Η ελληνική κρίση χρέους έφερε διά της βίας στον δημόσιο διάλογο μια συζήτηση που ουσιαστικώς δεν έγινε ποτέ. Από την δημοσίευση της έκθεσης της Επιτροπής Ντελόρ τον Απρίλιο του 1989 και μέχρι την επίσημη εισδοχή της Ελλάδας στην ευρωζώνη τον Ιούνιο του 2000 (περνώντας από την ψήφιση της Συνθήκης του Μάαστριχτ τον Ιούλιο του 1992), ελάχιστες ήταν οι φωνές που αναδείκνυαν τις προβληματικές πλευρές του εγχειρήματος. Το ζήτημα είχε τεθεί σε ανύποπτο χρόνο από τον Κώστα Κόλμερ το 2000,1 ο οποίος μάλιστα είχε επανέλθει με δεύτερο βιβλίο το 2005.2 Ο Κόλμερ απεδείχθη εν πολλοίς ορθός, όμως η κριτική του ήλθε υπερβολικά νωρίς, όταν δηλαδή το σύστημα της παγκοσμιοποίησης δεν είχε περιέλθει σε εμφανή κρίση.
