Kasandros.gr
Η ''βαλκανιοποίηση'' της Μέσης Ανατολής όχι μόνο έχει αποφασισθεί
αλλά έχει αρχίσει. Παρατηρούμε την de facto τριχοτόμηση του Ιράκ,
ομοίως την, κατ´ ελάχιστον, ομοσπονδοποίηση της Συρίας και αυτά που
συμβαίνουν στην Αραβική χερσόνησο.Κομβικής σημασίας κατάσταση είναι αυτή της Σαουδικής Αραβίας η οποία αποσυντίθεται.Η Σαουδική Αραβία έχει ακόμη μόνο δέκα περίπου χρόνια εξαγωγής πετρελαίου. Μετά είναι οικονομικά άχρηστη
για την Δύση.Η διάλυση των υπαρχόντων κρατών για να πετύχει, έχει ως αναγκαία συνθήκη, τον τεμαχισμό της Σαουδικής Αραβίας σε κρατίδια.
Χάρτες που δείχνουν τα νέα κρατίδια έχουν ήδη κυκλοφορήσει στις ΗΠΑ και
διεθνώς, τους έχουμε δε παρουσιάσει σε παλαιότερο άρθρο μας.
Η διάλυση της Σαουδικής Αραβίας,100 χρόνια περίπου μετά την
δημιουργία της, πρέπει να γίνει διότι είναι από τους σημαντικότερους
Γεωπολιτικούς και Γεωστρατηγικούς παράγοντες της περιοχής και για
αρκετά χρόνια τώρα δεν ευθυγραμμίζεται με τις ΗΠΑ, είναι δε πηγή
αποσταθεροποίησης της περιοχής διότι διαθέτει ακόμη τεράστια
οικονομική δύναμη και σημαντικά στρατιωτικά όπλα.
Η οικονομική της αποικοδόμηση έχει ήδη αρχίσει, κυρίως από δικά της
λάθη, το μεγαλύτερο των οποίων είναι η ηθελημένη από τους
Σαουδάραβες δραματική μείωση της τιμής του πετρελαίου, πράγμα
που έβλαψε σημαντικά τις Αμερικανικές εταιρείες Υδρογονανθράκων,
που με την νέα τεχνολογία εξόρυξης υδρογονανθράκων από
σχιστόλιθο, επρόκειτο παγκοσμίως να κυριαρχήσουν.
Τα αποτελέσματα είναι ήδη ορατά. Το έλλειμμα του κρατικού
Σαουδαραβικού προϋπολογισμού είναι όσο ήταν και της Ελλάδας στα
μέγιστα του, το κράτος πληρώνει με υποσχετικές, εκατοντάδες
χιλιάδες ξένοι εργάτες είναι απολυμένοι, απλήρωτοι και πεινούν, η
Κεντρική Τράπεζα έδωσε εντολή παράτασης των ληξιπρόθεσμων
δανείων, οι κρατικές επιδοτήσεις σε ένα λαό που δεν έχει μάθει να
εργάζεται μειώνονται, προς μεγάλη λαϊκή δυσφορία, ο θρησκευτικός
φανατισμός και οι εξ αυτού προστριβές αυξάνονται και τα μεγαλόπνοα
αναπτυξιακά σχέδια μένουν στο χαρτί.
Οι Σαουδάραβες, της πριγκηπικής ελίτ, αντλούν και πωλούν πετρέλαιο
σε οποιαδήποτε τιμή τοποθετώντας τα χρήματα τους στο εξωτερικό,
διότι γνωρίζουν ότι σε λίγα χρόνια το κράτος τους θα είναι
κατακερματισμένο.
Οι Σαουδάραβες αφού αγόρασαν και αγοράζουν επιρροή στα κέντρα
εξουσίας των ΗΠΑ, στα διάφορα αμερικανικά ινστιτούτα πολιτικής και
οικονομικής σκέψης των ΗΠΑ που χρηματοδοτούν και αφού έχουν
επενδύσει τεράστια ποσά στην Αμερικανική Οικονομία, έκαναν το
λάθος να νομίσουν ότι έχουν σχέση ισότητας με τις ΗΠΑ και ότι οι ΗΠΑ
είναι υποχρεωμένες να στηρίζουν τα Σαουδαραβικά συμφέροντα στην
Μέση Ανατολή, έστω και εις βάρος των Αμερικανικών συμφερόντων.
Η εμπλοκή τους ταυτόχρονα στον πόλεμο της Συρίας και της Υεμένης
μαζί με την μόνιμη αντιπαλότητα τους με την Μεγάλη Περιφερειακή
Δύναμη που είναι το Ιράν, έχει σημάνει την οριστική τους έκλειψη ως
κύριας Δύναμης στην περιοχή, αφού η Δύναμη είναι ένα κεφάλαιο που
είναι ισχυρό όσο δεν ξοδεύεται.
Αυτή η εξέλιξη αφήνει δύο μόνο σημαντικές περιφερειακές Δυνάμεις
στην περιοχή. Το Ιράν και την Τουρκία, διότι η Αίγυπτος δεν έχει
επεκτατικά ενδιαφέροντα πλην Κυρηναϊκής στην Λιβύη και το Ισραήλ
δεν είναι περιφερειακή Δύναμη, με την έννοια ότι θεραπεύει μόνο τα
συμφέροντα του, τα οποία συνδέονται πλέον κυρίως με το
Παλαιστινιακό, και παίζει μόνο συμπληρωματικό ρόλο στην περιοχή,
όπως για παράδειγμα στο Κουρδιστάν, δεδομένου ότι δεν έχει καμία
ιδεολογική/πολιτική συνάφεια με τα κράτη της περιοχής.
Στην περίπτωση της Τουρκίας, η απόσχιση του Τουρκικού Κουρδιστάν
από αυτήν και η δημιουργία ενός μεγάλου Κουρδιστάν στις περιοχές
των Κούρδων στην Συρία, στο Ιράκ και στην Τουρκία, είναι η Δυτική
στρατηγική επιθυμία, ώστε να αποκτήσει στρατηγικό βάθος το Ισραήλ,
και να εδραιωθεί καλύτερα η Δυτική επιρροή στην περιοχή.
Αυτό φέρνει την Δύση στο δίλλημα επιλογής προτιμητέου συμμάχου,
Ιράν ή Τουρκίας.
Οι ΗΠΑ έχουν δύο γεωστρατηγικές επιλογές. Η μία είναι αυτή των νέο-
συντηρητικών και η άλλη των αντιθέτων τους. Οι νέο-συντηρητικοί
θεωρούν ότι η Τουρκία θα εξελιχθεί σε μεγάλη περιφερειακή Δύναμη
και συνεπώς οι ΗΠΑ πρέπει να την προσεταιρισθούν μεσοπρόθεσμα.
Η άλλη σχολή θεωρεί ότι τα γεωστρατηγικά συμφέροντα της Τουρκίας
είναι σε στρατηγική σύγκρουση με αυτά της Αμερικής λόγω του Νέο-
Οθωμανισμού της και της αδυναμίας των ΗΠΑ να την χαλιναγωγήσουν.
Ο Ερντογάν με την συμπεριφορά του ενθαρρύνει τις ΗΠΑ να στραφούν
εναντίον του.
Ο Ερντογάν θέλει να καταλάβει το κενό εξουσίας που θα δημιουργηθεί
στο Σουνιτικό Ισλάμ, προσφέροντας ένα είδος σουνιτικού Ισλαμισμού
''light'', που θα προσελκύσει περισσότερο τους σύγχρονους
Μουσουλμάνους, από τον βαρύ Ουαχαμπιτισμό της Σαουδικής
Αραβίας.
Ο ίδιος βλέπει τον εαυτό του ως ένα σύγχρονο Χαλίφη.
Οι ΗΠΑ μακροχρόνια βλέπουν το Ιράν ως δυνητικό σύμμαχο στην
περιοχή, ώστε μαζί με το νέο Κουρδιστάν και το Ισραήλ, να έχουν
απομονώσει την Ρωσία από την Μέση Ανατολή.
Το Ιράν είναι η ισχυρότερη, πολυπληθέστερη και υψηλότερου
μορφωτικού επιπέδου χώρα της Μέσης Ανατολής. Σε μερικά χρόνια η
ισχύς του Ιερατείου που διοικεί σήμερα θα έχει καμφθεί ή/και
απαλειφθεί από την νέα ανερχόμενη ελίτ. Είναι γεωπολιτικά ο πλέον
κατάλληλος σύμμαχος για τις ΗΠΑ στην περιοχή.
Φυσικά δεν θα αφεθεί το Ιράν να κυριαρχήσει απόλυτα στην περιοχή.
Για το λόγο αυτό με την διάλυση της Σαουδικής Αραβίας θα
δημιουργηθεί πέριξ της Μέκκας και της Μεδίνας ένα κρατίδιο τύπου
Βατικανού ,ώστε να υπάρχει το ιδεολογικό/θρησκευτικό αντίβαρο στον
σιϊτισμό του Ιράν. Για τον ίδιο λόγο θα υπάρχει και μία Τουρκία σε
αντιπαράθεση με το Ιράν, όπως παλαιότερα, ώστε να είναι ευκολότερη
η επιδιαιτησία των ΗΠΑ.
Η Ρωσία έχει κάθε λόγο να προσπαθήσει να κρατηθεί στην Συρία γιατί
αλλιώς βγαίνει από το παιχνίδι της Μέσης Ανατολής δεδομένου ότι το
Ιράν είναι μόνον τακτικός και όχι στρατηγικός σύμμαχος της.
Οι τάσεις αυτές προς το μέλλον είναι επιβεβαιωμένες από τις
παρούσες και παρελθούσες πράξεις όλων των παικτών της περιοχής.
Βεβαιότητα δεν υπάρχει διότι είναι επικίνδυνο να γίνεται παρέκταση
του παρόντος στο μέλλον.
Όμως ένα είναι βέβαιο, οι γεωστρατηγικές επιλογές των Μεγάλων
Δυνάμεων, συμπεριλαμβανομένης και της Κίνας, όπως και των
Περιφερειακών, τείνουν προς την διάλυση υπαρχόντων κρατών και
προς την συνέχιση της βίαιης αστάθειας στην περιοχή για αρκετά
χρόνια και αυτό μας αφορά άμεσα.
Η ''βαλκανιοποίηση'' της Μέσης Ανατολής όχι μόνο έχει αποφασισθεί
αλλά έχει αρχίσει. Παρατηρούμε την de facto τριχοτόμηση του Ιράκ,
ομοίως την, κατ´ ελάχιστον, ομοσπονδοποίηση της Συρίας και αυτά που
συμβαίνουν στην Αραβική χερσόνησο.Κομβικής σημασίας κατάσταση είναι αυτή της Σαουδικής Αραβίας η οποία αποσυντίθεται.Η Σαουδική Αραβία έχει ακόμη μόνο δέκα περίπου χρόνια εξαγωγής πετρελαίου. Μετά είναι οικονομικά άχρηστη
για την Δύση.Η διάλυση των υπαρχόντων κρατών για να πετύχει, έχει ως αναγκαία συνθήκη, τον τεμαχισμό της Σαουδικής Αραβίας σε κρατίδια.
Χάρτες που δείχνουν τα νέα κρατίδια έχουν ήδη κυκλοφορήσει στις ΗΠΑ και
διεθνώς, τους έχουμε δε παρουσιάσει σε παλαιότερο άρθρο μας.
Η διάλυση της Σαουδικής Αραβίας,100 χρόνια περίπου μετά την
δημιουργία της, πρέπει να γίνει διότι είναι από τους σημαντικότερους
Γεωπολιτικούς και Γεωστρατηγικούς παράγοντες της περιοχής και για
αρκετά χρόνια τώρα δεν ευθυγραμμίζεται με τις ΗΠΑ, είναι δε πηγή
αποσταθεροποίησης της περιοχής διότι διαθέτει ακόμη τεράστια
οικονομική δύναμη και σημαντικά στρατιωτικά όπλα.
Η οικονομική της αποικοδόμηση έχει ήδη αρχίσει, κυρίως από δικά της
λάθη, το μεγαλύτερο των οποίων είναι η ηθελημένη από τους
Σαουδάραβες δραματική μείωση της τιμής του πετρελαίου, πράγμα
που έβλαψε σημαντικά τις Αμερικανικές εταιρείες Υδρογονανθράκων,
που με την νέα τεχνολογία εξόρυξης υδρογονανθράκων από
σχιστόλιθο, επρόκειτο παγκοσμίως να κυριαρχήσουν.
Τα αποτελέσματα είναι ήδη ορατά. Το έλλειμμα του κρατικού
Σαουδαραβικού προϋπολογισμού είναι όσο ήταν και της Ελλάδας στα
μέγιστα του, το κράτος πληρώνει με υποσχετικές, εκατοντάδες
χιλιάδες ξένοι εργάτες είναι απολυμένοι, απλήρωτοι και πεινούν, η
Κεντρική Τράπεζα έδωσε εντολή παράτασης των ληξιπρόθεσμων
δανείων, οι κρατικές επιδοτήσεις σε ένα λαό που δεν έχει μάθει να
εργάζεται μειώνονται, προς μεγάλη λαϊκή δυσφορία, ο θρησκευτικός
φανατισμός και οι εξ αυτού προστριβές αυξάνονται και τα μεγαλόπνοα
αναπτυξιακά σχέδια μένουν στο χαρτί.
Οι Σαουδάραβες, της πριγκηπικής ελίτ, αντλούν και πωλούν πετρέλαιο
σε οποιαδήποτε τιμή τοποθετώντας τα χρήματα τους στο εξωτερικό,
διότι γνωρίζουν ότι σε λίγα χρόνια το κράτος τους θα είναι
κατακερματισμένο.
Οι Σαουδάραβες αφού αγόρασαν και αγοράζουν επιρροή στα κέντρα
εξουσίας των ΗΠΑ, στα διάφορα αμερικανικά ινστιτούτα πολιτικής και
οικονομικής σκέψης των ΗΠΑ που χρηματοδοτούν και αφού έχουν
επενδύσει τεράστια ποσά στην Αμερικανική Οικονομία, έκαναν το
λάθος να νομίσουν ότι έχουν σχέση ισότητας με τις ΗΠΑ και ότι οι ΗΠΑ
είναι υποχρεωμένες να στηρίζουν τα Σαουδαραβικά συμφέροντα στην
Μέση Ανατολή, έστω και εις βάρος των Αμερικανικών συμφερόντων.
Η εμπλοκή τους ταυτόχρονα στον πόλεμο της Συρίας και της Υεμένης
μαζί με την μόνιμη αντιπαλότητα τους με την Μεγάλη Περιφερειακή
Δύναμη που είναι το Ιράν, έχει σημάνει την οριστική τους έκλειψη ως
κύριας Δύναμης στην περιοχή, αφού η Δύναμη είναι ένα κεφάλαιο που
είναι ισχυρό όσο δεν ξοδεύεται.
Αυτή η εξέλιξη αφήνει δύο μόνο σημαντικές περιφερειακές Δυνάμεις
στην περιοχή. Το Ιράν και την Τουρκία, διότι η Αίγυπτος δεν έχει
επεκτατικά ενδιαφέροντα πλην Κυρηναϊκής στην Λιβύη και το Ισραήλ
δεν είναι περιφερειακή Δύναμη, με την έννοια ότι θεραπεύει μόνο τα
συμφέροντα του, τα οποία συνδέονται πλέον κυρίως με το
Παλαιστινιακό, και παίζει μόνο συμπληρωματικό ρόλο στην περιοχή,
όπως για παράδειγμα στο Κουρδιστάν, δεδομένου ότι δεν έχει καμία
ιδεολογική/πολιτική συνάφεια με τα κράτη της περιοχής.
Στην περίπτωση της Τουρκίας, η απόσχιση του Τουρκικού Κουρδιστάν
από αυτήν και η δημιουργία ενός μεγάλου Κουρδιστάν στις περιοχές
των Κούρδων στην Συρία, στο Ιράκ και στην Τουρκία, είναι η Δυτική
στρατηγική επιθυμία, ώστε να αποκτήσει στρατηγικό βάθος το Ισραήλ,
και να εδραιωθεί καλύτερα η Δυτική επιρροή στην περιοχή.
Αυτό φέρνει την Δύση στο δίλλημα επιλογής προτιμητέου συμμάχου,
Ιράν ή Τουρκίας.
Οι ΗΠΑ έχουν δύο γεωστρατηγικές επιλογές. Η μία είναι αυτή των νέο-
συντηρητικών και η άλλη των αντιθέτων τους. Οι νέο-συντηρητικοί
θεωρούν ότι η Τουρκία θα εξελιχθεί σε μεγάλη περιφερειακή Δύναμη
και συνεπώς οι ΗΠΑ πρέπει να την προσεταιρισθούν μεσοπρόθεσμα.
Η άλλη σχολή θεωρεί ότι τα γεωστρατηγικά συμφέροντα της Τουρκίας
είναι σε στρατηγική σύγκρουση με αυτά της Αμερικής λόγω του Νέο-
Οθωμανισμού της και της αδυναμίας των ΗΠΑ να την χαλιναγωγήσουν.
Ο Ερντογάν με την συμπεριφορά του ενθαρρύνει τις ΗΠΑ να στραφούν
εναντίον του.
Ο Ερντογάν θέλει να καταλάβει το κενό εξουσίας που θα δημιουργηθεί
στο Σουνιτικό Ισλάμ, προσφέροντας ένα είδος σουνιτικού Ισλαμισμού
''light'', που θα προσελκύσει περισσότερο τους σύγχρονους
Μουσουλμάνους, από τον βαρύ Ουαχαμπιτισμό της Σαουδικής
Αραβίας.
Ο ίδιος βλέπει τον εαυτό του ως ένα σύγχρονο Χαλίφη.
Οι ΗΠΑ μακροχρόνια βλέπουν το Ιράν ως δυνητικό σύμμαχο στην
περιοχή, ώστε μαζί με το νέο Κουρδιστάν και το Ισραήλ, να έχουν
απομονώσει την Ρωσία από την Μέση Ανατολή.
Το Ιράν είναι η ισχυρότερη, πολυπληθέστερη και υψηλότερου
μορφωτικού επιπέδου χώρα της Μέσης Ανατολής. Σε μερικά χρόνια η
ισχύς του Ιερατείου που διοικεί σήμερα θα έχει καμφθεί ή/και
απαλειφθεί από την νέα ανερχόμενη ελίτ. Είναι γεωπολιτικά ο πλέον
κατάλληλος σύμμαχος για τις ΗΠΑ στην περιοχή.
Φυσικά δεν θα αφεθεί το Ιράν να κυριαρχήσει απόλυτα στην περιοχή.
Για το λόγο αυτό με την διάλυση της Σαουδικής Αραβίας θα
δημιουργηθεί πέριξ της Μέκκας και της Μεδίνας ένα κρατίδιο τύπου
Βατικανού ,ώστε να υπάρχει το ιδεολογικό/θρησκευτικό αντίβαρο στον
σιϊτισμό του Ιράν. Για τον ίδιο λόγο θα υπάρχει και μία Τουρκία σε
αντιπαράθεση με το Ιράν, όπως παλαιότερα, ώστε να είναι ευκολότερη
η επιδιαιτησία των ΗΠΑ.
Η Ρωσία έχει κάθε λόγο να προσπαθήσει να κρατηθεί στην Συρία γιατί
αλλιώς βγαίνει από το παιχνίδι της Μέσης Ανατολής δεδομένου ότι το
Ιράν είναι μόνον τακτικός και όχι στρατηγικός σύμμαχος της.
Οι τάσεις αυτές προς το μέλλον είναι επιβεβαιωμένες από τις
παρούσες και παρελθούσες πράξεις όλων των παικτών της περιοχής.
Βεβαιότητα δεν υπάρχει διότι είναι επικίνδυνο να γίνεται παρέκταση
του παρόντος στο μέλλον.
Όμως ένα είναι βέβαιο, οι γεωστρατηγικές επιλογές των Μεγάλων
Δυνάμεων, συμπεριλαμβανομένης και της Κίνας, όπως και των
Περιφερειακών, τείνουν προς την διάλυση υπαρχόντων κρατών και
προς την συνέχιση της βίαιης αστάθειας στην περιοχή για αρκετά
χρόνια και αυτό μας αφορά άμεσα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου