Το θέατρο του παράλογου με την εξόρυξη χρυσού στη Χαλκιδική

                                                                       

Η «βουκολικού» τύπου αντίληψη για την ανάπτυξη

Οι βανδαλισμοί με κουκουλοφόρους στις εγκαταστάσεις των ορυχείων  χρυσού στη Χαλκιδική, είναι το τελευταίο επεισόδιο στο θέατρο του παράλογου, σε μια χώρα που υποφέρει από ακραία φτώχεια και την ίδια ώρα αρνείται τρόπους αντιμετώπισής της. Μια  «βουκολικού» τύπου ανάπτυξη οραματίζονται στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ, προτείνοντας ως εναλλακτικές δραστηριότητες τη...μελισσοκομία και την τουριστική γκαρσονοποίηση Μυστήριο πράγμα, αυτοί οι  «αριστεροί μελισσοπροωθητές».

Οι αρνητές  στην εξόρυξη του χρυσού, δεν αρκούνται απλώς στην επίθεση ενάντια στους ξένους καπιταλιστές και τα σχετικά, αλλά απαιτούν να μην εξορυχθεί τελικά ο χρυσός.  Κατά την άποψή τους «λεφτά υπάρχουν» και δεν το γνωρίζουμε. Γι’ αυτό και ο χρυσός και οι άλλοι πλουτοπαραγωγικοί μας πόροι  είναι περιττοί, είναι μιάσματα. Η βουκολικού τύπου ανάπτυξη που οραματίζονται, θα έρθει με  τη μελισσοκομία, τον τουρισμό και διάφορα αόριστα χιλιοειπωμένα ευχολόγια που τα ακούμε χρόνια τώρα. Για να επαληθευθεί και  «ο Μανωλιός που  με τα λόγια, χτίζει ανώγεια και κατώγια».

Αν αυτές τις αλλόκοτες  ελληνικούρες τις άκουγε ένας μέσος πολίτης μιας κανονικής άλλης χώρας, θα έκανε το σταυρό του. Θα δυσκολευόταν να καταλάβει πως γίνεται να υπάρχει μια χώρα  στον κόσμο που  διαθέτει χρυσό στο υπέδαφός της και κάποιοι αντιδρούν βίαια, και με τον τσαμπουκά της ατιμωρησίας, για την εξόρυξή του. Και θα πάθαινε εγκεφαλικό αν μάθαινε ότι, η χώρα αυτή βρίσκεται στη χειρότερη εσχατιά της φτώχειας, ότι καθημερινά 1.500  άνθρωποί της  μένουν άνεργοι, εκατοντάδες επιχειρήσεις κλείνουν, άτομα αυτοκτονούν και άπειροι λιμοκτονούν.

Ακούω, χωρίς να είμαι βέβαιος ότι, η πλειοψηφία των κατοίκων της Χαλκιδικής υποστηρίζει τη συγκεκριμένη επένδυση, γιατί θα φέρει πολλές χιλιάδες θέσεις εργασίας. Και γιατί η εξόρυξη του χρυσού στην περιοχή αποτελεί μια πανάρχαια υπόθεση. Αλλά ακόμα και αν υποθέσουμε ότι είναι πολλοί ή και στα όρια περισσότεροι οι αρνητές της επένδυσης, αναρωτιέται κανείς με ποια λογική  ο μαζικός τουρισμός αποτελεί  επιτυχέστερη και καθαρότερη δραστηριότητα από την εκμετάλλευση του χρυσού;  Ενός μεταλλεύματος που δύσκολα μπορεί να κατηγορηθεί για περιβαλλοντική επικινδυνότητα. Και ότι ο τουρισμός (δηλ. η μετατροπή των γηγενών σε γκαρσόνια της Ευρώπης όπως υποστήριζε η αριστερά παλαιότερα), πρέπει να είναι ο κύριος αν όχι ο μοναδικός αναπτυξιακός μοχλός της χώρας.

Αναρωτιέται κανείς, πως μπορεί να συνάδει με προοδευτικές αντιλήψεις  η  άποψη ότι, η δυναμική παρεμβατικότητα τοπικών ομάδων, ο τοπικιστικός εγωισμός και  ατεκμηρίωτες εμμονές, μπορεί να βρίσκονται πάνω από το συμφέρον ολόκληρης της χώρας. Και με ποια λογική είναι προοδευτική η άποψη ότι, θα στηριζόμαστε εσαεί στα δανεικά των πονηρών μας Εταίρων που μας έχουν μετατρέψει σε δουλοπρεπείς Μνημονιακούς ευρωεπαίτες. Σε φτωχοποιημένους ευρωεραστές, υποτελείς Ψωροκωσταίους, αφού αρνούμαστε την αυτοδύναμη ανάπτυξη της χώρας, της οποίας απαράβατη προϋπόθεση είναι  η εκμετάλλευση των πλουτοπαραγωγικών μας πηγών.  

Όπως πολλοί αντιμνημονιακοί πολίτες, έχω εναποθέσει κάποιες ελπίδες στο ΣΥΡΙΖΑ και γι’ αυτό είχα την ελπίδα ότι οι «μελισοσοπροωθητές», κυκλοφορούν στα περίχωρα των πολλών του συνιστωσών. Όμως, έμεινα άφωνος διαβάζοντας πρόσφατα επίσημη ανακοίνωση του κόμματος, όπου καταγγέλλονται οι εξορύξεις χρυσού ότι αποτελούν παγκοσμίως μια από τις πλέον μολυσματικές εξορύξεις μεταλλευμάτων !

Κάτι ανάλογο, υποστηρίζουν ορισμένα στελέχη ή συνιστώσες του ΣΥΡΙΖΑ για κάθε τύπου εξορύξεις μεταλλευμάτων, αλλά ακόμα και για την εναλλακτική ενέργεια που παράγεται μέσω ανεμογεννητριών ή και ηλιακών συσσωρευτών. Για τις ανεμογεννήτριες, οι αντιρρήσεις τους εστιάζονται στο θόρυβο που προκαλείται στα βουνά και στις οχλήσεις που προκαλούν στα πουλιά ! Για τους ηλιακούς συσσωρευτές, οι ενστάσεις  επικεντρώνονται στην ...οπτική ρύπανση. Δηλ. απ’ τη μια μεριά, οι «αντιστασιακοί βουκόλοι», αρνούνται την εξόρυξη παραδοσιακών ορυκτών και  καυσίμων όπως οι λιγνίτες και το φυσικό αέριο. Και παράλληλα υποστηρίζουν -και σωστά- τις εναλλακτικές και ανανεώσιμες πηγές ενέργειας. Και από την άλλη, όταν έρχεται η ώρα της εκμετάλλευσής των τελευταίων, προβάλλουν διάφορα βουκολικού τύπου  επιχειρήματα για να τις εμποδίσουν.

Το θέατρο του παράλογου των «βουκόλων μελισσοπροωθητών», έχει και άλλες  προεκτάσεις. Οι ίδιοι που εναντιώνονται σε κάθε μορφή παραγωγικής εκμετάλλευσης του ορυκτού και φυσικού μας πλούτου, πρωτοστατούν- και ορθώς- στις κινητοποιήσεις για το μείζον ζήτημα της ανεργίας.  «Πεινάμε, θέλουμε δουλειά και όχι ανεργία» φωνάζουν δικαίως εκατοντάδες χιλιάδες απελπισμένοι πολίτες υπό τα τύμπανα της αξιωματικής και κάθε τύπου αντιπολίτευσης. 

Την ίδια ώρα, Συριζαίοι και Οικολόγοι, αρνούνται βροντωδώς τις δουλειές που ανοίγονται από την αξιοποίηση του ορυκτού πλούτου και των πλουτοπαραγωγικών μας πηγών βαφτίζοντάς τες γενικώς και αορίστως  μολυσματικές ή οχλούσες. Και επιτίθενται με παράλογο μένος στην πολλαπλασιαστική εκμετάλλευση του πλέον καθαρού και προσοδοφόρου κοιτάσματος, του χρυσού. Και το χειρότερο. Συνεπικουρούνται  από  ένα μεγάλο κόμμα που βρίσκεται στο κατώφλι της εξουσίας, υποστηρίζοντας την αυτοδύναμη ανάπτυξη. Στο οποίο κόμμα επενδύουμε πολλοί ύστερα και από τη Μνημοποίηση και συστημοποίηση του μόνο ψευδεπίγραφου ΠΑΣΟΚ. 

Δυστυχώς, και ο ΣΥΡΙΖΑ φάινεται να πέφτει στην παγίδα του εύκολου λαϊκισμού. και να δείχνει ότι δεν αντιλαμβάνεται πως μόνο με την εκμετάλλευση των πλουτοπαραγωγικών μας πηγών, μπορούμε να ανασ΄τησουμε τη χώρα, με έξοδο φυσικά από το δολοφονικό ευρώ, το μνημόνιο και επιστροσή στη δραχμή.

Την ίδια ώρα, τα σκουπίδια, η βρωμιά, η δυσοδία ξεχυλίζουν στους δρόμους και στις πλατείες των πόλεων. Σωροί μολυσματικών αποβλήτων σωρεύονται στις υπερπρωτόγονες περιαστικές χωματερές. Τα ποτάμια μας και ειδικότερα ο Κηφισσός έχουν μετατραπεί σε χαβούζες από ασύδοτους βιομήχανους χωρίς ουσιαστικό έλεγχο και κυρώσεις. Βλέπεται, οι έλεγχοι και οι κυρώσεις, δεν ήταν μέχρι πρόσφατα τουλάχιστον, το φόρτε πολλών δεξιών αλλά και δήθεν αριστερών στην Ελλάδα της φαιδράς πορτοκαλέας και του ακραίου παραλογισμού.