Αφήσαμε πίσω μας ένα χρόνο που μάλλον όλοι μας θέλουμε να ξεχάσουμε. Ήταν το δίχως άλλο ένας χρόνος μεγάλων απογοητεύσεων, διαψεύσεων, απωλειών, ένας χρόνος ψευδών και απάτης, ένας χρόνος εθνικής ασυναρτησίας - σίγουρα ο πλέον επώδυνος της μεταπολίτευσης. Η «πρώτη φορά Αριστερά» έφερε στην επιφάνεια την συντριπτική της ανυπαρξία και κυρίως αποκάλυψε τον στυγνό κυνισμό της λαμβάνοντας μέτρα που καμιά άλλη κυβέρνηση δεν θα τολμούσε να εφαρμόσει. Επίσης, γίναμε μάρτυρες της θηριώδους της δίψας για εξουσία και του ακραίου πολιτικού αμοραλισμού της μέσα από την πιο απίθανη συμμαχία με την «ψεκασμένη» ακροδεξιά. Συνέβησαν τόσα πολλά και σε τόσο μικρό διάστημα - με αλλεπάλληλες αχρείαστες εκλογές και πολιτικές εξελίξεις - που η ελληνική κοινωνία δεν μπόρεσε ούτε να τα κατανοήσει στην διάστασή τους ( παρά μόνο τα μέτρα που αφορούσαν άμεσα την τσέπη της και αυτά δεν ήταν λίγα…) ούτε πολύ περισσότερο να τα αφομοιώσει, να τα αξιολογήσει, να τα κρίνει.
