Δέκα χρόνια μετά την είσοδο μας στη ζώνη του Ευρώ και αλλά δέκα από την προσυπογραφή της συνθήκης του Μάαστριχτ, και παρά τα διακυρησόμενα για μια νέα ισχυρή Ελλάδα, η Πατρίδα βρίσκεται στη μεγαλύτερη της κρίση από τότε που έγινε ελεύθερο κράτος. Με τη λέξη κρίση εδώ εννοείται ότι δεν υπάρχει καλή προοπτική αλλά φτώχεια και υπανάπτυξη για τις επόμενες γενιές υπό τον χλευασμό των υπολοίπων Ευρωπαϊκών Λαών. Σαν Έθνος και σαν νοικοκυραίοι αξίζαμε αυτή την μοίρα άραγε?
Με μια πρώτη μάτια φαίνεται ότι μάλλον την αξίζαμε αφού την μοίρα μας την αφήσαμε να την διαφεντεύσουν τραπεζίτες, μεγαλοεισαγωγείς, ανιστόρητοι-αγράμματοι πολιτικοί και πληρωμένα μέσα. Διέφθειραν το Λαό, τον έστρεψαν στο δικαίωμα πριν την υποχρέωση, στο εγώ και στην κατανάλωση, διέλυσαν κάθε παραγωγική βάση, υπέσκαψαν τον σεβασμό στην Παιδεία και στους Θεσμούς, ενώ την οικονομική ανάπτυξη την εναπόθεσαν στην παραγωγή υπηρεσιών, στο τζίρο του χρηματιστήριου και στο δανεισμό. Ανύπαρκτη οικονομική σκέψη με εισαγωγή του πολιτισμού της διαφήμισης. Μείγμα εκρηκτικό.
Η αλήθεια όμως ήταν άλλη. Σε μια πλήρως διεθνοποιημένη αγορά, όπως είναι η ΕΕ, κάθε εθνική οικονομία που δεν είναι σε θέση να παράγει κάτι αξιόλογο γι αυτή την αγορά, αλλά αντίθετα εισάγει και καταναλώνει, είναι καταδικασμένη αργά ή γρήγορα να βρεθεί σε δεινή θέση, όπως βρέθηκε η Χώρα μας.. Αυτά που έλεγε ο Σημίτης ή ο κύριος Παπαδήμος σαν Διοικητής της Τράπεζας Ελλάδος όταν μας έβαζαν στο Ευρώ δέκα χρόνια πριν ‘Για μια ισχυρή Ελλάδα’ απεδείχθησαν ψεύδη καθολικά. Τι έγινε και το θαύμα πριν καν γεννηθεί έσβησε τόσο άδοξα μέσα σε καταστροφή και που ακόμα με θράσος ισχυρίζονται ότι η κατεστραμμένη Ελλάδα θα βουλιάξει αν πάει στη Δραχμή? Πόσο πιο πολύ θα καταστραφεί?
Αλλά ας δούμε για λίγο αυτό το οικοδόμημα που ονομάζεται ΕΕ και στο οποίο τα τελευταία δέκα χρόνια έχουμε διαμέρισμα που ξεχαρβαλώθηκε.
Πολιτιστικά η ΕΕ στηρίζεται σε μια βασική υπόθεση για το τι είναι ο άνθρωπος. Η άποψη είναι ότι ο άνθρωπος είναι ένα ον που νοιάζεται μόνο για τον εαυτό του. Όλα αυτά τα επιθετικά ενδιαφέροντα του κάθε ανθρώπου τα εξομαλύνει η αγορά μέσω ‘της αοράτου χειρός’ της οικονομίας που είναι κάτι σαν θεϊκό χέρι. Το όλο πολιτιστικό οικοδόμημα συμπληρώνεται και από την άποψη ότι ο ατομικός πλούτος όσο πιο πολύς είναι, τόσο πιο πολύ έχει αυτός που τον κατέχει, την ευλογία του Θεού. Εδώ η ζούγκλα του ατομικού ενδιαφέροντος συναντά την προτεσταντική ηθική και τα πράγματα μπαίνουν σε τάξη με θεϊκή παρέμβαση που σημαίνει ότι ο κάθε άνθρωπος δουλεύει για την δόξα του Θεού και ζει ασκητικά. Όσοι δεν ακολουθούν αυτή την ζωή πρέπει να τιμωρηθούν. Γίνεται αντιληπτό πια στον καθένα γιατί οι Γερμανοί μιλούν με περιφρόνηση για τους Έλληνες που διασκεδάζουν.
Στην οικονομία το παραπάνω πολιτιστικό πρότυπο εκφράζεται με πέντε αρχές -χαρακτηριστικά, όπως περιγράφτηκαν στη Συνθήκη του Μάαστριχτ και στο Μνημόνιο το όποιο δεν αποτελεί τίποτα άλλο παρά μια προσπάθεια εφαρμογής της συνθήκης αυτής με άγριο γρήγορο τρόπο, που ουσιαστικά μας οδηγεί σε κάτι έξω από αυτό που είμαστε. Με αλλά λόγια δεν είναι κάτι ουδέτερο το Μνημόνιο ως προς την πολιτιστική μας ταυτότητα, θα μας κάνει άλλους.
Τα χαρακτηριστικά αυτά είναι. 1) Το ενιαίο νόμισμα, το ευρώ, 2) Το ελεύθερο εμπόριο, 3) Η ελεύθερη μετακίνηση Χρηματικών Κεφαλαίων 4) Η ελεύθερη μετακίνηση της Εργασίας (εργατικού δυναμικού) και 5) Το Σύμφωνο Σταθερότητας, που σημαίνει ότι το δημόσιο χρέος πρέπει να είναι μικρότερο από το 60% του ΑΕΠ ή να βαίνει προς αυτόν τον στόχο (δηλαδή μπορεί να είναι μεγαλύτερο το ποσοστό, αλλά να έχει πτωτική τάση και να τείνει προς αυτό) και τα ελλείμματα του προϋπολογισμού μικρότερα από 3% του ΑΕΠ.
Όλα τα παραπάνω συνθέτουν αυτό που λέμε ευρωζώνη (ΖΕ) που έχει μια εκπληκτική λογική συνοχή και που μας εισάγει όμως σε ένα νέο τρομακτικό κόσμο. Ποιος είναι αυτός;
Η παράγωγη είτε το θέλουμε είτε όχι μεταφέρεται στις χώρες που έχουν την πιο υψηλή παραγωγικότητα ή αλλιώς την πιο προηγμένη τεχνολογία σε όλους τους παραγωγικούς τομείς (Γερμανία, Β. Ιταλία, Γαλλία, Ολλανδία κα).
Οι Εθνικές Κυβερνήσεις πρακτικά καθίστανται ανύπαρκτες σε θέματα οικονομικής πολιτικής.
Τα κράτη και αυτά με την σειρά τους τελειώνουν αμετάκλητα, όπως τα δημόσια αγαθά, ασφάλεια, παιδεία, υγεία που μεταφέρονται στον ιδιωτικό τομέα και ο πολιτισμός γενικότερα σαν κοινωνικό αγαθό εφ όσον αντιστρατεύονται την απόδοση των ιδιωτικών κεφαλαίων.
Η ευέλικτη αγορά εργασίας θα οφείλει να αντανακλά στους μισθούς την παραγωγικότητα της εργασίας.
Ο καλύτερος δυνατός κόσμος που δεν δίνει καμία υπόσχεση για την μείωση της ανεργίας αλλά τα πάντα υπόσχεται σε εκείνον που θα ανταποκριθεί στην αποτελεσματικότητα της κεφαλαιοκρατικής παραγωγής. Όσες χώρες, σε αυτό το θεϊκό όραμα της ΕΕ ανταποκριθούν στη ζήτηση του μοντέλου θα ζήσουν, οι άλλες χώρες θα υποβαθμιστούν, θα είναι κάτι σαν το Σάουθ Τέξας των ΗΠΑ.
Η Χώρα μας από την δεκαετή παραμονή στο οικοδόμημα της ΕΕ βγαίνει κατεστραμμένη και η ανάγκη ανοικοδόμησης της περνά μέσα από Κυβέρνηση που θα μπορεί:
Ι) να επιβάλει δασμούς ή ποσοστώσεις για την προστασία της εθνικής της παράγωγης και δεν θα παρεμποδίζεται λόγω της ελευθέριας του εμπορίου.
ΙΙ) να ασκήσει νομισματική πολιτική και όχι λόγω του ενιαίου νομίσματος και της ελευθερίας κίνησης των κεφαλαίων να μην δυναται.
ΙΙΙ) να ασκήσει ελεύθερα κάποια εισοδηματική πολιτική και να μην περιορίζεται από την ελευθερία κίνησης των χρηματικών κεφαλαίων
IV) να ασκήσει δημοσιονομική πολιτική χωρίς να παρεμποδίζεται από το σύμφωνο σταθερότητας όσο αναγκαίο και αν είναι αυτό και τέλος
V) να επανιδρύσει το κράτος για τον κάθε Έλληνα Πολίτη.
Η εφαρμογή του Μνημονίου, ως τρόπος επανόδου της Ελλάδος στη ΕΕ με υγιή τρόπο δήθεν, είναι κάτι ολέθριο, αφού η εφαρμογή του νοιάζεται για την σωτηρία αυτού του μοντέλου ανάπτυξης της ΕΕ και καταδίκης της Χώρας μας αιωνίως και κατά συνέπεια θα πρέπει να παρεμποδιστεί από τις υγιείς δυνάμεις του τόπου
- See more at: http://www.drachmi5.gr/politiki-apopseis/o-tromaktikos-kosmos-tis-eyrozonis#sthash.NUabOCVo.dpuf
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου