Η Ελλάδα στη θηλιά του Ευρώ-Ένα κουστούμι που δεν της ταιριάζει

Της Κάισα Έκις Έκμαν

Tο άρθρο που ακολουθεί δημοσιεύτηκε πέρισυ στις 8 Αυγούστου 2011 στη  σουηδική εφημερίδα Dagens Nyheter, ναυαρχίδας του σουηδικού τύπου, και περιγράφει την κατάσταση στην Ελλάδα αντικειμενικά, κόντρα στην κυρίαρχη προπαγάνδα των ευρωπαϊκών ΜΜΕ. Σήμερα είναι επίκαιρο ακόμα περισσότερο.

Πώς θα νιώθαμε αν όλα όσα μας ανήκαν πουλιόνταν για να ξεπληρώσουμε δάνεια από τα οποία δεν είδαμε ποτέ όφελος; Αν οι μισθοί μας μειώνονταν στο μισό και τα λεφτά πήγαιναν κατευθείαν σε ξένες τράπεζες; Και αν εμείς, ενώ προετοιμαζόμασταν να ζήσουμε στο όριο διαβίωσης, ως επιστέγασμα όλων αποκαλούμασταν τεμπέληδες και κακομαθημένοι; Αν κάποιος εξοικειωθεί με αυτή την κατάσταση, μπορεί να αποκτήσει μια ιδέα πώς είναι να είσαι Έλληνας αυτή τη στιγμή. Έχω μόλις επιστρέψει από την Ελλάδα. Σε μία χώρα που βρίσκεται σε κρίση επικρατεί μια ιδιαίτερη ατμόσφαιρα. Μια καχεξία και απελπισία, αναμεμιγμένη με την πολιτική αφύπνιση που ακολουθεί μεγάλα γεγονότα και προκαλεί ευφορία. Ξαφνικά, οι χαμηλοί μισθοί και η δυσκολία πληρωμής των λογαριασμών, από ατομικό πρόβλημα του καθενός, απέκτησαν κοινό πολιτικό περιεχόμενο.

Ο μύθος για τις ευθύνες του Ανδρέα Παπανδρέου για τη σημερινή οικονομική καταστροφή

Η σημερινή οικονομική τραγωδία της χώρας προφανώς μπορεί και πρέπει να συνδεθεί με αίτια και ονοματεπώνυμα. Έχει βρεθεί ο κυρίως ένοχος. Είναι ο Ανδρεάς Παπανδρέου. Τα βέλη των συστημικών κατηγόρων, κάνουν μια μεγάλη χρονολογική παράκαμψη τριάντα ολόκληρων ετών και στοχεύουν την οκταετία 1981-88. Υποστηρίζουν με σοβαροφάνεια  ότι, τα δημόσια ελλείμματα απογειώθηκαν εκείνη την περίοδο, με κύρια ευθύνη τις τότε μεγάλες αυξήσεις στους μισθούς. Χρησιμοποιούν κατά το δοκούν όποια στατιστικά στοιχεία βολεύουν. Παραβλέπουν ότι τα «Greek statistics», ιδιαίτερα της περιόδου Σημίτη,  έχουν κάνει καταγέλαστη τη χώρα μας διεθνώς και είναι κατ΄ εξοχήν αναξιόπιστα.  Όπως και το γεγονός ότι, λόγω της εδώ μεγάλης παραοικονομίας, το ελληνικό ΑΕΠ ( Ακαθάριστο Εθνικό Προϊόν ), έχει επανειλημμένα αναθεωρηθεί και οι χρονολογικές συγκρίσεις είναι περίπου αδύνατες. Η έωλη Αντιαδρεϊκή προπαγάνδα, χρησιμοποιεί κουραστικά επαναλαμβανόμενη, το περίφημο «Τσοβόλα δώστα όλα». Ένα στιγμιαίο φραστικό  παιχνίδι του Α.Π. που προφανώς αφορούσε την ορμητικότητα του λόγου του Δημήτρη Τσοβόλα και όχι φυσικά την προτροπή για ανεξάντλητες παροχές. Αλλά και έτσι να το δει κανείς, μόνο ως παρορμητικός αστεϊσμός της στιγμής στέκει. Τελικά, για όσους επιμένουν να επιρρίπτουν επιλεκτικά ευθύνες σε περιόδους πριν από τριάντα χρόνια, απαλλάσσοντας έτσι τους  πραγματικούς υπεύθυνους των πρόσφατων εποχών, τους προτείνουμε να αναζητήσουν υπόλογους και στην εποχή του Χαρίλαου Τρικούπη και γιατί όχι στην   Τουρκοκρατία !

Για να μην ξεχνιόμαστε:η ροπή της χούντας στη διαφθορά

 

του Διονύση Ελευθεράτου Μια εξωφρενική «μόδα» των τελευταίων ετών τείνει να περιβάλλει με ιδιότυπο φωτοστέφανο τους πραξικοπηματίες της 21ης Απριλίου 1967! Απόρροια του αναπόφευκτου θυμού, αναμεμειγμένου όμως με άγνοια ή και σκοπιμότητα, η πολιτική (;) αυτή «μόδα» παράγει τη θεωρία ότι κατά την επταετή δικτατορία τέθηκε σε γύψο και... η διαφθορά. Ότι η χούντα φρουρούσε, σαν κέρβερος, το δημόσιο χρήμα και τις αρχές της «χρηστής διοίκησης»... Οι ίδιοι οι συνταγματάρχες δεν θα μπορούσαν να φανταστούν ότι στον 21ο αιώνα έμελλε να μνημονεύονται με ... επαίνους.«Εκείνοι τουλάχιστον δεν έκλεψαν», «δεν έκαναν περιουσίες», «ε, ρε Παπαδόπουλο που χρειάζονται τα σημερινά λαμόγια»... Από το 2010 κι εντεύθεν οι έπαινοι επεκτάθηκαν και στα της οικονομίας: «Επί χούντας ο κόσμος έτρωγε ψωμάκι», «αν δεν μιλούσες ζούσες καλά», «τότε δεν υπήρχε οικονομική κρίση στην Ελλάδα, όπως σήμερα». Λες και γνώρισε η μεταπολεμική Ευρώπη γενική κρίση ανάλογη της σημερινής, μέχρι το 1973... Θα ασχοληθούμε με τον πρώτο μύθο, αυτόν που σχετίζεται με τη διαφθορά. Για το δεύτερο επιφυλασσόμαστε – όλο και κάποια επέτειος θα μας δώσει αφορμή.

Έξοδος από το Μνημόνιο και το Ευρώ με νοικοκύρεμα και ανάπτυξη είναι η λύση

Θεόδωρος Κατσανέβας

Η ένταξή της Ελλάδας στο Ευρώ υποτίθεται ότι έγινε για την καλυτέρευση, αν όχι για την ευημερία της ελληνικής οικονομίας. Αλλά συνέβη ακριβώς το αντίθετο. Ποτέ στην μεταπολεμική περίοδο με τη δραχμή, δεν είχαμε υποστεί παρόμοια καταστροφή όπως η σημερινή. Η ανελέητη Τρόικα πιέζει για τη λήψη ακόμα πιο επαχθέστερων μέτρων που αποδέχεται ασμένως το εδώ  κατεστημένο. Το οποίο δείχνει να αγνοεί ότι στην Αργεντινή, εκείνος που δραπέτευσε με ελικόπτερο ήταν ο αντίστοιχος Σαμαράς ( Ντε Λα Ρούα) και όχι ο αντίστοιχος Τσίπρας.  Η παραμονή μας στο σκληρό Ευρώ, που ανατιμάται συνέχεια γιατί έτσι συμφέρει στη Γερμανία, σκοτώνει την ελπίδα για ανάσταση. Θα μας οδηγήσει μέσα στα επόμενα 5-10 χρόνια, σε αδυναμία ανάταξης των παραγωγικών μας δυνατοτήτων, σε διαιώνιση της μιζέριας και της φτώχειας, σε νέα ελλείμματα, σε νέα δάνεια, σε μόνιμη πολιτικοοικονομική υποτέλεια.

Η τραγωδία της Αργεντινής : μια πολύ διδακτική ιστορία

Του Θεόδωρου Κατσανέβα

Η τραγωδία της Αργεντινής, αντί να συνετίζει, διαστρεβλώνεται από το κραταιό πολιτικοδημοσιογραφικό σύστημα για να χρησιμοποιηθεί ως άλλοθι για αποτυχημένες συνταγές που εφαρμόζονται εδώ. Στην Αργεντινή, εκείνος που δραπέτευσε με ελικόπτερο στις  21/12/2001 ήταν ο αντίστοιχος Σαμαράς-κάτι το οποίο προσωπικά απευχόμαστε- και όχι ο αντίστοιχος Τσίπρας. Δύο μέρες πριν είχε εξαφανιστεί ο τότε Υπουργός  Οικονομικών, ο μισητός σήμερα από τους Αργεντίνους Ντομίγκο Καβάγιο, δηλ. ο αντίστοιχος Στουρνάρας και Παπακωσταντίνου μαζί.

Καμιά χώρα δε θέλει πλέον να ενταχθεί στο Ευρώ

Φεύγουν τροχάδην όλες οι χώρες της Ευρωπαϊκής Ένωσης που δεν είναι μέσα στην Ευρωζώνη από τον εφιάλτη της ένταξής τους σ΄αυτήν, τώρα που κατάλαβαν τι τους περιμένει. Πριν από λίγες ημέρες ο πρωθυπουργός της Βουλγαρίας Boyko Borisov και ο υπουργός Οικονομικών Simeon Djankov σε συνέντευξή τους στην Wall Street Journal, δήλωσαν ξεκάθαρα ότι η Βουλγαρία δεν επιθυμεί την ένταξή της στο Ευρώ. Αν ενταχθούμε τόνισαν « τα ρίσκα είναι πολλά και δε γνωρίζουμε  ποιοι θα είναι οι κανόνες σε ένα δύο χρόνια από τώρα και ότι.... υπάρχει ένα διευρυνόμενο χάσμα στην Ε.Ε.».

Οι ιδιοτελείς Μέρκλε και Σόιμπλε

Διάβασα στην καθημερινή μια σύντομη επιστολή του Στέλιου Ιδιομ. Κογχυλάκη για το ελληνικό χρέος. Με λίγα και απλά λόγηα, ο επιστολογράφος αναδεικνύει την αναλγησία και ιδιοτέλεια των Μέρκελ και Σόιμπλε και τα αδιέξοδα του Μνημονίου. Την παραθέτω χωρίς άλλα σχόλια.

Oσο η κ. Μέρκελ και ο κ. Σόιμπλε από πολιτική ιδιοτέλεια παραμένουν αμετακίνητοι, χωρίς ευρωπαϊκό όραμα, επιβάλλοντας τις παρωπίδες στη γερμανική κοινωνία, τόσο θα ταλανίζεται ο ελληνικός λαός από την ύφεση και τον κίνδυνο της χρεοκοπίας.

Προετοιμασία για έξοδο απο το ευρώ

Του Γιώργου Δελαστίκ. 

Αίσθηση προκάλεσε ο κεντρικός πρωτοσέλιδος τίτλος της «Φράνκφουρτερ Αλγκεμάινε», της κορυφαίας εφημερίδας του γερμανικού επιχειρηματικού κόσμου: «Οι τράπεζες εξοπλίζονται για την Ημέρα Χ. Προετοιμασίες για κατάρρευση της Ευρωζώνης. Μεγάλος σκεπτικισμός εξαιτίας της Ελλάδας!».

Η Φράνκφουρτερ Αλγκεμάινε είναι φυσικά συντηρητική εφημερίδα του κατεστημένου, αλλά σε καμιά περίπτωση δεν είναι «Μπιλντ» να γράφει εντυπωσιοθηρικά κατασκευασμένα ψέματα και ανοησίες. Από τη στιγμή που γράφει κάτι τέτοιο, είναι βέβαιο πως η κατάσταση είναι σοβαρή.

Η Κρίση του Ευρώ επιστρέφει απο τις διακοπές-άρθρο των New York Times( προσχώρησαν στη... συμμορία της δραχμής)

 

 

Sunday, September 2, 2012 

 

The Euro Crisis Is Back From Vacation

 

By ADAM DAVIDSON

In June, it seemed as if any day might bring about the collapse of the Greek economy and with it, the entire euro zone and its decade-old currency. Then in July and August, it seemed as if everyone was on vacation. Now they’re back — finance officials and political leaders have been flying all over Europe to meet with one another — and along with them the crisis that has been raging for the last two years. Here is a guide to the new season’s most intriguing (and terrifying) story lines.

Μικρή Ιστορία της Δραχμής

του Κώστα Μελά

Η μελέτη της ιστορίας της δραχμής , επιτρέπει να εξαχθούν χρήσιμα συμπεράσματα για τη  διαχρονική  συμπεριφορά  του εθνικού μας νομίσματος σε σχέση με το υπάρχον , κάθε εποχή , διεθνές νομισματικό  σύστημα (ΔΝΣ) που ως καθεστώς επικρατούσε σε διεθνές επίπεδο[1].

Η Ελλάδα , από τη στιγμή της εμφανίσεως της ως κρατική οντότητα εντάχθηκε στον διεθνή καταμερισμό  εργασίας. Πάντοτε , όπως το σύνολο των υπαρχόντων κρατικών οντοτήτων , ακολούθησε τόσο τα ισχύοντα Διεθνή Εμπορικά Καθεστώτα όσο και τα αντίστοιχα Διεθνή Νομισματικά - Συναλλαγματικά Καθεστώτα[2]  . Τα μεν πρώτα , ως γνωστόν  καθορίζουν το διεθνές θεσμικό πλαίσιο λειτουργίας της οικονομίας  ως προς τις εμπορικές και κεφαλαιακές ροές  μεταξύ των χωρών που διατηρούν συναλλαγές , ενώ τα δεύτερα καθορίζουν την αποθεματική βάση λειτουργίας του νομίσματος , την μετατρεψιμότητα  του ως προς αυτή αλλά και το αν η τιμή του νομίσματος  θα πρέπει να παραμένει σταθερή ή να κυμαίνεται σε σχέση με τα υπόλοιπα νομίσματα[3].