Κώστας Παπουλής
Όπως έχουμε πει εδώ και καιρό, η Ελλάδα θα «Πακιστανοποιηθεί», δεν θα «Κινεζοποιηθεί». Θα έχουμε φτώχεια, υψηλά ποσοστά ανεργίας, καταστροφή κάθε έννοιας κοινωνικού κράτους, μετανάστευση, δραματική επιδείνωση των δημογραφικών δεικτών, εξαθλίωση, μια χώρα φτωχιά και γερασμένη, δηλαδή «Πακιστανοποίηση». Δεν πρόκειται να έχουμε ανάκαμψη (όπως π.χ., φαίνεται να φαντάζεται το ΚΚΕ), με μικρούς μεν μισθούς, αλλά με σχετικά υψηλούς ρυθμούς ανάπτυξης και μείωση της ανεργίας, με άλλα λόγια «Κινεζοποίηση». Βασική αιτία των δεινών, τόσο της Ελλάδας, αλλά και της Ισπανίας και της Πορτογαλίας, δεν είναι κάποια «παγκόσμια κρίση», ή «στασιμότητα» στις χώρες της τριάδας (ΗΠΑ, Ε.Ε., Ιαπωνία), ούτε τα εξωτερικά τους χρέη που είναι παράγωγα των ασθενικών τους οικονομιών. H αφορμή βέβαια για την κατάρρευση της περιφέρειας της ζώνης του ευρώ ήταν εξωτερική, όμως η δομική αιτία της καταστροφής τους, είναι η συμμετοχή στην Ε.Ε. και κύρια στο «κοινό» νόμισμα. Στην πραγματικότητα αυτό που ζούμε σήμερα, δεν είναι παρά η αναγκαία προσαρμογή της χώρας, στην ζώνη του ευρώ και τίποτα παραπάνω. Η Ελλάδα λοιπόν, δεν θα βγει από το τέλμα, γιατί εντός της
ζώνης του ευρώ, ανταγωνίζεται απολύτως ελεύθερα, με οικονομίες πολύ πιο αναπτυγμένες από την ελληνική, ενώ εκτός της ζώνης του ευρώ και της Ε.Ε., χρησιμοποιεί ένα νόμισμα πιο «σκληρό» και από το δολάριο. Υπό αυτές τις συνθήκες, μακροχρόνια, η παραγωγική βάση της χώρας θα εξασθενίσει και άλλο. Η Ελλάδα θα υποβαθμιστεί περαιτέρω στον ευρωπαϊκό, αλλά και στον παγκόσμιο καταμερισμό εργασίας.Συγχρόνως, το ίδιο το σύστημα του ευρώ και της Ε.Ε., γίνεται όλο και πιο «σκληρό» και νεοφιλελεύθερο. Οι διακρατικές σχέσεις μετατρέπονται όλο και πιο πολύ σε ιεραρχικές και η Ε.Ε. σε μια αυτοκρατορία. Ο δε αυτοκράτορας, το Βερολίνο, ασκεί περισσότερη βία αντιστρόφως ανάλογα με το μέγεθος κάθε χώρας. Ήδη του χρεώνεται μια τεράστια οικονομική επιτυχία. Κατάφερε να προσαρμόσει τις χώρες της περιφέρειας, στην ζώνη του ευρώ, χωρίς να σπάσει κανένας κρίκος στην αλυσίδα του κοινού νομίσματος. Έτσι η Ελλάδα σήμερα, βρίσκεται σε εσωτερική (δημοσιονομική) και εξωτερική (έλλειμμα τρεχουσών συναλλαγών) ισορροπία, έπαψε δηλαδή να έχει εσωτερικά και εξωτερικά ελλείμματα. Η υπόθεση του οικονομικού «ατυχήματος», μετά την «ισορροπία» χάνει συνέχεια έδαφος και σίγουρα υπάρχουν πολύ λιγότερες πιθανότητες από ότι το 2010. Τα κλειδιά και τις αποφάσεις, τα κρατάει πια γερά το Βερολίνο. Μόνο που κάτι τέτοιο, αυτή η ισορροπία (εντός της ευρωζώνης) προϋποθέτει την κοινωνική διάλυση και ανισορροπία, σημαίνει ένα χείμαρρο αίματος.
Ο όγκος του αίματος, θα σχετίζεται πάντα με την απόφαση του Βερολίνου για το ύψος των πρωτογενών πλεονασμάτων που θα απαιτήσει, το επόμενο διάστημα. Αν δεν υπάρξει ισχυρό πολιτικό ρεύμα, που να απαιτεί την έξοδο και να εκφράσει τα λαϊκά στρώματα, από την πλευρά των δυνάμεων της εργασίας και της δημοκρατίας, τότε ο πόνος αυτός μπορεί να οδηγήσει σε νέο άλμα της ακροδεξιάς ή σε κάποιου άλλου είδους «εκτροπή». Κανείς βέβαια δεν μπορεί να αποκλείσει και την «ήπια» προσαρμογή της συλλογικής ήττας και της απελπισίας, όπως έδειξε το παράδειγμα των λαών των ανατολικών χωρών, και το παραπάνω ρεύμα να μείνει μειοψηφικό.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου