Πολλοί άνθρωποι θεωρούν τα Οικονομικά μια «συντηρητική επιστήμη» που παρουσιάζει εξωπραγματικές θεωρίες προκειμένου να προωθήσει μέτρα υπέρ της ελεύθερης αγοράς. Δεν ξέρω αν ίσχυσε ποτέ κάτι τέτοιο, ίσως τη δεκαετία του 1970, αλλά αν ίσχυσε, έχει παρέλθει εκείνη η εποχή.
Στην τελευταία συνάντηση της Αμερικανικής Οικονομικής Ενωσης, πολλοί εξέφρασαν δυσφορία για τον υπερβολικά πολύ μαθηματικό φορμαλισμό που διαπιστώνουν ότι επικρατεί στην οικονομική επιστήμη. Παραδόξως στο στόχαστρό τους είχαν θέσει την Κάρμεν Ράινχαρτ, την οικονομολόγο του Χάρβαρντ, που εκπόνησε τη γνωστή εργασία για τις οικονομικές κρίσεις, ένα έξοχο παράδειγμα σύγχρονων οικονομικών που δεν είναι μαθηματικής φύσεως.
Γιατί, όμως, τα έβαλαν με τη Ράινχαρτ; Επειδή τάσσεται υπέρ της μείωσης του χρέους. Αυτό που θέλουν όσοι διαμαρτύρονται δεν έχει καμία σχέση με τη μεθοδολογία: θέλουν απλώς να στραφεί η οικονομική επιστήμη πιο αριστερά. Αν, όμως, κοίταζαν λίγο γύρω τους θα έβλεπαν πως αυτό συμβαίνει εδώ και δεκαετίες. Τα τελευταία 25 χρόνια, η οικονομική επιστήμη εγκαταλείπει τον εγκωμιασμό των ελεύθερων αγορών. Σε ακαδημαϊκό επίπεδο, η στροφή αυτή έχει γίνει εν μέρει με τη χρήση νέων εργαλείων και μοντέλων που αποκαλύπτουν τις ελλείψεις του ανεξέλεγκτου καπιταλισμού.
Ας θυμηθούμε τι γινόταν τη δεκαετία του 1970, όταν την επικρατούσα οικονομική θεωρία ενσάρκωνε ο Μίλτον Φρίντμαν. Ως διανοούμενος γνωστός στο κοινό, ο Φρίντμαν γυρνούσε όλη την Αμερική δίνοντας διαλέξεις περί της δύναμης των ελεύθερων αγορών και των αρετών του καπιταλισμού. Ενέπνευσε, έτσι, μια γενιά ευφυών νέων συντηρητικών που επέλεξαν για χάρη του την οικονομική επιστήμη. Και πριν από τον Φρίντμαν υπήρχε ο Φρίντριχ Χάγιεκ, του οποίου η θέση εναντίον των κεϊνσιανών παρεμβάσεων εξακολουθεί να ενθουσιάζει πολλούς στη δεξιά. Σήμερα, το πλησιέστερο ανάλογό του είναι ο Πολ Κρούγκμαν. Και δεν είναι ο μόνος.
Οι πιο επιφανείς οικονομολόγοι είναι ο Τομά Πικετί, ο Τζόζεφ Στίγκλιτζ, ο Τζέφρεϊ Σακς και ο Αμάρτια Σεν.
Τι θα είχαν να αντιπαραβάλουν οι οικονομολόγοι της δεξιάς στη γοητεία των Κρούγκμαν, Πικετί και όλων των υπολοίπων; Ο μοναδικός υποψήφιος που θα μπορούσε να τους ανταγωνιστεί είναι ο Γκρεγκ Μάνκιου του Χάρβαρντ. Ο Μάνκιου είναι βαθύτατα συντηρητικός και τάσσεται επίμονα υπέρ των μειωμένων φόρων στους πλούσιους. Δεν μπορεί, όμως, να ανταγωνιστεί τη δημοτικότητα των αριστερών...
Πηγή: http://goo.gl/F4bDMD
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου