Διανοούμενες πόρνες οι δημοσιογράφοι ;

Ο Τζόν Σουϊντον, πρώην αρχισυντάκτης των New York Times, στην αποχαιρετιστήρια δεξίωση που είχε γίνει προς τιμήν του πριν βγει στη σύνταξη, άφησε άφωνο το ακροατήριο λέγοντας τα ακόλουθα συγκλονιστικά σχόλια :
«Δεν υπάρχει τέτοιο πράγμα, σε αυτή τη περίοδο της ανθρώπινης ιστορίας που να αποκαλείται ανεξάρτητος tύπος. Το γνωρίζετε και το γνωρίζω. Ούτε ένας ανάμεσά σας θα τολμούσε να εκστομίσει μια έντιμη γνώμη. Και αν τολμούσατε να την εκφράσετε γνωρίζετε εκ των προτέρων ότι ποτέ δεν θα εμφανιζόταν τυπωμένη στο χαρτί. Πληρωνόμαστε αρκετά ώστε να κρατάμε την τίμια άποψή μας, έξω από την εφημερίδα για την οποία γράφω. Εσείς επίσης παίρνετε ικανοποιητικούς μισθούς για παρόμοιες υπηρεσίες. Και αν κάποιος τολμούσε ή ήταν τόσο τρελός ώστε να γράψει την τίμια γνώμη του, θα βρισκόταν πολύ σύντομα στο δρόμο….Είναι δουλειά και καθήκον κάθε δημοσιογράφου να καταστρέφει την αλήθεια, να ψεύδεται, να διαστρεβλώνει, να εξυβρίζει, να κολακεύει γονυπετής το Μαμωνά και να πουλάει τη Πατρίδα του για τον άρτο τον επιούσιο….Είμαστε υποτελείς. Όργανα των πλουσίων που βρίσκονται στο παρασκήνιο. Είμαστε καραγκιόζηδες. Αυτοί οι άνθρωποι κινούν τα νήματα και εμείς χορεύουμε στο ρυθμό τους. Ο χρόνος, η ζωής μας, οι ικανότητές μας είναι ιδιοκτησία αυτών των ανθρώπων. ΕΙΜΑΣΤΕ ΔΙΑΝΟΟΥΜΕΝΕΣ ΠΟΡΝΕΣ.
(Πηγή « Η ανείπωτη ιστορία της εργασίας», του Richard O. Bayer, εκδόσεις United Electrical, Radio & Machine Workers of America, NY 1979.)

Πριν απο λίγες ημέρες, εδώ στα καθ' ημάς, ο κορυφαίος σχολιαστής και άνκορμαν των Megalon Μέσων Μαζικής Αποχαύνωσης, αποκάλυψε ούτε λίγο ούτε πολύ, ότι έλεγε καθ' υπόδειξην ψέματα για την αποτελεσματικότητα της τρέχουσας οικονομικής πολιτικής του Μνημονίου και της βιωσιμότητας του ελληνικού χρέους. Σε αναμονή και του υπο έκδοση βιβλίου του,  (Ο Ψυχρός Εμφύλιος/ Τα πρόσωπα & τα γεγονότα που διέλυσαν μια χώρα, εκδόσεις Πατάκη) που με τον τρόπο αυτό, του πλάσαρε καλύτερα στην αγορά, ο Γιάννης μας, εξομολογήθηκε στην Κατερίνα Ανέστη για το iefimerida τα ακόλουθα 

"Η μάνα  μου συνέχεια μού λέει βρε παιδί μου τόσα χρόνια σε σπούδαζα οικονομικά και τι  κάνεις; Τίποτα. Ε, τώρα τα χρειάστηκα. Η αλήθεια είναι ότι είχα καλύτερη  τεχνική επάρκεια  από άλλους για να γνωρίζω το αντικείμενο, αλλά και πάλι, δεν  το έπαιζα στα δάχτυλα.Υποδυόμασταν το θέατρο ότι το χρέος είναι βιώσιμο....Φωνάξαμε «Λύκος» περισσότερες φορές από όσες έπρεπε τα  μέσα ενημέρωσης. Το δεύτερο είναι ότι δεν τα είπαμε όλα, μέσα από μια ηλίθια  αίσθηση εθνικού, δημόσιου συμφέροντος...."

"Η αναδιάρθρωση του χρέους: όλοι ξέραμε από την  πρώτη στιγμή ότι δεν είναι βιώσιμο, αλλά μας έλεγαν μην το πείτε τώρα, δεν είναι  σωστό. Το αποτέλεσμα είναι ότι μέχρι το 2010 έλεγαν όλοι ότι το χρέος είναι  βιώσιμο και εμείς δεν τους απαντούσαμε «όχι, δεν είναι!».  Δεν τους λέγαμε ότι  αυτά είναι βλακείες. Αυτό ήταν  μια αυτοσυγκράτηση.... Δεν μας επιβάλλουν πράγματα. Δεν υπάρχει  τέτοια περίπτωση…Εμένα λειτούργησε μια πίεση από συνανθρώπους  προκειμένου να το πάμε μαλακά το θέμα και κυρίως μια αίσθηση ότι είναι μια  κρίσιμη στιγμή. Έπρεπε να σκεφτώ το δημόσιο συμφέρον και όχι να βγω και να  φωνάζω. Λάθος μου μπορεί να ήταν… Θεωρώ όμως ήταν σωστή η στάση μου στις εκλογές του 2009 που τους έλεγα: «λεφτά δεν υπάρχουν». Με κατηγόρησαν τότε ότι δεν θέλω  να γίνει πρωθυπουργός ο Παπανδρέου.  Τους έλεγα «κουταμάρες είναι αυτά που λέτε, λεφτά δεν υπάρχουν». Με κατηγόρησαν ότι με συμβουλεύει ο Καραμανλής και επέμενα: «κουταμάρες, πάντως λεφτά δεν υπάρχουν». Από το μνημόνιο ως τον Απρίλη του 2010 όταν ετέθη για πρώτη φορά ανοιχτά το θέμα της διαπραγμάτευσης από τον Σημίτη (και μας νομιμοποίησε να βγούμε και να πούμε «ναι, έχει δίκιο ο άνθρωπος»), δεν  είχαμε πει κουβέντα. Για ένα δεκάμηνο υποδυόμασταν το θέατρο ότι το χρέος είναι  βιώσιμο. Τρίχες: δεν ήταν. Εγώ δεν το έλεγα αυτό, απλώς δεν αντέκρουσα όσους το  έλεγαν".

Στην ερώτηση αν έχει μετανιώσει για τη στάση του  στο θέμα του  χρέους απαντά :

"Ίσως θα έπρεπε κάποια πράγματα να τα πω… Άλλα, τα είπα  βέβαια. Το θέμα της ανάπτυξης ας πούμε: από την πρώτη στιγμή είπα ότι το  μνημόνιο είναι υφεσιακό και ουδείς μπορεί να με διαψεύσει σε αυτό.  Το θέμα του  χρέους θα μπορούσα να το έχω πει, ναι… Μια άλλη κριτική είναι  ότι οδηγηθήκαμε  πολλές φορές σε σύγκρουση με κοινωνικές ομάδες, όπως τους οδηγούς ταξί. Είχε  γίνει θέμα εκ του μη όντος. Μας έλεγαν ότι είναι απαίτηση της τρόικας και στη  συνέχεια απεδείχθη ότι δεν είναι. Εκεί, υιοθετήσαμε πολύ εύκολα μια άποψη που  δεν ήταν αλήθεια. Ακόμα μέσα μου δεν  έχω κατορθώσει να ερμηνεύσω την περίπτωση Παπακωνσταντίνου. Είχε όλα τα  προσόντα, την αμέριστη υποστήριξη του Παπανδρέου και κατάφερε να είναι ο  χειρότερος υπουργός οικονομικών που έχει περάσει ποτέ, με καταστροφικές  συνέπειες για τον τόπο. Μην προσθέσω και τα τελευταία με τη λίστα  Λαγκάρντ… Έχω σηκώσει τα χέρια με τον Παπακωνσταντίνου, μου είναι αδύνατο  να τον ερμηνεύσω".

Και ένας δικός μας επίλογος. Ο Γιάννης μας δεν έφτασε στις ακρότητες του Σουίντον που αποκάλεσε τους μεγαλοδημοσιογράφους " διανοούμενες πόρνες". Για χάρη και του βιβλίου του,ποιος ξέρει, ίσως και σε μια κρίση ειλικρίνειας και αυτοκριτικής, παραδέχτηκε ανοιχτά ότι έλεγε ψέματα και μκορόϊδευε τον κόσμο. Αλλά το έκανε για να υπηρετήσει καλό σκοπό, όπως είπε. Τη στήριξη δηλ. του Μνημονίου, ενός πολύ καλού σκοπού, ως γνωστόν για τη εκπορνευόμενη Ελλαδίτσα. Ο σκοπός αγιάζει τα μέσα, βλέπετε καλοί μου άνθρωποι. Και τι σκοπός, τρομάρα μας.....Άντε Γιάννη μας, και την επόμενη φορά, ναμένουμε δημόσιο αυτομαστίγωμα. Γιατί μη μας πεις ότι τώρα το χρέος είναι βιώσιμο ;