Για να υπάρχει τουλάχιστον κάποια Δεξιά...

Είναι γεγονός αναμφισβήτητο ότι –πότε άτσαλα, πότε επιδέξια, μα πάντα αυτοσχεδιάζοντας– ο ΣΥΡΙΖΑ (Τ-Λ) έχει μεταβάλει τις θέσεις του επί το λογικότερο, στη διάρκεια της προεκλογικής εκστρατείας. Δεν απειλεί με φυγή από την Ευρώπη, ούτε λέει πια ότι θα «σκίσει το Μνημόνιο» (σ.σ.: η φράση χρησιμοποιείται μεταφορικώς).

Λέει ότι θα πάει για πολιτική διαπραγμάτευση, και πιστεύει ότι θα την κερδίσει. Ακόμη και αν κερδίσει, βέβαια, το αποτέλεσμα της νίκης του θα είναι μια συμφωνία με τους εταίρους-δανειστές μας, η οποία προφανώς θα αποτυπωθεί σε ένα κείμενο, ένα νέο μνημόνιο - θα είναι όμως ένα μνημόνιο των ονείρων μας, οπότε το αρνητικό φορτίο της λέξης εξαερώνεται.

Βεβαιότατα λυπάμαι πολύ ― αλλά δεν υπάρχει η παραμικρή πιθανότητα να ευοδωθεί το «σχέδιο» του Αλέξη Τσίπρα. Θα αντιμετωπίσει τη μεταχείριση που επεφύλαξαν οι εταίροι στον Ευάγγελο, όταν επιχείρησε να τους υπνωτίσει με τις παπαρολογίες που θεωρούμε πολιτική στην Ελλάδα. «Eχετε τρία λεπτά, να απαντήσετε σε αυτό που σας ρωτάμε όλοι εδώ μέσα» του είχε πει ένας Σκανδιναβός κοτσιδάκιας, αν θυμάμαι καλά. Ομως ακόμη και αν δεχθούν οι εταίροι να προωθήσουν θεσμικά τις απαιτήσεις της Ελλάδας του Τσίπρα, η  ευρωπαϊκή διαδικασία είναι χρονοβόρος: Eurogroup Working Group πρώτα, Eurogroup έπειτα, Ευρωπαϊκό Συμβούλιο στο τέλος. Για τη Γαλλία του Ολάντ, η Ευρώπη χρειάσθηκε σχεδόν τρεις μήνες ώσπου να κάνει την προσαρμογή στην πολιτική της. Για την Ελλάδα του Τσίπρα θα ανατρέψει τον εαυτό της με επανάσταση;

Ο Τσίπρας, αν γίνει πρωθυπουργός, θα κληθεί να αντιμετωπίσει μια πολύπλευρη κρίση: οικονομική, συνταγματική ενδεχομένως (έχουμε και το προεδρικό, βλέπετε) και, επίσης, κρίση στις σχέσεις μας με την Ευρώπη, με ενδεχόμενες επιπτώσεις στον γεωπολιτικό προσανατολισμό της χώρας. Ολο αυτό δε ο Τσίπρας και οι συνεργάτες του θα πρέπει να το χειρισθούν μέσα σε ένα ασφυκτικό χρονικό, θεσμικό και διαδικαστικό πλαίσιο. Αυτό, με τη σειρά του, σημαίνει ότι η πιθανότητα του λάθους αυξάνεται δραματικά.

Θα ψηφίσω, λοιπόν, τη Ν.Δ. του Σαμαρά. Οχι γιατί πιστεύω ότι το αξίζει πλήρως, ούτε γιατί πιστεύω ότι μπορεί να έλθει πρώτη. Αλλά επειδή αν είναι να διαλυθεί η χώρα, καλό είναι την επόμενη μέρα να υπάρχει ακόμη η Δεξιά για να τη ξαναφτιάξει. Επιπλέον δε η τύχη το έφερε να ψηφίζω για πρώτη φορά στην Β΄ Αθηνών, οπότε δεν προβληματίζομαι με τη σταυροδοσία: Γεωργιάδης, Δένδιας, Μητσοτάκης, Χατζηδάκης ― αλφαβητικά.

Ανήκει πάντα στο έθνος

Το μέλος της Ευρωπαϊκής Επιτροπής που συμβαίνει να είναι Ελληνας, δηλαδή ο προσφιλής μας Εξοχότατος και Μεγαλοπρεπής Δημήτριος Λουδοβίκος Ραϋμόνδος Ουμβέρτος κ.λπ. Αβραμόπουλος, δήλωσε ότι θα ήταν καλό να υπάρξει ειδική μεταχείριση των χωρών του ευρωπαϊκού Νότου ως προς το Σύμφωνο Σταθερότητας.

Δεν μπήκα στον κόπο να ψάξω για το ακριβές κείμενο, διότι ήμουν βέβαιος εξαρχής ότι, αφού τη δήλωση έκανε ο Μεγαλοπρεπής, οπωσδήποτε θα ήταν εντελώς αβλαβής - όσο π.χ. η ευχή της Αντζελίνας Ζολί να εξαλειφθεί κάποτε το όνειδος της υποδούλωσης και της εμπορίας ανθρώπων. Είτε το είπε είτε όχι, ένα και το αυτό, όσον αφορά την ουσία της κρίσης που προκάλεσαν οι πρόωρες εκλογές στις σχέσεις μας με την Ευρώπη.

Εκείνο όμως που προσέδωσε βαρύτητα στη δήλωση της Αυτού Εξοχότητος –αρκετή βαρύτητα, ώστε να την προσέξουμε εμείς στο εσωτερικό– ήταν ότι τον επαίνεσε ο ΣΥΡΙΖΑ (Τ-Λ) με επίσημη ανακοίνωση του γραφείου Τύπου και, επιπλέον, προφορική δήλωση του εκπροσώπου του κόμματος.

Τι μπορεί να σημαίνει αυτό; Οτι εξακολουθεί να υφίσταται η πιθανότητα να είναι η Α. Ε. ο Μεγαλοπρεπής η «μη κομματική» υποψηφιότητα του ΣΥΡΙΖΑ για την προεδρία, την οποία ο Τσίπρας υπαινίχθηκε σε κάποια πρόσφατη συνέντευξη. Γιατί όχι; Εφόσον η επόμενη Βουλή είναι υποχρεωμένη να εκλέξει Πρόεδρο Δημοκρατίας, έστω και αν δεν έχει σχηματισθεί κυβέρνηση, ο Επίτροπος, πρώην (ίσως και νυν, αν δεν έχει παραιτηθεί τυπικά) αντιπρόεδρος της Ν.Δ., πρώην υπουργός της Ν.Δ., πρώην αρχηγός κόμματος, πρώην διπλωμάτης με βαθμό συμβούλου και πρώην «Ρηγάς» στα πανεπιστημιακά χρόνια, είναι η ενδεδειγμένη επιλογή για μια γρήγορη λύση. Παρακάτω εξηγώ τους λόγους.

Πρώτον, επειδή ο Αβραμόπουλος είναι, βασικά, επαγγελματίας όπως και ο Τσίπρας. Βρίσκεται στη δουλειά για τους ίδιους ακριβώς λόγους με τον πρόεδρο του ΣΥΡΙΖΑ (Τ-Λ) και με τους περισσότερους άλλους πολιτικούς ανεξαρτήτως κομματικής ένταξης. Συνεπώς, στο επίπεδο αυτό μπορεί να υπάρξει πλήρης συνεννόηση.

Δεύτερον, επειδή ο Αβραμόπουλος έχει παντού μόνο φίλους. (Πλην κάποιων ολίγων, ιταμών χαρακτήρων, αιχμαλωτισμένων στις μικρότητές τους...). Αν κάποτε ιδρυθεί έδρα Δημοσίων Σχέσεων ή αν ήδη υπάρχει και δεν το γνωρίζω, π.χ. σε ΤΕΙ ενός γραφικού κεφαλοχωρίου λίγο πιο πάνω από την Αμφισσα, θα πρέπει να πάρει το όνομά του. Διότι όπως είπε ένα παλαιός και εμπειρότατος πολιτικός, ο οποίος τον αποκαλεί ακόμη «Δημητράκη» (με γνήσια τρυφερότητα, φυσικά), «αν είσαι ακροδεξιός και μιλήσεις μαζί του μένεις με την εντύπωση ότι είναι και αυτός το ίδιο, αν είσαι φιλελεύθερος θα πιστέψεις ότι είναι φιλελεύθερος». Θέλω να πω με αυτά ότι, υπό κανονικές συνθήκες, χωρίς έκτακτες αναταράξεις, μπορεί να ελπίζει βασίμως ότι θα συγκεντρώσει την οιονεί διαπαραταξιακή ψήφο. Επομένως, μπορεί να εκλεγεί με ένα αξιοπρεπές ποσοστό και όχι με κάτι που θα κυμαίνεται μεταξύ 120 και 150 ψήφων. Η παράμετρος αυτή έχει σημασία, διότι πόσο κύρος θα έχει ένας Πρόεδρος που θα έχει εκλεγεί με σχετική πλειοψηφία, ιδίως αν η Βουλή που τον εξέλεξε διαλυθεί λόγω επαναληπτικών εκλογών; (Κάποιοι ωστόσο θα αντιτείνουν –και εν μέρει θα έχουν δίκιο– ότι το κύρος δεν ενδιαφέρει, αφού ο θεσμός της προεδρίας είναι κυρίως ένας τεχνικός λόγος για να κάνουμε πιο συχνά «γιορτή της δημοκρατίας»...).

Τρίτον, πάω στοίχημα ότι θα επιθυμούσε και ο ίδιος να γίνει πρόεδρος. Αφενός διότι είναι γεννημένος για τον ρόλο και, αφετέρου, επειδή, μετά τα πρόσφατα κρούσματα ισλαμικής τρομοκρατίας στην καρδιά της Ευρώπης, το χαρτοφυλάκιο της Μετανάστευσης γίνεται «φλέγον». Γιατί να μην το αφήσει λοιπόν να φλέγεται και να μην ασχοληθεί με ασφαλέστερες δραστηριότητες από τις οποίες δεν κινδυνεύει να τσουρουφλίσει τα δάχτυλά του;

Τέταρτον, για εμένα αλλά και πολλούς άλλους λάτρεις του κιτς, οι παρεμβάσεις που θα επιφέρει ο Αβραμόπουλος στη διακόσμηση του προεδρικού μεγάρου και οι αλλαγές στο πρωτόκολλο θα αφήσουν εποχή. Εν ολίγοις, θα κάνει το μέγαρο «παλατάκι»: θα το κάνει μια προβολή του Ελυζέ μέσα από τα μάτια του Παγκρατίου και της Κυψέλης, κατά την ηρωική εποχή του ελληνικού μικροαστισμού. Αρα το γέλιο είναι εγγυημένο και, γιατί όχι, απαραίτητο στη δύσκολη και κρίσιμη περίοδο που ξεκινά για όλους μας.

Εντούτοις, υπάρχει και ένα σοβαρό μειονέκτημα στην υποθετική περίπτωση που ο ΣΥΡΙΖΑ (Τ-Λ) προτείνει Αβραμόπουλο - με τον οποίο, να υπενθυμίσω, οι αμοιβαία καλές σχέσεις έχουν βάθος: αν εκλεγεί πρόεδρος ο συγκεκριμένος πολιτικός, είναι βέβαιο ότι παρασκηνιακά θα αξιοποιήσει ή, αν προτιμάτε, θα εκμεταλλευθεί στο έπακρο τις πολιτικές δυνατότητες που του δίνει ο ρόλος. Ο Αβραμόπουλος, δηλαδή, θα πλάσει τον ρόλο στα μέτρα του, όχι στα μέτρα του Τσίπρα...

Πηγή: http://goo.gl/xbZgHB