Η ελπίδα πεθαίνει πρώτη

Κώστας Γιαννακίδης

Σε αυτήν την προεκλογική περίοδο η ελπίδα πέθανε πρώτη. Ως λέξη δεν μπήκε ούτε από τη χαραμάδα στα προεκλογικά σποτ των κομμάτων. Ποιος τολμάει να υποσχεθεί ελπίδα στους πολίτες; Είναι σαν να πουλάς σπίρτα μέσα σε καμένο δάσος. Οι καμπάνιες γίνονται αμήχανες. Ειδικά αυτή του ΣΥΡΙΖΑ, θυμίζει ξερό βήχα που βγαίνει να διώξει τη σιωπή. «Ψηφίστε το δικό μας παλιό που δείχνει καινούργιο. Ψηφίστε μας επειδή φέτος το κόκκινο σας πάει περισσότερο από το γαλάζιο». Κανένας δεν δίνει ελπίδα. Προσφέρεται μόνο παρηγοριά. Αυτό δεν είναι κακό - κάθε άλλο. Μάλιστα προσδίδει το μέγιστο δυνατό όφελος στην απόφαση του Τσίπρα να πάει σε εκλογές.

Η ανάγκη για ένα Ενιαίο Αντιμνημονιακό Μέτωπο πέρα απο την αριστερά,το κέντρο,τη δεξιά

Του Δημήτρη Βάρου

Στον θεάρεστο καπιταλιστικό κόσμο, ο ρόλος των πολιτικών είναι ένας: Να εξαπατούν τον λαό τους ώστε να αποδέχεται ευχαρίστως μέτρα που είναι εις βάρος του και υπέρ του κεφαλαίου, θεωρώντας ότι αυτό είναι «καλό για την πατρίδα». Γι αυτό και οι πλέον «ψαγμένοι» έχουν την απόλυτη πεποίθηση πως αν οι εκλογές μπορούσαν στ’ αλήθεια να αλλάξουν κάτι θα ήταν παράνομες.

Η κηδεία της ψευδεπίγραφης κεντροαριστεράς

Του Γιώργου Δελαστίκ

Βαθιά μελαγχολία επικρατούσε χτες στον εξαναγκαστικό λόγω των βουλευτικών εκλογών «εορτασμό» της 41ης επετείου από την ίδρυση τουΠΑΣΟΚ στις 3 του Σεπτέμβρη, από τον σχεδόν προ εικοσαετίας εκλιπόνταΑνδρέα Παπανδρέου. Τι να γιορτάσει κανείς, όταν το κόμμα αυτό, μόλις προ εξαετίας, το 2009, είχε πάρει στις βουλευτικές εκλογές το 44% των ψήφων του ελληνικού λαού και τώρα προσπαθεί με νύχια και με δόντια να περάσει το... 3% για να μπει στη Βουλή τη νύχτα της 20ής Σεπτεμβρίου; Μόνο ο Γιώργος Παπανδρέου, ο γιος του ιδρυτή του ΠΑΣΟΚ, αποφάσισε να κάνει ένα δώρο στο κόμμα που έφτιαξε ο πατέρας του: Λίγο πριν τα μεσάνυχτα της παραμονής της 3ης του Σεπτέμβρη, ανήγγειλε πομπωδώς ότι το εξωκοινοβουλευτικό κόμμα του, το ΚΙΔΗΣΟ, το οποίο στις μυστικές δημοσκοπήσεις εμφάνιζε ποσοστό κάτω από... 1% (!), δεν θα συμμετάσχει στις εκλογές της 20ής Σεπτεμβρίου. «Ο,τι κάναμε, δικαιώθηκε!» τονίζει στην αρχή της δήλωσής του ο Γιώργος. Ασήμαντη λεπτομέρεια βέβαια πως μόλις δύο μέρες νωρίτερα, ο Γιώργος και οι φίλοι του στο ΚΙΔΗΣΟ είχαν αποφασίσει ομόφωνα ότι το κόμμα του ΚΙΔΗΣΟ θα συμμετάσχει αυτόνομα στις εκλογές! Ο αποκαλούμενος «βασιλιάς του εξωκοινοβουλίου», ο Γιώργος Παπανδρέου, είχε αποφασίσει να θυσιαστεί για χάρη της Φώφης Γεννηματά! Aλλη η στόφα ενός ηγέτη που έχει διατελέσει πρωθυπουργός, έστω και αν σήμερα έχει γκρεμιστεί στον Καιάδα του εξωκοινοβουλίου.

Επιστροφή στη δραχμή, η μόνη λύση

Του Στέργιου Σκαρπέδα

Στις ΗΠΑ η συντριπτική πλειοψηφία των μεγάλων οικονομολόγων (Κρούγκμαν, Φελνσταιν, Τζόνσον, Χεκμαν, Φρίντμαν, Αροου) πίστευαν ότι τόσο η δημιουργία της ευρωζώνης όσο και η συμμετοχή της Ελλάδας σε αυτή, ήσαν προβληματική. Όταν πρωτοήρθα και εγώ στις ΗΠΑ πριν από 24 έτη πίστευα ότι η δυσπιστία των Αμερικανών οικονομολόγων απέναντι στο ευρώ είχε ίσως σχέση με το γεγονός  ότι απειλείτο η πρωτοκαθεδρία του δολαρίου. Σήμερα αναγνωρίζω ότι έχουν απόλυτο δίκιο. Η Ευρώπη δεν πληροί τις προϋποθέσεις της νομισματικής ενοποίησης»

Η Μαρία Ρεπούση στον ΣΥΡΙΖΑ και άλλες εθνομηδενιστικές διαπλοκές

Σύμφωνα με σοβαρές πληροφορίες, η Μαρία Ρεπούση συμφώνησε να συμπεριληφθεί στο ψηφοδέλτιο του ΣΥΡΙΖΑ μάλλον σε εκλέξιμη θέση. Προφανώς η εθνομηδενιστική απουσία της αξιότιμης αυτής κυρίας, ήταν περισσότερο από ορατή στην απάτριδα αριστερά και στα συνοδοιπορούντα κατοχικά, εξωνημένα κανάλια της διαπλοκής.Σύμφωνα με άλλες πληροφορίες, ο ΣΥΡΙΖΑ Νο 2 του Παναγιώτη Λαφαζάνη, με το προσωνυμία Λαϊκή Ενότητα, απέκοψε την όποια ελάσσονα συνεργασία του ακόμα και με την τελευταία  πατριωκεντρική συνιστώσα του, το ιστορικό κόμμα του ΔΗΚΚΙ. Υπενθυμίζεται ότι, ο Παναγιώτης Λαφαζάνης ως επικεφαλής της ΛΑΕ, επέλεξε ως πρώτη επίσκεψή του εκτός Αθήνας, να επισκεφτεί στη Μυτιλήνη τους εκεί λαθρομετανάστες, να συνομιλήσει μαζί τους και να ελέγξει αν διαβιούν αξιοπρεπώς !

Η Δραχμή και το Ενιαίο Αντιμνημονιακό Μέτωπο, από την αριστερά έως τη δημοκρατική δεξιά, είναι το ζητούμενο, είναι αυτό που δε θα αργήσει να έρθει

Του Θεόδωρου Κατσανέβα

Επιμείναμε πάντα στην άποψη ότι το μνημόνιο και το ευρώ είναι αδιαχώρητοι Σιαμαίοι αδερφοί. Και ότι διαπραγμάτευση χωρίς εναλλακτική λύση και σχέδιο είναι προδιαγεγραμμένη να αποτύχει παταγωδώς. Ο Αλέξης Τσίπρας και ο Γιάνης Βαρουφάκης έπαιζαν πόκερ με ανοιχτά χαρτιά. Και ας λέει τώρα εκ των υστέρων ο τελευταίος ότι, είχε ετοιμάσει σχέδιο Grexit για διπλό νόμισμα. Ποτέ δεν πρόβαλλε κάτι τέτοιο. Επέμενε φορτικά στην επιλογή της παραμονή μας στον «ευρωπαράδεισο». Λέγοντας μια το ένα και μια το άλλο, σε ατέλειωτες ασύνδετες, ασυνάρτητες συνεντεύξεις και δηλώσεις του, έφτασε στο σημείο να υποστηρίξει ότι,, η επιστροφή στη δραχμή θα μας φέρει στη ...λίθινη εποχή. Οι Βαρουφάκειες παλινοδίες, τα ναρκιστικά καμώματα, οι ατέρμονες ανίερες και αδιέξοδες πολυλογίες δεν είχαν τέλος.

Η αποτυχία του ευρώ και η ελπιδοφόρα προοπτική της δραχμής

Κώστας Κόλμερ

Ως νέος ΄Αμλετ , ο ΄Ελλην ψηφοφόρος καλείται να επιλέξει στις  εκλογές της 20ης Σεπτεμβρίου μεταξύ μνημονικών και αντιμνημονικών κομμάτων .Δηλ. εν τελική αναλύσει , «να μπή κανείς ή να μη μπή» (στην δραχμή) δοθέντος ότι η ενδεχομένη αποδοκιμασία των ευρωφίλων κομμάτων σημαίνει αυτομάτως χρεοκοπία και επάνοδο εις κάποιου είδους εγχώριο νόμισμα. Το δίλημμα ,εν τούτοις , δραχμή ή ευρώ είναι παραπειστικόν. Απλοποιεί μία σύνθετη υπόθεσιν: Εάν συμφέρει την ανάπτυξι της οικονομίας (ΑΕΠ) η χρήσι ξένου νομίσματος και δανεικών διά την αποτροπή  της χρεοκοπίας και όχι διά επενδύσεις ή εάν την εξυπηρετεί η επάνοδος στην εθνική νομισματική πολιτική και η αναστολή εξυπηρετήσεως του άλλως αδιατηρήτου δημοσίου χρέους οπότε η εισροή ιδιωτικού επενδυτικού κεφαλαίου και η ενίσχυσι των εξαγωγών δύνανται ν’ αυξήσουν υ γ ι ώ ς το ΑΕΠ και να μειώσουν την ανεργία.

Τι συμβαίνει με τον κ. Πρωθυπουργό;

Μαρία Νεγρεπόντη-Δεληβάνη

Ο ελληνικός λαός σε κατάσταση   σύγχυσης και βαθιάς  απόγνωσης παρακολουθεί  τις  αδιανόητες κινήσεις του πρωθυπουργού του. Με το δημοψήφισμα της 5ης Ιουλίου ο κ. Τσίπρας ζήτησε από τους ψηφοφόρους ένα βροντερό ΟΧΙ, προκειμένου να το χρησιμοποιήσει ως όπλο, στις διαπραγματεύσεις του με την ΕΕ. Υποσχέθηκε, όχι μόνο  την οριστική κατάργηση των  μνημονίων, που εξαθλίωσαν την Ελλάδα τα πέντε τελευταία χρόνια, αλλά και μια αναγεννημένη Ευρώπη απαλλαγμένη από τις  ιδεολογικές της εμμονές για  λιτότητα.  Το μεγαλειώδες, ωστόσο,  ΟΧΙ, του 62%  του ελληνικού λαού, που  τόλμησε να επιλέξειαριστερή κυβέρνηση, αλλά και  να αμφισβητήσει  την ορθότητα  των μνημονίων, φαίνεται ότι εξόργισε το ευρωπαϊκό ιερατείο. Και αντί της αναμενόμενης ελάφρυνσης των απάνθρωπων, αλλά και  παντελώς αναποτελεσματικών μνημονιακών μέτρων, η...

Λαϊκή Ενότητα ή Λαϊκή Στενότητα ;

Του Πέτρου Ιωάννου

Η αντιμνημονιακή κίνηση της Αριστερής Πλατφόρμας υπό τον Παναγιώτη Λαφαζάνη, αντί να αποτελέσει τη βάση για ένα Ενιαίο Αντιμνημονιακό Μέτωπο, ένα νέο ΕΑΜ με συσπείρωση των δυνάμεων του  61% του όχι, φαίνεται ότι ακολουθεί ένα μοναχικό δρόμο που καλύπτεται από αριστερές ιδεοληψίες και μανίες. Το κάλεσμα που απηύθυναν τα δώδεκα στελέχη της κοινοβουλευτικής και εξωκοινοβουλευτικής αριστεράς πριν από λίγες μέρες υπό τη σκέπη της Αριστερής Πλατφόρμας, ήταν γραμμένο στη λογική και φρασεολογία της πλατιάς συσπείρωσης. Όμως στην πράξη, η Λαϊκή Ενότητα και όχι το νέο ΕΑΜ όπως είχε συζητηθεί ότι θα λεγόταν η κίνηση αρχικά, παραμένει κλειστή στο καβούκι της αριστερής έως ακροαριστερής μονολιθικότητας. Οι εκτός της μήτρας του ΣΥΡΙΖΑ, οι ολίγον έως πολύ πατριώτες-δημοκράτες, θεωρούνται ξένο σώμα και χρήσιμοι ηλίθιοι ως απλοί νεροκουβαλητές.

Απλά ερωτήματα προς τους ευρωτρομοκράτες

Η πλήρης κυβερνητική υποταγή στο Ευρωϊερατείο με την υπογραφή ενός τρίτου τρισχειρότερου μνημόνιου ήταν η φυσική κατάληξη στο αδιέξοδο του ευρω – μονόδρομου. Ύστερα από έξι, κοντά εφτά χρόνια ευρωτραγωδίας, τώρα, μπροστά στις επερχόμενες ιστορικές εκλογές, αντί να απαντάμε μόνο σε τρομολαγνικές ερωτήσεις για τα δήθεν δεινά που θα επιφέρει η μετάβαση στη δραχμή, οφείλουμε να ρωτήσουμε και εμείς, μεταξύ πολλών άλλων:

1) Γιατί σήμερα ζούμε πολύ χειρότερα, από τις εποχές που είχαμε τη δραχμή; 2) Πότε στην ιστορία μας, εκτός από περιόδους πολέμων και εμφυλίων, ζήσαμε τέτοια τραγωδία όπως η σημερινή; 3) Γιατί, εκτός από εμάς και οι  άλλες χώρες του ευρωπαϊκού νότου στην ευρωζώνη, παραπαίουν;  3) Γιατί, μεγαλώνει συνέχεια το χρέος παρ’ όλα τα κουρέματα, και την ανελέητη λιτότητα;  4) Υπάρχει άλλη περίπτωση διεθνώς που η ύφεση είχε τέτοιο βάθος και διάρκεια όπως αυτή στην Ελλάδα σήμερα;