την ανάληψη της εξουσίας, σε αδιέξοδο που δεν έχει λύση, εκτός και αν αποφασίσει να συρρικνώσει το σύνολο των προεκλογικών της υποσχέσεών σε ένα οδυνηρό δίλημμα, επί του οποίου θα κληθούν να πάρουν θέση οι Έλληνες ψηφοφόροι[1]. Αναφέρομαι στην εγγενή αδυναμία ταυτόχρονης υλοποίησης των προεκλογικών υποσχέσεων του ΣΥΡΙΖΑ, αφενός δηλαδή στον περιορισμό της προϊούσας εξαθλίωσης του λαού, και αφετέρου της παραμονής στην Ευρωζώνη. Είναι πια πέρα για πέρα ξεκάθαρο ότι οι Έλληνες διαπραγματευτές υπερτίμησαν τις δυνατότητές τους πειθούς, αλλά και εντυπωσιασμού των δανειστών και, αντιθέτως, αντιμετώπισαν
