Από τις καθημερινές επαφές μας διαπιστώνουμε, ότι ο περισσότερος κόσμος κλείνεται στο «καβούκι» του, μέσα στους τέσσερες τοίχους και διαλογίζεται τα βάσανά του ή στην καλύτερη περίπτωση σε μια καφετέρια ή ακόμα και στο ντιβάνι του ψυχαναλυτή αναμασά επ άπειρον τη γκρίνια (κατά των πολιτικών και του «συστήματος») . Με αυτό τον τρόπο όμως, βυθίζεται ακόμα περισσότερο στα προβλήματα και αλυσοδένεται στην παθητικότητα και την απραξία. ΄Ό.τι το χειρότερο! Αυτή η «πολιτική» στάση αποδυναμώνει, απομονώνει, εξουδετερώνει και εν τέλει ευνοεί τους θύτες, τους ολιγάρχες, τις ελίτ και τη νέα απάνθρωπη αταξία πραγμάτων..
Γι αυτό πολλοί φιλόσοφοι –όπως ο Σπινόζα- δεν προτείνουν κάτι τέτοιο, αφού η θλίψη και η απραξία δεν μας διδάσκουν, ούτε μας βοηθούν σε τίποτα, τουναντίον. Μόνο αφού έχουμε κερδίσει ΑΥΤΟΠΕΠΟΙΘΗΣΗ, να επιστρέφουμε στα «άλυτα» προβλήματα μας
Πολλές φορές οι άνθρωποι νομίζουν, ότι πρέπει να γευτούν την απελπισία τους, για να αποκτήσουν επίγνωση, πως η εμπειρία της ντροπής και της αποστασιοποίησης μπορεί να είναι σωτήρια, με την έννοια, ότι παρακινεί στο κλείσιμο στον εαυτό και στην ατομιστική προσπάθεια επίλυσης των βασάνων. Όμως, με αυτή τη «φιλοσοφική», «ρεαλιστική» θεώρηση δεν γνωρίζουμε καλύτερα τον εαυτό μας, αλλά επιτρέπουμε στις αντίπαλες δυνάμεις, να μας εξασθενούν και να μας καταστρέφουν! Η πορεία μιας οδύνης παθητικά και μοιρολατρικά, με σύγχυση και απογοήτευση, με κατάδυση στα βάθη του εγώ μας μακριά από τις δυνάμεις της συλλογικότητας είναι αντίθετα ΥΠΟΤΑΓΗ σε όλους τους υπεύθυνους της τραγικής κατάστασης που βιώνουμε και σε οτιδήποτε αντιτίθεται στη ζωτική μας ενέργεια, την οποία μετριάζουν, ελαχιστοποιούν και εκμηδενίζουν.
Κατά βάση, εκείνο που χαρακτηρίζει όλους τους ανθρώπους, είναι πάνω από όλα η διάθεση για ζωή, η επιθυμία να υπάρχουμε! Γι αυτό ο ελεύθερος άνθρωπος δεν σκέπτεται ποτέ τον θάνατο. Καθώς λοιπόν το κακό και ο θάνατος δεν είναι επιθυμητές Ιδέες της φύσης μας, δεν μπορούμε, να τις σκεφτόμαστε με εποικοδομητικό τρόπο, αφού αποκλείουν την ύπαρξή μας.
Η γνώση της λύπης και της απελπισίας, δεν είναι ποτέ θετική γνώση του εαυτού μας και όπλο ενάντια στην αδυσώπητη πραγματικότητα, αλλά μια γνώση, που είναι αντίθετη προς εμάς.. Αυτό που μας λυπεί είναι υπερβολικά περίπλοκο, ψυχοφθόρο και ξένο. Δεν θα καταλάβουμε καλύτερα κάτι περίπλοκο, αν βουτήξουμε μέσα στην περιπλοκότητά του, γιατί έτσι αναδεικνύουμε και κυοφορούμε τη λύπη, που μας καθιστά ανίσχυρους! .
Επομένως, αληθινή και επωφελή γνώση, πρέπει να προσπαθούμε να αποκτάμε μόνο για πράγματα που μας δίνουν χαρά! Χαρά λοιπόν πρέπει να δίνουμε στον εαυτό μας και τους συνανθρώπους μας, που είναι βυθισμένοι στη λύπη.
Την επόμενη φορά, που θα αισθανθούμε μια ισχυρή αρνητική συναισθηματική επήρεια –θυμό, απελπισία, έλλειψη αυτοεκτίμησης- να αγνοήσουμε αυτή τη στενοχώρια/οδύνη και να βάλουμε στη θέση της τη χαρά, που θα τη βρούμε μέσα στη δράση. Την επόμενη φορά, που θα βρεθούμε μπροστά σε ένα άλυτο πρόβλημα, που η περιπλοκότητά του μας αποκαρδιώνει και μας καθιστά ανίσχυρους μέσα στην αμφιβολία, μην προσπαθήσουμε, να το λύσουμε αμέσως. Να συγκεντρωθούμε καλύτερα σε πράγματα, ιδέες και πρόσωπα, που είμαστε σίγουροι, ότι μας δίνουν δύναμη και χαρά. Κι αφού έχουμε αναδιαρθρώσει τις προτεραιότητες και ενισχύσει την αυτοπεποίθησή μας, να επιστρέφουμε στο αρχικό πρόβλημα με καθαρότερο μυαλό και περισσότερες ψυχοσωματικές δυνάμεις.
Την επόμενη φορά, που θα αισθανθούμε αδύναμοι, ανίκανοι, να εκτελέσουμε ένα δύσκολο έργο, να το αφήσουμε για λίγο στην άκρη. Να στραφούμε προς μια δραστηριότητα και προς μια ενεργητικότερη συλλογική πολιτική δράση που μας δίνουν χαρά, κοντά σε συνανθρώπους μας με εφάμιλλες ιδέες και πολιτικά πιστεύω και μόνο αφού έχουμε κερδίσει ΑΥΤΟΠΕΠΟΙΘΗΣΗ, να επιστρέφουμε στα «άλυτα» προβλήματα μας
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου