Είναι καιρός να αποφασίσει πλέον ο Ελληνικός λαός ποιον δρόμο θέλει να ακολουθήσει. Αυτόν της κόλασης της ευρωζώνης που βιώνουμε τα τέσσερα τελευταία χρόνια, χωρίς καμιά ελπίδα αναστροφής ; Ή την έξοδο από το ευρώ, την ανατροπή του Μνημονίου με την επιστροφή στη δραχμή, με αυτοδύναμη ανάπτυξη, εθνική αξιοπρέπεια, κοινωνική δικαιοσύνη. Για το σκοπό αυτό απαιτείται να διενεργηθεί δημοψήφισμα όπου οι υποστηρικτές των δύο απόψεων της παραμονής και της εξόδου από το ευρώ, θα έχουν ισοδύναμη πρόσβαση στα μέσα μαζικής ενημέρωσης. Κι’ αυτό για να δοθεί ειρηνικό τέλος στην αδιέξοδη πολιτική και οικονομική αβεβαιότητα που συγκλονίζει σήμερα όλη τη χώρα και η οποία μπορεί να οδηγήσει σε επικίνδυνους ατραπούς. Το ερώτημα που θα τεθεί να είναι συγκεκριμένο και σαφές : «Ναι στο Μνημόνιο με παραμονή στο ευρώ ή όχι στο Μνημόνιο και έξοδος από το ευρώ». Αν δοθεί επαρκές δημόσιο βήμα στους υποστηρικτές της δεύτερης άποψης, κάτι που σήμερα δε γίνεται, πιστεύω ότι η πλειοψηφία του ελληνικού λαού θα την υπερψηφίσει.
Εμπρός λοιπόν, τολμήστε αν σας βαστάει ΠαπαδημοΣτουρνάρηδες, εντολοδόχοι της ξένης κατοχής. Και όλοι εσείς τα φοβερά Παπαγαλάκια των εντολοδόχων της κατοχής, ελάτε εδώ να μιλήσουμε ανοιχτά στον ελληνικό λαό. Να δούμε πόσο κάκιστο είναι το κουστούμι του Ευρώ, κομμένο και ραμμένο στα μέτρα των βορείων και ειδικότερα της Γερμανίας των ΜερκελΣόϊμπλε,
η οποία παράγει ολιγοπωλειακά προϊόντα έντασης κεφαλαίου, υψηλής τεχνολογίας και καινοτομίας. Το κόστος αυτών των προϊόντων μπορεί να συμπιεστεί σε μεγάλο βαθμό και τα περιθώρια κέρδους να είναι τεράστια. Έτσι το σκληρό Ευρώ, αυτό το συγκεκαλυμμένο μάρκο, ευνοεί κυρίως τη χώρα δυνάστη της Ευρώπης, η οποία σωρεύει τεράστια συναλλαγματικά πλεονάσματα και κερδοσκοπεί από τη διαφορά των spreads. H οποία έχασε δύο πολέμους και κερδίζει τον τρίτο το σημερινό. Κάποτε πρέπει να μιλήσουμε με στοιχεία και όχι με αόριστη τρομολαγνία.
Η αναπτυξιακή πορεία των PIGS ( Portugal, Italy, Greece, Spain), διατηρείται σχετικά καλή πριν από την ένταξη στο Ευρώ, στην περίοδο 1999-2002, αλλά παίρνει την κατιούσα λίγο αργότερα. Το ίδιο περίπου ισχύει για τις περισσότερες χώρες της Ευρωζώνης και ειδικότερα για την Ιρλανδία, την Κύπρο, τη Σλοβενία, τη Σλοβακία, την Εσθονία, το Βέλγιο. Αντίθετα, χώρες έξω από την Ευρωζώνη όπως η Μ. Βρετανία, η Δανία, η Σουηδία, η Τσεχία, αλλά και η Βουλγαρία, η Ουγγαρία, η Πολωνία, η Ρουμανία, διατηρούν μια σταθερά ανοδική πορεία, με μερική κάμψη με την έλευση της κρίσης του 2009. Η Κίνα με το μαλακό γουάν αναπτύσσεται αλματωδώς, όπως και η Αργεντινή μετά την αποσύνδεση του νομίσματός της από το επίσης σκληρό, αν και λιγότερο από το Ευρώ, δολάριο. Χώρες έξω από την Ευρωπαϊκή Ένωση όπως η Νορβηγία, η Σερβία, η Τουρκία αντέχουν στην κρίση, όπως και η Ρωσία που δεν επιτρέπει την κυριαρχία του καζινοκαπιταλισμού. Τα συμπεράσματα αφήνονται στην κρίση του αναγνώστη, που βομβαρδίζεται καθημερινά από την τρομολαγνεία περί εξόδου από το Ευρώ.
Γεγονός είναι ότι η έξοδος από το Ευρώ θα είναι αρχικά επώδυνη για τη χώρα. Αλλά και τώρα βιώνουμε ακραία επώδυνες ώρες και το χειρότερο, χωρίς ελπίδα για το αύριο. Φυσικά οι εταίροι μας δε νοιάζονται για εμάς, αλλά για το επικίνδυνο ντόμινο που θα προκαλέσει η έξοδος από την Ευρωζώνη. Η συντήρηση όμως της οικονομίας μας σε κατάσταση οικονομικής παραλυσίας δεν επιτρέπει ελπίδες ανάκαμψης. Η μονιμοποίηση της ελλιπούς ανταγωνιστικότητας της χώρας λόγω του σκληρού ευρώ, συρρικνώνει την εσωτερική παραγωγή, οδηγεί σε φαύλο κύκλο αδυναμίας αποπληρωμής των χρεών και στην ανάγκη νέων δανείων. Και αυτό μεσομακροπρόθεσμα είναι επαχθές για όλους, ακόμα και για τους δανειστές μας. Όπως έχουν τα πράγματα σήμερα, μια καθαρή λύση είναι, η ελεγχόμενη πτώχευση με κούρεμα του χρέους της τάξης του 50-70%, με περίοδο χάριτος 2-3 ετών για την αρχή αποπληρωμής του υπόλοιπου 50-30%, με διεύρυνση της περιόδου συνολικής αποπληρωμής και η έξοδος από το Ευρώ. Η νέα δραχμή θα υποτιμηθεί και μπορεί να κατευθυνθεί σε επίπεδα λογικής ισοτιμίας με καλάθι νομισμάτων που θα περιέχουν το ευρώ, το δολάριο, το γουάν, το γιέν και άλλων νομισμάτων από ανταγωνιστικές μας χώρες.
Οι πρωτόγνωρες διεθνώς πρακτικές της εφεδρείας, των απολύσεων, της υπερβολικής συμπίεσης των εισοδημάτων, εκτός από απάνθρωπες είναι και αντιοικονομικές γιατί οδηγούν σε συρρίκνωση της εσωτερικής ζήτησης και σε κοινωνικές συγκρούσεις με τραγικές κοινωνικοοικονομικές συνέπειες. Παράλληλα, απόλυτα αναγκαίο είναι το νοικοκύρεμα της οικονομίας, η περιστολή των δημόσιων δαπανών, η ορθολογικοποίηση της δημόσιας διοίκησης, του συστήματος κοινωνικής ασφάλισης και ιατροφαρμακευτικής περίθαλψης, η πάταξη της διαφθοράς, της ατιμωρησίας, της γραφειοκρατίας, της φοροδιαφυγής και εισφοροδιαφυγής. Όπως και η ενεργός αναπτυξιακή πολιτική με στήριξη των υγιών βιομηχανικών και κατασκευαστικών μονάδων, καθώς και η προώθηση στρατηγικών τομέων της οικονομίας στην εναλλακτική ενέργεια, τον ποιοτικό και θαλάσσιο τουρισμό, τις σύγχρονες, τις εναλλακτικές και θερμοκηπευτικές καλλιέργειες, την ιχθυοκαλλιέργεια, τη βιομηχανία τροφίμων και λιπασμάτων, των αμυντικών προϊόντων, των ναυπηγείων, τη φαρμακοβιομηχανία, τις μεταφορές, τις χρηματοοικονομικές υπηρεσίες, τις νέες τεχνολογίες, την έρευνα και την καινοτομία.
Αν μέρος της ευθύνης για τη σύγχρονη ελληνική τραγωδία οφείλεται στη φαυλότητα του πολιτικού συστήματος, επισημαίνεται ότι αυτό προϋπήρχε και απλώς διογκώθηκε τελευταία. Ποτέ στα τελευταία εκατό χρόνια με τη δραχμή, η Ελλάδα δεν έχει βιώσει παρόμοια τραγωδία. Η Αργεντινή, ύστερα από την αποσύνδεσή της από το σκληρό αμερικάνικο δολάριο, σήμερα αναπτύσσεται αλματωδώς, όπως και πολλές άλλες χώρες με παρόμοιες πρακτικές. Είναι πλέον ορατό ότι οι εταίροι μας ανησυχούν όχι για την Ελλάδα βέβαια, αλλά για ίδιον όφελος. Θα δεχτούμε όμως να εξοντωθεί η χώρα μας, να θανατωθεί η ελπίδα για να σωθεί το ευρώ, αυτό το συγκεκαλυμμένο μάρκο ; Ας τολμήσουμε λοιπόν και ας μην απλώς αγανακτούμε χωρίς εναλλακτική σοβαρή καθαρή πολιτική πρόταση. Ναι να γίνει το δημοψήφισμα.
.JPG)
