Πέντε προτάσεις για το προσφυγικό

Ο Α. Αλαβάνος, σε συνέντευξή του στην ert-open και απαντώντας σε σχετικές ερωτήσεις για το προσφυγικό, μεταξύ άλλων ανάφερε και τα εξής:  «Η Ευρωπαϊκή Ένωση και σε ένα ακόμα τομέα εκτός της οικονομίας αποδεικνύει, με πολύ πικρό τρόπο και έντονα αισθητό στην Ελλάδα, τον επικίνδυνο προσανατολισμό, την πλήρηανικανότητά και την ανικανότητά της να συγκροτήσει μια υπεύθυνη, δίκαιη και δημοκρατική κοινή πολιτική: στο προσφυγικό. Όσες και όσοι έχουν την άποψη ότι «με την παρουσία μας στους θεσμούς της ευρωπαϊκής ολοκλήρωσης μπορεί να υποφέρουμε από τις εξοντωτικές συνθήκες των μνημονιακών προγραμμάτων, τουλάχιστον όμως έχουμε εξασφαλισμένη την γεωστρατηγική μας ασφάλεια», ας το ξανασκεφτούν. Ας δουν ότι ακριβώς η ανερμάτιστη πολιτική των Βρυξελλών βαθμιαία ρίχνει και την Ελλάδα μέσα στη δίνη της γεωστρατηγικής κρίσης στη Συρία, το Ιράκ μέχρι και το απόμακρο Αφγανιστάν. Οι αρνητικές συνέπειες των διάφορων επικίνδυνων και αποδιοργανωμένων πολιτικών της Ευρωπαϊκής Ένωσης στη χώρα μας μάλιστα αρχίζουν να συμπλέκονται και να αλληλοτροφοδοτούντια, όπως

δείχνουν η εμπλοκή της πορείας των προσφύγων με τα μπλόκα από τον δίκαιο αγώνα των αγροτών στις εθνικές οδούς ή οι πιθανές επιπτώσεις στον τουρισμό των νησιών λόγω των σκηνών που προβάλλουν όλα τα μέσα ενημέρωσης παγκοσμίως σε μια χώρα που η τουριστική προσέλευση προσφέρει μια ανάσα στην διαλυμένη από τα ευρωπαϊκά μνημόνια οικονομία της.

Ασφαλώς η Ελλάδα ως χώρα δεν φέρει καμμία ευθύνη για αυτή την ασυγκράτητη κίνηση πληθυσμών από την Ανατολή προς τη Δύση. Η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕλΛ όμως φέρει ασυγχώρητες ευθύνες για την προχειρότητα και κυρίως την ασυγχώρητη καθυστέρηση αντιμετώπισης του προσφυγικού κύματος. Η εξέλιξη είχε διαφανεί ήδη ότι λαμβάνει διαστάσεις πλημμυρίδας από τις πρώτες μέρες του 2015. Είχε προειδοποιήσει για αυτό επισήμως η αρμοστεία του ΟΗΕ για τους πρόσφυγες και πολλές άλλες διεθνείς μη κυβερνητικές οργανώσεις. Το δρομολόγιο ήταν σαφές, περνούσε μέσα από την Ελλάδα κι αυτό διαφαίνονταν εξαρχής γιατί οι μετακινήσεις μέσω Ιταλίας ήταν λιγότερες από το ένα δέκατο των μετακινήσεων μέσω Ελλάδας. Αντί να αντιδράσει εγκαιρα και συγκροτημένα η κυβέρνηση Τσίπρα εδώ κι ένα χρόνο, τον χειμώνα και την άνοιξη του 2015 το πέρασε ρίχνοντας την τράπουλα για να δει τι πολιτική θα ακολουθήσει για τα μνημόνια. Το καλοκαίρι το πέρασε με το δημοψήφισμα, που θα μπορούσε να έχει ιστορική σημασία, αλλά το αποτέλεσμά του το πέταξε την επόμενη μέρα στο καλάθι των αχρήστων και με τις εκλογές μόνο και μόνο για να έχει μνημονιακή κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ με τους ακροδεξιούς ΑΝΕΛ κι όχι με τους κεντρώους ΠΑΣΟΚ και Ποτάμι. Μόνο το χειμώνα του 2016 ξύπνησε αλλά αυτή η αφύπνιση έγινε πολύ αργά, ανοργάνωτα και χωρίς ακόμα και σήμερα συγκροτημένες προτάσεις.  

Κατά τη γνώμη μου η Ελλάδα θα πρέπει επειγόντως να κινηθεί στις παρακάτω κατευθύνσεις τόσο προς την Ευρωπαϊκή Ένωση όσο και προς τη διεθνή κοινότητα:  

Πρώτο, να θέσει το αίτημα ώστε η συμφωνία για την κατάπαυση του πυρός στη Συρία που αποφασίσθηκε να συνοδευθεί εξαρχής με συγκεκριμένα μέτρα που θα αποσκοπούν στην ανακοπή της μαζικής εξόδου, όπως δημιουργία ασφαλών ζωνών διαβίωσης και προσωρινών κατασκηνώσεων στο εσωτερικό της χώρας, η ομαλή εξασφάλιση τροφής και υγειονομικής περίθαλψης, η ενίσχυση του αισθήματος ασφαλείας, η αναζωπύρωση της στοιχειώδους οικονομικής δραστηριότητας ώστε να αρχίσουν να ανοίγουν θέσεις εργασίας. Η μείωση του αριθμού των προσφύγων με την εκτόνωση των αιτιών επιτόπου έχει ακόμα μεγαλύτερη σημασία από τη δίκαιη κατανομή ενός ανεξέλεγκτου και ασυγκράτητου αριθμού εισερχομένων.  

Δεύτερο, η προώθηση της ιδέας - που εκφράσθηκε κάποια στιγμή από την Μέρκελ, ναι από την Μέρκελ, κι όχι από την ελληνική κυβέρνηση - να οργανωθούν με ευρωπαϊκή οικονομική στήριξη στην Τουρκία και μάλιστα κοντά στις διόδους εισόδου στα νότια σύνορά της προσωρινά κέντρα εγκατάστασης, όπου θα γίνεται η καταγραφή των προσφύγων και μετά η οργανωμένη μετακίνησή τους κατευθείαν στους τόπους προορισμού, πχ αεροπορικά, που δεν απαιτεί την οδική μετακίνησή τους μέσω σειράς κρατών που τώρα διασχίζουν, από τα νότια Βαλκάνια μέχρι τις βαλτικές χώρες.  

Τρίτο, η νόμιμη με βάση το διεθνές δίκαιο απαίτηση της Ελλάδας να εφαρμόσουν όλες η χώρες της Ε.Ε. τη Διεθνή Σύμβαση της Γενεύης του 1951 που προβλέπει την ελεύθερη μετακίνηση των προσφύγων και το Τροποποιητικό Πρωτόκολλο του 1967 που επέκτεινε την ιδιότητα του πρόσφυγα σε όλο τον κόσμο. Οι χώρες της Ευρωπαϊκής Ένωσης έχουν υπογράψει τα σχετικά κείμενα και η στάση των κρατών των Δυτικών Βαλκανίων τα παραβιάζει κατάφωρα. Είναι εξευτελιστικό για την Ελλάδα να εφαρμόζει πειθήνια τις καταστροφικές για την κοινωνία και την οικονομία της εντολές των Βρυξελλών και την ίδια στιγμή μια σειρά μέλη της Ευρωπαϊκής Ένωσης να παραβιάζουν σχεδόν αδιαμαρτύρητα σε βάρος μας τις βασικές αρχές ευρωπαϊκού και διεθνούς δικαίου σε ένα ανθρωπιστικό μάλιστα θέμα.  

Τέταρτο, η απαίτηση για την εφαρμογή των ποσοστώσεων στην κατανομή των προσφύγων που θα κατανέμει το βάρος της μαζικής προσφυγικής παρουσίας σε όλα τα κράτη, ώστε να μη εμφανίζονται ακραία φαινόμενα χωρών - στρατοπέδων προσφύγων, όπως γίνεται με σήμερα με την Ελλάδα και έχει συμβεί σε ένα βαθμό σε προηγούμενες φάσεις με την Ιταλία ή την Μάλτα.  

Πέμπτο, η άρνηση από την Ελλάδα στην εμπλοκή του ΝΑΤΟ στα ελληνοτουρκικά θαλάσσια σύνορα. Δεδομένου ότι για την Τουρκία σημεία της ελληνικής επικράτειας θεωρούνται γκρίζες ζώνες, η παρέμβαση του ΝΑΤΟ σε αυτή την ευαίσθητη περιοχή μπορεί να περιπλέξει το εθνικό με το προσφυγικό, που ήδη επηρεάζει το οικονομικό. Αν θέλει το ΝΑΤΟ να προσφέρει, μπράβο του, ας συμβάλλει με τις τεράστιες υποδομές του και τις οικονομικές του δυνατότητες στην κατασκευή οργανωμένων σταθμών προσωρινής παραμονής προσφύγων που έχουν ήδη φτάσει μέχρι την δυτική ακτή της Τουρκίας.  

Τέλος, σε σχέση με τον ελληνικό λαό που δέχεται τις πιέσεις από την ανεξέλεγκτη ροή και συγκέντρωση των προσφύγων στην πατρίδα του, χρειάζεται να κρατήσουμε αυτές τις δύσκολες στιγμές νηφαλιότητα, ψυχραιμία, ανθρωπιστική διάθεση και προθυμία για αλληλεγγύη, που όντως έχει ήδη εκφράζεται από το μεγαλύτερο κομμάτι της κοινωνίας μας. Και μικρή υπομονή: το πρόβλημα στην Ελλάδα εξελίσσεται τόσο ακραία, που δεν είναι δυνατό να αργήσει να επιλυθεί.